ਮੇਰਾ ਮਿਸਰੀ ਦੀ ਡਲੀ ਵਰਗਾ ਪਿੰਡ ਨਾਨਕਾ ਅਮਲੋਹ ਜਿੱਥੇ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਬੱਚਪਨ ਗੁਜਾਰਿਆ ਸੀ | ਅੱਜ ਕਨੇਡਾ ਯਾਦ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਮੈਂਨੂੰ ਉੱਥੇ ਜਾਣ ਦਾ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਚਾਅ ਹੁੰਦਾ ਸੀ | ਉਸ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਦੁਬਾਰਾ ਮੁੜ ਜਾਣ ਦਾ ਚਿਤ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਏ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਸਬ ਦਾ ਪਿਆਰ, ਰਹਿਣਾ ਸਹਿਣਾ ਸਬ ਸਾਵਾਂ ਸੀ |

ਉਸ ਵੇਲੇ ਦੀ ਗੱਲ ਏ ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਸਕੂਲੋਂ ਗਰਮੀ ਤੇ ਸਰਦੀ ਦੀਆਂ ਛੁਟੀਆਂ ਮਿਲਦੀਆਂ ਸੀ | ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਹਰ ਘੜੀ ਉਡੀਕਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ | ਇਨ੍ਹਾਂ ਚਾਅ ਮੰਨ ਨੂੰ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਸਕੂਲੀ ਹੋਮਵਰਕ ਮਿਲਿਆ ਏ ਜਲਦ ਤੋਂ ਜਲਦ ਖਤਮ ਕਰ ਦੇਵਾਂ ਤੇ ਆਪਣੀ ਜਾਣ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਲੇਵਾਂ | ਬਸ ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਦਾ ਡਰ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਬੀਬੀ ਮੇਰੀ ਮੈਨੂੰ ਇਜਾਜਤ ਦੇ ਦੇਵੇ ਤੇ ਮੈਂ ਖੁਸ਼ੀ-ਖੁਸ਼ੀ ਚੱਲੇ ਜਾਵਾਂ | ਹੋਰ ਕਿਤੇ ਘੁੰਮਣ ਲਈ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਘਰ ਦੇ ਆਖ ਦਿੰਦੇ ਸੀ ਪਰ ਮੇਰਾ ਜੋ ਪਿਆਰ ਉਹ ਉਡੀਕ ਮੇਰੇ ਮੰਨ ਅੰਦਰ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ਬਸ ਉਸ ਨੂੰ ਜਲਦੀ ਪੂਰੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ | ਮੈਂ ਮੰਮੀ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਜਾਣ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਤੇ ਨਵੇਂ ਨਵੇਂ ਕੱਪੜੇ ਵੀ ਬੈਗ ਵਿਚ ਪਾ ਲਵੇ | ਮੈਂ ਮੰਮੀ ਨਾਲ ਬੀਬੀ ਜੀ ਦੇ ਪੈਰੀ ਹੱਥ ਲਾ ਕੇ ਬਸ ਅੱਡੇ ਵੱਲ ਜਾਣ ਲਈ ਘਰ ਤੋਂ ਨਿੱਕਲ ਪੈਂਦੇ ਸੀ |

ਉਹ ਵੇਲਾ ਹੀ ਕੋਈ ਹੋਰ ਸੀ ਜੋ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਚ ਅੱਜ ਵੀ ਉਹ ਯਾਦ ਆਉਂਦਾ ਏ | ਉਹ ਸੜਕਾਂ, ਦੁਕਾਨਾਂ, ਪੇੜ, ਲੋਕ ਤੇ ਨਾ ਕੋਈ ਜਿਆਦਾ ਅਬਾਦੀ ਸੀ | ਨਾ ਕੋਈ ਹੰਕਾਰ, ਨਾ ਕੋਈ ਕਿਸੇ ਤਰਾਂ ਦੀ ਇਲੱਤ ਸੀ | ਅੱਜ ਦੇ ਸਮੇ ਵਾਂਗੂ ਨਾ ਸਬ ਕੋਲ ਗੱਡੀਆਂ, ਮੋਟਰ-ਸਾਈਕਲ ਪਰ ਓਦੋਂ ਸਾਈਕਲ ਹੋਣਾ ਹੀ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਸੀ |

ਮੈਂ ਮੰਮੀ ਨਾਲ ਬਸ ਅੱਡੇ ਤੁਰ ਕੇ ਜਾਂ ਕਈ ਵਾਰੀ ਰਿਕਸ਼ੇ ਤੇ ਵੀ ਗਿਆ ਸੀ | ਮਹਿਜ ਉਦੋਂ ਮੇਰੇ ਯਾਦ ਹੈ 2 ਰੁਪਏ ਵਿੱਚ ਘਰ ਤੋਂ ਬਸ ਸਟੈਂਡ ਤੱਕ ਰਿਕਸ਼ੇ ਦਾ ਖਰਚਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ | ਰਿਕਸ਼ੇ ਉਪਰ ਬੈਠ ਕੇ ਏਦਾਂ ਲਗਦਾ ਸੀ ਬਸ ਜਹਾਜ਼ ਦਾ ਹੀ ਸਫਰ ਤਹਿ ਕਰ ਰਿਹਾਂ ਹਾਂ | ਬੱਸ ਸਟੈਂਡ ਪਹੁੰਚਣ ਤੇ ਉਥੋਂ ਸਿੱਧਾ ਗੋਬਿੰਦਗੜ ਜਾਂ ਸਰਹਿੰਦ ਤੱਕ ਦੀ ਬਸ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦੇ ਸੀ | ਬੱਸ ਵਿੱਚ ਸਵਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖਦਾ, ਖਿੜਕੀ ਵਿਚੋਂ ਆਲਾ-ਦੁਆਲਾ ਸਬ ਸਾਹਮਣੇ ਨਜਰ ਆਉਂਦਾ ਤੇ ਮੈਂ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਵਾਰੋ-ਵਾਰ ਉਹਨਾਂ ਵਾਰੇ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ | ਰੁੱਕ ਰੁੱਕ ਕੇ ਜਦੋਂ ਬੱਸ ਚੱਲਦੀ ਸੀ ਸਵਾਰੀਆਂ ਦੀ ਭੀੜ ਇਕੱਠੀ ਵੇਖ ਮੇਰਾ ਵੀ ਮੰਨ ਅਡੋਲ ਜਿਹਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ | ਰਾਹ ਪੂਰਾ ਹੁੰਦੇ ਹੀ ਗੋਬਿੰਦਗੜ੍ਹ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਉੱਤਰ ਦਾ ਸੀ | ਉਥੇ ਸਬ ਕੁੱਝ ਅਲੱਗ ਨਜਰ ਆਉਂਦਾ ਸੀ | ਉੱਥੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਹੀ ਬੱਦਲ ਜਾਂਦਾ ਸੀ | ਉੱਥੇ ਉੱਤਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਿੱਧੀ ਅਮਲੋਹ ਦੀ ਬੱਸ ਤੇ ਜਾ ਬਹਿ ਜਾਂਦੇ ਸੀ | ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਇਕ ਘੰਟੇ ਦੇ ਦਰਮਿਆਨ ਅੱਡੇ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਾ ਦਿੰਦੀ ਸੀ | ਅਮਲੋਹ ਅੱਡੇ ਤੇ ਉੱਤਰਨ ਤੇ ਮੇਰੀ ਥਕਾਵਟ ਤੇ ਘਰ ਜਾਣ ਦਾ ਚਾਅ ਹੋਰ ਵੱਧ ਜਾਂਦਾ | ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਨਾਨਕੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਜੋ ਰਾਹ ਨੇ ਉਹ ਅੱਜ ਵੀ ਓਵੇਂ ਦੇ ਹੀ ਨੇ, ਭਾਵੇਂ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਕੁਝ ਬਦਲ ਗਿਆ ਹੋਵੇ |

ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦੇ ਵੇਹੜੇ ਮੈਨੂੰ ਦਿਸਦੇ ਸੀ
ਨਾਨਕੇ ਘਰ ਜਦ ਮੈਂ ਵੜ੍ਹਦਾ ਸੀ
ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਗੱਲ੍ਹ ਲੱਗ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਸੀ
ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਸਵਰਗ ਵਿਚ ਆਗਿਆ
ਫੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਭਰੇ ਬਾਗਾਂ ਵਿਚ ਮੈਂ ਛਾਗਿਆ

ਘਰ ਪਹੁੰਚਣ ਮਗਰੋਂ ਸਬ ਨੂੰ ਭੱਜ ਭੱਜ ਮਿਲਦਾ ਤੇ ਪੈਰੀ ਹੱਥ ਸਬ ਦੇ ਲਾ ਕੇ ਸਬ ਦੇ ਕੋਲ ਬਹਿ ਜਾਂਦਾ ਸੀ | ਦਿੱਲ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ ਰੌਣਕ ਹੋਰ ਵੱਧ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਜਦ ਸਬ ਇਕੱਠੇ ਵੇਖਦਾ ਤੇ ਸਬ ਨਾਲ ਹੱਸਦਾ ਖੇਡਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ | ਸਾਰੇ ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਕੰਮਾਂ, ਗੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਮਸਤ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਸੀ ਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਮਾਮੇ ਦਾ ਛੋਟਾ ਵੀਰ ਅਭੀ ਨਾਲ ਖੇਡਣ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਸੀ | ਉਸ ਘਰ ਦੇ ਵੇਹੜੇ ਵਿੱਚ ਇਕ ਪਿੱਲਰ ਸੀ
ਜਿੱਸ ਨੂੰ ਮੈਂ ਦੋਨੋ ਬਾਹਾਂ ਤੇ ਲੱਤਾਂ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਉਪਰ ਤੱਕ ਹੱਥ ਲਾ ਨਿੱਚੇ ਉੱਤਰ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਏਦਾਂ ਦੀ ਹੋਰ ਸ਼ਰਾਰਤਾਂ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ | ਮੇਰੀਆਂ ਵਜਦੀਆਂ ਟਪੂਸੀਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖ ਘਰ ਵਿੱਚ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨੇ ਕੁੱਝ ਨੀ ਕਿਹਾ ਕਦੇ ਮੈਨੂੰ ਜੇ ਕਦੇ ਡਾਂਟਿਆ ਵੀ ਹੋਵੇ ਪਰ ਉਹ ਵੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਸੀ |
ਆਥਣੇ ਹੁੰਦੇ ਅਸੀਂ ਸਬ ਇਕੱਠੇ ਰੋਟੀ ਖਾ ਕੇ ਆਪਣੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ | ਨਾਨਾ ਜੀ ਵੀ ਖੇਤ ਤੋਂ ਘਰੇ ਆਉਂਦੇ ਤੇ...

ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ | ਆਉਂਦੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮੰਮੀ ਤੇ ਅਭੀ ਨਾਲ ਨਾਨੀ ਜੀ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਜਾ ਮੰਜਾ ਡਾਹੁੰਦੇ ਤੇ ਨਾਨੀ ਜੀ ਤੋਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਸੁਣਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਤੇ ਫੇਰ ਸੋ ਜਾਂਦੇ ਸੀ | ਬਸ ਐਦਾਂ ਹੀ ਉਹ ਦਿਨ ਲੰਘਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ |

ਨਾਨਾ ਮੇਰਾ ਬਾ-ਕਮਾਲ ਇੰਸਾਨ ਸੀ
ਖੇਤੀ ਦਾ ਓਹਨੂੰ ਬਾਹਲਾ ਸ਼ੋਂਕ ਸੀ
ਦੂਰ ਦੂਰ ਤਕ ਓਹਦੀ ਮੋਰੱਬਿਆਂ ਚ ਜਮੀਨ ਸੀ
ਅਮਲੋਹ, ਭਾਦਸੋਂ, ਗੋਬਿੰਦਗੜ੍ਹ ਓਹਦੇ ਕੋਲ ਸੀ
ਖੰਨਾ, ਪਟਿਆਲੇ ਤੱਕ ਓਹਦੀ ਉੱਚੀ ਪਹੁੰਚ ਸੀ

ਮਾਮਾ-ਮਾਮੀ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਕਰਦੇ ਸੀ | ਮਾਮਾ ਮੇਰਾ ਬਹੁਤ ਹੱਸਮੁੱਖ ਤੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਪੂਰੀ ਰੌਣਕ ਲੱਗਾ ਕੇ ਰੱਖਦਾ ਸੀ | ਇਕੱਠੇ ਬਹਿ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਚਿੜੀ ਉੜ੍ਹ ਕਾਂ ਉੜ ਵਰਗੀਆਂ ਉਹ ਅਲੋਪ ਹੋਈਆਂ ਖੇਡਾਂ ਖੇਡ ਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ |

ਮਾਮਾ ਮਾਮੀ ਮੇਰਾ ਬਹੁਤ ਕਰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ
ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰਾਂ ਵਾਂਗੂ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ
ਮਾਮੀ ਮੇਰੀ ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਤੇ ਰੋਟੀ ਬਣਾਉਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ
ਮਾਮਾ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੱਸਦਾ ਖੇੜਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ

ਮੇਰੇ ਨਾਨਕੇ ਦੀ ਮਾਮੀ ਦੇ ਹੱਥ ਦੀ ਰੋਟੀ ਬਹੁਤ ਸਵਾਦ ਲੱਗਦੀ ਸੀ | ਮੈਂ ਵੀਰ ਤੇ ਵੱਡੀ ਭੈਣ ਨਾਲ ਸਵੇਰਿਓਂ ਇਕੱਠੇ ਹੀ ਰੋਟੀ ਖਾਂਦੇ ਤੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ | ਕੁਝ ਕੁ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਅਸੀਂ ਸਾਈਕਲ ਚੱਕ ਇਕੱਠੇ ਘੁੰਮਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ |

ਜਦ ਵੀ ਕਦੇ ਸਾਈਕਲ ਚਲਾਉਂਦਾ ਹਾਂ
ਆਪਣੇ ਬਚਪਨ ਨੂੰ ਮੁੜ ਯਾਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ
ਜਦੋਂ ਨਾਨਕੇ ਪਿੰਡ ਜਾਂਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ
ਅਮਲੋਹ ਵਿਚ ਘੁੰਮਦਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ
ਓਥੇ ਕਦੇ ਕੋਈ ਗਲ੍ਹੀ ਨੀ ਸੀ ਛੱਡੀ
ਭਾਵੇਂ ਸੜਕਾਂ ਹੁੰਦੀ ਛੋਟੀ ਜਾਂ ਵੱਡੀ
ਦਿਨ ਚੇਤੇ ਆਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ
ਜਦ ਕਦੇ ਉਤਰਾਈ ਤੇ ਚੇਨ ਉਤਰ ਜਾਂਦੀ ਸੀ
ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਟੱਲੀਆਂ ਬੱਜਦੀ ਹੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ
ਏਨਾ ਦਿਲ ਨੂੰ ਚਾਅ ਹੁੰਦਾ ਸੀ
ਸਟੈਂਡ ਲਾ ਕੇ ਟੇਢਾ ਹੈਂਡਲ ਕਰਕੇ
ਪਾਰਕਿੰਗ ਤੇ ਖੜ੍ਹਾ ਕਰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ
ਹਰ ਕੋਈ ਮੈਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਤੂੰ ਬਹਿਜਾ ਘਰੇ ਕਿਓਂ
ਜੇਠ ਹਾੜ੍ਹ ਦੀ ਧੁਪਾਂ ਵਿਚ ਘੁੰਮਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਏ
ਰੰਗ ਕਾਲਾ ਹੋਜੂ ਵੇ ਤੇਰਾ
ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਭੋਰਾ ਵੀ ਅਸਰ ਨਾ
ਕਿਓਂਕਿ ਓਦੋਂ ਸਾਈਕਲ ਚਲਾਉਣ ਨੂੰ
ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਮੇਰਾ
ਭਾਵੇਂ ਭੁੱਖਾ ਪਿਆਸਾ ਘੁੰਮਦਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ
ਪੈਡਲ ਤੇ ਪੈਡਲ ਬਸ ਮਾਰਦਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ
ਖੈਰ ਅੱਜ…
ਹੱਸਦਾ ਵੀ ਹਾਂ ਰੋਂਦਾ ਵੀ ਹਾਂ
ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਬੱਦਲ ਗਿਆ
ਭਾਵੇਂ ਸਬ ਕੁਝ ਮਿੱਲ ਗਿਆ
ਪਰ ਉਹ ਸਮਾਂ…
ਸਮਾਂ ਵੀ ਗਿਆ
ਬਚਪਨ ਵੀ ਗਿਆ..!

ਲਿਖਦਿਆ-ਲਿਖਦਿਆ ਯਾਦ ਆਇਆ ਪਿੰਡ ਦੀ ਗਲੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਡੋਲੂ ਬਾਬਾ ਵੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ | ਜਿਸਦਾ ਗਲੀ ਦੀ ਮੋੜ ਤੇ ਹੀ ਘਰ ਸੀ | ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਸਮੇਤ ਗਲੀ ਵਾਲੇ ਹੋਰ ਜਵਾਕ ਰੱਲ-ਮਿਲ ਕੇ ਉਹਦੇ ਘਰ ਦੇ ਬਾਹਰ ਜਾ ਕੇ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ‘ਡੋਲੂ ਬਾਬਾ’ ਕਹਿ ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਦੇ ਨਾਲ ਪਿੱਪਲ ਪਿੱਛੇ ਲੁੱਕ ਜਾਂਦੇ ਸੀ | ਕਈ ਵਾਰੀ ਬਾਬੇ ਨੇ ਦੋ-ਤਿੰਨ ਨਿਆਣੇ ਫੜੇ ਤੇ ਗਿੱਚੀ ਤੇ ਵੀ ਦੋ ਧਰ ਦਿੰਦਾ ਸੀ | ਅੱਜ ਉਹ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਰਹੇ ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਯਾਦ ਹਮੇਸ਼ਾ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦੀ ਏ ਜਦ ਵੀ ਨਾਨਕੇ ਪਿੰਡ ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਤੇ ਪਿੱਪਲ ਵੱਲ ਮੁੜ ਵੇਖਦਾ ਹਾਂ |

ਗਲ੍ਹੀ ਕਿਨਾਰੇ ਇਕ ਬਾਬਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ
ਹਰ ਕੋਈ ਉਸਤੋਂ ਡਰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ
ਜਦ ਵੀ ਓਹਦੇ ਘਰ ਅੱਗੋਂ ਲੰਘਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ
ਡੋਲ੍ਹ ਬਾਬਾ ਕਹਿ ਹੋਰਾਂ ਵਾੰਗੂ ਛੇੜਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ
ਸ਼ਾਇਦ…….
ਜਦ ਅਸੀਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਡਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ
ਬੜਿਆਂ ਦਾ ਵੀ ਸਤਿਕਾਰ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ

ਏਦਾਂ ਹੀ ਦਿਨ ਲੰਘਦੇ ਤੇ ਮਨੋਰੰਜਨ ਚੱਲਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ | ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਕਦੋਂ ਛੁਟੀਆਂ ਖੱਤਮ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਤੇ ਵਾਪਿਸ ਜਾਣ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਸੀ | ਨਾਨਾ-ਨਾਨੀ, ਮਾਮਾ-ਮਾਮੀ ਨੇ ਘਰ ਤੋਂ ਤੁਰਨੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਦਿੰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ | ਮੈਨੂੰ ਪੈਸੇ ਦੇ ਦਿੰਦੇ ਸੀ ਉਦੋਂ ਮੇਰੇ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਪਰ 50-100 ਵੀ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਰਕੱਮ ਹੁੰਦੀ ਸੀ | ਸ਼ਾਇਦ ਓਦੋਂ ਕੀਮਤ ਪੈਸੇ ਦੇ ਨਹੀਂ ਪਿਆਰ ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ | ਓਥੋਂ ਸਬ ਨੂੰ ਮਿਲ਼ ਕੇ ਪੈਰੀ ਹੱਥ ਲਾ ਕੇ ਵਾਪਿਸ ਆਪਣੇ ਘਰ ਨੂੰ ਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ |

ਅੱਜ ਭਾਵੇਂ ਸਾਰੇ ਵੱਡੇ ਹੋ ਗਏ, ਚਲਦੀ ਦੁਨੀਆ ਨਾਲ ਅੱਗੇ ਨੂੰ ਵੱਧ ਗਏ ਨਾਲੇ ਸਬ ਤਰਾਂ ਦੀ ਸਹੂਲਤਾਂ ਮਿਲਗੀਆਂ ਨੇ ਪਰ ਜੋ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਉਹੀ ਪਿਆਰ ਨਾਨਕੇ ਪ੍ਰਤੀਕ ਅਜੇ ਵੀ ਜੀਉਂਦਾ ਹੈ |

ਲਿੱਖਤ: ਜਿਤੇਸ਼ ਤਾਂਗੜੀ