ਪਹਿਲਾ ਮਿਥੇ ਪਲਾਨ ਮੁਤਾਬਿਕ ਉਹ ਤਕਰੀਬਨ ਗਿਆਰਾਂ ਵਜੇ ਬਾਹਰ ਅੱਪੜ ਗਿਆ..
ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਤੇਜ ਹੋ ਗਈ..
ਜਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਸ਼ਾਇਦ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਕੁਝ ਏਦਾਂ ਦਾ ਕਰਨ ਜਾ ਰਹੀ ਸਾਂ..
ਪਰਸ ਵਿਚ ਪਾਈ ਨਕਦੀ ਅਤੇ ਗਹਿਣਿਆਂ ਵਾਲੀ ਪੋਟਲੀ..ਦੋਵੇਂ ਚੀਜਾਂ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਵੇਖ ਲਈਆਂ..
ਫੇਰ ਦੱਬੇ ਪੈਰੀਂ ਪਾਪਾ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਝਾਤੀ ਜਿਹੀ ਮਾਰੀ..
ਉਹ ਅਜੇ ਵੀ ਬਲਬ ਦੀ ਮੱਧਮ ਰੋਸ਼ਨੀ ਥੱਲੇ ਫਾਈਲਾਂ ਦੇ ਵਿਸ਼ਾਲ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿਚ ਡੁੱਬੇ ਹੋਏ ਸਨ..

ਫੇਰ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਓਹਨਾ ਵੱਲੋਂ ਅਕਸਰ ਹੀ ਮਾਰੀਆਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਝਿੜਕਾਂ ਚੇਤੇ ਆ ਗਈਆਂ..ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜੋ ਕਰਨ ਜਾ ਰਹੀ ਹਾਂ ਬਿਲਕੁਲ ਸਹੀ ਏ

ਮੁੜ ਵਾਪਿਸ ਪਰਤ ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਕੁੰਡੀ ਖੋਲ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲ ਗਈ..

ਅੱਜ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਗੱਲ ਹੋਈ..

ਅੱਗੇ ਵਾਂਙ ਉਸਨੇ ਅੱਜ ਮੇਰੇ ਮੱਥੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਚੁੰਮਿਆ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਗਲਵੱਕੜੀ ਹੀ ਪਾਈ..
ਬੱਸ ਮੇਰੇ ਪਰਸ ਵੱਲ ਵੇਖਦੇ ਹੋਏ ਨੇ ਏਨਾ ਹੀ ਪੁੱਛਿਆ..
“ਕਿੰਨੇ ਨੇ”?
ਆਖਿਆ “ਤੀਹ”
ਨਰਾਜ ਜਿਹੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਆਖਿਆ..”ਗੱਲ ਤਾਂ ਪੰਜਾਹ ਦੀ ਹੋਈ ਸੀ..”
ਮੈਂ ਚੁੱਪ ਰਹੀ..
ਫੇਰ ਉਸਨੇ ਅਚਾਨਕ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਦੇ ਬ੍ਰੇਕ ਮਾਰ ਲਈ ਤੇ ਮੇਰੇ ਹੱਥੋਂ ਮੇਰਾ ਪਰਸ ਫੜ ਲਿਆ..
ਅੰਦਰ ਪਏ ਗਹਿਣੇ ਵੇਖ ਉਹ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਆਪੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਜਿਹਾ ਹੋ ਗਿਆ..

ਆਖਣ ਲੱਗਾ “ਇਹ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਨੇ..ਮਸੀਂ ਦੋ ਤਿੰਨ ਮਹੀਨੇ ਦੇ ਕਿਰਾਏ ਜੋਗੇ ਵੀ ਨਹੀਂ..”
ਮੈਂ ਅਗਿਓਂ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਚੁੱਪ ਰਹੀ..

ਸਟੇਸ਼ਨ ਤੇ ਅੱਪੜ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਕਿਸੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਬੇਂਚ ਤੇ ਬਿਠਾ ਦਿੱਤਾ..
ਫੇਰ ਆਖਣ ਲੱਗਾ “ਦੋ ਹਜਾਰ ਚਾਹੀਦੇ ਨੇ..ਟਿਕਟ ਵਾਸਤੇ..”

ਇਸ ਵਾਰ ਮੈਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਸ਼ਾਇਦ ਦਿਲ ਦੀ ਜਗਾ ਦਿਮਾਗ ਤੋਂ ਕੰਮ ਲਿਆ..
ਅੱਗੋਂ ਝੱਟ ਪੱਟ ਹੀ ਆਖ ਦਿੱਤਾ..”ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਵੀ ਤੇ...

ਪੰਜਾਹ ਹਜਾਰ ਹੋਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਸਨ..ਓਹਨਾ ਵਿਚੋਂ ਵਰਤ ਲੈ..ਬਾਕੀ ਹਿਸਾਬ ਕਿਤਾਬ ਬੰਬੇ ਪੁੱਜ ਕੇ ਕਰ ਲਵਾਂਗੇ..”

ਇਸ ਵਾਰ ਭਰਿਆ ਭੀਤਾ ਉਹ ਬਿਨਾ ਕੁਝ ਆਖੇ ਹੀ ਟਿਕਟ ਖਿੜਕੀ ਵੱਲ ਨੂੰ ਹੋ ਤੁਰਿਆ..

ਉਸਦੇ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਨੇ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀ ਰਫਤਾਰ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਜਿਆਦਾ ਤੇਜ ਭੱਜਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ..

ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਆਪਣੇ ਕੰਧਾੜੇ ਚੁੱਕ ਕਿੰਨੀ ਕਿੰਨੀ ਵਾਟ ਤੁਰਿਆ ਜਾਂਦਾ ਮੇਰਾ ਭਾਪਾ ਜੀ ਚੇਤੇ ਆ ਗਿਆ..
ਕੁਲਫੀਆਂ,ਦੀਵਾਲੀ ਵਾਲੇ ਪਟਾਖੇ,ਚੜੇ ਬੁਖਾਰ ਤੇ ਸਿਰ ਤੇ ਰੱਖੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਪੱਟੀਆਂ,ਉਸਦਾ ਪਾਟਾ ਹੋਇਆ ਕੋਟ-ਪੈਂਟ,ਤੋਪੇ ਲੱਗੀ ਪੱਗ,ਟੁੱਟਾ ਹੋਇਆ ਸਾਈਕਲ ਤੇ ਹੋਰ ਵੀ ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਘੁੰਮ ਗਿਆ..

ਮਾਂ ਦੀ ਕੰਧ ਤੇ ਟੰਗੀ ਫੋਟੋ ਸੈਨਤਾਂ ਮਾਰ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਬੁਲਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਜਾਪਣ ਲੱਗੀ..ਗੂੜੀ ਨੀਂਦਰ ਸੁੱਤੀ ਛੱਡ ਕੇ ਆਈ ਨਿੱਕੀ ਭੈਣ ਦਾ ਮਾਸੂਮ ਜਿਹਾ ਚੇਹਰਾ ਅੱਖਾਂ ਮੂਹਰੇ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗਾ..

ਫੇਰ ਅਚਾਨਕ ਅੰਦਰ ਕਾਹਲੀ ਜਿਹੀ ਪਈ ਤੇ ਮੈਂ ਗੋਲੀ ਵਾਂਙ ਸ਼ੂਟ ਵੱਟ ਓਸੇ ਵੇਲੇ ਟੇਸ਼ਨ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲ ਆਈ..

ਆਟੋ ਫੜ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਘਰੇ ਅੱਪੜੀ..
ਬੂਹਾ ਅਜੇ ਵੀ ਉਂਝ ਦਾ ਉਂਝ ਹੀ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਪਿਆ ਸੀ..
ਦੱਬੇ ਪੈਰੀ ਅੰਦਰ ਵੜਨ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਅੱਗੇ ਕੁਰਸੀ ਡਾਹ ਕੇ ਬੈਠਾ ਭਾਪਾ ਜੀ ਦਿਸ ਪਿਆ..
ਮੈਨੂੰ ਵੇਖ ਲੰਮਾ ਸਾਰਾ ਸਾਹ ਲਿਆ..
ਫੇਰ ਛੇਤੀ ਨਾਲ ਕੁਰਸੀ ਤੋਂ ਉੱਠ ਏਨੀ ਗੱਲ ਆਖ ਆਪਣੀ ਗਲਵੱਕੜੀ ਵਿਚ ਲੈ ਲਿਆ ਕੇ..”ਮੈਨੂੰ ਯਕੀਨ ਸੀ ਕੇ ਤੂੰ ਵਾਪਿਸ ਪਰਤ ਕੇ ਜਰੂਰ ਆਵੇਂਗੀ”

ਅੱਜ ਵਾਲੀ ਇਹ ਗਲਵੱਕੜੀ ਮੈਨੂੰ ਹੁਣ ਤੱਕ ਪਾਈਆਂ ਗਈਆਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਵੱਧ ਨਿੱਘੀ ਜਾਪੀ..!

ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਜਵੰਦਾ