ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਹੱਥਾਂ ਵਾਲੇ ਦੋ ਰੱਬ

ਅਚਾਨਕ ਫੋਨ ਆਇਆ..
ਨਾਲਦੀ ਪੁੱਛ ਰਹੀ ਸੀ..ਘਰੇ ਕਦੋਂ ਆਉਂਣਾ?
ਆਖਿਆ ਕੋਈ ਪਤਾ ਨੀ..ਫੇਰ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੀ..ਰੋਟੀ ਖਾਦੀ ਏ?
ਐਵੇਂ ਆਖ ਦਿੱਤਾ..ਹਾਂ ਖਾ ਲਈ ਏ!
ਪਾਈ ਹੋਈ ਵਰਦੀ ਨਾਲੋਂ ਮੂੰਹ ਤੇ ਲਾਇਆ ਮਾਸਕ ਜਿਆਦਾ ਤੰਗ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ!

ਅਚਾਨਕ ਸਾਮਣੇ ਵਾਲੇ ਘਰ ਦਾ ਬੂਹਾ ਖੁਲਿਆ..ਦੋ ਜਵਾਕ ਸਨ!
ਮੈਂ ਜ਼ੋਰ ਦੀ ਡੰਡਾ ਥੱਲੇ ਮਾਰਿਆ ਤੇ ਅਵਾਜ ਦਿੱਤੀ..ਅੰਦਰ ਵੜ ਜੋ ਓਏ..ਤੁਹਾਨੂੰ ਨੀ ਪਤਾ ਕਰਫ਼ਿਯੂ ਲੱਗਿਆ..ਤੁਸੀਂ ਫੇਰ ਬਾਹਰ ਆ ਗਏ!
ਪਰ ਇਸ ਵਾਰ ਉਹ ਨਾ ਰੁਕੇ..ਕੋਲ ਆਏ..ਪੋਣੇ ਨਾਲ ਢੱਕੀ ਥਾਲੀ ਫੜਾ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਦੂਜੇ ਨੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਬੋਤਲ..!

ਨਿੱਕੀ ਆਖਣ ਲੱਗੀ ਮੰਮੀ ਆਖਦੀ ਸੀ..ਉਹ ਸਾਮਣੇ ਖਲੋਤਾ ਅੰਕਲ ਸੁਵੇਰ ਦਾ ਡਯੂਟੀ ਦੇ ਰਿਹਾ..ਉਸਨੇ ਕੁਝ ਨੀ ਖਾਦਾ..ਭੁੱਖਾ ਏ..ਜਾਓ ਰੋਟੀ ਦੇ ਆਓ!

ਮੈਂ ਪੋਣਾ ਚੁੱਕਿਆ..

/> ਅੰਦਰ ਚਾਰ ਫੁਲਕੇ..ਇੱਕ ਸਬਜੀ..ਅੰਬ ਦਾ ਅਚਾਰ ਤੇ ਹੋਰ ਨਿੱਕ ਸੁੱਕ..!

ਤਾਜੀ ਬਣੀ ਰੋਟੀ ਦੀ ਮਿੱਠੀ-ਮਿੱਠੀ ਖੁਸ਼ਬੋ ਫਿਜ਼ਾ ਵਿਚ ਫ਼ੈਲ ਗਈ..

ਕਿੰਨੇ ਚਿਰ ਤੋਂ ਕੋਲ ਸੁੱਤਾ ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਕਤੂਰਾ ਵੀ ਕੋਲ ਆ ਪੂਛਲ ਹਿਲਾਉਣ ਲੱਗਾ..!

ਇੱਕ ਉਸਨੂੰ ਪਾ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਬਾਕੀ ਦੀਆਂ ਆਪ ਖਾ ਲਈਆਂ..!
ਭੁੱਖ ਨਾਲ ਬੁਰੀ ਤਰਾਂ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਦੋ ਰੂਹਾਂ ਹੁਣ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਚੁਕੀਆਂ ਸਨ ਤੇ ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਹੱਥਾਂ ਵਾਲੇ ਦੋ ਰੱਬ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਦਾ ਹੋਕਾ ਦੇ ਕੇ ਵਾਪਿਸ ਪਰਤ ਚੁਕੇ ਸਨ!

ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਜਵੰਦਾ