ਦੋਵੇਂ ਪੱਲੜੇ

ਨਿੱਕੇ ਜਿਹੇ ਕਸਬੇ ਦਾ ਇੱਕ ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਹੋਟਲ…
ਮੰਗਣੇ ਦੀ ਗੱਲਬਾਤ ਦੌਰਾਨ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ..
ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਦੀ ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਮਗਰੋਂ..ਉਸਨੇ ਪਾਣੀ ਦਾ ਘੁੱਟ ਪੀਤਾ ਅਤੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕਰ ਦਿੱਤੀ..
ਆਖਣ ਲੱਗਾ
“ਮੇਰੇ ਲਈ ਮੇਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕੇ ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਏ…
ਮਾਂ ਨੂੰ ਸੰਸਕਾਰੀ ਨੂੰਹ ਚਾਹੀਦੀ ਏ..ਪੜੀ ਲਿਖੀ ਹੋਵੇ..ਸਬ ਦਾ ਖਿਆਲ ਰੱਖਣਾ ਵੀ ਜਾਣਦੀ ਹੋਵੇ..
ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਘਰ ਸਮਝੇ..ਗੱਲ ਗੱਲ ਤੇ ਪੇਕਿਆਂ ਵੱਲ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਨਾ ਕਰੀ ਜਾਵੇ..
ਘਰ ਵਾਲੇ ਨਾਲ ਕਦਮ ਮਿਲਾ ਕੇ ਚੱਲੇ..ਉਸਦੀ ਅੱਖ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਸਮਝੇ..ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਹਾਂ ਵਿਚ ਹਾਂ ਮਿਲਾਵੈ ਅਤੇ ਫਜੂਲ ਦੀ ਬਹਿਸਬਾਜੀ ਵਿਚ ਹੀ ਨਾ ਉਲਝੀ ਰਹੇ..
ਬੇਸ਼ੱਕ ਪਰਿਵਾਰ ਪੂਰਾਣੇ ਖਿਆਲਾਂ ਦਾ ਨਹੀਂ ਏ ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਪਰਿਵਾਰ ਬਰਾਦਰੀ ਦੇ ਰੀਤੀ ਰਿਵਾਜ ਬਿਨਾ ਕਿਸੇ ਕਿੰਤੂ-ਪ੍ਰੰਤੂ ਦੇ ਅੱਖਾਂ ਮੀਚ ਕੇ ਆਪਣਾ ਲਵੇ..
ਚਾਰ ਦੀਵਾਰੀ ਵਿਚ ਵਾਪਰੀ ਦੀ ਕਦੀ ਵੀ ਬਾਹਰ ਭਿਣਕ ਤਕ ਨਾ ਲੱਗਣ ਦੇਵੇ..ਪਿੰਡ ਦੇ ਮਾਹੌਲ ਮੁਤਾਬਿਕ ਪਹਿਰਾਵਾ ਪਹਿਨਣਾ ਜਾਣਦੀ ਹੋਵੇ…
ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਗੋਡਿਆਂ ਤੋਂ ਪਾਟੀ ਹੋਈ ਜੀਨ ਖੁੱਲੇ ਕੁੜਤੇ ਤੋਂ ਬੇਹੱਦ ਨਫਰਤ ਏ..ਲੰਮੇ ਵਾਲਾ ਵਾਲੀ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਖੁਦ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਹੋਵੇਗੀ..
ਡੈਡ ਦਾ ਅਫ਼ਸਰੀ ਅਤੇ ਰਾਜਨੈਤਿਕ ਸਰਕਲ..ਪੰਜ ਕੂ ਸੋ ਬਾਰਾਤ ਦਾ ਬੰਦੋਬਸਤ ਕਿਸੇ ਵੱਡੇ ਅਤੇ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਜਿਹੇ ਹੋਟਲ ਵਿਚ ਹੋ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਓਹਨਾ ਦੇ ਰੁਤਬੇ ਦੀ ਬ੍ਰੋਬਰੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਏ..

ਬਾਕੀ ਤਾਂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਦਿੱਤਾ ਬਖਸ਼ਿਆ ਸਭ ਕੁਝ ਹੈ..ਹੁਣ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਕੁਝ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਨਿਸ਼ੰਗ ਹੋ ਕੇ ਆਖ ਸਕਦੇ ਹੋ..!

ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਤੋਂ ਚੁੱਪ ਬੈਠੀ ਸਬ ਕੁਝ ਸੁਣਦੀ ਹੋਈ ਨੇ ਅਖੀਰ ਸੰਗ-ਸ਼ਰਮ ਵਾਲਾ ਘੁੰਡ ਲਾਹ ਕੇ ਪਾਸੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਸਵੈ-ਮਾਣ ਵਾਲੀ ਚੁੰਨੀਂ ਗਲ਼ ਵਿਚ ਪਾ ਲਈ..

ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਪਾਣੀ ਦਾ ਘੁੱਟ ਪੀਤਾ..ਅਤੇ ਫੇਰ ਪੂਰੇ ਠਰੰਮੇ ਨਾਲ ਬੋਲਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ..
“ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ ਕੱਲੀ ਕੱਲੀ ਧੀ ਹਾਂ ਪਰ ਪਰਵਰਿਸ਼ ਮੁੰਡਿਆਂ ਵਾਂਙ ਹੀ ਹੋਈ ਏ..
ਮੇਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਹੀ ਮੇਰੀ ਤਾਕਤ ਏ..ਡੈਡ ਮੋਮ ਨੂੰ ਜਵਾਈ ਦੀ ਰੂਪ ਵਿਚ ਇਕ ਐਸਾ ਪੁੱਤ ਚਾਹੀਦਾ ਜਿਹੜਾ ਹਰ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਵੇਲੇ ਬਿਨਾ ਦੇਰੀ ਕੀਤੀਆਂ ਓਹਨਾ ਦੇ ਸਿਰਹਾਣੇ ਆਣ ਖਲੋਵੇ..
ਓਹਨਾ ਦੇ...

ਜਿਗਰ ਦੇ ਟੋਟੇ ਨਾਲ ਹਰ ਕੰਮ ਵਿਚ ਪੂਰਾ ਪੂਰਾ ਹੱਥ ਵਟਾਵੇ..ਨਾਲਦੀ ਨੂੰ ਓਨਾ ਹੀ ਮਾਣ ਸਤਿਕਾਰ ਦੇਵੇ ਜਿੰਨਾ ਕੇ ਉਹ ਖੁਦ ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਜੀਜੇ ਕੋਲੋਂ ਅਕਸਪੇਕਟ ਕਰਦਾ ਏ..ਸ਼ਰਤਾਂ ਤੇ ਕੀਤੀ ਗਈ ਮੁਹੱਬਤ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਵਿਓਪਾਰ ਮੰਨਦੀ ਏ..
ਮਾਪੇ ਐਸਾ ਜਵਾਈ ਲੱਭਦੇ ਨੇ ਜਿਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਅਤੇ ਵਹੁਟੀ ਵਿਚ ਸੰਤੁਲਨ ਬਣਾਉਣਾ ਆਉਂਦਾ ਹੋਵੇ..ਥਾਲੀ ਦੇ ਬੈਂਗਣ ਤੋਂ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਜਿਆਦਾ ਐਲਰਜੀ ਏ..!
ਪਹਿਰਾਵੇ ਵਿਚ ਜੀਨ ਪਸੰਦ ਕਰਦੀ ਹਾਂ..ਕਦੀ ਕਦੀ ਬਾਹਰ ਦਾ ਖਾਣਾ ਖਾ ਲੈਣ ਵਿਚ ਕੋਈ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸਮਝੀ ਜਾਂਦੀ…
ਖਿਆਲ ਉਚੇ ਤੇ ਸੁਚੇ ਹੋਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਨੇ..ਬਾਹਰੀ ਦਿੱਖ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਏਨਾ ਜਿਆਦਾ ਫਰਕ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ..
ਰਹੀ ਗੱਲ ਵਿਆਹ ਅਤੇ ਬਾਰਾਤ ਦੀ…ਜਿਥੇ ਆਖੋਗੇ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ ਪਰ ਖਰਚਾ ਅੱਧਾ-ਅੱਧਾ ਵੰਡਿਆ ਜਾਊ..!
ਹਰ ਗੱਲ ਬਿਨਾ ਸੋਚੇ ਸਮਝੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਕੇ ਮੰਨ ਲੈਣ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿਚ ਸੰਸਕਾਰਾਂ ਦਾ ਬਲੀ ਦੇਣਾ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ..ਹਰੇਕ ਗੱਲ ਤਰਕ ਦੀ ਕਸੌਟੀ ਤੇ ਪਰਖ ਕੇ ਹੀ ਮੰਨੀ ਜਾਂ ਇਨਕਾਰੀ ਜਾਂਦੀ ਏ..!
ਦਾਦਾ ਜੀ ਅਕਸਰ ਆਖਦੇ ਨੇ ਕੇ ਲੜਾਈ ਵਿਚ ਪਹਿਲ ਕਦੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ ਪਰ ਧੱਕੇਸ਼ਾਹੀ ਨੂੰ ਸਹਿਣਾ ਜ਼ੁਲਮ ਕਰਨ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਮਾੜੀ ਮੰਨਦੇ ਨੇ..”
ਉਹ ਅਜੇ ਹੋਰ ਵੀ ਬੜਾ ਕੁਝ ਆਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਪਰ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਬਾਹਰ ਖਲੋਤੇ ਬਹਿਰੇ ਨੂੰ ਇਸ਼ਾਰੇ ਨਾਲ ਅੰਦਰ ਸੱਦ ਲਿਆ..
ਸ਼ਾਇਦ ਨਵੰਬਰ ਮਹੀਨੇ ਦੀ ਠੰਡ ਵਿਚ ਮੱਥੇ ਤੇ ਆ ਗਈ ਵੱਡੀ ਸਾਰੀ ਤਰੇਲੀ ਪੂੰਝਣ ਲਈ ਨੈਪਕਿਨ ਮੰਗ ਰਿਹਾ ਸੀ!
ਇਸਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕੇ ਉਹ ਅੱਗੋਂ ਕੁਝ ਆਖ ਸਕਦਾ..ਕੁੜੀ ਉਸਦੇ ਮੱਥੇ ਤੇ ਲਿਖਿਆ ਪੜ ਕਮਰਾ ਛੱਡ ਚੁਕੀ ਸੀ…ਅਤੇ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਅਜੀਬ ਜਿਹਾ ਸੱਨਾਟਾ ਪਸਰ ਗਿਆ ਸੀ..!

ਦੂਰ ਕਿਤੇ ਨੀਲੇ ਆਸਮਾਨ ਵਿਚ ਸੱਭਿਅਤਾ ਅਤੇ ਸੰਸਕਾਰ ਨਾਮ ਦੀ ਤੱਕੜੀ ਨਿੰਮਾਂ-ਨਿੰਮਾਂ ਮੁਸਕੁਰਾ ਰਹੀ ਸੀ..ਅੱਜ ਏਨੇ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਮਗਰੋਂ ਅਕਸਰ ਹੀ ਅਸਾਵੇਂ ਰਹਿੰਦੇ ਉਸਦੇ ਦੋਵੇਂ ਪੱਲੜੇ ਬਰੋਬਰ ਜੂ ਆ ਗਏ ਸਨ!

ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਜਵੰਦਾ

...