ਚੜ੍ਹਦੀ ਉਮਰੇ ਜੁਆਨੀ ਦੀ ਦਹਿਲੀਜ ਤੇ ਪੈਰ ਰੱਖਦੀਆਂ ਇੱਕੋ ਜਿੱਡੀਆਂ ਤਿੰਨ ਧੀਆਂ….
ਉਹ ਹਰ ਰੋਜ ਸੁਵੇਰੇ ਕੱਲੀ-ਕੱਲੀ ਨੂੰ ਖੁਦ ਸਕੂਟਰ ਪਿੱਛੇ ਬਿਠਾ ਕੇ ਉਸ ਢਾਬੇ ਕੋਲੋਂ ਅਗਾਂਹ ਲੰਗਾ ਕੇ ਆਇਆ ਕਰਦਾ ਤੇ ਫੇਰ ਮੁੜ ਆਪ ਹੀ ਸਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਘਰੇ ਵਾਪਿਸ ਲਿਆਉਂਦਾ!

ਉਸਨੂੰ ਨੁੱਕਰ ਵਾਲੇ ਢਾਬੇ ਤੇ ਹਰ ਵੇਲੇ ਬੈਠੀ ਰਹਿੰਦੀ ਮੰਡੀਰ ਅਤੇ ਹਰ ਵੇਲੇ ਮੁੱਛਾਂ ਨੂੰ ਵੱਟ ਚਾੜਦੇ ਹੋਏ ਢਾਬੇ ਦੇ ਮਾਲਕ ਦੀਆਂ ਘੂਰ ਘੂਰ ਤੱਕਦੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਜ਼ਹਿਰੀ ਅੱਖੀਆਂ ਜਰਾ ਵੀ ਚੰਗੀਆਂ ਨਾ ਲੱਗਦੀਆਂ..!

ਕਈ ਵਾਰ ਰੱਬ ਨੂੰ ਉਲਾਹਮਾਂ ਦਿੰਦਾ ਹੋਇਆ ਆਖਦਾ ਕੇ ਕਿੰਨਾ ਜਰੂਰੀ ਸੀ ਇਸ ਵੇਲੇ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਮਾਂ ਦਾ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਕੋਲ ਹੋਣਾ..ਮਾਵਾਂ ਧੀਆਂ ਦੇ ਕਿੰਨੇ ਸਾਰੇ ਓਹਲੇ,ਸਲਾਹਾਂ ਅਤੇ ਨਸੀਹਤਾਂ..ਪਤਾ ਨੀ ਕਿਓਂ ਤੁਰ ਗਈ ਸੀ ਉਹ ਇਸ ਵੇਲੇ?

ਕਈ ਵਾਰ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਜੀ ਕਰਦਾ ਕੇ ਉਹ ਆਵਦੀਆਂ ਧੀਆਂ ਦੇ ਵਜੂਦ ਨੂੰ ਚੀਰਦੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਗੰਦੀਆਂ ਨਜਰਾਂ ਨੂੰ ਤੱਤੀਆਂ ਸਲਾਈਆਂ ਲਾ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਲਈ ਦਾਗ ਦੇਵੇ ਪਰ ਫੇਰ ਇਹ ਸੋਚ ਸਬਰ ਦਾ ਘੁੱਟ ਭਰ ਲਿਆ ਕਰਦਾ ਕੇ ਜੇ ਉਸਨੂੰ ਖੁਦ ਨੂੰ ਕੁਝ ਹੋ ਗਿਆ ਤਾਂ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਸਾਰ ਲੈਣ ਵਾਲਾ ਕੌਣ ਹੋਵੇਗਾ!

ਫੇਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਅਚਾਨਕ ਉਸਨੂੰ ਇੰਝ ਲਗਿਆ ਕੇ ਜਿੱਦਾਂ ਉਸ ਢਾਬੇ ਤੇ ਲੱਗਦੀਆਂ ਮਹਿਫ਼ਿਲਾਂ ਬੰਦ ਜਿਹੀਆਂ ਹੋ ਗਈਆਂ ਸਨ..!
ਹੁਣ ਨਾ ਤੇ ਕੋਈ ਅਸ਼ਲੀਲ ਟਿੱਪਣੀ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕੋਈ ਭੈੜੀ ਨਜਰ ਨਾਲ ਤੱਕਿਆ ਹੀ ਕਰਦਾ..
ਹਰ ਵੇਲੇ ਮੁੱਛਾਂ ਨੂੰ ਵੱਟ ਚਾੜਨ ਵਾਲਾ ਉਹ ਢਾਬੇ ਦਾ ਮਾਲਕ ਵੀ ਹੁਣ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਹੀ ਆਪਣੀ ਧੌਣ ਨੀਵੀਂ ਕਰਕੇ ਕੰਮ-ਧੰਦੇ ਵਿਚ ਲਗਿਆ ਰਹਿੰਦਾ!

ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਵੇਖ ਅੰਦਰੋਂ ਅੰਦਰੀ ਉਸਨੂੰ...

ਢੇਰ ਸਾਰਾ ਸੁਕੂਨ ਮਿਲਦਾ..ਫਿਕਰਾਂ ਦੀ ਪੰਡ ਜਿਹੀ ਵੀ ਹੌਲੀ ਹੁੰਦੀ ਜਾਪੀ..
ਇਕ ਦਿਨ ਕੋਈ ਚੀਜ ਲੈਣ ਦੇ ਬਹਾਨੇ ਉਸਨੇ ਗੱਲ ਛੇੜ ਲਈ..
ਆਖਣ ਲੱਗਾ “ਪੁੱਤ ਪਹਿਲਾਂ ਇਥੇ ਹਰ ਵੇਲੇ ਲੱਗਦੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਮਹਿਫ਼ਿਲਾਂ ਇੱਕਦਮ ਬੰਦ ਕਿੱਦਾਂ ਹੋ ਗਈਆਂ?
ਨਾਲੇ ਤੇਰੀ ਖ਼ੁਦ ਆਪਣੇ ਆਪ ਦੀ ਤੱਕਣੀ ਵਿਚ ਵੀ ਏਡਾ ਵੱਡਾ ਫਰਕ ਕਿਦਾਂ ਆ ਗਿਆ?

ਉਹ ਅੱਗੋਂ ਧੌਣ ਨੀਵੀਂ ਕਰ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲਿਆ..!
ਫੇਰ ਕੁਝ ਦੇਰ ਮਗਰੋਂ ਏਨੀ ਗੱਲ ਆਖ ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਧਿਆਨ ਫੇਰ ਥੱਲੇ ਕਰ ਲਿਆ ਕੇ “ਅੰਕਲ ਜੀ ਕੁਝ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਮੇਰੇ ਘਰ ਵੀ ਇੱਕ ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਧੀ ਨੇ ਜਨਮ ਲਿਆ ਏ”

ਏਨੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਚੁੱਪ ਜਿਹੀ ਪੱਸਰ ਗਈ..
ਕਿੰਨੇ ਸਾਰੇ ਸਵਾਲ ਇਸ ਪੱਸਰੀ ਹੋਈ ਚੁੱਪ ਵਿਚੋਂ ਨਿੱਕਲ ਸਾਰੀ ਕਾਇਨਾਤ ਵਿਚ ਖਿੱਲਰ ਜਿਹੇ ਗਏ..!
ਉਸਨੂੰ ਇੰਝ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿੱਦਾਂ ਨੀਵੀਂ ਪਾਈ ਢਾਬੇ ਵਾਲਾ ਇਸ ਵਾਰ ਸ਼ਾਇਦ ਆਪਣੇ ਕੀਤੇ ਤੇ ਪਛਤਾ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ਤੇ ਉਸਦੇ ਵੇਹੜੇ ਜੰਮੀ ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਧੀ ਉਸਨੂੰ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਟਾਈਮ ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਦੇ ਕੇ ਡਰਾਵਾ ਜਿਹਾ ਦੇਈ ਜਾ ਰਹੀ ਹੋਵੇ !

ਸੋ ਦੋਸਤੋ ਘਰ ਵਿਚ ਧੀ ਦਾ ਹੋਣਾ ਅਤੇ ਵੇਹੜੇ ਵਿਚ ਧਰੇਕ ਦਾ ਹੋਣਾ ਓਨਾ ਹੀ ਜਰੂਰੀ ਏ ਜਿੰਨਾ ਕੇ ਜਿਉਂਦੇ ਰਹਿਣ ਲਈ ਵਜੂਦ ਵਿਚ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਤੰਦ ਦਾ ਬਰਕਰਾਰ ਰਹਿਣਾ!

ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਜਵੰਦਾ