ਸਿਨੇਮੇ ਵਿਚ ਪਹਿਲੀ ਫਿਲਮ ਵਿਆਹ ਮਗਰੋਂ ਅਮ੍ਰਿਤਸਰ ਵਿੱਚ ਵੇਖੀ ਸੀ..!
ਮੁਗਲੇ-ਆਜਮ..ਮਧੂ ਬਾਲਾ ਨੂੰ ਵੇਖ ਰੀਝ ਉਠੀ ਜੇ ਰੱਬ ਨੇ ਪੁੱਤ ਦਿੱਤਾ ਤਾਂ ਨੂੰਹ ਏਦੇ ਵਰਗੀ ਹੀ ਲਿਆਉਣੀ ਏ..!
ਫੇਰ ਉਸ ਨੇ ਵੇਹੜੇ ਪੈਰ ਪਾਇਆ..ਕਿੰਨੇ ਸੁਫ਼ਨੇ ਸਜਾਉਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ..ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦੇ ਨੂੰ ਨਹਾਉਣ ਲਈ ਟੱਬ ਵਿਚ ਬਿਠਾਉਂਦੀ ਤਾਂ ਜ਼ਿਦ ਕਰਦਾ ਕੇ ਸਾਰੇ ਖਿਡੌਣੇ ਵੀ ਕੋਲ ਰੱਖ ਦੇਵੋ..!
ਫੇਰ ਅੱਖਾਂ ਤੇ ਸਾਬਣ ਮਲਣ ਲੱਗਿਆਂ ਆਖਦੀ ਅੱਖਾਂ ਮੀਟ ਲੈ..ਪਰ ਖੁੱਲੀਆਂ ਰੱਖਦਾ..
ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਸਾਬਣ ਪੈ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ ਤੱਕ ਅੱਖਾਂ ਮਲਦਾ ਰਹਿੰਦਾ..ਫੇਰ ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਰੋ ਰਾ ਕੇ ਇਸਨੂੰ ਨੀਂਦਰ ਆ ਜਾਂਦੀ..ਫੇਰ ਸੁੱਤੇ ਪਏ ਨੂੰ ਵੇਹਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ..!
ਕਿੰਨੇ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਬਾਅਦ ਉਸ ਦਿਨ ਉਸਦੀ ਰਿਸੈਪਸ਼ਨ ਦੀ ਪਾਰਟੀ ਸੀ..
ਚਾਰੇ ਬੰਨਿਓਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਵਧਾਈਆਂ ਮਿਲ ਰਹੀਆਂ ਸਨ..ਜੋੜੀ ਵੀ ਲਾਜਵਾਬ ਸੀ..ਉਹ ਵਾਕਿਆ ਹੀ ਮਧੂ ਬਾਲਾ ਵਾਂਙ..!
ਫੇਰ ਜਦੋ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਹੱਥ ਪਾ ਕੇ ਨੱਚਣ ਲੱਗੇ ਤਾਂ ਦਿਲ ਵਿਚ ਵਲਵਲਾ ਜਿਹਾ ਉਠਿਆ..
ਕਿਧਰੇ ਮੈਥੋਂ ਦੂਰ ਹੀ ਨਾ ਹੋ ਜਾਵੇ..ਕਿਸੇ ਨੇ ਪਿੱਛੋਂ ਹਜ਼ੋਕਾ ਮਾਰਿਆ..ਲਫਾਫੇ ਵਿਚ ਸ਼ਗਨ ਫੜਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਨੇ ਆਖਿਆ ਹੁਣ ਤੇ ਨੂੰਹ ਦੀਆਂ ਪੱਕੀਆਂ ਮਿਲਣਗੀਆਂ..!
ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਸਦੀ ਆਦਤ ਹੋਇਆ ਕਰਦੀ ਸੀ..ਸੁਵੇਰੇ ਉੱਠ ਰਸੋਈ ਵਿਚ ਜਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕੌਲੀ ਵਿਚ ਭਿਓਏਂ ਬਦਾਮਾਂ ਦਾ ਫੱਕਾ ਮਾਰਦਾ..ਫੇਰ ਬਾਹਰ ਦੌੜਨ ਨਿੱਕਲ ਜਾਂਦਾ..!
ਪਰ ਵਿਆਹ ਮਗਰੋਂ ਉਡੀਕਦੀ ਰਹਿੰਦੀ..ਕਦੋਂ ਬਾਹਰ ਆਵੇਗਾ..ਬਦਾਮ ਖਾਵੇਗਾ..
ਪਰ ਉਹ ਉਸਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲ ਚਾਹ ਬਣਾ ਕੇ ਛੇਤੀ ਨਾਲ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਅੰਦਰ ਲੈ ਜਾਂਦੀ..
ਫੇਰ ਘੰਟੇ ਕੂ ਮਗਰੋਂ ਦੋਵੇਂ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦੇ..ਭਿਓਏਂ ਬਦਾਮ ਅੱਧੇ ਅੱਧੇ ਕਰ ਲੈਂਦੇ..ਮੇਰੇ ਜੋਗਾ ਕੋਈ ਨਾ ਬਚਦਾ..ਇੰਝ ਲੱਗਦਾ ਕੋਈ ਮੇਰੇ ਹਿੱਸੇ ਦੇ ਨੂੰ ਵੀ ਬੁਰਕ ਮਾਰ ਖੋਹ ਕੇ ਲੈ ਗਿਆ ਹੋਵੇ..!
ਪਹਿਲਾਂ ਗੱਡੀ ਵਿਚ ਨਾਲਦੀ ਸੀਟ ਤੇ ਮੈਂ ਬੈਠਿਆ ਕਰਦੀ..
ਪਰ ਹੁਣ ਮੇਰੀ ਸੀਟ ਮੱਲੀ ਗਈ ਸੀ..ਮਗਰ ਬੈਠਣਾ ਪੈਂਦਾ..ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਅੱਗੇ ਬੈਠੇ ਨਿੱਕੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ..ਮੈਂ ਬਿੜਕ ਰੱਖਦੀ..ਕੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਨੇ..ਕੀਦੇ ਬਾਰੇ ਕਰਦੇ..ਕਿਧਰੇ ਮੇਰੀਆਂ ਚੁਗਲੀਆਂ ਤਾਂ ਨਹੀਂ..?
ਫੇਰ ਦੋਹਾਂ ਨੇ ਸ਼ਾਇਦ ਸਲਾਹ ਕੀਤੀ..ਬਾਹਰ ਕੱਲਿਆਂ ਹੀ ਜਾਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ..ਫਾਰਮੈਲਿਟੀ ਜਿਹੀ ਕਰਦੇ..ਮੰਮੀ ਤੁਸੀਂ ਚੱਲੋਗੇ?..ਮੈਂ ਇੱਕ ਵਾਰ ਨਾਂਹ ਕਰਦੀ ਤਾਂ ਉਹ ਦੋਬਾਰਾ ਨਾ ਪੁੱਛਦੇ..!
ਫੇਰ ਕਿਸੇ ਵਹਿਮ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਕੇ ਬਾਹਰੋਂ ਆਈ...

ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮਗਰ ਲਾ ਲਿਆ ਏ..
ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦੇ ਨੂੰ ਆਖਦੀ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਰੱਖਿਆ ਕਰ ਪਰ ਹੁਣ ਅਰਦਾਸ ਕਰਦੀ ਰੱਬਾ ਇਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਖੁੱਲੀਆਂ ਰਖੀਂ..
ਕਦੀ ਕਦੀ ਖਿਝ ਕੇ ਬੋਲਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ..ਨੌਕਰਾਂ ਕਾਮਿਆਂ ਨਾਲ..ਇੱਕ ਵਾਰ ਨਾਲਦੇ ਨਾਲ ਵੀ ਲੜਾਈ ਹੋ ਗਈ..ਆਖਦੀ ਤੁਸੀਂ ਦਖਲ ਕਿਓਂ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ..ਸਮਝਾਉਂਦੇ ਕਿਓਂ ਨਹੀਂ..ਮਾਂ ਦਾ ਵੀ ਹੱਕ ਹੁੰਦਾ ਏ..ਮਾਣ ਹੀ ਰੱਖ ਲਿਆ ਕਰਨ..!
ਇੱਕ ਦਿਨ ਸਕੂਲੋਂ ਆਉਂਦੀ ਸਹੇਲੀ ਵੱਲ ਰੁਕ ਗਈ..
ਗੱਲਾਂ ਚੱਲੀਆਂ..ਦੁੱਖ ਸੁਖ ਫਰੋਲੇ..ਰੋਣਾ ਨਿੱਕਲ ਗਿਆ..ਏਨੇ ਨੂੰ ਨੌਕਰ ਕਤੂਰੇ ਨੂੰ ਸਹੇਲੀ ਕੋਲ ਲੈ ਆਇਆ..
ਆਖਣ ਲੱਗਾ ਜੀ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਭੌਂਕਦਾ ਰਹਿੰਦਾ..ਸ਼ਾਇਦ ਵੱਡਾ ਹੋ ਗਿਆ ਏ ਤੇ ਹੁਣ ਥੋੜੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਮੰਗਦਾ ਏ..ਇਸਨੂੰ ਥੋੜਾ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਵੀ ਛੱਡਣਾ ਪੈਣਾ ਏ..ਤਾਂ ਜਾ ਕੇ ਚੁੱਪ ਕਰਦਾ ਏ..!
ਮੇਰਾ ਕੋਲ ਬੈਠੀ ਦਾ ਮੱਥਾ ਠਣਕਿਆ..ਵੱਡੇ ਹੋ ਜਾਣ ਤੇ ਖੁੱਲ ਤੇ ਹਰੇਕ ਨੂੰ ਹੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੁੰਦੀ ਏ..ਚਾਹੇ ਇਨਸਾਨ ਹੋਵੇ ਤੇ ਜਾਂ ਫੇਰ ਜਾਨਵਰ..!
ਸਾਰੇ ਰਾਹ ਇਹੋ ਸੋਚਦੀ ਆਈ..ਫੇਰ ਨਾਲਦੇ ਨਾਲ ਵੀ ਸਾਂਝੀ ਕੀਤੀ..ਖੁੱਲੀ ਜਗਾ ਦੇਣ ਬਾਰੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਕੀਤੀਆਂ..ਖੁਦ ਨੂੰ ਵੀ ਤੇ ਓਹਨਾ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਵੀ..ਦਖਲ-ਅੰਦਾਜੀ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤੀ..ਜੋ ਕਰਦੇ ਕਰੀ ਜਾਣ..ਦਿਲ ਹੀ ਦਿਲ ਵਿਚ ਸੜਨਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ..ਓਹਨਾ ਦੀ ਆਪਣੀ ਜਿੰਦਗੀ..ਭਲੇ ਬੁਰੇ ਦੇ ਆਪ ਜੁੰਮੇਵਾਰ..!
ਇੱਕ ਦਿਨ ਓਸੇ ਸਹੇਲੀ ਵੱਲ ਚੱਕਰ ਲੱਗਾ..ਉਚੇਚਾ ਕਤੂਰੇ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਿਆ..ਆਖਣ ਲੱਗੀ ਬੜਾ ਖੁਸ਼ ਰਹਿੰਦਾ ਏ ਹੁਣ..ਦਿਨੇ-ਰਾਤ ਅਰਾਮ ਨਾਲ ਸੌਂਦਾ ਏ..ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੀ ਕੀ ਹਾਲ ਏ ਤੇਰੇ ਘਰ ਦਾ..ਆਖਿਆ ਮੇਰੀ ਮਧੂਬਾਲਾ ਵੀ ਹੁਣ ਅਨਾਰਕਲੀ ਵਾਂਙ ਚਹਿਕਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਏ..ਇੱਕ ਹੋਰ ਕਰਾਮਾਤ ਬਾਰੇ ਵੀ ਦੱਸਿਆ..ਹੁਣ ਬਦਾਮ ਵੀ ਤਿੰਨ ਥਾਈਂ ਵੰਡੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇ..ਖੁੱਲੀ ਥਾ ਨੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਮਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ..!
ਅੱਜ ਪੋਤਰੇ ਦੀ ਜੰਝ ਚੜ੍ਹਦੀ ਪਈ ਏ..ਕਿੰਨੇ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਸਲਾਹਾਂ ਦੇ ਰਹੀ ਹਾਂ..ਬਹੁਤੀ ਦਖਲ ਅੰਦਾਜੀ ਨਾ ਕਰਿਓ..ਜੀਣ ਦਿਓ ਖੁੱਲ ਕੇ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜਿੰਦਗੀ..!
ਹੁਣ ਅਕਸਰ ਹੀ ਸੋਚਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਕਿੰਨੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਟੁੱਟਣੋਂ ਬਚ ਸਕਦੇ ਨੇ ਜੇ ਇਨਸਾਨ ਖੁੱਲ ਦੇਣੀ ਸਿੱਖ ਲਵੇ..ਖੁਦ ਨੂੰ ਵੀ ਤੇ ਦੂਸਰਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ..!
ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਜਵੰਦਾ