ਉਹ ਕਦੀ ਓਹਲੇ ਜਿਹੇ ਨਾਲ ਬਟੂਆ ਖੋਲ੍ਹ ਦੇਖ ਲੈਂਦਾ..ਫੇਰ ਕਦੀ ਕੁਝ ਸੋਚ ਨਾਲਦੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਵੱਗਦੇ ਸੱਧਰਾਂ ਤੇ ਚਾਵਾਂ ਦੇ ਦਰਿਆ ਵਿਚ ਗੁਆਚ ਜਾਂਦਾ।

ਗਹੁ ਨਾਲ ਤੱਕਿਆ ਤਾਂ ਮਜਬੂਰੀ, ਬੇਬਸੀ ਅਤੇ ਸ਼ਰਮਿੰਦਗੀ ਦੇ ਆਲਮ ਵਿਚ ਡੁੱਬਿਆ ਹੋਇਆ ਜਾਪਿਆ..
ਪੁਰਾਣੀ ਗੱਲ ਚੇਤੇ ਆ ਗਈ..ਜਦੋਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਇਹਨਾਂ ਨਾਲ ਮੱਸਿਆ ਦੇ ਮੇਲੇ ਗਈ..
ਲਾਲ ਰੰਗ ਦੀਆਂ ਚੂੜੀਆਂ ਪਸੰਦ ਆਈਆਂ..
ਭਲੇ ਜ਼ਮਾਨਿਆਂ ਵਿਚ ਉਸਨੇ ਅੱਠ ਰੁਪਈਏ ਮੰਗੇ..ਸ਼ਾਇਦ ਇਹਨਾਂ ਕੋਲ ਪੰਜ ਹੀ ਸਨ..ਸੌਦਾ ਸਿਰੇ ਨਾ ਚੜ੍ਹਿਆ।
ਆਥਣੇ ਪਿੰਡ ਮੁੜਦੇ ਟਾਂਗੇ ਵਿਚ ਬੈਠੇ ਹੋਏ ਸਾਰੇ ਰਾਹ ਨਾ ਤਾਂ ਅੱਖਾਂ ਮਿਲਾਈਆਂ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮੂਹੋਂ ਹੀ ਕੁਝ ਬੋਲੇ..ਹਾਰ ਕੇ ਮੈਂ ਹੁੱਝ ਜਿਹੀ ਮਾਰੀ ਕਿ ਫੇਰ ਕੀ ਹੋਇਆ..ਅਗਲੀ ਮੱਸਿਆ ਸਹੀ..
ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਹੰਝੂ ਵਗ ਤੁਰੇ ਪਰ ਓਹਲੇ ਜਿਹੇ ਨਾਲ ਪੂੰਝ ਲਏ..।
ਉਸ ਦਿਨ ਮਗਰੋਂ ਮੇਰੀਆਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਲਈ ਦਿਨ ਰਾਤ ਇੱਕ ਕਰ ਦਿੱਤਾ..ਕੋਈ ਚੀਜ ਮੂਹੋਂ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਕੱਢਦੀ ਤੇ ਹਾਜਿਰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੋ ਜਾਇਆ ਕਰਦੀ..ਫੇਰ ਇਹ ਦੁਕਾਨ ਖੋਲਣ ਤੀਕਰ ਆਪਣੀ ਬਿਮਾਰੀ ਤੱਕ ਮੈਥੋਂ ਲੁਕਾ ਕੇ ਰੱਖੀ..।

ਸਾਹਮਣੇ ਟੰਗੀ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਵੱਲ ਦੇਖ...

ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਗਿੱਲੀਆਂ ਹੋ ਗਈਆਂ..ਫੇਰ ਏਨੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਮੇਰੀ ਸੂਰਤ ਮੁੜ ਵਾਪਿਸ ਆ ਗਈ..
ਮੁੰਡਾ ਸੇਲਜ਼ਮੈਨ ਨੂੰ ਆਖ ਰਿਹਾ ਸੀ “ਦੇਖ ਲਵੋ ਜੀ ਜੇ ਸੱਤ ਸੌ ਵਿਚ ਗੱਲ ਮੁੱਕਦੀ ਏ ਤਾਂ”
ਅੱਗੋਂ ਉਸਦਾ ਬੇਧਿਆਨੀ ਵਿਚ ਓਹੀ ਜੁਆਬ..”ਭਾਊ ਸਵੇਰ ਦਾ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰੀ ਆਖ ਚੁੱਕਾਂ ਬੀ ਹਜਾਰ ਤੋਂ ਇੱਕ ਰੁਪਈਆ ਘੱਟ ਨੀ ਹੋਣਾ”

ਏਨੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਦੋਹਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਮਿਲੀਆਂ..ਨਵੀਂ ਵਿਆਹੀ ਸ਼ਾਇਦ ਨਾਲਦੇ ਦੀ ਮਜਬੂਰੀ ਸਮਝ ਚੁੱਕੀ ਸੀ..ਤੇ ਦੋਵੇਂ ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਤੁਰਨ ਹੀ ਲੱਗੇ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਅੰਦਰੋਂ ਕਾਹਲੀ ਜਿਹੀ ਪਈ..ਮੈਂ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਅਵਾਜ ਮਾਰ ਵਾਪਿਸ ਮੋੜ ਲਿਆਂਦਾ..ਆਖਣ ਲੱਗੀ ਕਿ ਮੁਆਫ ਕਰਨਾ..ਇਹ ਗੋਖੜੂ ਅੱਜ ਹੀ ਸੁਵੇਰੇ ਅੱਧੇ ਮੁੱਲ ਡਿਸਕਾਊਂਟ ਤੇ ਲਾਏ ਸੀ..ਕਾਊਂਟਰ ਤੇ ਇਸ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਦੱਸਣਾ ਭੁੱਲ ਗਈ ਸਾਂ..ਲਿਆਓ ਪੰਜ ਸੌ ਤੇ ਇਹ ਹੁਣੇ ਪੈਕ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਏ..।”

ਨਵੀਂ ਵਿਆਹੀ ਦੀਆਂ ਜਗਦੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੇਖ ਮੈਂ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸਾਂ ਕਿ ਜੇ ਉਸ ਦਿਨ ਉਹ ਵੀ ਓਹੋ ਚੂੜੀਆਂ ਪੰਜਾਂ ਵਿਚ ਦੇ ਦਿੰਦਾ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਮੇਰੀਆਂ ਵੀ ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਲਟ-ਲਟ ਜਗ ਰਹੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ”

ਕਾਊਂਟਰ ਤੇ ਖਲੋਤਾ ਮੁੰਡਾ ਕਦੀ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਤੇ ਕਦੀ ਜੋੜੀ ਵੱਲ ਇੰਝ ਦੇਖੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿੱਦਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਕੋਈ ਘਾਟੇ ਦਾ ਸੌਦਾ ਕੀਤਾ ਹੋਵੇ..
ਪਰ ਕਮਲੇ ਨੂੰ ਕਿੱਦਾਂ ਸਮਝਾਉਂਦੀ ਕਿ ਪੁੱਤਰਾ ਜੁਆਨੀ ਦੇ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਮਨ ਵਿਚ ਉੱਠਦੀਆਂ ਸੱਧਰਾਂ ਤੇ ਖਾਹਿਸ਼ਾਂ ਦੇ ਵੀ ਕਦੇ ਸੌਦੇ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ…
ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਜਵੰਦਾ