ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਸੁਲਾ ਕੇ ਜਗਿੰਦਰ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਆ ਕੇ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਦੀਵਾਰ ਤੇ ਟੰਗੀ ਸ਼ਰਨ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ …..” ਕਮਲੀਏ ਜੇ ਏਦਾਂ ਮੈਨੂੰ ਅੱਧ ਵਿਚਾਲੇ ਛੱਡ ਤੁਰ ਜਾਣਾ ਸੀ ਤਾਂ ਏਨਾਂ ਪਿਆਰ ਕਿਉਂ ਪਾ ਲਿਆ ਸੀ ….. ਮੈਥੋਂ ਦੂਰ ਜਾਂਦੇ ਹੋਏ ਇੱਕ ਵਾਰ ਵੀ ਨਾ ਤੂੰ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ ਤੇਰਾ ਇਹ ਜੋਗਿੰਦਰ ਕਿੱਦਾਂ ਆਹ ਪਹਾੜ ਵਰਗੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੱਟੇਗਾ ???ਇੱਕ ਲੰਬਾ ਹੌਕਾ ਭਰ ….. ਤੂੰ ਤਾਂ ਕਹਿੰਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ , ” ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਸੱਤਾਂ ਜਨਮਾਂ ਤੱਕ ਹੁਣ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡਾ ਸਾਥ ਨਹੀਂ ਜੇ ਛੱਡਣਾ ” ….. ਮੁੱਕਰ ਗਈ ਨਾ ਵਾਅਦਾ ਕਰ ਕੇ | ਤੈਥੋਂ ….. ਤੈਥੋਂ ਤਾਂ ਇੱਕ ਜਨਮ ਵੀ ਮੇਰਾ ਸਾਥ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ …..ਕਹਿੰਦੇ ਕਹਿੰਦੇ ਹੰਝੂਆਂ ਦਾ ਦਰਿਆ ਵਹਿ ਤੁਰਿਆ | ” ਝੱਲੀਏ , ਜਿੱਦਾਂ ਤੂੰ ਗਈ ਏਦਾਂ ਵੀ ਕੋਈ ਜਾਂਦਾ ??? ਨਾ ਕੋਈ ਦਿਲ ਦੀ ਗੱਲ ਸਾਂਝੀ ਕੀਤੀ ਨਾ ਕੋਈ ਤਕਲੀਫ਼ ਦੱਸੀ ਮੈਨੂੰ??? ਜੇ ….. ਜੇ ਕੋਈ ਤਕਲੀਫ਼ ਸੀ ਤਾਂ ਦੱਸਦੀ ਤਾਂ ਸੀ ਮੈਨੂੰ ??? ਤੇਰਾ ਜੋਗਿੰਦਰ ਕੀ ਨਾ ਕਰਦਾ ਤੇਰੇ ਲਈ ??? ”

ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਦੋਂ ਜੋਗਿੰਦਰ ਦੀ ਅੱਖ ਲਗ ਗਈ | ਮਸਾਂ ਇੱਕ ਡੇਢ ਘੰਟਾ ਸੁੱਤਾ ਹੋਣਾ ਕਿ ਸਰਘੀ ਵੇਲੇ ਗੁਰੂ ਘਰੋਂ ਆਉਂਦੀ ਭਾਈ ਜੀ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਉੱਠ ਖੜਾ ਹੋਇਆ |

ਇੱਕਦਮ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਕਮਰੇ ਚ ਗਿਆ ਤਿੰਨੋਂ ਸੁੱਤੇ ਪਏ ਸਨ |
ਜਾਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਸ਼ਰਨ ਰਾਜੀ ਨੂੰ ਜਿਹੜੀ ਨਵੀਂ ਗੁੱਡੀ ਲੈ ਕੇ ਦੇ ਗਈ ਸੀ ਰਾਜੀ ਉਸਨੂੰ ਗਲ ਨਾਲ ਲਗਾ ਕੇ ਸੁੱਤੀ ਪਈ ਸੀ |

ਜੋਗਿੰਦਰ ਨੇ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰ , ਨਿੱਤਨੇਮ ਕਰ ਚਾਹ ਬਣਾ ਕੇ ਪੀਤੀ ਤੇ ਫਿਰ ਲੇਟ ਗਿਆ | ਘੰਟਾ ਕੁ ਅਰਾਮ ਕਰ ਨਾਸ਼ਤਾ ਬਣਾ , ਆਪਣਾ ਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਸਕੂਲ ਲਿਜਾਣ ਲਈ ਰੋਟੀ ਦੇ ਡੱਬੇ ਤਿਆਰ ਕੀਤੇ | ਫਿਰ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਉਠਾਇਆ ਤੇ ਸਕੂਲ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ | ਜੀਤੋ ਨੇ ਰਾਜੀ ਦੀਆਂ ਗੁੱਤਾਂ ਕਰ ਸਕੂਲ ਲਈ ਉਸਦਾ ਬਸਤਾ ਤਿਆਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ |

ਤਿੰਨਾਂ ਨੂੰ ਸਕੂਲ ਤੌਰ , ਜੋਗਿੰਦਰ ਨਾਸ਼ਤਾ ਕਰ ਦਫ਼ਤਰ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋਇਆ ਤੇ ਘਰ ਨੂੰ ਤਾਲਾ ਲਗਾ ਚਾਬੀ ਨਾਲ ਵਾਲੀ ਗੁਆਂਢਣ ਨਿਹਾਲ ਕੌਰ ਦੇ ਘਰੀਂ ਦੇ ਗਿਆ |

ਨਿਹਾਲ ਕੌਰ ਤੇ ਉਸਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਪਿਛਲੇ ਦਸ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਉੱਥੇ ਰਹਿ ਰਹੇ ਹਨ | ਸ਼ਰਨ ਤੇ ਨਿਹਾਲ ਕੌਰ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਸਹੇਲੀਆਂ ਸਨ | ਘਰ ਦੇ ਕੰਮ ਨਿਪਟਾ ਦੋਨੋਂ ਵਿਹੜੇ ਚ ਬਹਿ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਗੱਲਾਂ ਬਾਤਾਂ ਕਰਦੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ...

ਤੇ ਸਵੈਟਰ ਆਦਿ ਬੁਣਦੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਸਨ | ਉਸਦਾ ਘਰਵਾਲਾ ਗੁਰਸੇਵਕ ਜੋਗਿੰਦਰ ਦਾ ਬਹੁਤ ਹੀ ਚੰਗਾ ਦੋਸਤ ਸੀ |

ਬੱਚੇ ਸਕੂਲੋਂ ਆਉਂਦੇ ਤਾਂ ਨਿਹਾਲ ਕੌਰ ਤਾਲਾ ਖੋਲ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਬਿਠਾਉਂਦੀ ਤੇ ਘਰੋਂ ਰੋਟੀ ਲਿਆ ਖਿਲਾ ਦੇਂਦੀ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਦੀ | ਜੀਤੋ ,ਜੱਗੀ ਤੇ ਰਾਜੀ ਨੂੰ ਸਕੂਲ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਵਾ ਦਿੰਦੀ |

ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਦਫ਼ਤਰੋਂ ਆ ਕੇ ਜੋਗਿੰਦਰ ਚਾਹ ਪੀ ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਅਰਾਮ ਕਰ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਸਕੂਲ ਦੀਆਂ ਵਰਦੀਆਂ , ਕੱਪੜੇ ਧੋਂਦਾ ਤੇ ਫਿਰ ਰਾਤ ਦੀ ਰੋਟੀ ਚ ਜੁੱਟ ਜਾਂਦਾ | ਜੀਤੋ ਜੂਠੇ ਭਾਂਡੇ ਧੋ ਦਿੰਦੀ ਤੇ ਘਰ ਦੇ ਛੋਟੇ ਮੋਟੇ ਕੰਮ ਕਰਵਾ ਦਿੰਦੀ ਸੀ |

ਜਿਵੇਂ ਜਿਵੇਂ ਰਾਤ ਨੇੜੇ ਆਉਂਦੀ ਜੋਗਿੰਦਰ ਨੂੰ ਰਾਜੀ ਦਾ ਫ਼ਿਕਰ ਸਤਾਉਣ ਲੱਗਦਾ | ਸਾਰੇ ਰੋਟੀ ਖਾ ਲੇਟ ਗਏ ਨੇ | ਜੋਗਿੰਦਰ ਰਾਜੀ ਨੂੰ ਗੱਲਾਂ ਚ ਲਗਾ , ਸੁਲਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ | ਤਦੇ ਹੀ ਰਾਜੀ ” ਦਾਰਜੀ ਅੱਜ ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਪਰੀਆਂ ਵਾਲੀ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਓ ਨਾ….. ਜੋ ਬੀਜੀ ਸੁਣਾਉਂਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ | ” ਆਪਣੇ ਮਸੂਮ ਜਿਹੇ ਚਿਹਰੇ ਨਾਲ ਦਾਰਜੀ ਨੂੰ ਦੇਖਦੀ ਹੋਈ ਬੋਲੀ | ਜੋਗਿੰਦਰ ” ਅੱਛਾ ਪੁੱਤ !!! ” ਕਹਿ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਉਣ ਲੱਗਦਾ…

” ਇੱਕ ਵਾਰ ਪਰੀ ਲੋਕ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਹੀ ਪਿਆਰੀ ਤੇ ਸੋਹਣੀ ਪਰੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ | ਉਹ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ … ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਸੀ … ਉਹ ਜਦੋਂ ਰਾਤ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ …ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਚੱਕਰ ਕੱਟਦੀ | ਜਿਹਨਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਬੀਜੀ ਤਾਰਾ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਸੀ ਨਾ ਪੁੱਤ… ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸੁਫ਼ਨਿਆਂ ਚ ਆਉਂਦੀ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਖਿਲੌਣੇ ਤੇ ਚੀਜ਼ੀ ਦਿੰਦੀ …..ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਲੁੱਕਣ ਮੀਚੀ ਵੀ ਖੇਡਦੀ | ਸਾਰੇ ਬੱਚੇ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਬਹੁਤ… ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਤੇ ਜਲਦੀ ਸੌਂ ਜਾਂਦੇ ਤੇ… ਸੁਫ਼ਨੇ ਚ ਉਹਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਦੇ | ” ਅਜੇ ਜੋਗਿੰਦਰ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾ ਹੀ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਰਾਜੀ ਨੂੰ ਨੀਂਦ ਨੇ ਆ ਘੇਰਿਆ |

ਪਰੀ ਦੇ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚ ਰਾਜੀ ਜਲਦੀ ਸੌ ਜਾਂਦੀ ਸੀ | ਸਾਰੇ ਬੱਚੇ ਸੌਂ ਗਏ | ਜੋਗਿੰਦਰ ਨੇ ਹੰਝੂ ਭਰੀਆਂ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਫ਼ ਕੀਤੀਆਂ ਤੇ ਸਵੇਰ ਦਾ ਥੱਕਿਆ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਚੱਲਿਆ ਕਿਹੜੇ ਵੇਲੇ ਨੀਂਦ ਆ ਗਈ |

ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਅਗਲਾ ਭਾਗ ਕੱਲ ਨੂੰ ਜੀ …

ਰਜਿੰਦਰ ਰੇਨੂੰ