(ਇਹ ਚੇਤਨ ਭਗਤ ਦੇ ਨਾਵਲ ” ਵਨ ਇੰਡਿਅਨ ਗਰਲ” ਦੇ ਇੱਕ ਰੁਮਾਂਟਿਕ ਸੀਨ ਦਾ ਅੱਖੀਂ ਡਿੱਠਾ ਅਨੁਵਾਦ ਹੈ .)
ਵਨੀਤ ਅੱਗੇ ਵਧਿਆ ਤੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਰੁਚੀ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੇ। ਰੁਚੀ ਨੂੰ ਬੁੱਲ੍ਹ ਦੀ ਛੋਹ ਗਿੱਟਿਆ ਤੇ ਛੋਹ ਰਹੇ ਸਮੁੰਦਰ ਦੇ ਗਰਮ ਤੇ ਨਰਮ ਜਿਹੇ ਪਾਣੀ ਵਰਗੀ ਜਾਪੀ।
ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਅਧਮਨੇ ਜਿਹੇ ਵਨੀਤ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਅੱਗੇ ਵਧਦੇ ਹੋਏ ਅਚਾਨਕ ਰੁਕ ਗਏ ਕਿਉਂਕਿ ਚੁੰਮਣ ਬਹੁਤ ਜਬਰਦਸਤ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਲੰਮੇ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਤੇ ਪੂਰਾ ਡੂੰਘਾਈ ਤੱਕ ਰੁਚੀ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਦਰਜਨਾਂ ਵਾਰੀ ਸਮੁੰਦਰ ਦਾ ਪਾਣੀ ਉਸਦੇ ਪੈਰਾਂ ਤਲੇ ਨੂੰ ਛੋਹ ਕੇ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਵਨੀਤ ਗੁਪਤਾ ਨੇ ਆਪਣੀ ਬਾਂਹ ਚੁੱਕੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਹੋਰ ਵੀ ਨੇੜੇ ਆ ਗਿਆ। ਰੁਚੀ ਨੇ ਸੈਂਕੜੇ ਵਾਰ ਉਸਦਾ ਚਿਹਰਾ ਵੇਖਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਚੁੰਮਣ ਦਾ ਕਦੇ ਖਿਆਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਇਆ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਜਾਪਿਆ ਜਿਵੇੰ ਇਹ ਆਈਲੈਂਡ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਬਣਿਆ ਸੀ। ਸਿਰਫ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਇਸ ਖਾਸ ਚੁੰਮਣ ਲਈ। ਪਾਣੀ ਦੀ ਇੱਕ ਹੋਰ ਲਹਿਰ ਆਈ ਜਿਸਨੇ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਲੱਕ ਤੱਕ ਪੂਰਾ ਹੀ ਭਿਉਂ ਦਿੱਤਾ। ਵਨੀਤ ਨੇ ਚੁੰਮਣ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ ਜਿਸਦਾ ਜੋਸ਼ ਹਰ ਲੰਘਦੇ ਸਕਿੰਟ ਨਾਲ ਵੱਧ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਵਨੀਤ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਉਹਦੀ ਗਰਦਨ ਤੋਂ ਥੱਲੇ ਵੱਲ ਫਿਸਲਣ ਲੱਗਿਆਂ, ਰੁਚੀ ਦਾ ਰੋਮ ਰੋਮ ਭੜਕ ਉੱਠਿਆ। ਕਾਸ਼ ਉਹ ਇਵੇਂ ਹੀ ਚੁੰਮ ਸਕੇ…. ਉਹ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ।
ਵਨੀਤ ਦਾ ਦੂਸਰਾ ਹੱਥ ਉਹਦੇ ਪੱਟਾਂ ਤੱਕ ਖਿਸਕ ਗਿਆ। ਰੁਚੀ ਦਾ ਦਿਲ ਜੋਰ ਨਾਲ ਧੜਕਣ ਲੱਗਾ।
ਕ਼ੀ ਉਸਨੂੰ ਰੋਕਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ? ਉਹ ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ । ਰੁਚੀ ਨੇ ਵਨੀਤ ਦੇ ਗੁੱਟ ਨੂੰ ਪਕੜ ਲਿਆ ਪਰ ਰੋਕਿਆ ਨਾ। ਪਾਣੀ ਦੀ ਇੱਕ ਹੋਰ ਤੇਜ਼ ਲਹਿਰ ਆਈ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਗਿੱਲਾ ਕਰ ਗਈ। ਵਨੀਤ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਰੁਚੀ ਦੇ ਪੱਟਾਂ ਨੂੰ ਟਟੋਲਣ ਲੱਗੀਆਂ। ਰੁਚੀ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਸੱਚੀ ਇਹ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ ? ਇਹ ਸੋਚਦੇ ਹੋਏ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਇੱਕ ਸਿਸਕਾਰੀ ਨਿੱਕਲੀ । ਉਸਨੂੰ ਇਸ ਵਕਤ ਹੁਣ ਕਿਸੇ ਵੀ ਸੋਚ ਦੀ ਕੋਈ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਹੱਥ ਵਨੀਤ ਦੀ ਧਾਰੀਦਾਰ ਟੀਸ਼ਰਟ ਦੇ ਅੰਦਰ ਸੀ ਜਿਹੜੀ ਕਿ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਗੜੁੱਚ ਸੀ। . ਉਹਨੇ ਉਹਦੀ ਛਾਤੀ ਨੂੰ ਛੋਹਿਆ ਤੇ ਆਪਣੇ ਵਿਚਕਾਰਲੀ ਉਂਗਲ ਨਾਲ ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਸਖਤ ਹੋਏ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਗੋਲਾਈ ਬਣਾ ਕੇ ਰਗੜਿਆ। ਵਨੀਤ ਨੇ ਉਤੇਜਿਤ ਹੋਕੇ ਉਹਦੇ ਹੇਠਲੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਦੰਦਾਂ ਨਾਲ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ।
ਦੋਂਵੇਂ ਬੈਠ ਗਏ, ਵਨੀਤ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸ਼ਰਟ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਰੁਚੀ ਦੀ ਡਰੈੱਸ ਨੂੰ ਵੀ ਅਲੱਗ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਦੋਂਵੇਂ ਦੁਬਾਰਾ ਠੰਡੀ ਰੇਤ ਉੱਪਰ ਲੇਟ ਗਏ। ਵਨੀਤ ਨੇ ਉਸਦੀ ਧੁੰਨੀ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ। ਆਪਣੀ ਜੀਭ ਨਾਲ ਸਹਿਲਾ ਕੇ। ਰੁਚੀ ਦੇ ਗੋਡੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਉੱਠ ਗਏ।ਉਹਨੇ ਵਨੀਤ ਦੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਿਆ । ਤੇ ਉਸਦਾ ਨਾਮ ਬੁੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਉਚਾਰਿਆ। ਪਰ ਉਹ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲਿਆ। ਉਹਦਾ ਮੂੰਹ ਤੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਲਗਾਤਾਰ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਕੁਝ ਲੱਭਦੇ ਰਹੇ। ਉਹਨੇ ਉਂਗਲ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਪਿੱਠ ਤੇ ਬੰਨ੍ਹੀ ਆਖਿਰੀ ਡੋਰੀ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹਿਆ। ਤੇ ਇੱਕ ਝਟਕੇ ਨਾਲ ਗੰਢ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਉਸਦੀਆਂ ਛਾਤੀਆਂ ਨੂੰ ਸਮੁੰਦਰ ਦੀ ਠੰਡੀ ਹਵਾ ਨੇ ਸਹਿਲਾਇਆ।ਵਨੀਤ ਨੇ ਪੂਰਾ ਸਮਾਂ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਕਿ ਆਈਲੈਂਡ ਦੀ ਤੋਰ ਨਾਲ ਸਭ ਕੁਝ ਤੁਰਨ ਲੱਗਾ।ਕੁਝ ਦੇਰ ਲਈ ਉਹ ਚੰਨ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਜਿੰਨਾ ਕੁ ਵੇਖ ਸਕਦਾ ਸੀ ਉਹਦੇ ਉਭਰੇ ਹੋਏ ਸੀਨੇ ਤੇ ਦੋ ਚੋਟੀਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖਦਾ ਰਿਹਾ। ਫਿਰ ਇੱਕ ਉਂਗਲ ਨਾਲ ਸਖ਼ਤੀ ਤੇ ਜੋਸ਼ ਚ ਕੰਬ ਰਹੇ ਬੰਟਿਆਂ ਦੀ ਗੋਲਾਈ ਜਿਹੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਉਂਗਲਾਂ ਨਾਲ ਮਸਲਿਆ। ਤੇ ਦੂਸਰੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ਨੂੰ ਛੂਹਣ...
ਲੱਗਾ। ਰੁਚੀ ਪੂਰੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਪਿਘਲਿਆ ਹੋਇਆ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ।ਜਦੋਂ ਰੁਚੀ ਦਾ ਹੱਥ ਵਨੀਤ ਦੇ ਸ਼ਾਰਟ ਦੇ ਉੱਪਰੋ ਘੁੰਮਿਆ ਤਾਂ ਜਿਵੇੰ ਉਹਨੂੰ ਸਮਝ ਆ ਗਈ ਹੋਏ ਕਿ ਉਹ ਦੋਂਵੇਂ ਹੀ ਬੇਕਾਬੂ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਹਨ।ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਲੱਕ ਨੂੰ ਉੱਪਰ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਵਨੀਤ ਨੇ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਉੱਤੇ ਮੌਜੂਦ ਆਖਿਰੀ ਕੱਪੜੇ ਨੂੰ ਵੀ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤਾ। ਹੁਣ ਉਹ ਰੇਤੀਲੇ ਬੀਚ ਉੱਤੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਗਨ ਸੀ। ਵਨੀਤ ਝੁਕਿਆ ਤੇ ਉਸਨੇ ਰੁਚੀ ਦੇ ਪੱਟਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰਲੇ ਪਾਸੇ ਚੁੰਮਣ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਵਨੀਤ ਦੀ ਜੀਭ ਓਥੇ ਪਹੁੰਚੀ ਤੇ ਨਾਜੁਕਤਾ ਤੇ ਜੋਸ਼ ਨਾਲ ਚੁੰਮਣ ਲੱਗੀ। ਰੁਚੀ ਦਾ ਲੱਕ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਪੂਰਾ ਸਰੀਰ ਉਛਲਣ ਲੱਗਾ।
ਬਾਕੀ ਚੁੰਮਣ ਵਾਂਗ ਵਨੀਤ ਦਾ ਇਹ ਚੁੰਮਣ ਵੀ ਬੇਹੱਦ ਹਲਕੇ ਸੀ ਕਿਸੇ ਹਲਕੇ ਸੰਗੀਤ ਦੀ ਧੁਨ ਵਾਂਗ , ਉਹ ਇਵੇਂ ਹੀ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਰੁਚੀ ਅੰਦਰੋਂ ਬਾਹਰੋਂ ਕੰਬਣ ਨਾ ਲੱਗੀ। ਉਸਦੀ ਜੀਭ ਦੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਵਧਣ ਲੱਗੀ। ਇਸ ਆਨੰਦ ਦੀ ਕੋਈ ਸੀਮਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਰੁਚੀ ਤੀਰ ਕਮਾਨ ਵਾਂਗ ਬੈਠ ਹੀ ਗਈ।ਵਨੀਤ ਨੇ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਰੁਚੀ ਨੇ ਊਹਦੇ ਵਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਨੂੰ ਧਸਾ ਨਾ ਦਿੱਤਾ।
“ਸਭ ਠੀਕ ? ” ਉਸਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
ਰੁਚੀ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲੀ , ਸਿਰਫ ਸਿਰ ਹਿਲਾ ਦਿੱਤਾ। ਇਹ ਸਿਰਫ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਹ ਅਦਭੁਤ ਸੀ, ਜੋ ਬਿਆਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ, ਫਿਲਿਪੀਨ ਦੇ ਕਿਸੇ ਟਾਪੂ ਵਰਗਾ। ਰੁਚੀ ਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਤੂਫ਼ਾਨ ਉੱਠਿਆ। ਜਿਸਨੂੰ ਵਨੀਤ ਨੇ ਵੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ। ਰੁਚੀ ਨੇ ਵਨੀਤ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਪੱਟਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟਿਆ ਤੇ ਤੂਫ਼ਾਨ ਇੱਕੋ ਝਟਕੇ ਗੁਜ਼ਰ ਗਿਆ।
ਵਨੀਤ ਉਠਿਆ ਤੇ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਕੋਲ ਚਿਹਰਾ ਲੈ ਆਇਆ ਉਹਨੇ ਆਪਣੀ ਬਾਂਹ ਨਾਲ ਦੋਂਵੇਂ ਲੱਤਾਂ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹਿਆ। ਤੇ ਉਸਦੇ ਅੰਦਰ ਸਮਾ ਗਿਆ। ਬਹੁਤ ਹੀ ਹੌਲੇ ਜਿਹੇ ਉਹ ਆਪਣੀ ਤੋਰ ਤੁਰਨ ਲੱਗਾ । ਉਸਦੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਹੌਲੀ ਸੀ ਪਰ ਜੋਸ਼ ਭਾਰੀ। ਰੁਚੀ ਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਮੁੜ ਤੂਫਾਨ ਉੱਠਣ ਲੱਗਾ। ਦੂਸਰੀ ਵਾਰ । ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਭਿਆਨਕ ਉਸਦਾ ਜਿਸਮ ਕੰਬਿਆ। ਇਹ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਦਸ ਗੁਣਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਜੋਸ਼ੀਲਾ ਸੀ। ਕਰੀਬ ਤੀਹ ਸਕਿੰਟਾਂ ਲਈ ਰੁਚੀ ਲਈ ਜਿਵੇੰ ਦੁਨੀਆਂ ਰੁਕ ਗਈ ਹੋਵੇ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਹਨੇਰਾ ਛਾਹ ਗਿਆ। ਵਨੀਤ ਰੁਕਿਆ। ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਅਲੱਗ ਕੀਤਾ। ਤੇ ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਕੋਲ ਚਿਹਰਾ ਲਿਜਾ ਕੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਪੁੱਛਿਆ ਤੂੰ ਠੀਕ ਏਂ ?
“ਇਹ ਬਿਲਕੁੱਲ ਅਲੱਗ ਸੀ, ਤੂੰ ਇਹ ਕਰਨਾ ਕਿਥੋ ਸਿੱਖਿਆ ? ਰੁਚੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਤੇ ਸ਼ਰਮਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਆਪਣਾ ਚਿਹਰਾ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਢੱਕ ਲ਼ਿਆ।ਉਹ ਸਿਰਫ ਮੁਸਕਰਾਇਆ।ਤੇ ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ ਹੱਥ ਹਟਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਰੁਚੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ।
ਤੇ ਦੁਬਾਰਾ ਉਸ ਅੰਦਰ ਸਮਾ ਗਿਆ। ਉਸਦਾ ਜੋਸ਼ ਉਹਦਾ ਆਕਾਰ ਉਹਦੀ ਤਾਕਤ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਗਈ ਸੀ। ਰੁਚੀ ਨੇ ਊਹਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ਨੂੰ ਜਕੜ ਲ਼ਿਆਂ।ਊਹਦੇ ਮੋਢੇ ਉਹਦੀ ਪਿੱਠ ਉੱਤੇ ਜਕੜੇ ਗਏ। ਤੇ ਉਹਦੇ ਸਾਹ ਉਖੜਨ ਲੱਗੇ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਟਕਰਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਪਾਣੀ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਟਕਰਾਇਆ ਸੀ।
ਵਨੀਤ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਤੱਕਣ ਲੱਗਾ। ਤੇ ਉਸ ਉੱਪਰ ਡਿੱਗ ਕੇ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਅੱਧਾ ਭਰਨ ਮਗਰੋਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਲੇਟ ਗਏ । ਤੇ ਉਹ ਬੋਲਿਆ ਇਹ ਅਦਭੁਤ ਸੀ ….
ਰੁਚੀ ਵੀ ਜਾਣਦੀ ਸੀ।
ਤਾਰੇ ਚਮਕ ਰਹੇ ਸੀ । ਦੋਂਵੇਂ ਥਕਾਨ ਨਾਲ ਚੂਰ ਉਂਝ ਹੀ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਸੌਂ ਗਏ।
ਹਰਜੋਤ ਸਿੰਘ
70094 52602
