ਕੋਈ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਬੁੱਢਾ ਹੋ ਗਿਆ ਏ, ਉਸਦੇ ਸ਼ੌਕ ਮਾੜੇ ਸਨ ਅਤੇ ਭੈੜੇ ਸੁਭਾਅ ਵਾਲਾ ਹੈਂ….
ਇਥੋਂ ਤਕ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਵੱਡੇ ਭਰਾ ਦਾ ਬੇਟਾ ਉਸ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਹ ਅਜੇ ਵੀ ਕੁਆਰਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਇਹ ਵੀ ਸੁਣਿਆ ਸੀ ਕਿ ਸ਼ਿਵਮ ਮੇਹਤਾ ਇਕ ਹਿਜੜਾ ਹੈਂ!
ਸਨੇਹਾ ਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਸੱਚ ਜਾਪੀ..ਉਸ ਨਾਲ ਵਾਪਰਿਆ ਵੀ ਤਾਂ ਹੈਂ,ਕੱਲ ਰਾਤ, ਉਸਨੇ ਉਸ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਾ ਦਿਖਾਈ,ਜਦੋਂ ਕਿ ਉਹ ਉਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਤਮ-ਸਮੱਰਪਣ ਕਰ ਚੁੱਕੀ ਸੀ…..ਇਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਯਕੀਨ ਦਿਵਾਇਆ ਕਿ ਇਹ ਅਫਵਾਹ ਸੱਚ ਸੀ।
ਉਹ ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਮੇਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਸਾਂ ਇਸ ਆਦਮੀ ਤੋਂ ਬਚ ਨਿਕਲੀ ਸੀ…. ਹਾਲਾਂਕਿ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਉਸ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਇੰਟਰਵਿਉ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਰਹੀ ਸੀ, ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਲਈ ਹੀ ਇੱਕ ਜਾਲ ਵਿਛਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਜਿਸ ਦੀ ਵਜ੍ਹਾਂ ਕਰਕੇ ਹੁਣ ਉਸਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਸ਼ਿਵਮ ਨਾਲ ਇੱਥੇ ਹੋਣਾ ਪਿਆ….
ਉਸਨੇ ਬਹੁਤ ਪਛਤਾਵਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਹ ਇਥੋਂ ਜਾਣ ਲਈ ਬੇਤਾਬ ਸੀ.
ਬੱਸ ਫੇਰ ਅੰਕਲ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਆਈ, “ਸਰ, ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਅੰਦਰ ਆ ਜਾਓ।”
ਸ਼ਿਵਮ ਵਾਪਸ ਆ ਗਿਆ!
ਉਹ ਡਰਦੇ ਹੋਏ ਝੱਟ ਉਠ ਖੜ੍ਹੀ ਹੋ ਗਈ, ਪਰ ਡਰ ਕਾਰਨ ਉੱਠਦੇ ਹੋਏ ਮੇਜ਼ ਉਸਦੇ ਗੋਡੇ ਤੇ ਵੱਜਿਆ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਹ ਦਰਦ ਨਾਲ ਕਰਾਹ ਉੱਠੀ…
ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਸ਼ਿਵਮ ਮੇਹਤਾ ਨੇ ਅੰਦਰ ਕਦਮ ਰੱਖਿਆ, ਉਸਨੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਉਹ ਉਸਦੀ ਲੱਤ ਨੂੰ ਰਗੜਨ ਲਈ ਹੇਠਾਂ ਝੁਕ ਰਹੀ ਹੈ, ਦਰਦ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋ ਪਾਣੀ ਆ ਗਿਆ ਸੀ….
ਉਸ ਨੇ ਮਨੋਰੰਜਨ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਆਈਬ੍ਰੋ ਨੂੰ ਉਠਾਇਆ, ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਹੌਲੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਪੁੱਛਿਆ, “ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ?”
ਉਸਨੇ ਕਾਹਲੀ ਵਿੱਚ ਵੇਖਿਆ,ਤਾਂ ਸਨੇਹਾ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਭਿਆਨਕ ਚਿਹਰਾ ਵੇਖਣ ਲਈ ਮਿਲਿਆ….
ਅੱਧਾ ਚਿਹਰਾ ਅੱਗ ਦੁਆਰਾ ਜਲਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਬਹੁਤ ਹੀ ਹੈਰਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਭਿਆਨਕ ਚਿਹਰਾ…
ਉਸਦੀਆਂ(ਸ਼ਿਵਮ) ਅੱਖਾਂ ਚੀਤੇ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਸ ਉੱਤੇ ਟਿਕੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ, ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਸ਼ਿਕਾਰ ਵੱਲ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ।
ਉਹ...

ਆਪਣੀ ਸੋਚ ਤੋਂ ਛੋਟਾ ਹੈ, ਪਰ ਦਿੱਖ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਭਿਆਨਕ!
ਸਨੇਹਾ ਡਰ ਦੇ ਮਾਰੇ ਚੀਕ ਪਈ, ਬਹੁਤ ਹੀ ਡਰਾਉਣੀ ਸਥਿਤੀ ਵਿਚ ਸੀ ਅਤੇ ਅਖੀਰ ਵਿਚ ਡਰ ਕੇ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਡਿੱਗ ਗਈ….
ਸ਼ਿਵਮ ਦੇਖ ਕੇ ਭੈਭੀਤ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਮੱਦਦ ਲਈ ਅੱਗੇ ਵਧਿਆ, ਪਰ ਉਹ ਇਕ ਡਰੇ ਹੋਏ ਖਰਗੋਸ਼ ਵਰਗੀ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਤੋ ਦੂਰ ਹੋਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਪਿਛਾਂਹ ਨੂੰ ਖਿੱਚ ਰਹੀ ਸੀ…..
“ਨਹੀਂ … ਮੈਨੂੰ ਹੱਥ ਨਾ ਲਾਓ.”
“ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਡਰ ਕਿਉ ਰਹੇ ਹੋ?” ਸ਼ਿਵਮ ਨੇ ਸਨੇਹਾ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਸਿੱਧਾ ਕੀਤਾ ਤੇ ਪੁੱਛਿਆ…
ਪਰ ਸਨੇਹਾ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਲਈਆਂ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਵੇਖਣ ਲਈ ਖੋਲ੍ਹਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ, ਉਹ ਉਸਦੀ ਡਰਾਉਣੀ ਸ਼ਕਲ ਤੋ ਇੰਨਾ ਡਰ ਗਈ ਕਿ ਉਸਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਦੇਖਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ.
ਉਹ ਆਪਣਾ ਸਿਰ ਹਿਲਾ ਕੇ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਡਰਦੀ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਉਹ ਕਹਿ ਨਹੀਂ ਸਕੀ।
ਉਹ ਕੰਬ ਗਈ ਅਤੇ ਇਕ ਸ਼ਬਦ ਵੀ ਨਾ ਬੋਲ ਸਕੀ।
ਇਹ ਗਰਮੀ ਦੀ ਇੱਕ ਖੁਸ਼ਕ ਅਤੇ ਗਰਮ ਦੁਪਹਿਰ ਸੀ, ਪਰ ਉਸਨੇ ਡਰ ਕਾਰਨ ਬਹੁਤ ਠੰਡਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤੀ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਬਰਫ਼ ਦੇ ਉੱਤੇ ਲੇਟੀ ਹੋਵੇ….
ਇਹ ਸੁਭਾਵਿਕ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਉਸ ਤੋਂ ਡਰਦੀ ਸੀ ਪਰ … ਸ਼ਿਵਮ ਅਜੇ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਕੰਬਦਾ ਵੇਖ ਕੇ ਅਸਹਿਜ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹੋਣ ਤੋਂ ਝਿਜਕਦਾ ਸੀ….
…ਜੇ ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ, ਤਾਂ ਇਹ ਉਹ ਪਤਨੀ ਨਹੀਂ,ਜਿਸਦੀ ਮੈਂ ਭਾਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ…
“ਇਸਨੂੰ ਘਰ ਭੇਜ ਦਵੋ।”
ਸ਼ਿਵਮ ਮੇਹਤਾ ਨੇ ਆਪਣੀ ਟਾਈ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਠੰਡੇ ਹੋਕੇ ਕਿਹਾ.

ਬਾਕੀ ਅਗਲੇ ਭਾਗ ਵਿੱਚ
#ਪ੍ਰਵੀਨ ਕੌਰ