ਕਣਕ ਦੀ ਗਹਾਈ ਕਰਦਿਆਂ ਸੁਨੇਹਾ ਮਿਲਿਆ ਕੇ ਰਿਸ਼ਤਾ ਪੱਕਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਏ..
ਆਥਣ ਵੇਲੇ ਲੋਹ ਤੇ ਰੋਟੀਆਂ ਲਾਹੁੰਦੀ ਬੀਜੀ ਨਾਲ ਗਿਲਾ ਕੀਤਾ ਕੇ ਜੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਝਾਤੀ ਹੀ ਮਰਵਾ ਦਿੰਨੇ..

ਅਜੇ ਗੱਲ ਪੂਰੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਈ ਕੇ ਬੀਜੀ ਨੇ ਕੋਲ ਪਿਆ ਵੇਲਣਾ ਚੱਕ ਲਿਆ..ਆਖਣ ਲੱਗੀ ਪਿਓ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰ ਲੈ..!

ਬਾਪੂ ਜੀ ਦਾ ਜਿਕਰ ਆਉਦਿਆਂ ਹੀ ਸਾਰੀ ਗਰਮੀ ਠੰਡੀ ਪੈ ਗਈ ਤੇ ਸਬਰ ਦਾ ਘੁੱਟ ਭਰ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ..

ਉਸਦਾ ਨਾਮ ਸੀ ਰੇਸ਼ਮ ਕੌਰ..ਸੂਰਤ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦਿਆਂ ਹੈ ਉਸਦੇ ਨਾਮ ਨਾਲ ਹੀ ਇਸ਼ਕ ਜਿਹਾ ਹੋ ਗਿਆ..!
ਇੱਕ ਦਿਨ ਪਤਾ ਨੀ ਕੀ ਸੁਝਿਆ ਕੇ ਵੱਟ ਤੇ ਲੱਗੇ ਸਫੈਦੇ ਦੇ ਮੋਟੇ ਤਣੇ ਤੇ ਦਾਤਰੀ ਦੀ ਨੋਕ ਨਾਲ ਲਿਖ ਦਿੱਤਾ..”ਰੇਸ਼ਮ ਕੌਰ”

ਬੇਲੀਆਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ..ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਹਰ ਰੁੱਖ ਤੇ ਬੱਸ ਰੇਸ਼ਮ ਕੌਰ ਹੀ ਛਾਈ ਪਈ ਸੀ..ਹਰ ਥਾਂ ਰੇਸ਼ਮ ਕੌਰ ਦਾ ਹੀ ਨਾਮ ਸੀ..

ਇੱਕ ਵਾਰ ਭਾਂਡੇ ਕਲੀ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਦੇ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਪਿੰਡ ਵੀ ਗਿਆ..
ਪਾਣੀ ਦਾ ਘੜਾ ਚੁੱਕੀ ਤੁਰੀ ਜਾਂਦੀ ਦੇ ਮਗਰ ਨੂੰ ਵੀ ਹੋ ਤੁਰੇ ਪਰ ਸਿਵਾਏ ਗਲ਼ ਪਾਏ ਸੂਟ ਤੋਂ ਹੋਰ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾ ਦਿਸਿਆ..!

ਹਾਲਤ ਇਹ ਹੋ ਗਈ ਕੇ ਰੇਸ਼ਮ ਦਾ ਵੈਸੇ ਹੀ ਕਿਧਰੇ ਜਿਕਰ ਆਉਂਦਾ ਤਾਂ ਲੂ ਕੰਢੇ ਖੜੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ..

ਫੇਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਸੁਨੇਹਾ ਆ ਗਿਆ.

ਚੀਰਨੀ ਲਾਉਂਦੀ ਦਾ ਸੱਜਾ ਹੱਥ ਟੋਕੇ ਵਿਚ ਆ ਗਿਆ..!
ਬਾਪੂ ਜੀ ਵੱਲੋਂ ਕੀਤੀ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਨਾਂਹ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਇੰਝ ਲੱਗਾ ਜਿੱਦਾਂ ਮੇਰੇ ਸੁਫਨਿਆਂ ਦੇ ਮਹਿਲ ਢਹਿ ਢੇਰੀ ਹੋਣ ਹੀ ਵਾਲੇ ਹਨ..

ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਵਾਕਿਆ ਹੀ ਓਹਨਾ ਵਿਚੋਲੇ ਹੱਥ ਨਾਂਹ ਦਾ ਸੁਨੇਹਾ ਘੱਲ ਦਿੱਤਾ..!

ਮੇਰਾ ਵੱਡਾ ਤਾਇਆ ਜੀ ਅਸੂਲਾਂ ਦਾ ਪੱਕਾ ਇਨਸਾਨ ਸੀ..ਓਹਨਾ ਨੂੰ ਗੱਲ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਦੋਹਾ ਪਿਓ ਪੁੱਤਾਂ ਨੂੰ ਪੈਲੀਆਂ ਵਿਚ ਲੈ ਗਏ..
ਬਾਪੂ ਹੁਰਾਂ ਨੂੰ ਹਰ ਸੁਫੈਦੇ ਅਤੇ ਹਰ ਰੁੱਖ ਤੇ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਰੇਸ਼ਮ ਕੌਰ ਦਾ ਨਾਮ ਵਿਖਾਇਆ..ਫੇਰ ਪੁੱਛਿਆ ਬਲਕਾਰ ਸਿਆਂ ਮੰਨ ਲੈ ਜੇ ਇਹੋ ਕੰਮ ਵਿਆਹ ਮਗਰੋਂ ਸਾਡੇ ਘਰੇ ਆਈ ਨਾਲ ਹੋ ਗਿਆ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਫੇਰ ਵੀ ਵਾਪਿਸ ਘੱਲ ਦਿੰਨਾ..?
ਬਾਪੂ ਜੀ ਨੂੰ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਾ ਅਹੁੜੇ..ਓਹਨਾ ਖਹਿੜਾ ਛੁਡਾਉਣ ਖਾਤਿਰ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਪਾ ਦਿੱਤੀ..
ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿਚ ਰੇਸ਼ਮ ਕੌਰ ਦਾ ਸਿਰਜਿਆ ਹੋਇਆ ਸਰੂਪ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਛੇਤੀ ਨਾਲ ਆਖ ਦਿੱਤਾ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਇਤਰਾਜ ਨੀ..!
ਫੇਰ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਮਗਰੋਂ ਚੜਦੇ ਸਿਆਲ ਸਾਡੇ ਵੇਹੜੇ ਦਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਬਣ ਘਰੇ ਲੈ ਆਂਦੀ ਗਈ..

ਵਿਆਹ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਆਥਣ ਵੇਲੇ ਪਹਿਲੀ...

ਵਾਰ ਘੁੰਡ ਚੁੱਕ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਨਿਰਾ ਪੂਰਾ ਪੁੰਨਿਆ ਦਾ ਚੰਨ ਹੀ ਸੀ..

ਕਣਕਵੰਨੇ ਰੰਗ..ਅਤੇ ਬਿੱਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦਾ ਬੜਾ ਹੀ ਸੁਖਦ ਜਿਹਾ ਸੁਮੇਲ ਸੀ..ਵਚਿੱਤਰ ਜਿਹੀ ਕਸ਼ਿਸ਼ ਸੀ ਉਸਦੀ ਸਖਸ਼ੀਅਤ ਵਿਚ..!

ਮੈਂ ਠੋਡੀ ਹੇਠਾਂ ਹੱਥ ਪਾ ਮੂੰਹ ਉਤਾਂਹ ਨੂੰ ਚੁੱਕਾਂ..ਪਰ ਉਹ ਨਜਰਾਂ ਨਾ ਮਿਲਾਵੈ..ਰੋਂਦੀ ਹੋਈ ਅਖੀਰ ਮੇਰੇ ਪੈਰੀ ਪੈ ਗਈ..ਆਖਣ ਲੱਗੀ ਰੱਬ ਦਾ ਰੂਪ ਓ ਤੁਸੀਂ..ਮੇਰੇ ਲਈ ਵੀ ਤੇ ਮੇਰੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਭੈਣਾਂ ਦੇ ਲਈ ਵੀ..
ਮੇਰੇ ਵਜੂਦ ਵਿਚ ਏਡਾ ਵੱਡਾ ਵਿਗਾੜ ਹੁੰਦਿਆਂ ਹੋਇਆ..ਤੁਸਾਂ ਆਸਰਾ ਦਿੱਤਾ..ਨਹੀਂ ਤੇ ਦਰਮਿਆਨੇ ਤਬਕੇ ਦੇ ਆਮ ਜਿਹੇ ਜੱਟ ਦੀ ਵੱਡੀ ਧੀ ਬਿਨਾ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਰਹਿ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਵਾਸਤੇ ਕਿੱਡਾ ਔਖਾ ਹੁੰਦਾ ਏ..!

ਮੈਂ ਅੱਗੋਂ ਉਸਦੇ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਦਾ ਓਹੀ ਗੁੱਟ ਚੁੰਮ ਲਿਆ..!
ਫੇਰ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਉਸਦੀ ਛਾਂ ਬਣ ਰਾਖੀ ਕੀਤੀ..ਕੋਈ ਉਸਦੇ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਛੇੜਦਾ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੇ ਘਰ ਤੱਕ ਪੁਚਾ ਕੇ ਸਾਹ ਲੈਂਦਾ..!

ਅੱਜ ਏਨੇ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਮਗਰੋਂ ਸੱਤ ਸਮੁੰਦਰੋਂ ਪਾਰ ਬੈਠੇ ਦੇ ਪੋਤਰੇ ਦੋਹਤੇ ਖਹਿੜੇ ਪੈ ਗਏ..
ਆਖਣ ਲੱਗੇ ਬਾਪੂ ਤੇ ਬੇਬੇ ਜੀ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦੇ ਪਚਵੰਜਾ ਵਰੇ ਪੂਰੇ ਹੋਏ ਨੇ..ਅੱਜ ਕੇਕ ਕੱਟਣਾ..
ਮੈਂ ਆਖਿਆ ਕੱਟ ਲਵੋ ਭਾਈ..ਪਰ ਦੁੱਖ ਸੀ ਕੇ ਮੰਜੇ ਤੇ ਪਈ ਰੇਸ਼ਮ ਕੌਣ ਨੂੰ ਅੱਜ ਕੋਈ ਹੋਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ..
ਵੱਡੀ ਜਿਹੀ ਪਾਰਟੀ ਮਗਰੋਂ ਕੇਕ ਦੀ ਵਾਰੀ ਆਈ ਤਾਂ ਉਹ ਡੱਬੇ ਨਾਲ ਢਕਿਆ ਸੀ..
ਢੱਕਣ ਚੁੱਕਿਆ ਤਾਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਨੀਰ ਵਹਿ ਤੁਰੇ..ਨਾਲ ਹੀ ਪੰਜ ਦਹਾਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਖੇਤਾਂ ਵਿਚ ਉੱਗੇ ਸਫੈਦਿਆਂ ਦੇ ਸਰੂਪ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗੇ..

ਕੇਕ ਦੀ ਸਿਖਰਲੀ ਤਹਿ ਤੇ ਪੰਜਾਬੀ ਦੀ ਮੋਟੇ ਮੋਟੇ ਅੱਖਰਾਂ ਵਿਚ ਲਿਖਿਆ ਸੀ..ਬੇਬੇ ਰੇਸ਼ਮ ਕੌਰ..ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਲਿਖਿਆ ਸੀ ਬਾਪੂ ਸ੍ਰਵਨ ਸਿੰਘ..!

ਪਿਛਲੇ ਹਫਤੇ ਹੀ ਨਾਲਦੀ ਨਾਲ ਤਲਾਕ ਵਾਲੇ ਚੱਕਰਾਂ ਤੋਂ ਵੇਹਲਾ ਹੋਇਆ ਨਿੱਕਾ ਪੋਤਰਾ ਖਹਿੜੇ ਪੈ ਗਿਆ ਆਖਣ ਲੱਗਾ ਬਾਪੂ ਜੀ..ਗੱਲ ਤਾਂ ਦੱਸੋ..ਤੁਸੀਂ ਏਨੇ ਵਰੇ ਇਕੱਠਿਆਂ ਕਿੱਦਾਂ ਕੱਢ ਲਏ..?

ਰੇਸ਼ਮ ਕੌਰ ਦੇ ਮੰਜੇ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ ਤੇ ਆਖਿਆ “ਪੁੱਤਰ ਸਾਡੇ ਵੇਲੇ ਜੇ ਕਦੀ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਤੇ ਗੁੱਸਾ ਆਉਂਦਾ ਤੇ ਅਕਸਰ “ਪੀ” ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਜੇ ਕੋਈ ਲੀੜਾ ਉੱਧੜ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਸੂਈ-ਧਾਗੇ ਨਾਲ “ਸੀ” ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ..

ਓਹਨਾ ਵੇਲਿਆਂ ਵਿਚ ਚੰਗੇ ਭਲੇ ਕੱਪੜੇ ਨੂੰ ਬਿਨਾ ਵਜਾ ਕੂੜੇ-ਦਾਨ ਵਿਚ ਸਿੱਟਣ ਦਾ ਰਿਵਾਜ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਇਆ ਕਰਦਾ..”

ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਜਵੰਦਾ