ਬੈਂਡ-ਏਡ

ਅੰਦਾਜੇ ਮੁਤਾਬਿਕ ਕਿਸੇ ਵੱਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਅਲੂਣੇ ਜਿਹੇ ਦੋ ਜਵਾਕਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਜਖਮੀਂ ਕੁੱਤਾ ਦਿਸ ਪਿਆ..ਦੋਹਾਂ ਨੇ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਕਮਾਏ ਸੀਮਤ ਜਿਹੇ ਪੈਸਿਆਂ ਵਿਚ ਕੁਝ ਪੈਸੇ ਖਰਚ ਕਿੰਨੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ “ਬੈਂਡ-ਏਡ” ਲੈ ਆਂਦੀਆਂ ਤੇ ਮੁੜ ਰੱਬ ਦੇ ਇਸ ਨਿੱਕੇ ਜਿਹੇ ਜੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੱਟਾਂ ਤੇ ਬਿਠਾ ਐਨ ਬਣਾ ਸਵਾਰ ਕੇ ਲਾ ਦਿੱਤੀਆਂ..ਕਿਸੇ ਕੋਲੋਂ ਲੰਘਦੇ ਨੇ ਫੋਟੋ ਖਿੱਚ ਨੈਟ ਤੇ ਪਾ ਦਿੱਤੀ!

ਪਹਿਲੀ ਨਜ਼ਰੇ ਤਾਂ ਇਹ ਵਰਤਾਰਾ ਆਮ ਜਿਹਾ ਲੱਗਦਾ ਏ ਪਰ ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲਤਾ ਦੇ ਨਜਰੀਏ ਨਾਲ ਵੇਖਿਆਂ ਇਹ ਜਰੂਰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਏ ਕੇ ਵਾਹੋਦਾਹੀ ਨੱਸੀ ਤੁਰੀ ਜਾਂਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਬੇਗਾਨੇ ਦੇ ਜਖਮਾਂ ਲਈ ਕੁਝ ਪਲ ਕੱਢ ਮਰਹਮ ਪੱਟੀ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕੋਲ ਬੈਠੇ ਇਹਨਾਂ ਦੋ ਦੇਵ-ਪੁਰਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਕੂ ਦੁਆਵਾਂ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹੋਣਾ ਏ ਇਹ ਰੱਬ ਦਾ ਜੀ..!

ਪੈਂਤੀ ਚਾਲੀ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਏ..ਇੱਕ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਕੋਲ ਫ਼ੀਏਟ ਕਾਰ ਹੋਇਆ ਕਰਦੀ ਸੀ..ਡਰਾਈਵਰ ਨੂੰ ਖਾਸ ਹਿਦਾਇਤ ਹੁੰਦੀ ਕੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਹੱਥ ਨੀ ਲਾਉਣ ਦੇਣਾ..ਪਿੰਡੀ-ਥਾਈਂ ਗਿਆਂ ਉਚੇਚਾ ਐਸੀ ਜਗਾ ਖੜੀ ਕਰਨੀ ਜਿਥੇ ਸਾਰਿਆਂ ਦੀ ਨਜਰ ਪਵੇ..
ਇੱਕ ਵਿਆਹ ਤੇ ਇੱਕ ਨਿੱਕੇ ਜੁਆਕ ਨੂੰ ਸਿਰ ਤੇ ਵੱਡੀ ਸੱਟ ਲੱਗ ਗਈ..ਮਾਂ ਨੇ ਤਰਲੇ ਪਾਏ ਕੇ ਕਾਰ ਤੇ ਪਾ ਕੇ ਹਸਪਤਾਲ ਲੈ ਚੱਲਦੇ ਹਾਂ ਪਰ ਇੱਕ ਅਫ਼ਸਰੀ ਤੇ ਦੂਜਾ ਉਸ ਵੇਲੇ ਦੇ ਟਾਵੇਂ ਟਾਵੇਂ ਦੌਲਤਮੰਦ ਹੋਣ ਦੀ ਖੁਮਾਰੀ..ਨਾ ਹੀ ਮੰਨੇ..ਆਖਣ ਕਾਰ ਦੀਆਂ...

ਸੀਟਾਂ ਖਰਾਬ ਹੋ ਜਾਣੀਆਂ!

ਫੇਰ ਪਿੰਡ ਵਿਚੋਂ ਹੀ ਇੱਕ ਜੁਆਨ ਆਪਣਾ ਨਵਾਂ ਨਕੋਰ ਫੋਰਡ ਟਰੈਕਟਰ ਕੱਢ ਲਿਆਇਆ..
ਹਵਾ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ ਹੋਇਆ ਅੱਧੇ ਘੰਟੇ ਵਿਚ ਕੋਲ ਹੀ ਪੈਂਦੇ “ਕਾਦੀਆਂ” ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ ਟਾਂਕੇ ਲਵਾ ਕੇ ਮੋੜ ਵੀ ਲਿਆਇਆ..ਕਾਦਰ ਦੀ ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਸਬੱਬ ਵੇਖੋ..ਆਥਣ ਵੇਲੇ ਮੁੜਦੇ ਹੋਇਆਂ ਦੀ ਓਹੀ ਫ਼ੀਏਟ ਕਾਰ ਮੀਂਹ ਨਾਲ ਗਿਲੇ ਹੋਏ ਕੱਚੇ ਪਹੇ ਤੋਂ ਤਿਲਕ ਕੇ ਸੜਕ ਤੋਂ ਥੱਲੇ ਲਹਿ ਗਈ..ਹੁਣ ਇਸ ਵਾਰੀ ਵੀ ਓਹੀ ਫੋਰਡ ਕੰਮ ਆਇਆ!

ਦੱਸਦੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਜੰਗਲ ਨੂੰ ਅੱਗ ਲੱਗ ਗਈ..
ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਚਿੜੀ ਆਪਣੀ ਚੁੰਝ ਵਿਚ ਪਾਣੀ ਭਰ ਲਿਆਉਂਦੀ ਤੇ ਲਟ ਲਟ ਬਲਦੇ ਇੱਕ ਰੁੱਖ ਤੇ ਪਾ ਦਿਆ ਕਰਦੀ..ਕੋਲੋਂ ਨੱਸੀ ਜਾਂਦਾ ਹਾਥੀ ਮਖੌਲ ਜਿਹੇ ਨਾਲ ਆਖਣ ਲੱਗਾ “ਕਮਲੀਏ ਜਾਨ ਬਚਾ ਕੇ ਦੌੜ ਜਾ..ਤੇਰੇ ਚੁੰਝ ਭਰ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਏਡੀ ਵੱਡੀ ਅੱਗ ਥੋੜਾ ਬੁਝ ਜਾਣੀ ਏ”
ਆਖਣ ਲੱਗੀ ਭਰਾਵਾਂ ਆਹ ਗੱਲ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਪਤਾ ਏ..ਪਰ ਜਦੋਂ ਕਦੀ ਇਸ ਜੰਗਲ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸ ਵਿਚ ਇਸ ਲੱਗੀ ਅੱਗ ਦਾ ਜਿਕਰ ਆਵੇਗਾ ਤਾਂ ਉਸ ਵੇਲੇ ਮੇਰਾ ਨਾਮ “ਨੱਸਣ ਵਾਲਿਆਂ” ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ “ਬੁਝਾਉਣ ਵਾਲਿਆਂ” ਦੀ ਲਿਸਟ ਵਿਚ ਲਿਖਿਆ ਜਾਵੇਗਾ!

ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਜਵੰਦਾ!