ਮੌਲਵੀ ਕੁਤੁਬਦੀਨ ਨੂੰ ਸਿੱਖਿਆ
ਸਿੱਖਿਆ ਖ਼ਤਮ ਕਰ ਨਾਨਕ ਜੀ ਘਰ ਉੱਤੇ ਜਾਂ ਸਾਧੁ–ਸੰਤਾਂ ਦੇ ਕੋਲ ਘੁੱਮਣ ਲੱਗੇ। ਦਾਨੀ ਸੁਭਾਅ ਦੇ ਕਾਰਣ ਘਰ ਵਲੋਂ ਲਿਆਈ ਵਸਤੁਵਾਂ ਜ਼ਰੂਰਤ ਮੰਦ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੰਦੇ ਜਿਸ ਵਲੋਂ ਪਿਤਾ ਕਾਲੂ ਜੀ, ਨਾਨਕ ਜੀ ਉੱਤੇ ਕਦੇ–ਕਦੇ ਨਰਾਜ ਹੁੰਦੇ ਕਹਿੰਦੇ ਕਿ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਹੈ, ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਬੇਟੇ ਕੁੱਝ ਕੰਮ–ਕਾਜ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇੱਕ ਤੂੰ ਹੈ ਕਿ ਘਰ ਦੀਆਂ ਵਸਤੁਵਾਂ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਲੁਟਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਸਭ ਕਦੋਂ ਤੱਕ ਚੱਲੇਗਾ। ਪਰ ਸ਼ਾਂਤ ਚਿੱਤ ਨਾਨਕ ਜੀ ਉੱਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਗੱਲਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਉਹ ਅਕਸਰ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਦੂਰ–ਦੂਰ ਮਹਾਤਮਾਵਾਂ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਵਿੱਚ ਘੁੱਮਣ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ। ਉੱਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਲੋਂ ਆਤਮਕ ਵਿਚਾਰ ਵਿਮਰਸ਼ ਕਰਦੇ ਅਤੇ ਜੋ ਕੁੱਝ ਵੀ ਕੋਲ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਉਨ੍ਹਾਂਨੂੰ ਦੇ ਆਉਂਦੇ। ਇਹ ਵੇਖਕੇ ਪਿਤਾ ਕਾਲੂ ਜੀ ਨਾਨਕ ਵਲੋਂ ਕੁੱਝ ਨਰਾਜ ਰਹਿਣ ਲੱਗੇ। ਪਰ ਨਾਨਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਇਕਲੌਤਾ ਪੁੱਤਰ ਸੀ ਅਤੇ ਕੁੱਝ ਕਹਿੰਦੇ ਨਹੀਂ ਬਣਦਾ ਸੀ। ਉਂਜ ਵੀ ਹੁਣੇ ਨਾਨਕ ਜੀ ਦੀ ਉਮਰ ਕੇਵਲ 12 ਸਾਲ ਦੀ ਸੀ, ਇਸਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂਨੂੰ ਕਿਸੇ ਕੰਮ–ਧੰਧੇ ਉੱਤੇ ਵੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਲਗਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਘਰ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਪ੍ਰਕਾਰ ਵਲੋਂ “ਪੈਸਾ–ਸੰਪਦਾ” ਦਾ “ਅਣਹੋਂਦ ਤਾਂ ਸੀ ਨਹੀਂ”, ਹਰ ਪ੍ਰਕਾਰ ਵਲੋਂ ਪਰਵਾਰ ਵਿੱਚ ਬਖ਼ਤਾਵਰ ਸੀ। ਪਰ, ਇੱਕ ਦਿਨ ਨਾਨਕ ਜੀ ਨੇ ਘਰ ਵਲੋਂ ਲਿਆਏ ਚਾਂਦੀ ਦੇ ਲੋਟੇ (ਲਉਟੇ) ਨੂੰ ਇੱਕ ਸੰਨਿਆਸੀ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ। ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਪਿਤਾ ਕਾਲੂ ਜੀ ਬਹੁਤ ਵਿਆਕੁਲ ਹੋਏ। ਇਹ ਗੱਲ ਨਵਾਬ ਰਾਏ ਬੁਲਾਰ ਜੀ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਗਿਆਤ ਹੋਈ ਤਾਂ ਕਾਲੂ ਜੀ ਨੂੰ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਕਾਰਣ ਇਧਰ–ਉੱਧਰ ਘੁੱਮਣ ਵਲੋਂ ਤਾਂ ਅੱਛਾ ਹੈ ਉਸਨੂੰ ਮੌਲਵੀ ਕੁਤੁਬੁੱਦੀਨ ਦੇ ਕੋਲ ਫਾਰਸੀ ਪੜ੍ਹਣ ਲਈ ਭੇਜ ਦਿੳ। ਉੱਥੇ ਉਹ ਆਪਣਾ ਧਿਆਨ ਪੜਾਈ ਵਿੱਚ ਲਗਾਵੇਗਾ ਜਿਸਦੇ ਨਾਲ ਇਲਮ ਤਾਂ ਹਾਸਲ ਹੋਵੇਂਗਾ ਹੀ ਤੁਹਾਡੀ ਵੀ ਸਮੱਸਿਆ ਹੱਲ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ। ਪਿਤਾ ਕਾਲੂ ਜੀ ਨੂੰ ਇਹ ਸਲਾਹ ਬਹੁਤ ਰੁਚਿਕਰ ਲੱਗੀ। ਉਨ੍ਹਾਂਨੇ ਦੂੱਜੇ ਦਿਨ ਹੀ ਨਾਨਕ ਜੀ ਨੂੰ ਮੁੱਲਾਂ ਦੇ ਮਦਰਸੇ ਵਿੱਚ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ। ਫਿਰ ਕੀ ਸੀ ? ਨਾਨਕ ਜੀ ਉੱਥੇ ਫਾਰਸੀ ਬਹੁਤ ਚਾਵ ਵਲੋਂ ਸਿੱਖਣ ਲੱਗੇ। ਮੌਲਵੀ ਜੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਰੋਸ਼ਨ ਦਿਮਾਗ ਨੂੰ ਵੇਖਕੇ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਏ। ਉਨ੍ਹਾਂਨੇ ਜਿਹਾ ਵਰਗਾ ਸੁਣਿਆ ਸੀ ਉਹੋ ਜਿਹਾ ਹੀ ਪਾਇਆ। ਅਤ: ਉਹ ਨਾਨਕ ਜੀ ਦੀ ਤਰਫ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਧਿਆਨ ਦੇਣ ਲੱਗੇ। ਜਲਦੀ ਹੀ ਨਾਨਕ ਜੀ ਇੱਕ ਦੇ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਕਿਤਾਬਾਂ ਪੜ੍ਹਣ ਲੱਗੇ। ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਨਾਨਕ ਜੀ ਇੱਕ ਸਾਲ ਦੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਉਹ ਸਭ ਕੁੱਝ ਹਾਸਲ ਕਰ ਗਏ ਜੋ ਦੂੱਜੇ ਸ਼ਾਰਗਿਦ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਪਾਏ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੌਲਵੀ ਜੀ ਨੇ ਨਾਨਕ ਜੀ ਪਰੀਖਿਆ ਲੈਣ ਦੀ ਸੋਚੀ। ਉਨ੍ਹਾਂਨੇ ਨਾਨਕ ਜੀ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸ਼ੇਰ ਲਿਖਣ ਨੂੰ ਕਿਹਾ। ਫਿਰ ਕੀ ਸੀ ? ਨਾਨਕ ਜੀ ਨੇ ਇੱਕ ਸ਼ੇਰ ਲਿਖਿਆ ਜੋ ਕਿ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਹੈ:
ਯਕ ਅਰਜ ਗੁਫਤਮ ਪੇਸਿ ਤੋ ਦਰ ਗੋਸ ਕੁਨ ਕਰਤਾਰ ॥
ਹਕਾ ਕਬੀਰ ਕਰੀਮ ਤੂ ਬੇਐਬ ਪਰਵਦਗਾਰ ॥ ਰਾਗੁ ਤੀਲੰਗ, ਅੰਗ 721
ਅਰਥ– “ਹੇ ਮੇਰੇ ਸਾਹਿਬ”, “ਹੇ ਮੇਰੇ ਭਗਵਾਨ” ਤੁਹਾਡੇ ਅੱਗੇ ਮੇਰੀ ਇੱਕ ਅਰਦਾਸ ਹੈ,...
ਤੂੰ ਹੀ ਸੱਬਦਾ ਕਰੱਤਾ ਹੈ, ਮਨੁੱਖ ਐਬ ਦੀ ਖਾਨ ਹੈ ਪਰ ਤੂੰ ਬੇਦਾਗ ਹੈ, ਬੇਅੰਤ ਹੈ, ਸਭ ਦਾ ਰਿਜ਼ਕ ਦਾਤਾ ਹੈ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਬਿਨਾਂ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਦੂਜਾ ਵਿਖਾਈ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ।
ਇਹ ਸ਼ੇਰ ਸੁਣਕੇ ਮੌਲਵੀ ਜੀ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਏ। ਉਨ੍ਹਾਂਨੇ ਸੋਚਿਆ ਸ਼ਾਇਦ ਨਾਨਕ ਨੇ ਕਿਤੇ ਵਲੋਂ ਪੜ੍ਹਕੇ ਯਾਦ ਕਰ ਰੱਖਿਆ ਹੋਵੇਂਗਾ। ਅਤ: ਉਨ੍ਹਾਂਨੇ ਫਿਰ ਵਲੋਂ ਕਿਹਾ ਨਾਨਕ ਕੋਈ ਹੋਰ ਸ਼ੇਰ ਸੁਨਾਓ– ਤੱਦ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਜੀ ਨੇ ਸ਼ੇਰ ਸੁਣਾਇਆ ਜਿਸਦਾ ਮਤਲੱਬ ਸੀ, ਇਹ ਸੰਸਾਰ ਨਾਸ਼ ਵਾਨ ਹੈ, ਇਸਲਈ ਮੈਂ ਦਿਲ ਦਾ ਹਾਲ ਕਿਸ ਵਲੋਂ ਕਹਾਂ। ਮੌਤ ਦੇ ਫਰਿਸ਼ਤੇ ਨੇ ਸਭ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜਕੜ ਵਿੱਚ ਲਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਹ ਕਦੋਂ ਕਿਸ ਨੂੰ ਚੁਕ ਕੇ ਲੈ ਜਾਵੇ। ਇਹ ਸ਼ੇਰ ਸੁਣਕੇ ਮੌਲਵੀ ਜੀ ਨਾਨਕ ਜੀ ਦੀ ਸ਼ਖਸੀਇਤ ਦੇ ਕਾਇਲ ਹੋ ਗਏ ਅਤੇ ਉਹ ਨਾਨਕ ਜੀ ਦਾ ਅਦਬ ਕਰਣ ਲੱਗੇ।
ਉਸਨੇ ਪਿਤਾ ਕਾਲੂ ਜੀ ਨੂੰ ਸੱਦ ਕਰ ਕਿਹਾ: ਮੈਂ ਨਾਨਕ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਅੱਵਲ ਸ਼ਾਰਗਿਦ ਮਨਦਾ ਸੀ, ਲੇਕਿਨ ਇਹ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਵੀ ਉਸਤਾਦ ਹੈ। ਇਸਲਈ ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਪੜਾਉਣ ਦੇ ਕਾਬਿਲ ਨਹੀਂ ਹਾਂ। ਮੇਹਤਾ ਕਾਲੂ ਜੀ ਅਸਲੀ ਚੀਜ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੱਮਝ ਸਕੇ। ਅਤ: ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋਕੇ ਨਾਨਕ ਜੀ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂਨੇ ਘਰ ਉੱਤੇ ਹੀ ਰਹਿਣ ਨੂੰ ਕਿਹਾ।
ਕੁੱਝ ਦਿਨ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਬਤੀਤ ਹੋ ਗਏ। ਹੁਣ ਨਾਨਕ ਜੀ ਘਰ ਉੱਤੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ। ਆਪਣੀ ਉਮਰ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਖੇਡਣ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਬਸ ਹਰ ਸਮਾਂ ਸ਼ਾਂਤ ਅਤੇ ਚੁੱਪ ਰਹਿੰਦੇ। ਹੌਲੀ–ਹੌਲੀ ਉਹ ਉਦਾਸ ਰਹਿਣ ਲੱਗੇ, ਤੱਦ ਨਾਨਕੀ ਜੀ, ਨਾਨਕ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਵਲੋਂ ਪੁੱਛਦੀ, ਭਰਾ ਤੈਨੂੰ ਕੀ ਦੁੱਖ ਹੈ ? ਕੁੱਝ ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਦੱਸੋ। ਨਾਨਕ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਦੁੱਖ ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ, ਦੁਖੀ ਤਾਂ ਸੰਸਾਰ ਹੈ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਬਸ ਉਸਦੇ ਲਈ ਚਿੰਤੀਤ ਹਾਂ ਕਿ ਇਸਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਦੂਰ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ। ਇਸ ਚੀਜ ਦਾ ਨਾਨਕੀ ਜੀ ਨੂੰ ਕੁੱਝ–ਕੁੱਝ ਆਭਾਸ ਹੁੰਦਾ, ਕਿ ਉਸਦਾ ਭਰਾ ਨਾਨਕ ਈਸ਼ਵਰ ਦਾ ਭੇਜਿਆ ਹੋਇਆ ਕੋਈ ਸੁੰਦਰ (ਦਿਵਯ) ਪੁਰਖ ਹੈ। ਪਰ ਉਹ ਇਹ ਸਭ ਪਿਤਾ ਜੀ ਉੱਤੇ ਜ਼ਾਹਰ ਨਹੀਂ ਕਰ ਪਾਂਦੀ।
ਬਸ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਸੱਮਝਾਉਣ ਲਈ ਕਹਿ ਦਿੰਦੀ: ਪਿਤਾ ਜੀ ! ਨਾਨਕ ਦਾ ਮਨ ਬਹਿਲਾਉਣ ਲਈ ਇਸਨੂੰ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਲਗਾ ਦਿੳ ਤਾਂ ਸਭ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ। ਮੇਹਤਾ ਕਾਲੂ ਜੀ ਸੋਚਦੇ, ਗੱਲ ਠੀਕ ਹੈ ਪਰ ਮੈਂ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਇਸ 13 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਕਿਸ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਲਗਾਵਾਂ।
ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਪਿਤਾ ਮੇਹਿਤਾ ਕਾਲੂ ਜੀ ਨੇ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਜੀ ਨੂੰ ਸੱਦਕੇ ਕਿਹਾ: ਤੂੰ ਅੱਜ ਵਲੋਂ ਆਪਣੇ ਮਵੇਸ਼ੀਆਂ ਨੂੰ ਹੀ ਚਰਾਗਾਹ ਵਿੱਚ ਲੈ ਜਾਇਆ ਕਰੇਂਗਾ।
ਨਾਨਕ ਜੀ: ਪਿਤਾ ਜੀ ਤੁਸੀ ਜੋ ਆਗਿਆ ਦਵੋਗੇ ਮੈਂ ਉਹੀ ਕਰਾਂਗਾ। ਅਤ: ਨਾਨਕ ਜੀ ਨੇ ਗਊਸ਼ਾਲਾ ਵਿੱਚੋਂ ਮਵੇਸ਼ੀਆਂ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲਿਆ ਅਤੇ ਚਰਾਗਾਹ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਗਏ।
ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਜੀ ❤️🙏 ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਜੀ ❤️🙏
Page nu like and follow kro ji
ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਜੀ ❤️🙏 ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਜੀ ❤️❤️🙏
