(ਲੇਖਕ ਦੇ ਦੁੱਖ)
ਦਿਨ ਬੀਤ ਜਾਣ ਦੇ ਮੇਰੇ ਸੱਜਣਾਂ…
ਰਾਤਾਂ ਵੀ ਸਾਡੀਆਂ ਹੀ ਪਹਿਰੇਦਾਰ…
ਹੋਣ ਗਈਆਂ….
ਤੂੰ ਦੇਖੀਂ ਤਾਂ ਸਹੀ ਕੀਤੇ…
ਐਸੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਹੋਣਾ ਮੈਂ…
ਜਿਥੇ ਦੁੱਖ ਵੀ ਮੇਰੇ ਸੱਜਣ ਹੋਣ ਗੇ…
ਖੁਦ ਨੂੰ ਇਕੱਲਾ ਸਮਝਿਆ….
ਮੱਥੇ ਤੇ ਹੋਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਨਹੀਂ….
ਕਦੀ ਗ਼ਮੀ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ……
ਫਿਰ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ ਚੱਲੁ….
ਅਸੀਂ ਦੁੱਖਾਂ ਵਿਚ ਹਾਂ ਜਾਂ ਖੁਸ਼ੀ ਵਿਚ…
ਅਮਨਰੂਪ
ਨੰਦਨੀ – ” ਅਮਾਨਤ… ਅਮਾਨਤ.. ਕੀ ਪੜ੍ਹੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਤੂੰ ਚੱਲ ਜਲਦੀ ਕਰ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਕਾਲਜ਼ (college) ਤੋਂ ਦੇਰ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ।”
ਅਮਾਨਤ – ” ਰੁਕ ਜਾਉ ਦੀਦੀ, ਅਮਨਰੂਪ ਹੁਰਾਂ ਦੀ ਇਕ ਨਵੀਂ ਕਵਿਤਾ ਅਖਬਾਰ ਵਿਚ ਛਪੀ ਹੈ। ਮੈਂਨੂੰ ਉਹ ਵੀ ਪੜ੍ਹ ਲੈਣ ਦਿਓ..।”
ਨੰਦਨੀ – ” ਅਮਾਨਤ ਤੂੰ ਮਰਵਾਏੰ ਗੀ ਕਿਸੇ ਦਿਨ, ਚੱਲ ਜਲਦੀ ਘਰ ਫਿਰ..।”
ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਪਿੰਜਰੇ ਵਿਚ,
ਰੱਖਕੇ ਸਾਨੂੰ ਆਪ ਉੱਚੀਆਂ,
ਉਡਾਈਆਂ ਮਾਰਦਾਂ ਹੈੰ।
ਵਾਹ! ਉਹ ਤੇਰੇ….
ਕਮਾਲ ਉਹ ਤੇਰੇ…
ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ ਬਖੇੜੇ ਬੜੀ ਛੇਤੀ,
ਨਾਲ ਨਬੇੜੇ…..
ਸਾਨੂੰ ਚਹੁੰਣ ਲਈ ਤਾਂ,
ਪਹਿਲਾਂ ਬੜੇ ਪਾਪੜ ਸੀ,
ਵੇਲੇ ਹੁਣ ਕਿ ਹੋਇਆ।
ਕਮਾਲ ਉਹ ਤੇਰੇ…
ਵਾਹ ਉਹ ਤੇਰੇ…
ਚਾਂਝਰਾਂ ਦੇ ਛੋਰ ਨੇ ਸੀ,
ਸਾਡੇ ਕੰਨ ਤੱਕ ਉਦੇੜੇ
ਕਮਾਲ ਉਹ ਤੇਰੇ…
ਵਾਹ ਉਹ ਤੇਰੇ…
ਮੱਥੇ ਤੇ ਦਾਗ ਅੱਜ ਵੀ ਸਾਡੇ,
ਇਸ਼ਕੇ ਦਾ, ਪਰ ਮੈਂ ਦਿਲ ਦੇ ਅਰਮਾਨ,
ਬੇਵਫ਼ਾ ਨਾਲ ਸੀ ਜੋੜੇ
ਕਮਾਲ ਉਹ ਤੇਰੇ…
ਵਾਹ ਉਹ ਤੇਰੇ…
ਅਮਨਰੂਪ
ਅਮਾਨਤ – “ਹਾਏ ਕਿੰਨਾ ਦੁੱਖ ਦਰਦ ਹੈ ਏਨਾਂ ਦੇ ਲਿਖਣ ਵਿਚ ਮੈਂ ਬਿਆਨ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ.. ਦੀਦੀ। ”
ਨੰਦਨੀ – ” ਹਾਂ… ਹੈ… ਤੇ ਹੈ ਪਰ ਹੁਣ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਦੇਰ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ। ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਕਵਿਤਾ ਪੜ੍ਹ ਲਈ ਹੋਏ ‘ਤੇ ਕਿ ਆਪਾਂ ਹੁਣ ਚੱਲ ਸਕਦੇ ਹਾਂ।”
ਅਮਾਨਤ – ” ਹਾਂ, ਹਾਂ, ਚਲੋ.. ਚਲੋ..।”
(ਅਮਾਨਤ ਕਾਲਜ਼ ਤੋ ਬਾਅਦ)
ਅਮਾਨਤ – ” ਦੀਦੀ ਨੰਦਨੀ ਅੱਜ ਕੱਲ ਕੁਝ ਜਿਆਦਾ ਦਰਦਾਂ ਵਿਚ ਲਿਖਣ ਲੱਗ ਗਏ ਨੇ ਅਮਨਰੂਪ ਈਸ਼ਵਰ ਜਾਣੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕੀ ਗ਼ਮ ਲੱਗਾ ਹੈ। ”
ਨੰਦਨੀ – ” ਤੂੰ ਨਾ ਜਿਆਦਾ ਨਾ ਸੋਚਿਆ ਕਰ, ਏ ਸ਼ਾਇਰ ਲੋਗ ਬਹੁਤ ਅਲਗ ਜਿਹੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ, ਦੋ ਕੁ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਵਿਚ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਖਤਮ ਕਰ ਦੇਂਦੇ ਜਿਆਦਾ ਦੇਰ ਏਨਾਂ ਨਾਲ ਰਹਿਨ ਦੇ ਅਗਲਾ ਬੰਦਾ ਵੀ ਏਨਾਂ ਵਰਗਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ.. ਇਸ ਲਈ ਮੇਰੀ ਮੰਨ ਦੂਰ ਰਹਿਕੇ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦੇ.. ਆਹ ਸ਼ਾਇਰੀ ਨੇ ਮੇਰੀ ਛੋਟੀ ਭੈਣ ਤੈਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਦੇਣਾ.. ਹੈ ।”
ਅਮਾਨਤ – ” ਦੀਦੀ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਰੰਗ ਤੇ ਮੈਂਨੂੰ ਕਦੋਂ ਦਾ ਚੜ ਗਿਆ ਹੈ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਮੈਂ ਵੀ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਲਿਖਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹਾਂ। ਨਾਲੇ ਤੁਸੀਂ ਸ਼ਾਇਰੀ ਨੂੰ ਏਦਾਂ ਨਾ ਬੋਲੋ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਤੇ ਕਦਰ ਕਰਦੀ ਹਾਂ। ਪੜਨ ਲਿਖਣ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀ। ਤੁਸੀਂ ਮੇਰਾ ਲਿਖਿਆ ਕੁਝ ਸੁਣੋ ਗੇ ਪਲੀਜ਼.. ਦੀਦੀ ਇਕ ਵਾਰ ਸੁਣ ਲਵੋ । ”
ਨੰਦਨੀ – ” ਚੱਲ ਸੁਣਾ… ਕੀ ਲਿਖਿਆ ਹੈ।”
ਅਮਾਨਤ – ਸੁਣੋ ਫਿਰ।
ਤੇਰੀ ਲਿਖੀ ਹੋਈ ਹਰ ਕਵਿਤਾ ਦਾ
ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਮੈਂ ਕਰਦੀ ਆਂ,,
ਵੇ ਮਹਿਲਾਂ ਵਾਲੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਵੀ
ਘੁੱਟ ਘੁੱਟ ਕੇ ਮਰਦੀ ਆਂ,,
ਸੁਪਨੇ ਬੁੰਣਦੀ ਤੇਰੇ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਦੇ ਨਾਲ
ਗੱਲਾਂ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖ ਕਰਦੀ ਆਂ,,
ਤੂੰ ਜਾਣੇ ਜਾਂ ਨਾ ਜਾਣੇ,
ਵੇ ਪੰਜਾਬੀ ਸ਼ਾਇਰਾ ਏ ਪਹਾੜਨ
ਤੇਰੇ ਤੇ ਕਿੰਨਾ ਮਰਦੀ ਆਂ,,
ਨੰਦਨੀ – ” ਵਾਹ! ਜੀ ਕਿਆ ਬਾਤ ਹੈ, ਪਹਾੜਨ ਜੀ। ਅਖੀਰ ਫਿਰ ਰੰਗ ਚੜ ਹੀ ਗਿਆ। ਪਰ ਸੱਚ ਗੱਲ ਦਸਾਂ, ਸਵੇਰ ਹੁੰਦੇ ਹੀ ਤੇਰੇ ਵਰਗੀਆਂ ਦੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨੇ ਕੋ ਲਵ ਲੈਟਰ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਸ਼ਾਇਰ ਅਮਨਰੂਪ ਦੇ ਘਰ ਬਾਹਰ, ਉਹ ਮੇਰੀ ਪਿਆਰੀ ਭੈਣ ਏਨਾਂ ਚੱਕਰਾਂ ਵਿਚ ਨਾ ਪੈ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਹੈ। ਨਾਲੇ ਤੂੰ ਜਾਣਦੀ ਕਿ ਹੈਂ ਉਸਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿਚ, ਉਹ ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਸ਼ਾਇਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਇਕ ਨਾਮੀ ਸ਼ਾਇਰ ਹੈ। ਨਾਲੇ ਤੂੰ ਕਦੀ ਦੇਖਿਆ ਵੀ ਹੈ, ਉਹ ਕਿਵੇਂ ਦਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ..।
ਅਮਾਨਤ – ” ਦੀਦੀ ਦੇਖਿਆ ਤੇ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਲਿਖੀ ਹਰ ਕਵਿਤਾ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੇ ਛਪੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਜਿਸਦੇ ਕਾਰਨ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਹੁਣ ਬਹੁਤ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਜਾਣ ਗਈ ਹਾਂ। ਉਹ ਕਿਸੇ ਜੁਦਾਈਂਆਂ ਦੇ ਮਾਰੇ ਲਿਖਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ, ਨਾਲੇ ਮੈਂ ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਪੜਦੀ ਆ ਰਹੀਂ ਹਾਂ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਇਕ ਆਮ ਸ਼ਾਇਰ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹ – ਪੜ੍ਹ ਮੈਂ ਵੀ ਥੋੜ੍ਹਾ- ਥੋੜ੍ਹਾ ਸਿਖ ਗਈ, ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋ ਗਏ। ਹਾਂ ਮੇਰੇ ਵਰਗੀਆਂ ਦੇ ਲਵ ਲੈਟਰ ਆਉਂਦੇ ਹੋਣਗੇ। ਪਰ ਮੇਰੇ ਵਰਗੀ ਉਹਨਾਂ ਵਿਚੋ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਦੀਦੀ..। ਹਾਂ ਮੈਂ ਦੇਖਿਆ ਚਾਹੇ ਨਾ ਹੀ ਸਹੀ ਪਰ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਕਹਿੰਦਾ ਉਹ ਬਹੁਤ ਚੰਗੇ ਇਨਸਾਨ ਹੋਣਗੇ।
ਨੰਦਨੀ – ” ਜੇ ਓਲਡ ਮੈਨ ਹੋਇਆ ਫਿਰ… ਹਾ.. ਹਾ.. ਹਾ..।”
ਅਮਾਨਤ – ” ਓ.. ਦੀਦੀ ਮਜ਼ਾਕ ਨਾ ਕਰੋ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ..। ਉਹ ਮੇਰੀ ਕੁ ਏਜ਼ ਦੇ ਨੇ..।”
ਨੰਦਨੀ- ” ਤੈਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ.. ਤੂੰ ਕਿਹੜਾ ਦੇਖਿਆ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ, ਨਾਲੇ ਤੂੰ ਕੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਲੋਗ ਨੇ ਜਿਨਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਹੈ। ਫਿਰ ਤੈਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ…? ਕੀ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਏਜ਼ ਤੇਰੇ ਜਿੰਨੀ ਹੈ।
ਅਮਾਨਤ – ” ਦੀਦੀ ਮੈਂ ਦੱਸਿਆ ਤੇ ਸੀ। ਕਿ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਪੜਦੀ ਆ ਰਹੀ ਹਾਂ। ਉਹਨਾਂ ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਇਕ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖੀ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਉਹਨਾਂ ਆਪਣੀ ( ਬਾਈ ਸਾਲ ਉਮਰ ਤੇ ਲੱਖਾਂ ਵਰਗੇ ਦੁੱਖਾਂ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ) ਬਸ ਫਿਰ ਮੈਂ ਇਸ ਗੱਲ ਤੋਂ ਹਿਸਾਬ ਲਾ ਲਿਆ..।
ਨੰਦਨੀ – ” ਚੱਲ ਫਿਰ ਠੀਕ ਹੈ, ਅੱਛਾ ਹੁਣ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਲ ਧਿਆਨ ਦੇ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਲਈ ਦੁੱਧ ਲੈਕੇ ਆਉਂਦੀ ਹਾਂ।”
ਅਮਾਨਤ – ” ਠੀਕ ਹੈ.. ਮੇਰੀ ਪਿਆਰੀ ਦੀਦੀ…।”
ਦੀਦੀ ਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੇਰੇ ਤੇ ਦੀਦੀ ਦੀ ਇਕ ਗੱਲ ਦਾ ਬਹੁਤ ਅਸਰ ਹੋਇਆ। ਕਿ ਤੇਰੇ ਵਰਗੀਆਂ ਬਹੁਤ ਹੈ, ਅਮਨਰੂਪ ਨੂੰ ਚਾਹੁੰਣ ਵਾਲੀਆਂ, ਇਸ ਗੱਲ ਤੋਂ ਮੈਂਨੂੰ ਡਰ ਲੱਗਣ ਲੱਗਾ। ਕੀਤੇ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਗਵਾ ਹੀ ਨਾ ਲਵਾਂ.. ਨਹੀਂ.. ਨਹੀਂ.. ਮੈਂ ਏਦਾਂ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦੇਵਾਂਗੀ। ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ , ਤੇ ਆਪਣੇ ਇਕ ਤਰਫੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਇਜ਼ਹਾਰ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਸੋਚਿਆ।
(ਅਸੀਂ ਪਹਾੜੀ ਲੋਗ ਸੀ) ਮੇਰੇ ਪਾਪਾ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਨੂੰ ਦੋਨਾਂ ਭੈਣਾਂ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬ ਨਾਲ ਲੈ ਆ ਗਏ। ਏਥੇ ਪਾਪਾ ਦੇ ਬਹੁਤ ਖਾਸ ਦੋਸਤ ਸੀ। ਜਿੰਨਾ ਦਾ ਟਰਾਂਸਪੋਰਟ ਦਾ ਬਿਜ਼ਨੈੱਸ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਪਾਪਾ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਸ਼ਾਮਿਲ ਕਰ ਲਿਆ, ਕੁਝ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹ ਗੁਜਰ ਗਏ। ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸਾਡੇ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਕੋਈ ਨਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਸਾਰੇ ਬਿਜ਼ਨੈੱਸ ਦੀ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਮੇਰੇ ਪਾਪਾ ਸਿਰ ਆ ਗਈ। ਮੇਰਾ ਤੇ ਮੇਰੀ ਭੈਣ ਦਾ ਬਚਪਨ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਹੀ ਬੀਤਿਆ, ਤੇ ਜਵਾਨੀ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਵੀ ਏਥੋਂ ਹੀ ਹੋਈ। ਅਸੀਂ ਦੋਨੋਂ ਭੈਣਾਂ ਕਦੀ- ਕਦੀ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਵੀ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਾਂ। ਪਰ ਪੰਜਾਬ ਮੇਰੇ ਲਈ ਸਬਤੋਂ ਪਿਆਰਾ ਹੈ, ਕਿਉੰ ਕਿ ਇਕ ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਪਹਾੜੀਆਂ ਹੈ ਜਿਸਨੇ ਮੈਂਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ । ਦੂਜੀ ਮਾਂ ਪੰਜਾਬ ਹੈ ਜਿਸਨੇ ਮੈਂਨੂੰ ਪਾਲ ਪੋਸਕੇ ਵੱਡੀ ਕੀਤਾ। ਨਾਲੇ ਮੇਰੇ ਪਾਪਾ ਨੂੰ ਏਨੇ ਵੱਡੇ ਕਾਰੋਬਾਰ ਦਾ ਮਾਲਿਕ ਬਣਾਇਆ ਜਿਸਦੇ ਕਾਰਨ ਸਾਨੂੰ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਕੋਈ ਕਮੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਨਾਲੇ ਹੋਰ ਤੇ ਹੋਰ.. ਮੈਂਨੂੰ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਸਿਖਾਈ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਪੰਜਾਬੀ.. ।
ਮੈਂ ਪਹਾੜਾਂ ਵਿਚ ਜਨਮ ਲੈਣ ਕਰਕੇ ਸ਼ਕਲ ਸੂਰਤ ਤੋਂ ਪਹਾੜੀ ਕੁੜੀ ਜਰੂਰ ਸੀ। ਪਰ ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮਾਨ ਨਾਲ ਆਖਦੀ ਹਾਂ। ਮੈਂਨੂੰ ਮਾਨ ਹੈ ਪੰਜਾਬਨ ਹੋਣ ਤੇ..।
(ਕੁਝ ਦਿਨ ਬਾਅਦ)
ਨੰਦਨੀ – ” ਚੱਲ ਅਮਾਨਤ ਜਲਦੀ ਕਰ ..ਕਾਲਜ਼ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ ਤੂੰ ।”
ਅਮਾਨਤ – ” ਦੀਦੀ ਬਸ ਦੱਸ ਮਿੰਟ.. ਅਮਨਰੂਪ ਦੀ ਨਵੀਂ ਕਵਿਤਾ ਆਈ ਹੈ, ਪੜ੍ਹ ਲਵਾਂ। ”
ਨੰਦਨੀ – ” ਠੀਕ ਹੈ ਫਿਰ ਅਜਾਈਂ, ਆਪੇ ਸਕੂਟੀ ਤੇ ਮੈਂ ਚੱਲੀ ਵਾ.. ਮੈਂਨੂੰ ਦੇਰ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ।”
ਅਮਾਨਤ – ” ਠੀਕ ਹੈ ਦੀਦੀ ਮੈਂ ਆ ਜਾਵਾਂਗੀ..।”
“ਰਾਸਤੇ ਵਿਚ ਜਾਂਦੇ ਮੇਰੀ ਸਕੂਟੀ ਦਾ ਐਕਸੀਡੈਂਟ ਹੋ ਗਿਆ। ”
ਮੈਂਨੂੰ ਕੋਈ ਹੋਸ਼ ਨਹੀਂ ਬਸ ਏਨਾਂ ਯਾਦ ਸੀ। ਇਕ ਕਾਰ ਵਿਚੋ ਮੇਰੀ ਹੀ ਉਮਰ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਨਿਕਲ ਕੇ ਆਇਆ। ਜਿਸਨੇ ਮੈਂਨੂੰ ਹਸਪਤਾਲ ਦਾਖ਼ਲ ਕਰਵਾਇਆ। ਮੇਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਜਦ ਹਸਪਤਾਲ ਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਮੁੰਡਾ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਮੈਂਨੂੰ ਠੀਕ ਹੋਣ ਵਿਚ ਪੂਰਾ ਹਫਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ, ਮੈਂ ਘਰ ਆਈ ਮੇਰੀ ਦੀਦੀ ਨੇ ਮਾਫੀ ਮੰਗੀ ਕਿ ਅਮਾਨਤ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈਕੇ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਏਦਾਂ ਨਾ ਹੁੰਦਾ ਈਸ਼ਵਰ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰ ਹੈ ਤੇਰੀ ਜਾਣ ਬੱਚ ਗਈ ਮੇਰੀ ਭੈਣ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਦੀਦੀ ਨੂੰ ਤੁਹਾਡੀ ਕੋਈ ਗ਼ਲਤੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਏ ਜੋ ਕਰਮਾਂ ਵਿਚ ਹੋਣਾ ਹੋਏ ਹੋਕੇ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਹੋ ਸਕਦਾ ਏਦੇ ਵਿਚ ਮੇਰਾ ਕੁਝ ਚੰਗਾ ਹੀ ਨੀ ਹੋਇਆ।
ਫਿਰ ਮੈਂ ਦੀਦੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਉਸ ਮੁੰਡੇ ਬਾਰੇ ਕਿ ਕੌਣ ਸੀ ਉਹ ਕਿਥੋਂ ਸੀ ਮੇਰੀ ਬਹੁਤ ਮਦਦ ਕੀਤੀ ਉਹਨਾਂ ਨੇ । ਮੈ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ । ਦੀਦੀ ਨੇ ਕਿਹਾ.. ਕੀ ਉਹ ਮੁੰਡਾ ਪਾਪਾ ਨੂੰ ਰੋਜ਼ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਤੇਰੇ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ, ਕਿ ਹੁਣ ਕਿਵੇਂ ਹੈ ਅਮਾਨਤ ਜੀ, ਪਤਾ ਕਿਉ.. ਕਿਉ ਕਿ ਉਸਦੀ ਕਾਰ ਨਾਲ ਹੀ ਤੇਰਾ ਐਕਸੀਡੈਂਟ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ… ਦੀਦੀ ਉਹ ਤੇ ਠੀਕ ਹੈ, ਪਰ ਗ਼ਲਤੀ ਮੇਰੀ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਪਾਪਾ ਕੋਲੋ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਫੋਨ ਨੰਬਰ ਲੈਕੇ ਦਿਓ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਆਪ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਹੈ। ਦੀਦੀ ਬੋਲੀ ਠੀਕ ਹੈ.. ।
ਮੈਂ ਦੀਦੀ ਕੋਲੋ ਫੋਨ ਨੰ: ਲੈਕੇ ਕਾਲ ਕੀਤੀ :-
ਅਮਾਨਤ – ਹੈਲੋ.. ।”
ਕੋਈ ਔਰਤ.. – ਹਾਂਜੀ ਕੌਣ..?
ਅਮਾਨਤ – ਜੀ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਅਮਾਨਤ ਹੈ, ਕੁਝ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਮੇਰਾ ਐਕਸੀਡੈਂਟ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਇਕ ਅਣਜਾਣ ਵਿਆਕਤੀ ਨੇ ਮੇਰੀ ਬਹੁਤ ਮਦਦ ਕੀਤੀ। ਕਿ ਇਹ ਫੋਨ ਨੰਬਰ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਹੀ ਹੈ।
ਕੋਈ ਔਰਤ.. – ਤੁਸੀਂ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰੋ ਮੈਂ ਸਰ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਂਦੀ ਹਾਂ।”
ਅਮਾਨਤ – ਠੀਕ ਹੈ.. ਜੀ..।”
” ਉਸ ਔਰਤ ਨੇ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਰੀਂ ਸਰ, ਸਰ,.. ਕਿਸੇ ਕੁੜੀ ਦਾ ਫੋਨ ਆਇਆ ਹੈ।”
ਸਰ। ” ਕੌਣ ਕੁੜੀ.. ।” ਉਹੀ ਸਰ ਜਿਸਦਾ ਤੁਹਾਡੀ ਕਾਰ ਨਾਲ ਐਕਸੀਡੈਂਟ ਹੋਇਆ ਸੀ।
ਅੱਛਾ ਉਹ ਹੈ.. ਲਿਆਓ ਫੋਨ ਮੈਂਨੂੰ ਦਿਓ..।
ਸਰ – ਹੈਲੋ.. ਹੁਣ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਤੁਸੀਂ ਅਮਾਨਤ ਜੀ …?
ਅਮਾਨਤ – ਜੀ ਮੈਂ ਹੁਣ ਬਿਲਕੁਲ ਠੀਕ ਹਾਂ..। ਤੁਹਾਡਾ ਬਹੁਤ ਧੰਨਵਾਦ ਜੀ, ਮੈਂਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕਿਵੇਂ ਕਰਾਂ।
ਸਰ – ਜੀ ਧੰਨਵਾਦ ਵਾਲੀ ਕਿਹੜੀ ਗੱਲ ਹੈ..। ਨਾਲੇ ਗਲਤੀ ਮੇਰੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਹੀ ਕੁਝ ਜਿਆਦਾ ਤੇਜ਼ ਕਾਰ ਚਲਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਓਵੇਂ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਮੁਆਫੀ ਮੰਗਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ।
ਅਮਾਨਤ – ਸਰ ਤੁਸੀਂ ਮੁਆਫੀ ਮੰਗ ਮੈਂਨੂੰ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਨਾ ਕਰੋ।”
ਸਰ – ਤੁਸੀਂ ਮੈਂਨੂੰ ਸਰ ਨਾ ਕਹੋ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਲੈ ਸਕਦੇ ਹੋ ਜੀ।”
ਅਮਾਨਤ – ਆਪ ਜੀ ਦਾ ਕੀ ਨਾਮ ਹੈ..?
ਸਰ – ਜੀ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਅਮਨ ਹੈ।”
ਅਮਾਨਤ -.. ਅਮਨ.. ਠੀਕ.. ਹੈ.. ।”
ਅਮਨ – ਕਿ ਹੋਇਆ ਜੀ ਬੜਾ ਹੋਲੀ ਬੋਲੇ ਹੋ.. ਠੀਕ ਹੋ ਨਾ.. ਜਾਂ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਲਗਿਆ।”
ਅਮਾਨਤ – ਨਹੀਂ.. ਨਹੀਂ.. ਏਦਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ.. ਤੁਹਾਡਾ ਨਾਮ ਤੇ ਵੈਸੇ ਵੀ ਮੈਂਨੂੰ ਬਹੁਤ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।”
ਅਮਨ – ਅੱਛਾ.. ਜੀ.. ਓ.. ਕਿਵੇਂ..ਅਮਾਨਤ ਜੀ.. ?
ਅਮਾਨਤ – ਜੀ ਮੇਰੇ ਮਨ ਪਸੰਦ ਪੰਜਾਬੀ ਦੇ ਸ਼ਾਇਰ ਨੇ.. ਜੋ, ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਨਾਮ ਵੀ ਅਮਨਰੂਪ ਹੈ। ਤੇ ਫਿਰ ਭਲਾ ਮੈਂਨੂੰ ਤੁਹਾਡਾ ਨਾਮ ਕਿਉ ਨਾ ਚੰਗਾ ਲੱਗੇਗਾ।
ਅਮਨ – ਅੱਛਾ.. ਮਤਲਬ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸ਼ਾਇਰ ਪਸੰਦ ਨੇ..। ”
ਅਮਾਨਤ – ਸ਼ਾਇਰ ਨਹੀਂ.. ਸਿਰਫ ਅਮਨਰੂਪ ਸ਼ਾਇਰ.. ।”
ਅਮਨ – ਓ.. ਲੱਗਦਾ ਕਾਫੀ ਪਸੰਦ ਨੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਉਹ। ”
ਅਮਾਨਤ – ਹਾਂਜੀ ਬਹੁਤ… ਜਿਆਦਾ.. ।”
ਅਮਨ – ਪਰ ਅੱਜ ਕੱਲ ਦੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਤੇ ਪੰਜਾਬੀ ਮੋਡਲ, ਹੀਰੋ, ਬਾਲੀਵੁੱਡ ਐਕਟਰਾਂ ਨੂੰ ਜਿਆਦਾ ਤਰ ਪਸੰਦ ਕਰ ਦੀਆਂ ਹੈ। ”
ਅਮਾਨਤ – ਕਰਦੀਆਂ ਹੋਣ ਗਈਆਂ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਵਿਚੋ ਨਹੀਂ ਹਾਂ.. ਮੇਰੇ ਲਈ ਅਮਨਰੂਪ ਕਿਸੇ ਹੀਰੋ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਹੈ। ”
ਅਮਨ – ਓ.. ਮਤਲਬ ਅਮਨਰੂਪ ਹੁਰੀਂ ਤੁਹਾਡੇ ਦਿਲ ਦੇ ਕਾਫੀ ਕਰੀਬ ਪਹੁੰਚੇ ਹੈ। ”
ਅਮਾਨਤ – ਜੀ ਬਿਲਕੁਲ.. ।”
ਅਮਨ – ਕਦੀ ਮਿਲੇ ਹੋ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ..। ”
ਅਮਾਨਤ – ਮਿਲੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਪਰ ਇਕ ਬਾਰ ਮਿਲਣਾ ਜਰੂਰ ਚਾਹਾਂਗੀ।”
ਅਮਨ – ਅੱਛਾ.. ਕਿ ਕਹੋਗੇ ਮਿਲਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ..। ”
ਅਮਾਨਤ – ਕਿਹਣ ਦਾ ਤੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ.. ਪਰ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਇਕ ਕਿਤਾਬ ਲਿਖੀ ਹੈ। ਜਿਸ ਵਿਚ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਦੇ ਜਵਾਬ ਲਿਖੇ ਹੈ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਕੇ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਉਹ ਕਿਤਾਬ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ।
ਅਮਨ – ਠੀਕ ਹੈ.. ਸਮਝੋ ਤੁਹਾਡਾ ਕੰਮ ਹੋਇਆ..। ”
ਅਮਾਨਤ – ਜੀ ਮੈਂ ਕੁਝ ਸਮਝੀ ਨਹੀਂ। ”
ਅਮਨ – ਜੇ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਅਮਨਰੂਪ ਨਾਲ ਮਿਲਵਾ ਦਵਾਂ ਫਿਰ..। ”
ਅਮਾਨਤ – ਕਿ.. ਏਦਾਂ ਸੱਚੀ ਹੋ ਸਕਦਾ..। “( ਖੁਸ਼ ਹੋਕੇ ਬੋਲੀ)
ਅਮਨ – ਜੀ ਬਿਲਕੁਲ.. ।”
ਅਮਾਨਤ – ਸੱਚੀ.. ।”
ਅਮਨ – ਮੁੱਚੀ.. ਹਾ.. ਹਾ..। ”
“ਅਸੀਂ ਦੋਨੋ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਹੱਸਣ ਲੱਗੇ।”
ਅਮਾਨਤ – ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਅਮਨਰੂਪ ਹੁਰਾਂ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ। ”
ਅਮਨ – ਜੀ ਅਮਨਰੂਪ ਮੇਰਾ ਬਚਪਨ ਦਾ ਦੋਸਤ ਹੈ। ”
ਅਮਾਨਤ – ਹਾਏ.. ਸੱਚੀ.. ਫਿਰ ਤੇ ਬਹੁਤ ਚੰਗੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਤਾਂਹੀ ਮੈਂ ਕਹਿੰਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹਾਂ। ਕਿ ਈਸ਼ਵਰ ਜੋ ਕਰਦਾ ਹੈ ਚੰਗੇ ਲਈ ਕਰਦਾ, ਹੁਣ ਦੇਖੋ ਤੁਹਾਡੇ ਜ਼ਰੀਏ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਅਮਨਰੂਪ ਨੂੰ ਮਿਲਾਂਗੀ।
ਅਮਨ – ਫਿਰ ਕਦੋੰ ਮਿਲਣਾ ਚਾਹੋਗੇ ਆਪਣੇ ਅਮਨਰੂਪ ਨੂੰ। ”
ਅਮਾਨਤ – ਦਿਲ ਤਾਂ ਕਰਦਾ ਹੁਣੀ ਮਿਲਾਦੋ.. ।”
ਅਮਨ – ਹਲੇ ਨਹੀਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤੁਸੀਂ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਓ ਫਿਰ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਿਲਵਾ ਦਵਾਂ ਗਾ। ”
ਅਮਾਨਤ – ਠੀਕ ਹੈ ਮੈਂਨੂੰ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਰਹੇਗਾ।”
ਅਮਨ – ਅੱਛਾ ਅਮਾਨਤ ਜੀ.. ਤੁਸੀਂ ਅਮਨਰੂਪ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਹਿਚਾਣੋ ਗੇ ।”
ਅਮਾਨਤ – ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਕਵਿਤਾ ਬੋਲਣ ਲਈ ਕਹਾਂਗੀ ਜੋ ਉਹਨਾਂ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਨਾ ਕੀਤੀ ਹੋਈ ਹੋਵੇ, ਮੈਂ ਉਹ ਕਵਿਤਾ ਸੁਣ ਸਮਝ ਜਾਵਾਂਗੀ ਕਿ ਅਮਨਰੂਪ ਨੇ ਜਾਂ ਕੋਈ ਹੋਰ, ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲੱਖਾਂ ਦੀ ਬੀੜ ਵਿਚੋ ਪਹਿਚਾਣ ਸਕਦੀ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਲਿਖਣ ਦਾ ਅੰਦਾਜ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਝ ਸਕਦੀ ਹਾਂ ।”
ਅਮਨ – ਵਾਅ! ਦਿਲਚਸਪ ਹੈ..ਮੇਰੀ ਕਾਲ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਿਓ।”
ਅਮਾਨਤ – ਠੀਕ ਹੈ..।”
ਏਨੀ ਗੱਲ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਏਹ ਗੱਲ ਦੀਦੀ ਨੂੰ ਜਾਕੇ ਦੱਸੀ। ਦੀਦੀ ਜਿਸ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਮੇਰੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਉਹ ਅਮਨਰੂਪ ਹੁਰਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਜਾਣਦਾ ਹੈ।”
ਨੰਦਨੀ – ” ਹਾ.. ਹਾ.. ਹਾ.. ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਖ ਤੈਨੂੰ ਮਿਲਾਦੇ ਅਮਨਰੂਪ ਨਾਲ..।”
ਅਮਾਨਤ – ” ਹਾਂ ਦੀਦੀ ਉਹਨਾਂ ਕਿਹਾ ਹੈ ਮਿਲਾਉਣ ਲਈ..। ”
ਨੰਦਨੀ – ” ਐਵੇਂ ਕਿਸੇ ਪਿੱਛੇ ਲੱਗ ਬੇਵਕੂਫ ਨਾ ਬਣ ਜਾਈੰ। ”
ਅਮਾਨਤ – ” ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਕਵਿਤਾ ਸੁਣ ਪਹਿਚਾਣ ਲਵਾਂਗੀ ਤੁਸੀਂ ਡਰੋਂ ਨਾ। ”
ਨੰਦਨੀ – ” ਠੀਕ ਹੈ ਮੇਰੀ ਪਿਆਰੀ ਭੈਣ ਪਰ ਇਕ ਬਾਰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਰਖ ਕਰ ਲਈਂ। ”
ਅਮਾਨਤ – ” ਠੀਕ ਹੈ ਦੀਦੀ। ”
” ਕਾਫੀ ਦਿਨ ਲੰਘ ਗਏ ਨੇ ਅਮਨਰੂਪ ਹੁਰਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਨਵੀਂ ਕਵਿਤਾ ਨਹੀਂ ਆਈ। ਕਿਉੰ ਨਾ ਮੈਂ ਅਮਨ ਹੁਰਾਂ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਪੁੱਛਾ, ਹਾਂ ਏਦਾ ਹੀ ਕਰਦੀ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਅਮਨ ਹੁਰਾਂ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕੀਤਾ। ਕਾਫੀ ਰਿੰਗਸ ਗਈਆਂ ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਫੋਨ ਨਹੀਂ ਚੁੱਕਿਆ। ਸੋਚਿਆ ਆਖਰੀ ਬਾਰ ਕਰਦੀ ਹਾਂ, ਪਰ ਇਸ ਬਾਰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਫੋਨ ਚੱਕ ਲਿਆ।”
ਅਮਾਨਤ – ਹੈਲੋ.. ਅਮਨ ਜੀ। ”
ਕੋਈ ਆਦਮੀ.. – ਮਾਫ਼ ਕਰਿਓ ਮੈਡਮ ਸਰ ਘਰ ਨਹੀਂ ਹੈ..।”
ਅਮਾਨਤ – ਉਹ ਕਿੱਥੇ ਗਏ ਨੇ..? ”
ਕੋਈ ਆਦਮੀ.. – ਮਾਫ਼ ਕਰਿਓ ਮੈਂ ਇਹ ਨਹੀਂ ਦੱਸ ਸਕਦਾ।”
ਅਮਾਨਤ – ਠੀਕ ਹੈ.. ਜਦ ਸਰ ਆਏ ਤੇ, ਮੇਰਾ ਮੈੱਸਜ ਦੇਣਾ ਕਿ ਅਮਾਨਤ ਦਾ ਫੋਨ ਆਇਆ ਸੀ। ”
ਕੋਈ ਆਦਮੀ.. – ਠੀਕ ਹੈ.. ਮੈਡਮ ਜੀ..।”
” ਅਮਨ ਹੁਰਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲ ਨਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਮੇਰਾ ਮੰਨ ਹੋਰ ਬੇਚੈਨ ਹੋਗਿਆ।”
“ਕੁਝ ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਮੈਂਨੂੰ ਅਮਨ ਕਾਲ ਆਈ..।”
ਅਮਨ – ਹੈਲੋ ਅਮਾਨਤ ਜੀ.. ।”
ਅਮਾਨਤ – ਹਾਂਜੀ ਅਮਨ ਤੁਸੀਂ ਕਿੱਥੇ ਗਏ ਸੀ ? ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਫੋਨ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਕਾਫੀ ਦਿਨ ਹੋ ਗਏ ਅਮਨਰੂਪ ਹੁਰਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਨਵੀਂ ਕਵਿਤਾ ਨਹੀਂ ਛਪੀ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂਨੂੰ ਡਰ ਸੀ ਉਹ ਠੀਕ ਹੋਣ.. ਤੁਸੀਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਖਾਸ ਦੋਸਤ ਹੋ ਇਸ ਲਈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਫੋਨ ਕੀਤਾ ਸੀ।
ਅਮਨ – ਕਵਿਤਾ ਕਿਵੇਂ ਆਉਂਦੀ, ਮੈਂ ਤੇ ਬਾਹਰ ਸੀ। ਉਹ ਮੇਰਾ ਮਤਲਬ ਮੈਂ ਤੇ ਅਮਨਰੂਪ ਇੰਡੀਆ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਸੀ।
ਅਮਾਨਤ – ਅੱਛਾ.. ਸੱਚੀ.. ।”
ਅਮਨ – ਮੁੱਚੀ..।”
ਅਮਾਨਤ – ਹਾ.. ਹਾ.. ਹਾਏ ਕਿੰਨਾ ਵਧੀਆ ਲੱਗਿਆ ਹੋਣਾ ਤੁਹਾਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਕਾਸ਼! ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀ ਜਗ੍ਹਾ ਹੁੰਦੀ। ”
ਅਮਨ – ਹਾ.. ਹਾ.. ਅੱਛਾ.. ਜੀ..।”
ਅਮਾਨਤ – ਹਮ… ।”
ਅਮਨ – ਅੱਛਾ.. ਅਮਾਨਤ ਜੀ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਬਾਰੇ ਅਮਨਰੂਪ ਹੁਰਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਵੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਿਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੈ। ”
ਅਮਾਨਤ – ਕਿ.. ਹਾਏ ਸੱਚੀ… ਅਮਨਰੂਪ ਮੈਂਨੂੰ ਮਿਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੈ। ”
ਅਮਨ – ਜੀ ਬਿਲਕੁਲ.. ।”
ਅਮਾਨਤ – ਅੱਛਾ.. ਤੁਸੀਂ ਕੀ – ਕਿ ਦੱਸਿਆ ਮੇਰੇ ਬਾਰੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ। ”
ਅਮਨ – ਜੀ ਉਹੀ ਜੋ ਕੁਝ ਆਪ ਜੀ ਨੇ ਮੈਂਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਹੈ।”
ਅਮਾਨਤ – ਮੈਂਨੂੰ ਕੁਝ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ ਹੈ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਡਾ ਕਿਵੇਂ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰਾ। ਅਮਨ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਸੱਚੀ ਬਹੁਤ ਚੰਗੇ ਹੋ। ”
ਅਮਨ – ਜੀ ਸ਼ੁਕਰੀਆ.. ਪਰ ਏਹ ਮੇਰਾ ਫ਼ਰਜ਼ ਹੈ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਅਮਨਰੂਪ ਹੁਰਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲਾਉੰਣ ਦਾ..।”
ਅਮਾਨਤ – (ਸੰਘਦੀ) ਹਾਂਜੀ.. ।”
ਅਮਨ – ਤੇ ਫਿਰ ਕਦੋਂ ਵੇਹਲੇ ਹੋ, ਤੁਸੀਂ.. ।”
ਅਮਾਨਤ – ਜੀ ਵੈਸੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੇਹਲੀ ਹੀ ਹਾਂ। ”
ਅਮਨ – ਪਰ ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਆਰਾਮ ਕਰੋ, ਤੇ ਆਪਣੀ ਕਿਤਾਬ ਲੈਕੇ ਮੇਰੀ ਦੱਸੀ ਜਗ੍ਹਾ ਤੇ ਕੱਲ ਆ ਜਾਇਓ..। ”
ਅਮਾਨਤ – (ਖੁਸ਼ੀ ਵਿਚ) ਜੀ ਕੱਲ...
ਹਾਏ ਸੱਚੀ.. ਹਾਏ ਮੈਂ ਕੀ ਕਹਾਂਗੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ… (ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਹੀ ਛਾਅ ਗਈ ਸੀ) ਅਮਨ ਜੀ ਮੈਂਨੂੰ ਕੁਝ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ ਹੈ।”
ਅਮਨ – ਪਹਿਲਾਂ ਏਦਾਂ ਕਰੋ, ਤੁਸੀਂ ਹੋਸ਼ ਵਿਚ ਆਓ.. ਤੇ ਕੱਲ ਨੂੰ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਕਿਤਾਬ ਲੈਕੇ ਆ ਜਾਇਓ..। ”
ਅਮਾਨਤ – ਠੀਕ ਹੈ.. ਜੀ.. ਅਮਨ ਜੀ ਤੁਹਾਡਾ ਬਹੁਤ ਬਹੁਤ ਧੰਨਵਾਦ ਹੈ, ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਲਫਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਜਿੰਨਾਂ ਨਾਲ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰ ਸਕਾਂ। ”
ਅਮਨ – ਕੋਈ ਨਾ ਅਮਾਨਤ ਜੀ.. ਮੇਰੇ ਲਈ ਏਨਾਂ ਹੀ ਬਹੁਤ ਹੈ। ”
” ਅਮਨ ਹੁਰਾਂ ਨਾਲ ਜੋ ਵੀ ਗੱਲ ਹੋਈ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਦੀਦੀ ਨੂੰ ਜਾਕੇ ਦੱਸੀ। ਨਾਲੇ ਇਹ ਵੀ ਕੀ ਮੈਂ ਕੱਲ ਅਮਨ ਹੁਰਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਜਾਵਾਂਗੀ। ਦੀਦੀ ਨੇ ਦੁਬਾਰਾਂ ਕਿਹਾ ਇਕ ਬਾਰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਰਖ਼ ਕਰ ਲਈਂ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਰੂਮ ਵਿਚ ਆ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਗੋਲ – ਗੋਲ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗੀ, ਤੇ ਇਕ ਕਾਗਜ਼ ਤੇ ਕੁਝ ਲਿਖਣ ਲੱਗੀ। ”
ਚੰਦਰੀ ਇਹ ਰਾਤ ਕਦੋਂ ਮੁੱਕੇਗੀ…
ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਦੀ ਤਾਲਾਸ਼ ਕਦੋਂ ਮੁੱਕੇਗੀ…
ਬਾਹਾਂ ਵਿਚ ਹੋਵੇ ਸੱਜਣਾਂ ਦੇ ਇਹ ਤੰਣ…
ਸੱਚੀ ਇਹ ਪਿਆਸ ਕਦੋਂ ਮੁੱਕੇਗੀ…
ਚੰਦਰੀ ਇਹ ਰਾਤ ਕਦੋਂ ਮੁੱਕੇਗੀ …
ਡੋਲੀ ਵਿਚ ਬੈਠ ਜਾਣਾਂ ਮੈਂ ਦੇਸ਼ ਸੱਜਣਾਂ ਦੇ…
ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੀ ਇਹ ਰਾਤ ਕਦੋਂ ਮੁੱਕੇਗੀ….
” ਏਨਾਂ ਲਿਖ ਮੈਂਨੂੰ ਯਾਦ ਆਇਆ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਬੈਗ ਵਿਚੋਂ ਕਿਤਾਬ ਕੱਢਣ ਲੱਗੀ, ਪਰ ਉਸ ਵਿਚ ਕਿਤਾਬ ਨਹੀਂ ਸੀ , ਕਿਤਾਬ ਲੱਭਣ ਵਿਚ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਰੂਮ ਤੇ ਪੂਰਾ ਘਰ ਫੋਲ ਮਾਰਿਆ ਪਰ ਮੇਰੀ ਕਿਤਾਬ ਨਹੀਂ ਮਿਲੀ ਜੋ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਅਮਨਰੂਪ ਲਈ ਲਿਖੀ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਮੰਨ ਬਹੁਤ ਉਦਾਸ ਹੋ ਗਿਆ, ਫਿਰ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿਉੰ ਨਾ ਅਮਨ ਹੁਰਾਂ ਨਾਲ ਇਹ ਗੱਲ ਕਰਾਂ..।
ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕੀਤਾ।”
ਅਮਾਨਤ – ਹੈਲੋ.. ਅਮਨ ਜੀ..।”
ਅਮਨ – ਹਾਂਜੀ.. ਅਮਾਨਤ ਜੀ.. ਕੀ ਹੋਇਆ ਤੁਸੀਂ ਸੁੱਤੇ ਨਹੀਂ..? ”
ਅਮਾਨਤ – ਨਹੀਂ ਅਮਨ ਜੀ ਦਰਆਸਲ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਇਕ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਸੀ।”
ਅਮਨ – ਜੀ.. ਕਹੋ.. ਕੀ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਹੈ ।”
ਅਮਾਨਤ – ਜੀ ਉਹ ਕਿਤਾਬ ਨਹੀਂ ਮਿਲ ਰਹੀ ਹੈ, ਜੋ ਮੈਂ ਅਮਨਰੂਪ ਹੁਰਾਂ ਲਈ ਲਿਖੀ ਸੀ।”
ਅਮਨ – ਹਾ.. ਹਾ.. ਹਾ.. ਬਸ ਏਨੀ ਕੁ ਗੱਲ ਹੈ, ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਹੋ ਗਇਆ ਹੈ। ”
ਅਮਾਨਤ – ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਹੱਸ ਰਹੇ ਹੋ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਤੇ ਬਣੀ ਹੈ। ਕਿ ਕੱਲ ਮੈਂ ਅਮਨਰੂਪ ਹੁਰਾਂ ਨੂੰ ਕੀ ਤੋਹਫ਼ਾ ਦੇਵਾਗੀ।”
ਅਮਨ – ਉਸਨੂੰ ਤੋਹਫ਼ੇਆਂ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਤੁਹਾਡੀ ਹੈ।”
ਅਮਾਨਤ – ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ..?
ਅਮਨ – ਬਸ ਜੀ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਨਾਲੇ ਕਿਤਾਬ ਲਈ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਨਾ ਹੋਵੋ, ਜਿਨੂੰ ਤੁਸੀਂ ਕੱਲ ਮਿਲਣਾ ਹੈ, ਉਹ ਆਪ ਆਪਣੇ ਵਿਚ ਇਕ ਕਿਤਾਬ ਹੈ। ”
ਅਮਾਨਤ – (ਕੁਛ ਰਾਹਤ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ) ਠੀਕ ਹੈ.. ਅਮਨ ਜੀ.. ਚੰਗਾ ਲਗਾ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਕੇ ਤੁਸੀਂ ਤੇ ਮੇਰੀ ਸਾਰੀ ਚਿੰਤਾ ਖ਼ਤਮ ਕਰਤੀ ਹੈ।”
ਅਮਨ – ਜੀ ਸ਼ੁਕਰੀਆ.. ਮੈਂਨੂੰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਚੰਗਾ ਲਗਾ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਕੇ। ”
ਅਮਾਨਤ – ਮੁਆਫ ਕਰਿਓ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਏਨੀ ਰਾਤ ਗਈ, ਤੰਗ ਕੀਤਾ..।”
ਅਮਨ – ਓ.. ਨਹੀਂ – ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਅਮਾਨਤ ਜੀ, ਵੈਸੇ ਵੀ ਮੈਂ ਜਾਗ ਹੀ ਰਿਹਾ ਸੀ।”
ਅਮਾਨਤ – ਏਨੀ ਰਾਤ ਗਈ.. ਕੋਈ ਖਾਸ ਵਜਾਹ..। ”
ਅਮਨ – ਕੁਝ ਨਹੀਂ.. ਲਿਖਦਾ ਪਿਆ ਸੀ..। ”
ਅਮਾਨਤ – ਕਿ ਲਿਖਦੇ ਪਏ ਸੀ।”
ਅਮਨ – ਓ… ਨਹੀਂ- ਨਹੀਂ ਏਦਾਂ ਦਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ.. ਮੇਰਾ ਮਤਲਬ ਆਫਿਸ ਦਾ ਕੁਝ ਕੰਮ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ।”
ਅਮਾਨਤ – ਵੈਸੇ ਕਿ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹੋ ਤੁਸੀਂ.. ।”
ਅਮਨ – ਟੁੱਟੇ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਸਕੂਨ ਦੇਣਾ ਤੇ ਦੋ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਾਉੰਣਾ..।”
ਅਮਾਨਤ – ਮੈਂ ਕੁਝ ਸਮਝੀ ਨਹੀਂ..।”
ਅਮਨ – ਹਾ.. ਹਾ.. ਸਵੇਰੇ ਮਿਲਕੇ ਸਮਝਾਵਾਂ ਗਾਂ… ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਸੌਂ ਜਾਓ ਬਹੁਤ ਰਾਤ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ। ”
ਅਮਾਨਤ – ਠੀਕ ਹੈ ਜੀ.. ਗੁੱਡ ਨਾਇਟ.. ।”
ਅਮਨ – ਗੁੱਡ ਨਾਇਟ.. ਜੀ ।”
” ਸਵੇਰ ਹੋਈ ਮੈਂ ਜਲਦੀ – ਜਲਦੀ ਤਿਆਰ ਹੋਈ। ਮੈਂ ਅੱਜ ਪਹਿਲੀ ਬਾਰ ਸੂਟ ਪਿਆ ਸੀ। ਪਿੰਕ ਕਲਰ ਮੈਂਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਹੈ ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਉਹ ਹੀ ਪਾਇਆ ਸੀ, ਵੈਸੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਜਿਆਦਾ ਤਰ ਮੋਡਰਨ ਕਪੜੇ ਪਾਉਂਦੀ ਹਾਂ। ਪਰ ਅੱਜ ਅਮਨਰੂਪ ਹੁਰਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣਾ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਸੋਚਿਆ ਕੁਝ ਖਾਸ ਪਾਵਾਂ, ਮੈਂ ਅਮਨ ਹੁਰਾਂ ਦੀ ਦੱਸੀ ਜਗ੍ਹਾ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਈ। ” ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਦੇ – ਕਰਦੇ ਮੈਂ ਬਾਰ – ਬਾਰ ਸੂਰਜ ਵੱਲ ਦੇਖਦੀਂ ਜਾਵਾਂ।”
“ਫਿਰ ਦੂਰ ਤੋਂ ਕੋਈ ਨਜ਼ਰ ਆਇਆ, ਉਸਨੇ ਬਲੈਕ ਕਲਰ ਦੀ ਸ਼ਰਟ ਪਾਈ ਹੋਈ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖ ਕੇ ਹੱਥ ਹਿਲਾਇਆ, ਮੈਂ ਸਮਝ ਗਈ ਸੀ। ਕਿ ਅਮਨ ਹੀ ਨੇ, ਉਹ ਮੈਂਨੂੰ ਪਹਿਚਾਣ ਗਏ ਸੀ। ਪਰ ਮੈਂਨੂੰ ਪਹਿਚਾਣ ਕਰਨ ਵਿਚ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਜਦ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਟਾਈਮ ਮੇਰੀ ਹਾਲਤ ਹੀ ਕੁਝ ਨਾਜੁਕ ਸੀ। ਅਮਨ ਜੀ ਮੇਰੇ ਨਜ਼ਦੀਕ ਆਕੇ ਬੋਲੇ.. ।”
ਅਮਨ – ” ਹੈਲੋ ਅਮਾਨਤ.. ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਕੀਤੇ ਮੈਂਨੂੰ ਜਿਆਦਾ ਦੇਰ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੋ ਗਈ, ਓਹੋ.. ਤੁਹਾਡਾ ਤੇ ਰੰਗ ਵੀ ਸੂਟ ਨਾਲ ਮਿਲ ਗਿਆ ਹੈ। ਹਾ.. ਹਾ..ਹਾ.. ਹਾ.. ਗੁਲਾਬੀ ਜਿਹਾ ਰੰਗ ਤੇ ਗੁਲਾਬੀ ਜਿਹਾ ਸੂਟ ਕਿਆ ਬਾਤ ਹੈ ਜੀ.. ਕਿਆ ਚੋਈਸ ਹੈ। ”
ਅਮਾਨਤ – ” ਬਸ ਜੀ ਬਸ ਮਸਕੇ ਨਾ ਲਾਓ, ਪਤਾ ਮੈਂ ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ ਦੀ ਤੁਹਾਡਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਦੀ ਪਈ ਹਾਂ। ਤੇ ਹਾਂ ਅਮਨਰੂਪ ਹੁਰੀਂ ਕੀਤੇ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੇ.. ਕਿੱਥੇ ਨੇ ਉਹ..? ”
ਅਮਨ – ” ਮੈਂ ਹੁਣੀ ਆਉਂਦੇ ਵਖਤ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਕਿ ਮੈਂ ਟ੍ਰੈਫਿਕ ਵਿਚ ਫਸਿਆ ਹਾਂ। ਮੈਂਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਟਾਈਮ ਲੱਗ ਜਾਏਗਾ, ਤੁਸੀਂ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਿਓ.. ਕੀ ਅਮਾਨਤ ਤੁਸੀਂ ਤਿਆਰ ਹੋ ।”
ਅਮਾਨਤ – ” ਕਿਸ ਲਈ..। ”
ਅਮਨ – ” ਅਮਨਰੂਪ ਹੁਰਾਂ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਨ ਲਈ..। ”
ਅਮਾਨਤ – ” ਮੈਂ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਹਰ ਕਵਿਤਾ ਦਾ ਬੜੀ ਬੇਸਬਰੀ ਨਾਲ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਦੀ ਹਾਂ, ਅੱਜ ਤੇ ਫਿਰ ਉਹ ਆਪ ਆ ਰਹੇ ਹੈ। ਇਸ ਲਮਹੇ ਵਿਚ ਤੇ ਮੈਂ ਖੁਦ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਿਸਮਤ ਸਮਝਾਂਗੀ। ਜਿਸ ਸ਼ਕਸ਼ ਨੂੰ ਸੋਹਣੀ ਤੋਂ ਸੋਹਣੀ ਕੁੜੀ ਮਿਲਣ ਲਈ ਤਰਸ ਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਖੁਦ ਆਪ ਮੈਂਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆ ਰਹੇ ਹੈ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਕਿਉਂ ਨਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦਾ । ”
ਅਮਨ – ” ਵਾਹ ਜੀ ਵਾਹ, ਲੱਗਦਾ ਅਮਨਰੂਪ ਦੀ ਸ਼ਾਇਰੀ ਦਾ ਤੇ ਰੰਗ ਚੱੜਿਆ ਸੀ, ਹੁਣ ਉਸਦੇ ਪਿਆਰ ਵੀ ਚੱੜ ਗਇਆ ਹੈ। ”
(ਅਮਾਨਤ ਸੰਘਦੀ ਹੋਈ ਚਿਹਰਾ ਥੱਲੇ ਨੂੰ ਕਰਕੇ ਮੁਸਕੂਰਾਉੰਣ ਲੱਗੀ)
ਅਮਾਨਤ – ” ਇਕ ਬਾਰ ਅਮਨਰੂਪ ਹੁਰਾਂ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰੋ ਹਾਂ, ਅਮਨ ਜੀ। ”
ਅਮਨ – ” ਬਸ ਆਉਣ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਐਵੇਂ ਫੋਨ ਕੀਤਾ ਫਿਰ ਨਾ ਕਿਸੇ ਕੁੜੀ ਵਿਚ ਕਾਰ ਮਾਰਦੇ.. ਹਾ.. ਹਾ.. ਹਾ.. ।”
ਅਮਾਨਤ – ” ਕਿ ਕਿਹਾ ਕਾਰ ਮਾਰਦੇ ਕਿਸੇ ਵਿਚ ਮੈਂ ਕੁਝ ਸਮਝੀ ਨਹੀਂ।”
ਅਮਨ – ” (ਖਿੜ ਖਿੜ ਹੱਸਦਾ ਹੋਇਆ) ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਅਮਾਨਤ ਜੀ ਮੈਂ ਬਸ ਐਂਵੇਂ ਲੱਗਾ ਹੋਇਆ ਵਾ, ਅੱਛਾ.. ਇਕ ਕੰਮ ਕਰੋ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰੋ।”
ਅਮਾਨਤ – ” ਕਿ ਹੋਇਆ ਪਰ ਕਿਉੰ..?
ਅਮਨ – ” ਓਹੋ.. ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਤੁਸੀਂ ਕਰੋ ਨਾ, ਪਲੀਜ਼..।”
ਅਮਾਨਤ – ” ਠੀਕ ਹੈ ਜੀ ਲਓ ਕਰ ਲਈਆਂ..।”
ਅਮਨ – ” ਹੁਣ ਜਦ ਮੈਂ ਕਹਾਂਗਾਂ ਫਿਰ ਖੋਲ੍ਹਣਾ, ਵਨ.. ਟੂ.. ਥ੍ਰੀ..ਹੁਣ ਹੋਲੀ – ਹੋਲੀ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲੋ ਅਮਾਨਤ ਜੀ ..।”
ਅਮਾਨਤ – ” ਓ..ਵਾਅ ਜੀ.. ਇਹ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਸੀ। ”
ਅਮਨ – ” ਹਾਂਜੀ ਜਿਸ ਦਿਨ ਤੁਹਾਡਾ ਐਕਸੀਡੈਂਟ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਇਹ ਕਿਤਾਬ ਤੇ ਅਖ਼ਬਾਰ ਜਿਸ ਵਿਚ ਤੁਹਾਡੇ ਅਮਨਰੂਪ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਛਪੀ ਸੀ, ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਹੀ ਲੈ ਗਿਆ ਸੀ। ਆਹ ਲਵੋ ਅਮਾਨਤ ਜੀ ਆਪਣੀ ਅਮਾਨਤ..ਹੁਣ ਵੇਲਾ ਆ ਗਿਆ ਹੈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਅਮਨਰੂਪ ਨਾਲ ਮਿਲਾਉੰਣ ਦਾ.. ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਮਿਲਣਾ ਚਾਹੋਗੇ । ”
ਅਮਾਨਤ – ” ਨੇਕੀ ਔਰ ਪੂਛ.. ਪੂਛ..। ”
ਅਮਨ – ” ਲਵੋਜੀ ਫਿਰ ਪਹਿਚਾਣੋ ਆਪਣੇ ਅਮਨਰੂਪ ਹੁਰਾਂ ਨੂੰ,
ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਬਹਾਰ ਜਿਆ,,
ਇਕ ਸੱਚੇ ਸੁੱਚੇ ਪਿਆਰ ਜਿਆ,, ”
ਅਮਾਨਤ ।” ( ਅਮਨ ਨੇ ਦੋਨੋਂ ਬਾਹਾਂ ਖਿਲਾਰ ਕੇ ਕੁਝ ਬੋਲ ਕਹੇ ) “ਪਰ ਅਚਾਨਕ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦਾ ਰੰਗ ਲਾਲ ਹੋਗਿਆ” ਖੂਨ ਦੇ ਫੁਹਾਰੇ ਵਗਨ ਲੱਗੇ ਲੋਗਾਂ ਵਿਚ ਭੱਜ ਦੋੜ ਮੱਚ ਗਈ। ਕਿਉਂਕਿ ਗੈਂਗ ਵਾਰ ਦੇ ਕਾਰਨ ਅਮਨ ਹੁਰਾਂ ਨੂੰ ਗੋਲੀ ਲੱਗ ਗਈ। ਮੈਂ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਹਸਪਤਾਲ ਲੈਕੇ ਗਈ.. ਏਨੇ ਨੂੰ ਪੁਲਿਸ ਤੇ ਮੀਡੀਆ ਵੀ ਆ ਗਿਆ। ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਅਮਨ ਹੁਰਾਂ ਦੇ ਤੇ ਮੇਰੇ ਬਿਆਨ ਲਏ ਤਾਕੀ ਦੋਸ਼ੀਆਂ ਨੂੰ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕਰਕੇ ਸਖ਼ਤ ਸਜ਼ਾ ਦਿੱਤੀ ਜਾਏ। ਨਰਸ ਨੇ ਮੈਂਨੂੰ ਅਮਨ ਹੁਰਾਂ ਦਾ ਸਾਮਾਨ ਦੇ ਦਿੱਤਾ। ਕੁਝ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਅਮਨ ਹੁਰਾਂ ਦੇ ਵਫਾਦਾਰ ਵੀ ਆ ਗਏ। ਟੀਵੀ ਤੇ ਨਿਊਜ਼ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ। ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਸ਼ਾਇਰ ਅਮਨਰੂਪ ਹੁਰਾਂ ਦੇ ਗੈਂਗ ਵਾਰ ਦੋਰਾਨ ਗੋਲੀ ਲੱਗ ਗਈ। ਅਮਨਰੂਪ ਹੁਰਾਂ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਵੀ ਦਿਖਾਈ ਗਈ ਉਹ ਤਸਵੀਰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਲਕਿ ਅਮਨ ਹੁਰਾਂ ਦੀ ਹੀ ਸੀ ਮੈਂ ਸਮਝ ਗਈ ਸੀ ਅਮਨ ਹੁਰੀਂ ਹੀ ਅਮਨਰੂਪ ਹੈ। ਇਹ ਸਭ ਦੇਖ ਮੇਰੇ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚੋ ਹੰਝੂ ਸਮੁੰਦਰ ਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਵਾਂਗ ਵਗਨ ਲੱਗੇ ( ਅਮਨ ਹੁਰਾਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਇਕ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਾਲੇ ਦਰਵਾਜੇ ਥਾਂਣੀ ਦੇਖਣ ਲੱਗੀ) ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਮੈਂ ਅਮਨਰੂਪ ਹੁਰਾਂ ਦੇ ਕੋਲ ਹੋਕੇ ਵੀ ਪਹਿਚਾਣ ਨਾ ਸਕੀਂ, ਕਿੰਨੀ ਬਦਕਿਸਮਤ ਹਾਂ ਮੈਂ, ਤੇ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਰੋਣ ਲੱਗੀ।
ਕੁਝ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਡਾਕਟਰ ਬਾਹਰ ਆਏ.. ਤੇ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੇ ਤੁਹਾਡੇ ਵਿਚੋ ਅਮਾਨਤ ਕੌਣ ਹੈ..? ਮੈਂ ਕਿਹਾ – ਜੀ ਮੈਂ ਹਾਂ.. ਡਾ: ਨੇ ਕਿਹਾ – ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਰੀਜ਼ ਬੁਲਾ ਰਿਹਾ ਹੈ..। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਹੰਝੂ ਪੂੰਝ ਕੇ ਆਪਣੇ ਖੁਆਬਾਂ ਵਾਲੇ ਮਾਹੀ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਗਈ..। ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਵੱਲ ਨਜ਼ਰ ਭਰ ਕੇ ਦੇਖਿਆ.. ਉਹਨਾਂ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਦੇਖਿਆ.. ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜਾ ਗਲਵਕੜੀ ਪਈ
ਤੇ ਕਿਹਾ – ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦੇਵਾਂਗੀ ਅਮਨਰੂਪ… ਉਹਨਾਂ ਕਿਹਾ – ਪਹਿਚਾਣ ਹੀ ਲਿਆ ਤੁਸੀਂ.. । ਹਾਂਜੀ.. ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਆਪਣੇ ਵਫਾਦਾਰ ਰਾਕੇਸ਼ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਮੈਂ ਰਾਕੇਸ਼ ਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਰੀਂ, ਅਮਨ ਹੁਰਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ, ਮੈਂਨੂੰ ਇਕ ਕਿਤਾਬ ਦੇਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਜੋ ਸਿਰਫ ਉਹਨਾਂ ਮੇਰੇ ਲਈ ਹੀ ਲਿਖੀ ਸੀ। ਫਿਰ ਅਚਾਨਕ ਅਮਨ ਹੁਰਾਂ ਦੇ ਸਾਹ ਔਖੇ ਹੋਣ ਲੱਗੇ। ਮੈਂ ਡਾ: ਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਰੀਂ ਉਹਨਾਂ ਸਾਨੂੰ ਬਾਹਰ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ।
ਕੁਝ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਡਾ: ਬਾਹਰ ਆਏ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖ ਬੋਲੇ । ਸੌਰੀ ਬੇਟਾ ਅਸੀਂ ਅਮਨਰੂਪ ਹੁਰਾਂ ਨੂੰ ਬੱਚਾ ਨਹੀਂ ਸਕੇ, ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਵਲੋਂ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਪਰ ਗੋਲੀ ਦਾ ਜ਼ਾਹਿਰ ਸਾਰੇ ਸ਼ਰੀਰ ਵਿਚ ਫੈਲ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣਾ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਸੀ। ਅਗਰ ਬਚ ਵੀ ਜਾਂਦੇ ਤਾਂਵੀ ਜਿਉਣ ਦਾ ਕੋਈ ਫਾਇਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਜ਼ਾਹਿਰ ਦੇ ਕਾਰਨ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕੈੰਸਰ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਨਾ ਸਕੀ ਜਮੀਨ ਤੇ ਡਿੱਗ ਪਾਗਲਾਂ ਵਾਂਗ ਰੋਣ ਲੱਗੀ। ਮੇਰੇ ਲਈ ਇਹ ਬਹੁਤ ਭਿਆਨਕ ਵੇਲਾ ਸੀ।
ਕਾਫੀ ਦਿਨ ਮਹੀਨੇ ਬਣ ਗੁਜਰ ਗਏ, ਪਰ ਮੇਰੀ ਉਦਾਸੀ ਓਵੇਂ ਕੈਮ ਸੀ। ਕੁਝ ਮਹੀਨਿਆਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਕਿਉਂ ਨਾ ਅਮਨਰੂਪ ਹੁਰਾਂ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਪੜਾਂ ਜੋ ਉਹਨਾਂ ਸਿਰਫ ਮੇਰੇ ਲਈ ਲਿਖੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਕਿਤਾਬ ਪੜਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ।”
ਅਮਨਰੂਪ।” ਦੁਖੀ ਲਿਖਤਾਂ ਲਿਖ – ਲਿਖ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਦਰਦ ਆਮ ਹੀ ਦਿਸਦਾ ਸੀ। ਅੱਜ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਇਕ ਕਵਿਤਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕਰਨ ਲਈ ਜਾਂਦਾ ਪਿਆ ਸੀ। ਰਾਸਤੇ ਵਿਚ ਮੇਰੀ ਕਾਰ ਨਾਲ ਇਕ ਕੁੜੀ ਦੀ ਸਕੂਟੀ ਵੱਜਣ ਨਾਲ ਐਕਸੀਡੈਂਟ ਹੋਗਿਆ, ਮੈਂਨੂੰ ਤੇ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਪਰ ਉਹ ਕੁੜੀ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸੱਟ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਹਸਪਤਾਲ ਦਾਖ਼ਲ ਕਰਵਾਇਆ। ਉਸ ਕੋਲੋਂ ਮੈਂਨੂੰ ਇਕ ਕਿਤਾਬ ਤੇ ਇਕ ਅਖ਼ਬਾਰ ਮਿਲਿਆ। ਜਿਸ ਵਿਚ ਮੇਰੀ ਕਵਿਤਾ ਛਪੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਇਹ ਦੇਖ ਸਮਝ ਗਿਆ ਸੀ। ਕਿ ਇਹ ਵੀ ਮੇਰੇ ਚਹੁੰਣ ਵਾਲਿਆਂ ਵਿਚੋ ਇਕ ਹੈ, ਪਰ ਉਸਦੀ ਕਿਤਾਬ ਪੜ ਏਹ ਵੀ ਸਮਝ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਕਿ ਇਹ ਮੇਰੇ ਚਹੁੰਣ ਵਾਲਿਆਂ ਵਿਚੋ ਕੋਈ ਖਾਸ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਸਦਾ ਹਾਲ ਰੋਜ਼ ਪੁੱਛਦਾ ਹਾਂ, ਉਸਦੇ ਪਾਪਾ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ। ਅੱਜ ਕੱਲ ਉਹ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਫੋਨ ਤੇ ਗੱਲ ਵੀ ਕਰਨ ਲੱਗ ਗਈ ਹੈ। ਝੱਲੀ ਮੈਂਨੂੰ ਅਮਨਰੂਪ ਦਾ ਦੋਸਤ ਸਮਝਦੀ ਹੈ, ਇਹ ਸੋਚਕੇ ਮੈਂਨੂੰ ਬਹੁਤ ਹਾਸਾ ਵੀ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਉਸਦੀ ਕਿਤਾਬ ਪੜ੍ਹਨ ਨਾਲ ਮੈਂਨੂੰ ਮੇਰੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਦੇ ਜਵਾਬ ਮਿਲ ਗਏ। ਉਹ ਸੋਚਦੀ ਹੈ ਮੈਂਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਧੋਖਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਦੁਖੀ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਦਾ ਹਾਂ। ਪਰ ਅਸਲ ਗੱਲ ਤੇ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਧੋਖਾ ਮੈਂਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮੇਰੇ ਪਾਪਾ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਦੇ ਕੋਲੋਂ ਬਚਪਨ ਵਿਚ ਮੈਂਨੂੰ ਤੇ ਪਾਪਾ ਨੂੰ ਮਾਂ ਛੱਡਕੇ ਆਪਣੇ ਕਿਸੇ ਆਸ਼ਿਕ ਨਾਲ ਚਲੀ ਗਈ। ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਪਾਪਾ ਮਾਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਸੀ। ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਸੀ। ਪਰ ਮਾਂ ਦੇ ਸ਼ੌਂਕ ਬਹੁਤ ਵਡੇ ਸੀ। ਜੋ ਮੇਰੇ ਪਾਪਾ ਪੂਰੇ ਨਾ ਕਰ ਸਕੇ ਤੇ ਇਹ ਸਭ ਹੋ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਵਿਚ ਬੇਵਫ਼ਾ ਉਸ ਔਰਤ ਨੂੰ ਆਖਦਾ ਹਾਂ। ਜੋ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਚਲੀ ਗਈ। ਮੈਂਨੂੰ ਬਹੁਤ ਕੁੜੀਆਂ ਦੇ ਪ੍ਰੇਮ ਪ੍ਰਸਤਾਵ ਆਉਂਦੇ ਨੇ ਪਰ ਜਦ ਮੈਂਨੂੰ ਮੇਰੀ ਉਸ ਬੇਵਫ਼ਾ ਔਰਤ ਦਾ ਚੇਤਾ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਅਣਦੇਖਿਆ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਜਿਥੇ ਮੈਂਨੂੰ ਹਰ ਔਰਤ ਬੇਵਫ਼ਾ ਲੱਗਦੀ ਸੀ। ਓਥੇ ਹੁਣ ਅਮਾਨਤ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਭ ਗ਼ਲਤ ਸਾਬਿਤ ਹੋਗਿਆ। ਹੁਣ ਮੈਂਨੂੰ ਵੀ ਪਿਆਰ ਤੇ ਜਕੀਨ ਹੋਗਿਆ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਹੁਣ ਜਿਥੇ ਦੁੱਖ ਵਿਚ ਲਿਖਦਾ ਸੀ। ਓਥੇ ਅਮਾਨਤ ਦਾ ਪਿਆਰ ਗਲ ਲਾ ਇਸ਼ਕ ਵਿਚ ਲਿਖਾਂਗਾ। ਕਿਉੰ ਨਾ ਇਸ ਕਿਤਾਬ ਵਿਚ ਅਮਾਨਤ ਲਈ ਇਕ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਾਂ, ਜੋ ਅਮਾਨਤ ਲਈ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਸਬੂਤ ਬਣੇ। ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਹਫ਼ਾ ਵੀ ਇਹ ਕਿਤਾਬ ਹੀ ਦੇਵਾਂਗਾ। ਕੱਲ ਮੈਂ ਅਮਾਨਤ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਬੁਲਾਇਆ ਹੈ। ਉਸਨੂੰ ਕੱਲ ਸਭ ਦੱਸ ਦੇਵਾਂਗਾ ਕਿ ਮੈਂ ਹੀ ਤੇਰਾ ਅਮਨਰੂਪ ਹਾਂ।
ਅਮਨ ਹੀ ਤੇਰਾ ਅਮਨਰੂਪ ਹੈ। ਇਹ ਕਵਿਤਾ ਮੇਰੀ ਅਮਾਨਤ ਲਈ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ..। ”
ਬੇਰੰਗ ਜਿਹੇ ਫਿਰਦੇ ਸਾਂ
ਉਹ ਜਾਣ ਜਿਹੀ ਪਾ ਗਈ
ਲਿਖਦੇ ਤਾਂ ਬੜੇ ਚਿਰਦੇ
ਉਹ ਕਲਮ ਫੜਨਾ ਸਿਖਾ ਗਈ
ਮੁਹੱਬਤ ਜਾਮ ਮੈਂ ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਪੀਤਾ
ਬਿਨਾਂ ਪੀਤੇ ਨਸ਼ਾ ਚੜਾ ਗਈ
ਮੁੱਦਤਾਂ ਤੋਂ ਸੀ ਬਿਰਹਾਂ ਦੇ ਮਾਰੇ
ਉਹਨੂੰ ਮਿਲ ਜੁਦਾਈ ਮਿਟ ਗਈ
ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ ਚਿਹਰੇ ਲੱਖਾਂ ਨੇ
ਪਰ ਅਕਲ ਨਾ ਮੇਰਾ ਸਿਰ ਚੁੱਕਾ ਗਈ
ਸ਼ਕਲਾਂ ਵਾਲੇ ਏਥੇ ਬਹੁਤ ਮਿਲ ਜਾਂਦੇ
ਉਹ ਮਿਲੀ ਏਦਾਂ ਜਿਵੇਂ ਪਿਆਸ ਬੁਝਾ ਗਈ
ਤੇਰਾ ਅਮਨਰੂਪ
ਕਿਤਾਬ ਪੜ੍ਹ ” ਅਮਾਨਤ” ਵਾਪਿਸ ਆਪਣੀ ਗਮਾਂ ਵਾਲੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਚਲੀ ਗਈ। ਅਮਾਨਤ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿਚ ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ ਮੋਤੀ ਬਣ ਖੁਦ ਵਿਚ ਪਰੋਈ ਗਈ ਸੀ। ਜਿੰਨਾ ਦੋਸ਼ੀਆਂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਅਮਨਰੂਪ ਦੀ ਜਾਨ ਗਈ ਸੀ। ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਤੇ ਸਖ਼ਤ ਕਾਰਵਾਈ ਕਰਕੇ ਅਦਾਲਤ ਤੋਂ ਉਮਰ ਕੈਦ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੀ। ਪਰ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਕੀ ਹੋਣਾ ਸੀ। ਅਮਾਨਤ ਦੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਦੀਵਾ ਤਾਂ ਬੁੱਝ ਚੁਕਾ ਸੀ।
ਅਮਨਰੂਪ ਦੀ ਮੌਤ ਨੇ ਅਮਾਨਤ ਨੂੰ ਇੱਕ ਗਹਿਰਾ ਸਦਮਾ ਦਿੱਤਾ ਹੁਣ ਉਹ ਨਾ ਪਹਿਲਾ ਵਾਂਗ ਹਸਦੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਜਿਆਦਾ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਕੋਈ ਗੱਲ ਕਰਦੀ ਬੱਸ ਚੁਪ ਚਾਪ ਪਈ ਅਮਨਰੂਪ ਬਾਰੇ ਹੀ ਸੋਚਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਅਜੇ ਉਸਨੇ ਅਮਨਰੂਪ ਦੀ ਮੌਤ ਦੇ ਹੀ ਹੰਝੂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸੁੱਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਖ਼ਬਰ ਮਿਲੀ ਕੇ ਅਮਨਰੂਪ ਦੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਵੀ ਦਿਲ ਦੇ ਦੌਰੇ ਕਾਰਨ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਅਮਾਨਤ ਦੇ ਦੇਖਦਿਆਂ ਦੇਖਦਿਆਂ ਅਮਨਰੂਪ ਦਾ ਪੂਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਹੀ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਗਿਆ
ਅਮਾਨਤ ਹੁਣ ਅਮਨਰੂਪ ਦੀਆਂ ਹੀ ਯਾਦਾਂ ਵਿਚ ਰਹਿਣ ਲੱਗੀ ਹੁਣ ਉਸਨੇ ਫੈਂਸਲਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਅਮਨਰੂਪ ਦੇ ਮਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਇਸ ਦੁਨੀਆ ਵਿਚ ਜਿਊੰਦਾ ਰੱਖੇਗੀ ਉਸ ਨੇ ਹੁਣ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਲਿਖਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਇਕ ਖਾਸ ਗੱਲ ਸੀ ਕਿਸੇ ਵੀ ਕਵਿਤਾ ਵਿਚ ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਉਂਦੀ ਉਹ ਹਰ ਵਿਚ ਅਮਨਰੂਪ ਦਾ ਹੀ ਨਾ ਪਾਉਂਦੀ ਸੀ ਉਸ ਦੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਆਉਣ ਲੱਗੀਆਂ ਉਸ ਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰ ਫੋਨ ਆਉੰਦੇ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਤਾਂ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਕੌਣ ਹੋ ਜੋ ਲਿਖ ਰਹੇ ਓ ਉਹ ਸਭ ਨੂੰ ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਕਹਿੰਦੀ ਉਹ ਅਮਨਰੂਪ ਦੀ ਰੂਹ ਏ ਜੋ ਹੁਣ ਲਿਖ ਰਹੀ ਤੇ ਜਦ ਤੱਕ ਜਿਉੰਦੀ ਏ ਲਿਖੇਗੀ
ਸੱਚੀ ਬਹੁਤ ਪਾਕ ਮੁਹੱਬਤ ਸੀ ਅਮਨਰੂਪ ਅਤੇ ਅਮਾਨਤ ਦੀ ਸੱਚੀ ਪਹਿਲਾਂ ਸੁਣਿਆ ਹੀ ਸੀ ਕੇ ਲੇਖਕ ਦੇ ਦੁਖ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਅੱਜ ਦੇਖ ਵੀ ਲਿਆ
ਅਮਾਨਤ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਹੀ ਅਨਵਿਆਹੀ ਰਹੀ। ਉਸਦੇ ਉਤੇ ਘਰ ਵਾਲੀਆ ਵੀ ਜਿਆਦਾ ਜੋਰ ਨਹੀਂ ਪਿਆ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਸਮਾਂ ਉਹ ਜਿਉੰਦੀ ਰਹੀ ਉਸ ਨੇ ਅਮਨਰੂਪ ਨੂੰ ਜਿਊੰਦਾ ਰੱਖਿਆ ਤੇ ਇਸ ਪਾਕ ਮੁਹੱਬਤ ਨੇ ਓਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ|
ਕੁਝ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਅਮਾਨਤ ਵੀ ਕਿਸੇ ਬਿਮਾਰੀ ਕਾਰਨ ਗੁਜਰ ਗਈ, ਤੇ
ਲੇਖਕ ਦੇ ਦੁੱਖ ਉਸਦੀ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਗਏ। ”
ਸਮਾਪਤ
ਨੋਟ : ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਲਈ ਆਪ ਜੀ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰ ਸਾਂਝੇ ਕਰਨ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਸਾਡੇ ਹੇਠਾਂ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਵਟਸਐਪ ਨੰਬਰ instagram id ਉੱਤੇ ਮੈਸਜ ਭੇਜ ਕੇ ਗੱਲ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ ਜੀ । ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਪੜਨ ਵਾਲੇ ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਆਪਣਿਆ ਦਾ “ਦਿਲੋਂ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ।”
(ਆਪ ਜੀ ਦਾ ਨਿਮਾਣਾ)
_____ਪ੍ਰਿੰਸ
instagram :- @official_prince_grewal
ਵਟਸਐਪ ਨੰਬਰ :- 7986230226
