ਕੁਸ਼ਠਿ ਦਾ ਤੰਦਰੁਸਤ ਹੋਣਾ
“”(ਈਸ਼ਵਰ (ਵਾਹਿਗੁਰੂ) ਜੇਕਰ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰ ਦਵੇ ਤਾਂ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਬੱਚਾ ਵੀ ਕਰਾਮਾਤ ਵਿਖਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਭ ਦੇ ਕਸ਼ਟ ਹਰ ਸਕਦਾ ਹੈ।)””
ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਹਰਿਕਿਸ਼ਨ ਜੀ ਦੀ ਵਡਿਆਈ ਕਸਤੂਰੀ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਫੈਲ ਗਈ। ਦੂਰ–ਦਰਾਜ ਵਲੋਂ ਸੰਗਤ ਬਾਲ ਗੁਰੂ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਨੂੰ ਉਭਰ ਪਈ। ਜਨਸਾਧਾਰਣ ਨੂੰ ਮਨੋ–ਕਲਪਿਤ ਮੁਰਾਦਾਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਣ ਲੱਗੀਆਂ। ਸਵੈਭਾਵਕ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਜਸ ਦੇ ਗੁਣ ਗਾਇਨ ਪਿੰਡ–ਪਿੰਡ, ਨਗਰ–ਨਗਰ ਹੋਣ ਲੱਗੇ। ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਕਰ ਅਸਾਧਿਅ ਰੋਗੀ ਤੁਹਾਡੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਵੱਡੀ ਆਸ ਲੈ ਕੇ ਦੂਰ ਦੂਰੋਂ ਪਹੁੰਚਦੇ। ਤੁਸੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਨਿਰਾਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਤੁਹਾਡਾ ਸਾਰਿਆਂ ਮਨੁੱਖਾਂ ਦਾ ਕਲਿਆਣ ਇੱਕ ਮਾਤਰ ਉਦੇਸ਼ ਸੀ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਕੁੱਝ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸਿਖਾਏ ਗਏ ਕੁਸ਼ਠ ਰੋਗੀ ਨੇ ਤੁਹਾਡੀ ਪਾਲਕੀ ਦੇ ਅੱਗੇ ਲੇਟ ਕੇ ਉੱਚੇ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਡੇ ਚਰਣਾਂ ਵਿੱਚ ਅਰਦਾਸ ਕੀਤੀ: ਹੇ...
ਗੁਰੂਦੇਵ ! ਮੈਨੂੰ ਕੁਸ਼ਠ ਰੋਗ ਵਲੋਂ ਅਜ਼ਾਦ ਕਰੋ। ਉਸਦੇ ਕਿਰਪਾਲੂ ਰੂਦਨ ਵਲੋਂ ਗੁਰੂਦੇਵ ਜੀ ਦਾ ਹਿਰਦਾ ਤਰਸ ਵਲੋਂ ਭਰ ਗਿਆ, ਉਨ੍ਹਾਂਨੇ ਉਸਨੂੰ ਉਸੀ ਸਮੇਂ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਦਾ ਰੂਮਾਲ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਵਚਨ ਕੀਤਾ ਕਿ ਇਸ ਰੂਮਾਲ ਨੂੰ ਜਿੱਥੇ ਜਿੱਥੇ ਕੁਸ਼ਠ ਰੋਗ ਹੈ, ਫੇਰੋ, ਅਰੋਗ ਹੋ ਜਾਓਗੇ। ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਹੋਇਆ। ਬਸ ਫਿਰ ਕੀ ਸੀ ? ਤੁਹਾਡੇ ਦਰਬਾਰ ਦੇ ਬਾਹਰ ਰੋਗੀਆਂ ਦਾ ਤਾਂਤਾ ਹੀ ਲਗਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਤੁਸੀ ਦਰਬਾਰ ਦੀ ਅੰਤ ਦੇ ਬਾਅਦ ਬਾਹਰ ਖੁੱਲੇ ਅੰਗਣ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੇ ਤਾਂ ਤੁਹਾਡੀ ਨਜ਼ਰ ਜਿਸ ਉੱਤੇ ਵੀ ਪੈਂਦੀ, ਉਹ ਨਿਰੋਗ ਹੋ ਜਾਂਦਾ। ਇਵੇਂ ਹੀ ਦਿਨ ਬਤੀਤ ਹੋਣ ਲੱਗੇ।
