ਉਹ ਸੱਤ ਦਿਨ

ਜਦੋਂ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਖਿਸਕ ਰਹੀ ਹੈ । (ਉਹ ਸੱਤ ਦਿਨ)
12 ਅਪਰੈਲ ਦਿਨ ਐਤਵਾਰ ਸੀ । ਹਰ ਐਤਵਾਰ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਹ ਐਤਵਾਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵਿਅਸਤ ਸੀ ।ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਕੰਮਕਾਜ ਵਿੱਚ ਹੀ ਨਿਕਲ ਗਿਆ ।ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਸਕੂਲ ਗਈ ਤਾਂ ਗਿਆਰਾਂ ਕੁ ਵਜੇ ਬੀ ਪੀ ਕਾਫ਼ੀ ਘਟ ਗਿਆ ਅਤੇ ਸਰੀਰ ਟੁੱਟਣ ਲੱਗਾ।ਉੱਧਰ ਨਾਲ ਹੀ ਸਰਦਾਰ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਵੀ ਇਕਦਮ ਜ਼ੁਕਾਮ ਹੋ ਗਿਆ ਜ਼ਬਰਦਸਤ ਪੱਚੀ ਤੀਹ ਛਿੱਕਾਂ ਮਾਰ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਵੀ ਬੁਰਾ ਹਾਲ ਹੋ ਗਿਆ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਸਕੂਲ ਦਾ ਸਮਾਂ ਪੂਰਾ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਘਰ ਪੁੱਜੇ ।
ਤੀਜੇ ਦਿਨ ਤੇਰਾਂ ਅਪ੍ਰੈਲ ਵਿਸਾਖੀ ਦਾ ਦਿਨ ਸੀ। ਬੱਚੇ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸਾਹਿਬ ਜਾਣ ਲਈ ਕਾਹਲੇ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਅੱਜ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਾਫੀ ਸਾਰੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਹੋਣੇ ਸਨ।ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਗੁਰਬਾਣੀ ਕੁਇਜ਼ ਮੁਕਾਬਲਾ ਅਤੇ ਸੁੰਦਰ ਲਿਖਾਈ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਸਨ ।ਦੋਵਾਂ ਦਾ ਬੜਾ ਮਨ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਚੱਲਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਗੁਰਬਾਣੀ ਕੁਇਜ਼ ਮੁਕਾਬਲੇ ਵਿੱਚ ਵੱਡਾ ਬੇਟਾ ਟੀਮ ਲੀਡਰ ਸੀ।ਪਰ ਮੈਂ ਬੇਵੱਸ ਸੀ ਸਰੀਰ ਜਵਾਬ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ ਮੈਂ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਦੋਨਾਂ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਕਰਕੇ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸਾਹਿਬ ਭੇਜਿਆ।ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸਾਹਿਬ ਤੋਂ ਆ ਕੇ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਬੜੇ ਚਾਅ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦੁਆਰਾ ਜਿੱਤੇ ਹੋਏ ਇਨਾਮਾਂ ਬਾਰੇ ਦੱਸ ਰਹੇ ਸੀ।
ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਚੌਦਾਂ ਅਪ੍ਰੈਲ ਨੂੰ ਛੁੱਟੀ ਸੀ ਉਹ ਦਿਨ ਵੀ ਏਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੁਖ਼ਾਰ ਵਿੱਚ ਹੀ ਲੰਘ ਗਿਆ ।ਪੰਦਰਾਂ ਅਪ੍ਰੈਲ ਨੂੰ ਸਵੇਰੇ ਸਰਦਾਰ ਸਾਹਿਬ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਸੁਆਦ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ ।ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਆਪਾਂ ਦੋਨੋਂ ਹੀ ਕੋਰੋਨਾ ਟੈਸਟ ਕਰਵਾ ਕੇ ਆਉਂਦੇ ਹਾਂ ।ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰਾ ਵੀ ਬੁਖਾਰ ਉਤਰ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ।ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਸਰਕਾਰੀ ਹਸਪਤਾਲ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ।ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਾਡਾ ਰੈਪਿਡ ਟੈਸਟ ਹੀ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਸਰਦਾਰ ਸਾਹਬ ਪਾਜ਼ੀਟਿਵ ਹਨ ਅਤੇ ਮੈਂ ਨੈਗੇਟਿਵ ।ਫਿਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੇਰਾ ਦੁਬਾਰਾ ਫਿਰ ਸੈਂਪਲ ਲਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਤੁਹਾਡਾ ਦੁਬਾਰਾ ਟੈਸਟ ਕਰਵਾਇਆ ਜਾਵੇਗਾ ।ਸਾਨੂੰ ਸਾਰੀਆਂ ਹਦਾਇਤਾਂ ਦੇ ਕੇ ਘਰ ਤੋਰ ਦਿੱਤਾ ।
ਘਰ ਆਉਂਦਿਆਂ ਹੀ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਅਸੀਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲੋਂ ਅਲੱਗ ਕੀਤਾ ।ਅਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਦਾਦੀ ਨੂੰ ਸਭ ਕੁਝ ਸਮਝਾ ਦਿੱਤਾ ।ਉਹ ਵੀ ਫ਼ਿਕਰਮੰਦ ਹੋ ਗਏ ।ਵੈਸੇ ਵੀ ਅਸੀਂ ਘਰ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਤੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਇਸ ਲਈ ਬਾਕੀਆਂ ਤੋ ਅਲੱਗ ਰਹਿਣ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਦਿੱਕਤ ਨਹੀਂ ਆਈ ।ਪਰ ਛੋਟੇ ਬੇਟੇ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਣਾ ਬਹੁਤ ਔਖਾ ਸੀ ਉਹ ਵਾਰ ਵਾਰ ਉੱਤੇ ਆ ਕੇ ਸਾਨੂੰ ਪੁੱਛ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇਕੱਲੇ ਕਿਉਂ ਬੈਠ ਗਏ ।ਉਸ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ ਇਹ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ।
ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਰਾਤ ਤਕ ਮੇਰੀ ਟੈਸਟ ਦੀ ਰਿਪੋਰਟ ਨਹੀਂ ਆਈ ।ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਹੀ ਕਿ ਮੈਂ ਪੋਜ਼ੀਟਿਵ ਹਾਂ ਕਿ ਨੈਗੇਟਿਵ । ਏਧਰੋਂ ਉਧਰੋਂ ਪਤਾ ਕਰ ਕੇ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਮੇਰੀ ਰਿਪੋਰਟ ਨੈਗੇਟਿਵ ਹੈ।ਚਲੋ ਅਸੀਂ ਸੁੱਖ ਦਾ ਸਾਹ ਲਿਆ ਕੇ ਇੱਕ ਜਣਾ ਤਾਂ ਨੈਗੇਟਿਵ ਹੈ।ਪਰ ਪਰ ਇਹ ਖੁਸ਼ੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਦੇਰ ਨਾ ਟਿਕ ਸਕੀ ।ਮੈਂ ਬੁਖਾਰ ਦੀ ਦਵਾਈ ਲੈ ਰਹੀ ਸੀ ਪਰ ਬੁਖਾਰ ਉਤਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਿਹਾ। ਮੈਨੂੰ ਭੁੱਖ ਲੱਗਣੀ ਬਿਲਕੁਲ ਹੀ ਬੰਦ ਹੋ ਗਈ ।ਪਿਛਲੇ ਚਾਰ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਬੁਖਾਰ ਕਰਕੇ ਕੁਝ ਵੀ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਖਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ।ਹੁਣ ਤਾਂ ਹਾਲਤ ਇਹ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਜੇਕਰ ਮੈਨੂੰ ਰੋਟੀ ਸਬਜ਼ੀ ਬਣਦੀ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਵੀ ਆ ਜਾਂਦੀ ਤਾਂ ਉਲਟੀ ਆਉਂਦੀ ਸੀ ।ਪੰਜਵੇਂ ਦਿਨ ਤੱਕ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਆ ਗਈ ਅਤੇ ਅਤੇ ਲੱਗਣ ਲਗ ਪਿਆ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਕੋਰੋਨਾ ਹੈ ।ਉਸ ਦਿਨ ਏਨਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮੂੰਹ ਸੁੱਕਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਪੂਰੀ ਰਾਤ ਸੌਂ ਨਹੀਂ ਸਕੀ ਅਤੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਗਲਾਸ ਪੀ ਗਈ
ਸਰਦਾਰ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਜ਼ੋਰ ਪਾਉਣ ਤੇ ਸ਼ਾਮੀਂ ਮੈਂ ਡਾ ਰਚਨਜੀਤ ਜੋ ਕੇ ਸਾਡੇ ਸਕੂਲ ਦੇ ਗੁਆਂਢੀ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਸਰਕਾਰੀ ਡਿਸਪੈਂਸਰੀ ਵਿੱਚ ਡਾਕਟਰ ਹਨ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ।ਅਕਸਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਜਾਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਸਕੂਲ ਆਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਇਸ ਲਈ ਓਹ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣਦੇ ਸੀ।ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਬਿਮਾਰੀ ਦੇ ਲੱਛਣ ਦੱਸੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਅਤੇ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਗੱਲ ਸੁਣੀ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਸਮਝਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਨਾ ਸੋਚੋ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਨੈਗੇਟਿਵ ਹੋ ਤੁਹਾਡੇ ਸਾਰੇ ਲੱਛਣ ਇਹ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੋਰੋਨਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਪਰ ਘਬਰਾਓ ਨਾ ਅਤੇ ਜੋ ਦਵਾਈਆਂ ਮੈਂ ਦੱਸ ਰਹੀਆਂ ਇਹ ਮੰਗਵਾ ਕੇ ਅੱਜ ਹੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰੋ ਤੁਹਾਨੂੰ ਫ਼ਰਕ ਪੈ ਜਾਵੇਗਾ ।ਰਾਤ ਤਕ ਫੋਨਾਂ ਤੇ ਹੀ ਦਵਾਈ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਦਵਾਈ ਸਾਡੇ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਗਈ।
ਅੱਜ ਛੇਵਾਂ ਦਿਨ ਸੀ ਕੁਝ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾ ਖਾਣ ਕਰਕੇ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਇੰਨੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਆ ਗਈ ਕਿ ਉੱਠਣਾ ਵੀ ਔਖਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਨਿਕਲ ਰਹੀ ਹੈ ।ਕਮਰੇ ਦੇ ਅੰਦਰ ਬੈਠ ਬੈਠ ਕੇ ਘੁਟਨ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਸਾਹ ਵੀ ਔਖਾ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ ।ਹਿੰਮਤ ਜਿਹੀ ਕਰਕੇ ਘਰ ਦੀ ਛੱਤ ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਬੈਠ ਗਈ ।ਅੱਜ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਹਰੇਕ ਚੀਜ਼ ਦੇਖ ਰਹੀ ਸੀ ।ਮੈਨੂੰ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਸਾਥੋਂ ਬਿਨਾਂ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਖੁਸ਼ ਹੈ ਲੋਕ ਸਾਹਮਣੇ ਖੇਤਾਂ ਵਿਚ ਸੈਰ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ ।ਬੱਚੇ ਮਜ਼ੇ ਨਾਲ ਖੇਡ ਰਹੇ ਸਨ ।ਠੰਢੀ ਠੰਢੀ ਹਵਾ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ ਬਹੁਤ ਸੋਹਣੀ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ ਪੰਛੀਆਂ ਦੀ ਚਹਿਚਹਾਟ ਨੇ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਰੌਣਕ ਲਾਈ ਹੋਈ ਸੀ ।ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਮਨ ਵਿੱਚ ਅਚਾਨਕ ਹੀ...

ਵੈਰਾਗ ਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਅੱਖਾਂ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ ਭਰ ਗਈਆਂ ।ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਦਾ ਦੌਰ ਆਰੰਭ ਹੋ ਗਿਆ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਇੱਕ ਹੀ ਅਰਜ਼ ਗੁਜ਼ਾਰੀ ਕਿ ਹੇ! ਸੱਚੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਇੱਕ ਮੌਕਾ ਦੇਦੇ, ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਅਜੇ ਹੋਰ ਜੀਣ ਨੂੰ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਹੈ ।ਅਤੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਹੀ ਗੱਲਾਂ ਮਨੋ ਮਨ ਰੱਬ ਨਾਲ ਕਰ ਲਈਆਂ ਅਤੇ ਦਿਲ ਦਾ ਭਾਰ ਹਲਕਾ ਹੋ ਗਿਆ ।
ਜਦੋਂ ਛੱਤ ਤੋਂ ਥੱਲੇ ਆਈ ਤਾਂ ਨਾਲ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਬੈਠੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਪਾਪਾ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ ਕਿ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਨਾਨਕੇ ਭੇਜ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ । ਮੈਂ ਹਾਮੀ ਭਰ ਦਿੱਤੀ ਉਹ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ ਕਿ ਸ਼ਾਮੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਮਾਮਾ ਆ ਕੇ ਲੈ ਜਾਵੇਗਾ ।ਉਹ ਨਾਲ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ ਕਿ ਤੂੰ ਵੀ ਆਪਣਾ ਸਾਮਾਨ ਪੈਕ ਕਰ ਲੈ ਤੂੰ ਵੀ ਨਾਲ ਹੀ ਚਲੀ ਜਾ ਤੇਰੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਬੁਰੀ ਹਾਲਤ ਹੈ ਕੀ ਪਤਾ ਟਾਈਫਾਈਡ ਹੀ ਨਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਵੇ ਉੱਥੇ ਮੰਮੀ ਤੇਰੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰ ਲੈਣਗੇ ਅਤੇ ਜਾ ਕੇ ਟੈਸਟ ਵਗੈਰਾ ਕਰਵਾ ਲਈਂ ।ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਹੱਸ ਕੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ ,ਅੱਧੀ ਠੀਕ ਤਾਂ ਤੂੰ ਪੇਕੇ ਜਾ ਕੇ ਮਾਤਾ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਕੇ ਵੈਸੇ ਹੀ ਹੋ ਜਾਣਾ ।
ਮੈਂ ਸਾਫ਼ ਮਨ੍ਹਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਸਾਰੇ ਕੀ ਕਹਿਣਗੇ ਕਿ ਬਿਮਾਰ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਚਲੀ ਗਈ ।ਉਹ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ ਦੇਖ ਮੈਨੂੰ ਜ਼ੁਕਾਮ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਹੋਰ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਦੇਖਭਾਲ ਖ਼ੁਦ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ।ਪਰ ਮੇਰਾ ਮਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮੰਨ ਰਿਹਾ।ਵੈਸੇ ਵੀ ਤੇਰੇ ਨੈਗੇਟਿਵ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਇੱਕ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਕੈਦ ਬੈਠਾ ਹਾਂ । ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਜ਼ੋਰ ਦੇਣ ਤੇ ਮੈਂ ਮੰਨ ਗਈ ।
ਸ਼ਾਮੀਂ ਜਦੋਂ ਛੋਟਾ ਭਰਾ ਲੈਣ ਲਈ ਆਇਆ ਤਾਂ ਬੱਚੇ ਇਸ ਸਭ ਵਰਤਾਵੇ ਤੋਂ ਬੇਖ਼ਬਰ, ਬਹੁਤ ਖ਼ੁਸ਼ ਸਨ ।ਨਾਨਕੀਂ ਜਾਣ ਦਾ ਪੂਰਾ ਚਾਅ ਸੀ ।ਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਸਾਮਾਨ ਰੱਖਦੇ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਉਪਰ ਨਿਗ੍ਹਾ ਮਾਰੀ ਤਾਂ ਬਾਲਕੋਨੀ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹੇ ਸਰਦਾਰ ਸਾਹਿਬ ਨਿੰਮਾ ਨਿੰਮਾ ਮੁਸਕਰਾ ਰਹੇ ਸਨ ਪਰ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਹੰਝੂ ਸਨ । ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤੇ ਖੜ੍ਹੇ ਮੰਮੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਬੇਵਸੀ ਸੀ ।ਅੱਜ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਪੇਕੇ ਘਰ ਜਾਣ ਲੱਗੇ ਮਨ ਉਦਾਸ ਸੀ ।ਘੰਟੇ ਕੁ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ।ਮੰਮੀ ਪਾਪਾ ਦੋਵੇਂ ਜਣੇ ਬਾਹਰ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਆ ਗਏ।ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਓਪਰਿਆਂ ਵਾਂਗ ਦੂਰੋਂ ਹੀ ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਬੁਲਾਈ ।ਮੰਮੀ ਮੇਰੇ ਨੇੜੇ ਆ ਗਏ ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਪਾਪਾ ਮਜ਼ਾਕ ਕਰਨ ਲੱਗੇ ਕਿ ਮੈਂ ਤਾਂ ਸੋਚਿਆ ਸੀ ਪਤਾ ਨੀ ਤੂੰ ਕਿੰਨੀ ਕੁ ਸੀਰੀਅਸ ਹੈ।ਮੇਰਾ ਵੀ ਹਾਸਾ ਨਿਕਲ ਗਿਆ ।ਮੈਂ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ ਕਿ ਰਿਪੋਰਟ ਚਾਹੇ ਮੇਰੀ ਨੈਗੇਟਿਵ ਆਈ ਹੈ ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਕੋਰੋਨਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਘਰ ਦੇ ਸਾਈਡ ਤੇ ਬਣੇ ਗੈਸਟ ਹਾਊਸ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰਹਾਂਗੀ ।ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕਰਕੇ ਤੁਹਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਕੋਈ ਬਿਮਾਰ ਹੋ ਜਾਵੇ ।ਪਰ ਮਾਵਾਂ ਤਾਂ ਮਾਵਾਂ ਹੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ ਮੇਰੇ ਮਨ੍ਹਾ ਕਰਨ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਮੰਮੀ ਮੈਨੂੰ ਅੰਦਰ ਲੈ ਗਏ ।ਬੱਚਿਆਂ ਨੇ ਨਾਨਕੇ ਜਾਂਦੇ ਹੀ ਆਪਣਾ ਖੇਡਣ ਦਾ ਸਾਮਾਨ ਕੱਢ ਲਿਆ ਅਤੇ ਖੇਡ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ।ਰਾਤੀਂ ਮੰਮੀ ਨੇ ਬਹੁਤ ਜ਼ੋਰ ਦੇ ਕੇ ਇਕ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਲਈ ਮਨਾ ਲਿਆ ।ਦਵਾਈਆਂ ਦਾ ਅਸਰ ਸੀ ਜਾਂ ਮਾਂ ਦਾ ਪਿਆਰ ਮੈਂ ਬੜੇ ਸੁਆਦ ਨਾਲ ਇਕ ਰੋਟੀ ਖਾ ਗਈ ।ਪਰ ਮਨ ਵਿੱਚ ਵਾਰ ਵਾਰ ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਦਾ ਖਿਆਲ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣ ਉਹ ਬਿਲਕੁਲ ਇਕੱਲੇ ਹੋ ਗਏ ਹੋਣਗੇ ।ਇਨ੍ਹਾਂ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਨੀਂਦ ਆ ਗਈ ।ਦੂਸਰੇ ਦਿਨ ਭਰਾ ਅਤੇ ਮੰਮੀ ਮੈਨੂੰ ਟੈਸਟ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਹਸਪਤਾਲ ਲੈ ਗਏ ।ਜਦੋਂ ਟੈਸਟਾਂ ਦੀ ਰਿਪੋਰਟ ਆਈ ਤਾਂ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਟਾਈਫਾਈਡ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੈ ਪਰ ਸੈੱਲ ਘਟ ਗਏ ਹਨ ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਹੋ ਗਈ ਹੈ ।ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਫਲਾਂ ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦੇਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਖਾਣ ਪੀਣ ਵੱਲ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਧਿਆਨ ਦੇਣ ਲਈ ਆਖਿਆ ।
ਘਰ ਪਹੁੰਚਦੇ ਹੀ ਮੰਮੀ ਨੇ ਸੇਵਾ ਕਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ,ਕਦੇ ਮਾਤਾ ਜੀ ਪਪੀਤੇ ਦਾ ਸ਼ੇਕ ਪਿਲਾ ਰਹੇ ਹਨ ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਨਾਰੀਅਲ ਪਾਣੀ ਫੇਰ ਕੀਵੀ ।
ਇਹ ਸਭ ਦੇਖ ਕੇ ਵਾਰ ਵਾਰ ਮਨ ਵਿਚ ਇਹ ਖਿਆਲ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਇਹ ਸਮੇਂ ਬਜ਼ੁਰਗ ਮਾਤਾ ਨੂੰ ਸਾਡੀ ਸੇਵਾ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਪਰ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਆਪਣੀ ਸੇਵਾ ਕਰਵਾ ਰਹੀ ਹਾਂ ।ਜਦੋਂ ਵੀ ਮੰਮੀ ਨਾਲ ਇਸ ਵਿਸ਼ੇ ਤੇ ਗੱਲ ਕਰਦੀ ਤਾਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਉਹ ਇਹੀ ਕਹਿੰਦੇ ਅਜਿਹੇ ਔਖੇ ਟਾਇਮ ਜੇਕਰ ਅਸੀਂ ਨਹੀਂ ਕੰਮ ਆਵਾਂਗੇ ਤਾਂ ਹੋਰ ਕੌਣ ਆਵੇਗਾ ।ਰਿਸ਼ਤੇ ਹੋਰ ਹੁੰਦੇ ਕਿਸ ਲਈ ਹਨ ਖੁਸ਼ੀ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਹੀ ਨਾਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਸਲੀ ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਤਾਂ ਦੁੱਖ ਵੇਲੇ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ।
ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਮੇਹਰ , ਮਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਅਤੇ ਦਵਾਈਆਂ ਸਦਕਾ ਮੈਂ ਹਫ਼ਤੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਕਾਫ਼ੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਠੀਕ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਗਈ ।
ਇਹ ਜੋ ਕੋਰੋਨਾ ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਦਾ ਸਮਾਂ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਹੈ ਇਸ ਨੂੰ ਸਮਝਦਾਰੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਸਾਥ ,ਸਹਿਯੋਗ ਨਾਲ ਲੰਘਾਈਏ ।ਇਹ ਬੁਰਾ ਵਕਤ ਵੀ ਬੀਤ ਜਾਵੇਗਾ ।ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਕੋਈ ਵੀ ਮਦਦ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਜ਼ਰੂਰ ਕਰੋ ।ਧੰਨਵਾਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਦਾ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਸ ਔਖੇ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਸਾਡੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ ।
ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਕੌਰ ਮਿਨਹਾਸ