ਅੱਜ ਮੈਂ ਦੋਰਾਹੇ ਤੋਂ ਕੁਰੂਕਸ਼ੇਤਰ ਜਾਂ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਦੋਰਾਹੇ ਤੋਂ ਦਿੱਲੀ ਵਾਲੀ ਬੱਸ ਫੜੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਦੌ ਬਜ਼ੁਰਗ ਅੰਕਲ ਅਤੇ ਅੰਟੀ ਚੜੇ। ਬੱਸ ਦੇ ਅੰਦਰ ਕਾਫ਼ੀ ਪੀੜ ਸੀ। ਬੱਸ ਅੰਦਰ ਇੱਕ ਔਰਤ ਅਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਬੈਠੀੇ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸ ਔਰਤ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਗੌਦੀ ਵਿੱਚ ਬਿਠਾ ਲਉ। ਬਜ਼ੁਰਗ ਅੰਕਲ ਅਤੇ ਅੰਟੀ ਬੈਠ ਜਾਣ ਗੇ। ਉਹ ਔਰਤ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਲੜ ਪਈ ਆਖਣ ਲੱਗੀ ਮੈਂ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਪੂਰੀ ਟਿਕਟਾਂ ਲਈਆਂ ਹਨ। ਮੈਂ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਿਆ ਪਰ ਬੱਸ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਤੇ ਤਰਸ ਨਹੀਂ ਆਈਆਂ ਕਾਫ਼ੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਸਰਹਿੰਦ ਆ ਗਿਆ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਸੀਟ ਮਿਲ ਗਈ ਪਰ ਮੈਂ ਅਜੇ ਵੀ ਖੜਾ ਸੀ ਮੇਰੇ ਪੈਰਾਂ ਵਿੱਚ ਦਰਦ ਹੋਣ ਲੱਗਾ । ਮੈਂ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਦੇ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਅੱਧੇ ਘੱਟੇ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਅੰਬਾਲੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਅੰਬਾਲੇ ਬੱਸ ੧੦-੨੦ ਮਿੰਟ ਰੁਕਣੀ ਸੀ ਬੱਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਔਰਤ ਚੜੀ ਤੇ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ...

ਇੱਕ ਪੋਸਟਰ ਫੜਾਂ ਗਈ। ਉਸ ਪੋਸਟਰ ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੀ ਧੀ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੈਂ। ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਘਰ ਵਾਲੇ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ ਉਹ ਬੋਲ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ । ਅਤੇ ਉਸ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਮਦਦ ਬਾਰੇ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਝੂਠ ਲੱਗਿਆ। ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਪੈਸੇ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੇ । ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਸਭ ਪੈਸੇ ਕੁਮਾਉਣ ਦਾ ਤਰੀਕਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ। ਕੁਝ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਬੱਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮੰਗਤਾ ਵੀ ਆ ਗਿਆ। ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਹਿਜੜਾ ਵੀ ਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਸਾਰੀਆਂ ਤੋਂ ਉਹ ਦਸ ਦਸ ਰੁਪਏ ਲੇ ਗਿਆ । ਮੈਂ ਇਹ ਸਭ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਅਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਲੋਕ ਮੰਗਣ ਦੇ ਕਿੰਨੇ ਤਰੀਕੇ ਲੱਭ ਲੈਂਦੇ ਨੇ ਇਹ ਸੋਚਦੇ ਮੈਂ ਕੁਰੂਕਸ਼ੇਤਰ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ