ਅੱਜ ਮੇਰੇ ਪੋਤੇ ਦਾ ਜਨਮ ਦਿਨ ਸੀ, ਉਹ ਸਵੇਰ ਦਾ ਉਠਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਤੇ ਐਤਵਾਰ ਦੀ ਛੁੱਟੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਮਸੋਸਿਆ ਜਿਆ ਮੂੰਹ ਕਰੀ ਫਿਰਦਾ ਸੀ ਪਰ ਉਹਦੀ ਮਾਂ ਆਖ ਰਹੀ ਸੀ ਸ਼ਾਮੀ ਪਾਰਟੀ ਕਰਾਂਗੇ, ਸਾਰੇ ਦੋਸਤ ਆਉਣਗੇ… ਮੇਰੇ ਵੀ ਤੇਰੇ ਵੀ ਤੇ ਤੇਰੇ ਪਾਪਾ ਦੇ ਵੀ …ਉਹ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਭੱਜਾ-ਭੱਜਾ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਇਆ ਤੇ ਆਖਣ ਲੱਗਾ ਕਿ,” ਗਰੈਂਡ ਮਾਂ ! ਤੁਸੀ ਵੀ ਆਪਣਾ ਫਰੈਂਡ ਬੁਲਾਉਣਾ ਤਾਂ ਮੱਮ ਨੂੰ ਦਸ ਦਿਉ।” ਉਹਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਮੇਰਾ ਹਿਰਦਾ ਵਲੂੰਧਰਿਆ ਗਿਆ ….ਮੈਂ ਮਸੀਂ ਅੱਖਾਂ ‘ਚੋ ਆਉਦੇ ਹੰਝੂਆਂ ਨੂੰ ਰੋਕਿਆ ਤੇ ਆਖਿਆ,” ਪੁੱਤਰਾਂ ! ਮੇਰੀਆ ਸਾਰੀਆ ਸਹੇਲੀਆਂ ਤਾਂ ਇੰਡੀਆ ਰਹਿ ਗਈਆ ਤੇ ਕਨੇਡਾ ‘ਚ ਮੈਂ ਸਿਰਫ਼ ਤੈਨੂੰ ਤੇ ਤੇਰੇ ਮੰਮੀ ਡੈਡੀ ਨੂੰ ਜਾਣਦੀ ਆ।”
ਪੋਤੇ ਦੀ ਇਹ ਗੱਲ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਪਿੰਡਾਂ ਤੱਕ ਲੈ ਗਈ ਜਿੱਥੇ ਮੈਂ ਅਮ੍ਰਿਤ ਵੇਲੇ ਗੁਰੂਘਰ ਦੇ ਸਪੀਕਰ ‘ਚੋ ਆਉਦੀ ਗੁਰੂ ਦੀ ਬਾਣੀ ਨਾਲ ਹੀ ਉੱਠ ਖਲੋਂਦੀ ਸੀ, ਸਵੇਰ ਦੇ ਧੰਦੇ ਕਰਦਿਆਂ ਹਾਜ਼ਰੀ ਰੋਟੀ ਦਾ ਟਾਈਮ ਹੋ ਜਾਦਾ ਤੇ ਚੁੱਲ੍ਹੇ ‘ਚੋ ਨਿਕਲਦੇ ਧੂੰਏਂ ਨਾਲ ਲਾਲ ਹੋਈਆਂ ਅੱਖਾ ਜੁਆਕਾ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਤੇ ਬਜੁਰਗਾਂ ਦੀਆ ਅਸੀਸਾਂ ਨਾਲ ਕਦ ਸਾਫ਼ ਹੋ ਜਾਦੀਆ ਪਤਾ ਨਾ ਲੱਗਦਾ …ਸਾਰਾ ਦਿਨ...

ਭੱਜੋ-ਭੱਜ ‘ਚ ਲੰਘ ਜਾਦਾ ਤੇ ਸ਼ਾਮੀ ਪਿੜਾ ‘ਚ ਪਾਥੀਆ ਪੱਥਣ ਦੇ ਟਾਈਮ ਨਾਲਦੀਆਂ ਨਾਲ ਢਿੱਡ ਹੌਲੇ ਕਰਨੇ ਵੀ ਸਾਡਾ ਕੰਮ ਸੀ, ਜਿੱਦੋ- ਜਿੱਦ ਵੱਡੇ ਗਹਾਰੇ ਲਾਉਣੇ, ਸੂਈ ਮੱਝ ਦੀ ਚਾਈਂ-ਚਾਈਂ ਬਾਉਲੀ ਵੰਡਣੀ, ਵਿਆਹਾਂ ‘ਚ ਮੂਹਰੇ ਹੋ-ਹੋ ਹੇਕਾਂ ਲਾ ਕੇ ਘੋੜੀਆ-ਸੁਹਾਗ ਗਾਉਣੇ, ਨਾਲਦੀਆ ਨੇ ਇੱਕੋ-ਜਿਹੇ ਹਾੜੀ-ਸਾਉਣੀ ਸੂਟ ਬਣਾਉਣੇ ਤੇ ਫਿਰ ਮੇਲਿਆਂ ਤੇ ਦਵਾ-ਦਵ ਸਾਰੇ ਧੰਦੇ ਨਬੇੜ, ਉਹੀ ਪਾ ਕੇ ਜਾਣੇ ਜੇ ਕਿਧਰੇ ਇੱਕ-ਅੱਧ ਨੂੰ ਢਿੱਲ-ਮੱਠ ਹੋ ਜਾਣੀ ਤਾਂ ਫਟਾਫਟ ਉਹਦਾ ਵੀ ਨਬੇੜਨਾ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹਦੀ ਸੱਸ ਜਾਣ ਦੀ ਇਜ਼ਾਜਤ ਦੇ ਦੇਵੇ ਪਰ ਨਾ ਹੁਣ ਉਹ ਵਖ਼ਤ ਤੇ ਧੰਦੇ ਰਹੇ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਹ ਸੁਹੇਲਪੁਣਾ।
ਮੇਰੇ ਪੈਰਾਂ ‘ਚ ਵੱਜੀ ਮੇਰੇ ਪੋਤੇ ਦੀ ਗੇੰਦ ਮੈਨੂੰ ਮੁੜ ਉਸ ਧਰਤੀ ਤੋਂ ਇਸ ਧਰਤੀ ਤੇ ਲੈ ਆਈ ਜਿੱਥੇ ਮੇਰੇ ਵਰਗੀਆ ਖੌਰੇ ਕਿੰਨੀਆ ਕੁ ਔਰਤਾਂ ਆਪਣੀਆ ਸਹੇਲੀਆ ਦੀਆ ਯਾਦਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ‘ਚੋ ਸਮੋਈ ਉਸ ਬੰਜਰ ਧਰਤੀ ਵਰਗੀਆਂ ਹੋ ਗਈਆ ਨੇ ਜੋ ਤੁਪਕੇ-ਤੁਪਕੇ ਪਾਣੀ ਦੀਆਂ ਮੁਹਤਾਜ ਨੇ।
ਕਮਲ ਕੌਰ