ਸਾਖੀ – ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਜੀ – ਪੰਡਿਤ ਸ਼ਿਵ ਚੰਦ
ਉਸ ਸਮੇਂ ਪਟਨੇ ਵਿਚ ਇਕ ਬੜੇ ਸਤਿਕਾਰਯੋਗ ਪੰਡਿਤ ਸ਼ਿਵ ਚੰਦ ਜੀ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਉਹ ਬੜੇ ਸੱਚੇ ਸੁੱਚੇ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਸਨ।
ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਪਖੰਡੀ ਅਤੇ ਰਵਾਇਤੀ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬੜੀ ਨਫ਼ਰਤ ਕਰਦੇ ਸਨ।
ਪੰਡਿਤ ਸ਼ਿਵ ਚੰਦ ਰੋਜ਼ ਸਵੇਰੇ ਗੰਗਾ ਨਦੀ ਵਿਚ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰਨ ਜਾਂਦੇ ਅਤੇ ਉਥੇ ਪ੍ਰੰਪਰਾਗਤ ਢੰਗ ਨਾਲ ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੀ ਪੂਜਾ ਵਿਚ ਸੱਚੇ ਦਿਲੋਂ ਲਗੇ ਰਹਿੰਦੇ।
ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿਚ ਇਕ ਸੰਪੂਰਣ ਪ੍ਰਣ ਲੈ ਕੇ ਬੈਠੇ ਸਨ ਕਿ ਉਹ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨਗੇ।
ਪਰ ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਜਿੰਨੀ ਮਿਹਨਤ, ਤਪੱਸਿਆ ਅਤੇ ਹਿੰਮਤ ਨਾਲ ਠਾਕਰਾਂ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਦੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਨੁਭਵ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਉਹ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਤੋਂ ਹੋਰ ਦੂਰ ਹੋ ਰਹੇ ਸਨ।
ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਪਾਉਣ ਦੀ ਜਿੰਨੀ ਬਿਹਬਲਤਾ ਵਧਦੀ ਸੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਹੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਉਹ ਗੰਭੀਰ ਹੁੰਦੇ ਜਾ ਰਿਹੇ ਸਨ।
ਇਕ ਦਿਨ ਪੰਡਿਤ ਸ਼ਿਵ ਚੰਦ ਜੀ ਗੰਗਾ ਕਿਨਾਰੇ ਇਕਾਂਤ ਵਿਚ ਬੈਠੇ ਅੰਤਰ ਧਿਆਨ ਹੋਏ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਅਰਾਧਨਾ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ।
ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਸ ਵੇਲੇ ਲਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਭਗਵਾਨ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰ ਹੀ ਲੈਣਗੇ।
ਉਸ ਸਮੇਂ ਸ੍ਰੀ ਦਸਮੇਸ਼ ਜੀ ਖੇਡਦੇ ਖੇਡਦੇ ਉਸ ਥਾਂ ਜਾ ਪੁਜੇ ਜਿਥੇ ਪੰਡਿਤ ਸ਼ਿਵ ਚੰਦ ਭਗਤੀ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ।
ਸ਼ਿਵ ਚੰਦ ਨੂੰ ਅੱਖਾਂ ਮੀਟੀ ਸਮਾਧੀ ਵਿਚ ਬੈਠੇ ਵੇਖ ਕੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਾਸ ਗਏ ਅਤੇ ਪੰਡਿਤ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਕੋਲ ਮੂੰਹ...
ਕਰਕੇ ਬੋਲੇ ‘ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਝਾਤ’।
ਪੰਡਿਤ ਇਕ ਦਮ ਤ੍ਰਬਕਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਸਾਹਮਣੇ ਇਕ ਸੁੰਦਰ ਬਾਲਕ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਿਆ।
ਬਾਲਕ ਦੀਆਂ ਗੋਲ ਗੋਲ ਚਮਕਦਾਰ ਅੱਖਾਂ, ਹਸੂੰ ਹਸੂੰ ਕਰਦਾ ਚਿਹਰਾ ਅਤੇ ਫੁਰਤੀਲੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਉਹ ਕੀਲੀਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਕਾਫੀ ਸਮਾਂ ਟਿਕਟਿਕੀ ਲਾਈ ਬਾਲਕ ਵੱਲ ਤਕਦਾ ਰਿਹਾ।
ਉਸ ਨੂੰ ਇੰਝ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਪ੍ਰਭੂ ਇਕ ਬਾਲਕ ਦਾ ਰੂਪ ਧਾਰ ਕੇ ਉਸ ਪਾਸ ਆ ਗਏ ਹਨ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਮੁਰਾਦਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਹੋ ਗਈਆਂ ਹਨ।
ਪਿਆਰ ਵਿਚ ਖੀਵੇ ਹੋਏ ਪੰਡਿਤ ਨੇ ਝੱਟ ਸਿਰ ਨਿਵਾ ਕੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਅੱਗੇ ਮੱਥਾ ਟੇਕਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, ‘ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਬਾਲਾ ਪ੍ਰੀਤਮ ਏਂ, ਅੱਜ ਮੈਨੂੰ ਪ੍ਰਭੂ ਆਪ ਮਿਲ ਪਿਆ ਹੈ’।
ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸ਼ਿਵ ਚੰਦ ਹਮੇਸ਼ਾ ਬਾਲਾ ਪ੍ਰੀਤਮ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਆਉਂਦੇ ਅਤੇ ਮੱਥਾ ਟੇਕ ਕੇ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ।
ਹੋਰ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਖੌਲ ਕਰਦੇ ਕਿ ਏਨਾ ਗਿਆਨਵਾਨ ਬੁੱਢਾ ਪੰਡਿਤ ਹੋ ਕੇ ਇਕ ਛੋਟੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਨਮਸਕਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਪਰ ਪੰਡਿਤ ਸ਼ਿਵ ਚੰਦ ਜੀ ਕਿਸੇ ਦੀ ਵੀ ਪ੍ਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਸਨ ਕਰਦੇ ਅਤੇ ਜਦ ਤਕ ਬਾਲਾ ਪ੍ਰੀਤਮ ਪਟਨੇ ਰਹੇ, ਉਹ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਆਉਂਦੇ ਰਹੇ।
ਸ਼ੇਅਰ ਜ਼ਰੂਰ ਕਰੋ ਜੀ।
Sukhdev Singh
ਤੁਸੀ ਈਸ਼ਵਰ (ਵਾਹਿਗੁਰੂ) ਦਾ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਣ ਲਈ ਜਿਸ ਰੂਪ ਦੀ ਆਸ ਕਰਦੇ ਹੋ ਉਹ ਆਪਣੇ ਭਕਤਾਂ ਨੂੰ ਉਸੀ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦਰਸ਼ਨ ਦੇਕੇ ਕ੍ਰਿਤਾਰਥ ਕਰਦਾ ਹੈ। “ਗੋਬਿੰਦ ਰਾਏ” ਆਪਣੀ ਉਮਰ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਅਕਸਰ “ਗੰਗਾ ਕੰਡੇ” ਹੀ ਖੇਡਦੇ ਸਨ। ਮੁੱਖ ਘਾਟ ਉੱਤੇ ਅਭਿਆਗਤਾਂ ਅਤੇ ਸਾਧੂ ਸੰਤਾਂ ਦਾ ਵੀ ਆਣਾ-ਜਾਣਾ ਬਣਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਘਾਟ ਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕ, ਇੱਕ ਏਕਾਂਤ ਸਥਾਨ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਰੁੱਖ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਇੱਕ ਰਾਮ–ਭਗਤ ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਵੀ ਹਰਰੋਜ ਕਿਸੇ ਇੱਕ ਥਾਂ ਤੇ ਆਪਣਾ ਆਸਨ ਜਮਾਂਦੇ ਸਨ। ਉਹ ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਜੋਤੀਸ਼ ਵਿਦਿਆ ਵਿੱਚ ਪਰੰਗਤ ਸਨ ਅਤ: ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੋਲ ਵੀ ਜਿਗਿਆਸੂ ਆਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਜੀਵਿਕਾ ਸ਼ਰੱਧਾਲੂਵਾਂ ਦੀ ਦਕਸ਼ਿਣਾ ਵਲੋਂ ਚੱਲਦੀ ਸੀ। ਸ਼ਾਮ ਸਮਾਂ ਜਦੋਂ ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਛੁੱਟੀ ਪਾਂਦੇ ਤਾਂ ਪੂਜਾ–ਅਰਚਨਾ ਵਿੱਚ ਵਿਅਸਤ ਹੋ ਜਾਂਦੇ। ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਆਪਣੇ ਸਾਹਮਣੇ ਰਾਮ ਜੀ ਦੀ ਇੱਕ ਮੂਰਤੀ ਰੱਖਦੇ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਨੂੰ ਲੱਡੂਵਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਸਾਦ ਭੇਂਟ ਚੜਾਂਦੇ ਅਤੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਅਕਸਰ ਵਿਚਾਰ ਕਰਦੇ, ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਭਗਵਾਨ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਅਨੇਕ ਸਾਲ ਗੁਜਰ ਚੁੱਕੇ ਹਨ। ਪਰ ਭਗਵਾਨ ਨੇ ਪ੍ਰਤੱਖ ਦਰਸ਼ਨ ਦੇਣ ਦਾ ਕਸ਼ਟ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਇਸ ਉੱਤੇ ਉਹ ਪਵਿਤਰ ਦਿਲੋਂ ਬਾਲ ਰੂਪ ਮੋਹਣੀ ਮੁਰਤੀ ਰਾਮਚੰਦਰ ਅਤੇ ਲਕਸ਼ਮਣ ਇਤਆਦਿ ਭਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰ ਨੇਤਰ ਦ੍ਰਵਿਤ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਅਤੇ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਉਹ ਧਿਆਨ ਮਗਨ ਹੋ ਜਾਂਦੇ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਅਰਾਧਨਾ ਰੰਗ ਲਿਆਈ। ਬਾਲ ਗੋਬਿੰਦ ਅਤੇ ਹੋਰ ਬਾਲਕ ਖੇਡਦੇ–ਖੇਡਦੇ ਉੱਥੇ ਆ ਗਏ: ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂਨੇ ਚੁਪਕੇ ਵਲੋਂ ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਦੇ ਅੱਗੇ ਵਲੋਂ ਲੱਡੂਵਾਂ ਦਾ ਟੋਕਰਾ ਚੁੱਕਿਆ ਅਤੇ ਸਾਰਿਆ ਨੇ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਵੰਡ ਲਿਆ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਚਹਚਹਾਟ ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਨੇ ਸੁਣੀ ਉਹ ਸੁਚੇਤ ਹੋਏ ਪਰ ਬੱਚੇ ਉੱਥੇ ਖਾਲੀ ਪਟਾਰੀ ਛੱਡਕੇ ਹੁੜਦੰਗ ਮਚਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਚੱਲ ਦਿੱਤੇ। ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਭੱਜੇ ਪਰ ਉਹ ਛੂ–ਮੰਤਰ ਹੋ ਗਏ। ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਉਨ੍ਹਾਂਨੂੰ ਅਸ਼ਚਰਜ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਵੇਖਦੇ ਰਹਿ ਗਏ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਫੇਰ ਨਿੱਤ ਕਰਮ ਅਨੁਸਾਰ ਫਿਰ ਭਗਵਾਨ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਦੀ ਇੱਛਾ ਲਈ ਅਰਦਾਸ ਵਿੱਚ ਲੀਨ ਹੋ ਗਏ ਉਦੋਂ ਗੋਬਿੰਦ ਰਾਏ ਫਿਰ ਆਪਣੀ ਟੋਲੀ ਦੇ ਨਾਲ ਆ ਗਏ ਅਤੇ ਫਿਰ ਮਠਿਆਈ ਦੀ ਪਟਾਰੀ ਚੁਕ ਲਈ, ਉਦੋਂ ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਦੀ ਸਮਾਧੀ ਭੰਗ ਹੋਈ ਉਹ ਲੱਗੇ ਛਟਪਟਾਨ। ਉਨ੍ਹਾਂਨੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਡਾਂਟ ਲਗਾਈ। ਪਰ ਗੋਬਿੰਦ ਰਾਏ ਬੋਲੇ: ਤੁਸੀ ਹੀ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ ਬੁਲਾਉਂਦੇ ਹੋ। ਜਦੋਂ ਅਸੀ ਆਉਂਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਤੀਰਸਕਾਰ ਪੂਰਨ ਸੁਭਾਅ ਕਰਦੇ ਹੋ। ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਨੇ ਬਾਲ ਗੋਬਿੰਦ ਨੂੰ ਧਿਆਨਪੂਰਵਕ ਵੇਖਿਆ: ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂਨੂੰ ਅਚੰਭਾ ਹੋਇਆ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਗੋਬਿੰਦ ਰਾਏ ਜੀ ਰਾਮ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪਰਿਵਰਤਿਤ ਹੋ ਗਏ। ਉਨ੍ਹਾਂਨੂੰ ਗੋਬਿੰਦ ਵਿੱਚ ਰਾਮ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਹੋਣ ਲੱਗੇ। ਉਹ ਪਰਮ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਰਸ ਵਿੱਚ ਤਰ ਹੋ ਗਏ। ਅੱਖ ਝਪਕੀ ਤਾਂ ਫਿਰ ਉਹੀ ਬਾਲਕ ਗੋਬਿੰਦ ਦੀ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀ ਛਵੀ ਸਾਹਮਣੇ ਸੀ। ਪੰਡਤ ਸ਼ਰਧਾ ਵਲੋਂ ਭਰਕੇ ਦ੍ਰਵਿਤ ਨੇਤਰਾਂ ਵਲੋਂ ਗਦਗਦ ਹੋਕੇ ਨਤਮਸਤਕ ਹੋ ਵਾਰ–ਵਾਰ ਪਰਣਾਮ ਕਰਣ ਲਗਾ।