ਬਹੁ-ਮੰਜਿਲਾਂ ਇਮਾਰਤ ਦੀ ਟੀਸੀ ਵਿਚ ਬਣੇ ਆਲੀਸ਼ਾਨ ਆਫਿਸ ਦੇ ਬਾਥਰੂਮ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਕਦੀ ਕਦਾਈਂ ਕੋਈ “ਕਾਕਰੋਚ” ਦਿਸ ਪੈਂਦਾ ਤਾਂ ਹੱਥਾਂ-ਪੈਰਾਂ ਦੀ ਪੈ ਜਾਂਦੀ..ਹੈਰਾਨੀ ਵੀ ਹੁੰਦੀ ਕਿ ਐਨੀ ਸਾਫ ਤੇ ਉੱਚੀ ਜਗ੍ਹਾ..ਫੇਰ ਵੀ ਇੱਥੇ ਕਿੱਦਾਂ ਆ ਗਿਆ!

ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਤੋਂ ਹੀ “ਬੀਜੀ” ਨੇ ਬਸ ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਸਮਝਾਈ ਸੀ ਕਿ ਆਪਣਾ-ਆਪ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਸਾਫ-ਸੁਥਰੀ ਰੱਖਣੀ ਏ..ਇਸ ਗੰਦੇ ਜਾਨਵਰ ਦੀ ਕੀ ਮਜਾਲ ਕਿ ਨੇੜੇ ਵੀ ਫੜਕ ਜਾਵੇ..!
ਫੇਰ ਦੱਸਿਆ ਕਰਦੇ ਕਿ ਜੇ ਕਦੀ ਕਦਾਈਂ ਇਹ ਆਪਣੇ ਨੇੜੇ ਆਉਂਦਾ ਜਾਪੇ ਤਾਂ ਪੈਰੀਂ ਪਾਈ ਚੱਪਲ ਵਰਤ ਲੈਣ ਵਿਚ ਕੋਈ ਬੁਰਾਈ ਨਹੀਂ ਏ..!

ਹੁਣ ਇੱਥੇ ਐਨੀ ਦੂਰ ਮੇਰੀ “ਬੀਜੀ” ਤੇ ਕੋਲ ਹੈ ਨਹੀਂ ਸੀ..ਸੋ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਪਰਸ ਵਿਚ ਇੱਕ “ਸਪਰੇਅ” ਜਰੂਰ ਰੱਖਦੀ..ਕੀ ਪਤਾ ਕਦੋਂ ਲੋੜ ਪੈ ਜਾਵੇ..!

ਅੱਜ ਸਵੇਰ ਤੋਂ ਹੀ ਮੇਰਾ ਧਿਆਨ ਕੰਮ ਤੇ ਨਹੀਂ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ..
ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ਸੀ..ਜਿਸ ਪ੍ਰੋਮੋਸ਼ਨ ਤੇ ਹਰ ਪੱਖ ਤੋਂ ਮੇਰਾ ਹੀ ਹੱਕ ਬਣਦਾ ਸੀ ਉਹ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਕਿੱਦਾਂ ਤੇ ਕਿਓਂ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਗਈ..ਇਹ ਸਵਾਲ ਵਾਰ ਵਾਰ ਹਥੌੜੇ ਵਾਂਗ ਜ਼ਹਿਨ ਵਿਚ ਵੱਜ ਰਿਹਾ ਸੀ?

ਅਖੀਰ ਜਦੋਂ ਨਾ ਹੀ ਰਿਹਾ ਗਿਆ ਤਾਂ ਮੈਨੇਜਰ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਚਲੀ ਗਈ..ਤੇ ਇਸ...

ਨਾਇਨਸਾਫੀ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ!

ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਿਆਂ ਮੈਨੂੰ ਇੰਝ ਲੱਗਾ ਜਿੱਦਾਂ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਤਰਾਂ ਦਾ “ਕਾਕਰੋਚ” ਕਿਸੇ ਖੂੰਜੇ ਵਿੱਚੋਂ ਨਿੱਕਲ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਵੱਧ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ..
ਫੇਰ ਘੜੀ ਕੂ ਮਗਰੋਂ ਕੋਟ-ਪੈਂਟ ਪਾਈ ਸੱਜਿਆ-ਧੱਜਿਆ ਓਹੀ “ਕਾਕਰੋਚ” ਮੈਨੂੰ ਆਪਣਾ ਵਜੂਦ ਛੂੰਹਦਾ ਹੋਇਆ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੋਇਆ..!
ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਡਰ ਕੇ ਕੰਬਣ ਲੱਗ ਪਈ..ਪਰ ਫੇਰ ਅਚਾਨਕ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਚੇਤੇ ਆ ਗਈ..
ਮੈਂ ਓਸੇ ਵੇਲੇ ਚੱਪਲ ਲਾਹ ਲਈ ਤੇ ਮਾਂ ਦੀ ਆਖੀ ‘ਤੇ ਸਖਤੀ ਨਾਲ ਅਮਲ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ..
ਮੈਨੂੰ ਇੰਝ ਕਰਦੀ ਨੂੰ ਦੇਖ ਬਾਹਰ ਲੱਗੀ ਭੀੜ ਵਿਚ ਖਲੋਤੇ ਹੋਰ ਵੀ ਕਿੰਨੇ ਸਾਰੇ “ਕਾਕਰੋਚ” ਨਿੱਕਲ-ਨਿੱਕਲ ਨਾਲੀ ਵੱਲ ਨੂੰ ਭੱਜ ਉੱਠੇ..
ਇਹ ਓਹੀ ਕਾਕਰੋਚ ਸਨ ਜਿਹੜੇ ਰੋਜ-ਮਰਾ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਬੇਸ਼ੱਕ ਮੇਰੇ ਵਜੂਦ ਨੂੰ ਤਾਂ ਕਦੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਨ ਛੂਹਿਆ ਕਰਦੇ ਪਰ ਹਰ ਵੇਲੇ ਲਲਚਾਈਆਂ ਨਜਰਾਂ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਜਿਸਮ ਵੱਲ ਤੱਕਦੇ ਰਹਿਣਾ ਓਹਨਾ ਦੀ ਫਿਤਰਤ ਜਿਹੀ ਬਣ ਗਈ ਸੀ!
(ਪੰਜਾਬੀ ਤਰਜੁਮਾ)

ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਜਵੰਦਾ