ਸਰਦੀ ਦਾ ਮੌਸਮ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦੇ ਹੀ ਰਾਮ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿਉਂ ਨ ਮੈਂ ਮਾਤਾ – ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਦੱਸ ਕੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਵੱਲ ਕੰਮ ਲਈ ਨੂੰ ਨਿਕਲ ਪਵਾਂ, ਮਹਿੰਗਾਈ ਦੇ ਕਾਰਨ ਤਾਂ ਘਰ ਦਾ ਖਰਚ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਹੀਂ ਚੱਲ ਰਿਹਾ । ਪਿਤਾ ਜੀ ਵੀ ਬਜ਼ੁਰਗ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਹਨ , ਮੋਚੀ ਦੇ ਕੰਮ ਨਾਲ ਤਾਂ ਘਰ ਦਾ ਰਾਸ਼ਨ ਵੱਡੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਚਲਦਾ ਹੈ ।
ਰਾਮ ਇਹ ਸੋਚ ਹੀ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਦੋਂ ਅਚਾਨਕ ਉਸਦੇ ਦੋਸਤ ਬਲੀ ਦਾ ਫੋਨ ਆਉਂਦਾ ਹੈ…
ਬਲੀ ਫ਼ੋਨ ਉੱਤੇ –
“ਰਾਮ ਤੂੰ ਤਿਆਰ ਹੈ , ਮੈਂ ਤਿਆਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ! ! ਬਸ ਪੰਜ ਦਸ ਮਿੰਟ ਲੱਗਣਗੇ ਮੈਨੂੰ ਤਿਆਰ ਹੋਣ ਵਿੱਚ , ਇਨ੍ਹੇ ਵਿੱਚ ਬਾਹਰ ਕੁੱਝ ਟਕਰਾਉਣ ਦੀ ਜ਼ੋਰ ਦੀ ਆਵਾਜ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ।
ਰਾਮ ਫ਼ੋਨ ਉੱਤੇ ਬਲਵੰਤ ਨੂੰ ਟੋਕਦੇ ਹੋਏ –
ਬਲੀ…ਬਲੀ…ਸੜਕ ਉੱਤੇ ਘਰ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਐਕਸੀਡੈਂਨਟ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ! ! ਪਾਣੀ ਲੈ ਕੇ ਜਲਦੀ ਪਹੁੰਚ ਜਾ…ਸ਼ਾਇਦ ਕਿਸੇ ਦੀ ਜਾਨ ਬੱਚ ਜਾਓ… !
ਬਲੀ – ਮਾਂ ਤੁਸੀਂ ਪਾਣੀ ਮੈਨੂੰ ਫੜਾ, ਮੈਂ ਵੇਖਦਾ ਹਾਂ…
ਪਾਣੀ ਹੇਠਾਂ ਰੱਖ ਕੇ ਜਾ ਕੇ ਕਾਰ ਦੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਤੋਡ਼ਨ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਦੋ ਆਦਮੀ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਫਸੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ । ਡਰਾਇਵਰ ਦੀ ਤਾਂ ਗਰਦਨ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਨਾਲ ਕਟ ਕੇ ਵੱਖ ਹੀ ਹੋ ਗਈ। ਇਨ੍ਹੇ ਵਿੱਚ ‘ਰਾਮ’ ਵੀ ਉੱਥੇ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦਾ ਹੈ…ਬਲੀ ਅਤੇ ਰਾਮ ਦੋਨਾਂ ਮਿਲਕੇ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵੱਡੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਕਾਰ ਨੂੰ ਤੋੜ ਕੇ ਤੜਫਦੇ ਹੋਏ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕੱਢਣੇ ਵਿੱਚ ਸਫ਼ਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ।
ਉਧਰੋਂ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਡਾਕਟਰ ਮੋਟਰਸਾਈਕਲ ਰੋਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਤੜਪਦੇ ਹੋਏ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ….
ਰਾਮ ਅਤੇ ਬਲੀ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਕੇ ਡਾਕਟਰ ਦਾ ਇਹ ਵਿਵਹਾਰ ਵੇਖਦੇ ਰਹਿ ਜਾਂਦੇ ਹਨ…
ਬਲੀ ਫ਼ੋਨ ਉੱਤੇ –
” ਹੈਲੋਂ , ਐਬੁਲੈਂਸ ਭੇਜ ਦਿਉ…. ਇੱਥੇ ਸੜਕ ਉੱਤੇ ਫਲਾਈਓਵਰ 32 ਦੀ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੂਰੀ ਉੱਤੇ ਦੁਰਘਟਨਾ ਹੋ ਗਈ ਹੈ…ਤੁਸੀ ਗੱਡੀ ਜਲਦੀ ਭੇਜ ਦਿਓ।
ਇਨ੍ਹੇ ਵਿੱਚ ਪੁਲਿਸ ਉੱਥੇ ਪਹੁੰਚਾਦੀ ਹੈ , ਭੀੜ ਦੂਰ ਖੜੀ ਵੇਖ ਰਹੀ ਹੈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਜਦੀਕ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ….
ਤੀਸਰੇ ਦਿਨ ਦੇ ਬਾਅਦ…
ਦਰਵਾਜਾ ਖਟਕਦਾ ਹੈ , ਇੱਕ ਕੋਟ ਪੈਂਟ ਪਹਿਨੇ ਹੋਈ ਅਧਿਕਾਰੀ ਉਸਦੇ ਪਿੱਛੇ ਤਿੰਨ ਅੰਗਰਖਸ਼ਕ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਬਲੀ ਦੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਅੰਦਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਖੜੇ – ਖੜੇ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ – “ਮੇਰੇ ਭਰਾ ਦੀ ਗੱਡੀ ਸੀ ਜਿਸਦਾ ਐਕਸੀਡੈਂਨਟ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ , ਮੇਰਾ ਭਰਾ ਤਾਂ ਹੁਣ ਇਸ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ਪਰ ਉਹ ਪਿੱਛੇ ਕੁੱਝ ਯਾਦਾਂ ਛੱਡ ਗਿਆ ਹੈ । ਸਾਡਾ ਡਰਾਇਵਰ ਵੀ ਬਹੂਤ ਚੰਗਾ ਸੀ…ਉਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ।
ਉਹ ਤੁਹਾਡਾ ਪੁੱਤਰ ਹੈ…ਜਿਨ੍ਹੇ ਸਾਡੇ ਭਰਾ ਨੂੰ ਕਾਰ ਤੋੜਕੇ ਬਾਹਰ ਕੱਢਿਆ ?
ਇਹ ਸਵਾਲ ਬਲੀ ਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ –
ਮਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ – ਜੀ ਹਾਂ , ਉਹ ਮੇਰਾ ਪੁੱਤਰ ਹੈ ਜੋ ਹਜਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਹੈ । ਇਸਦਾ ਬਾਪ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਸ਼ਹਾਦਤ ਦੇ ਗਿਆ...
।
ਸਾਬ…. ਪੁੱਤ ਅੱਜ ਸ਼ਹਿਰ ਵੱਲ ਨੂੰ ਕੰਮ ਲਈ ਗਿਆ ਹੈ…
ਇਹ ਗੱਲ ਸੁਣਦੇ ਹੀ ਘਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਦੇ ਵੱਲ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਉਹ ਅਧਿਕਾਰੀ… ਰਾਮ ਦੇ ਘਰ ਦੇ ਵੱਲ ਨੂੰ ਵੱਧ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ।
ਰਾਮ ਦੇ ਘਰ ਅੰਦਰ ਜਾ ਕੇ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਬਾਹਰ ਦੇ ਵੱਲ ਨੂੰ ਏਕਾਂਤ ਵਿੱਚ ਬੁਲਾਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ –
ਮੇਰੇ ਭਰਾ ਦਾ ਐਕਸੀਡੈਂਨਟ ਹੋ ਗਿਆ , ਤੱਦ ਤੁਹਾਡੇ ਬੱਚੇ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕਾਰ ਵਿਚੋਂ ਕੱਢਿਆ।
ਰਾਮ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਕਿਹਾ –
ਮੇਰਾ ਪੁੱਤਰ ਤਾਂ ਗਰੀਬੀ ਵਿੱਚ ਪਲਿਆ ਹੈ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਿਆ … ਪਰ ਮੇਰਾ ਪੁੱਤਰ ਈਮਾਨਦਾਰੀ ਦੇ ਕੰਮ ਅਤੇ ਸਮਾਜ ਸੇਵਾ ਦੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਹਮੇਸ਼ਾ ਅੱਗੇ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ… ! !
ਇਨ੍ਹੇ ਵਿੱਚ ਅਧਿਕਾਰੀ ਰਾਮ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਕਸਮ ਖਿਲਾਉਣ ਲਗਾ ਕੀ ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਬੇਟੇ ਦੀ ਕਸਮ ਖਾਕੇ ਦੱਸ ਕੀ ਤੁਹਾਡੇ ਬੇਟੇ ਨੇ ਮੇਰੇ ਭਰਾ ਦੇ ਸੋਨੇ ਦੇ ਮਹਿੰਗੇ ਗਹਿਣੇ ਅਤੇ ਹੀਰੇ ਦੀ ਅੰਗੂਠੀ ਚੁਰਾਈ ਹੈ ? ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ…ਤੈਨੂੰ ਉਸਨੇ ਦੱਸਿਆ ਜਰੂਰ ਹੋਵੇਂਗਾ ।
ਰਾਮ ਦਾ ਪਿਤਾ ਸੋਚਦੇ – ਸੋਚਦੇ ਕਸਮ ਨਹੀਂ ਖਾਂਦਾ ਅਤੇ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ –
ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਇੱਕ ਹੀ ਪੁੱਤਰ ਹੈ ਮੈਨੂੰ ਉਸ ਉੱਤੇ ਪੂਰਾ ਭਰੋਸਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਇਹ ਗੰਦੀ ਹਰਕੱਤ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ।
ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰੀ ਦੇਖ – ਰੇਖ ਵਿੱਚ ਬੜਾ ਹੋਇਆ ਹੈ ਉਹ…ਕਦੇ ਚੋਰੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ।
ਉਹ ਅਧਿਕਾਰੀ ਇਹ ਸੁਣਕੇ ਉੱਥੋਂ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ…
ਕੁੱਝ ਦੋਨਾਂ ਬਾਅਦ ਦੋਨਾਂ ਦੋਸਤ ਕੰਮ ਕਰਕੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਲੋਂ ਪਰਤਦੇ ਹਨ ।
ਉਸਦੇ ਦੋ ਚਾਰ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਫਿਰ ਉਹੀ ਅਧਿਕਾਰੀ ਬਲੀ ਦੇ ਘਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੋਨਾਂ ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕਠੇ ਬੈਠਾ ਕੇ ਸਖਤੀ ਨਾਲ ਪੁੱਛਗਿਛ ਕਰਦਾ ਹੈ ।
ਮੰਨ ਜਾ , ਦੱਸ ਦੇ ! ! ਮੇਰੇ ਭਰੇ ਦੇ ਗਹਿਣੇ ਕਿੱਥੇ ਹਨ… . ਝੂਠ ਨਾ ਬੋਲੋ ਤੁਸੀਂ ਦੋਨੋ ।
ਤੂੰ ਮਾਂ ਪਿਉ ਦੀ ਕਸਮ ਖਾ ਕੇ ਬੋਲ…ਦੱਸ ਦੋ ਵਰਨਾ ਮੈਂ ਛੱਡਣ ਵਾਲਾ ਨਹੀਂ ਹਾਂ ਤਹਾਨੂੰ ।
ਫਿਰ ਉਹ ਅਧਿਕਾਰੀ ਇਹ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਕੀ ਅਖੀਰ ਗਹਿਣੇ ਗਏ ਤਾਂ… ਗਏ ਕਿੱਥੇ ਹੋਣਗੇ…? ਅਤੇ ਉਹ ਇਹੀ ਸੋਚਦਾ – ਸੋਚਦਾ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ।
ਰਾਮ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਕੁੱਝ ਤਾਂ ਹੋਇਆ ਹੈ ਅਜਿਹਾ…ਇਹ ਐਵੇਂ ਕਿਸੇ ਉੱਤੇ . . ਕੋਈ ਸਵਾਲ ਕਿਵੇਂ ਖਡ਼ਾ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ… ! !
ਪੁਲਿਸ ਦੇ ਸਿਵਾ…ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਾਸ਼ਾਂ ਦੇ ਕੋਲ ਕੋਈ ਗਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ।
ਇੱਕ ਪੁਲਿਸ ਵਾਲਾ ਖੇਤਾਂ ਵੱਲ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਗਿਆ ਅਤੇ ਸੜਕ ਦੇ ਕੰਡੇ ਪਏ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਹੱਥ ਧੂਵਾ ਰਿਹਾ ਸੀ…ਉਹ ਉਸ ਪਾਗਲ ਆਦਮੀ ਤੋਂ ।
ਲੇਖਕ :
ਸੰਦੀਪ ਕੁਮਾਰ ਨਰ
Submitted By:- sandeep kumar Nar
