ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਸੁੱਤੇ ਪਏ ਦਾ ਮੂੰਹ ਸੁੱਕ ਜਾਇਆ ਕਰਦਾ..
ਰਾਤੀ ਬਾਰ ਬਾਰ ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਜਾਣਾ ਪੈਂਦਾ..ਦਿਨ ਵੇਲੇ ਸਰੀਰ ਥੱਕਿਆ-ਥੱਕਿਆ ਜਿਹਾ ਰਹਿੰਦਾ..ਡਾਕਟਰ ਕੋਲੋਂ ਚੈਕ ਕਰਵਾਇਆ ਤਾਂ ਸ਼ੂਗਰ ਨਿੱਕਲੀ!
ਜਿੰਦਗੀ ਬੁਝ ਜਿਹੀ ਗਈ..ਪੈਂਤੀ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਸ਼ੂਗਰ..ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਹੋਵੇਗਾ ਹੁਣ..ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਬੱਸ ਫਿਕਰ ਲੱਗਿਆ ਰਹਿੰਦਾ..

ਨਾਲਦੇ ਲੋੜੋਂ ਵੱਧ ਡਰਾਉਂਦੇ..ਆਖਿਆ ਕਰਦੇ ਬੰਦਾ ਹਰ ਪੱਖੋਂ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ..ਗੱਲ ਤਲਾਕ ਤੱਕ ਜਾ ਅੱਪੜਦੀ ਏ..
ਕਿਡਨੀਆਂ ਵੀ ਫੇਲ ਹੋ ਸਕਦੀਆਂ..ਨਜਰ ਘਟ ਜਾਂਦੀ..ਲਿਵਰ ਜੁਆਬ ਦੇ ਜਾਂਦੇ..ਵਗੈਰਾ ਵਗੈਰਾ
ਇੱਕ ਦੂਰ ਦੀ ਮਾਸੀ ਆਖਣ ਲੱਗੀ..”ਵੇ ਕੀ ਦੱਸਾਂ ਪੁੱਤ..ਤੇਰਾ ਮਾਸੜ ਤਾਂ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਅਹੁ ਗਿਆ ਸੀ ਇਸੇ ਸ਼ੂਗਰ ਕਰਕੇ”
ਨਾਲਦੀ ਸੈਰ ਕਰਨ ਘੱਲਦੀ ਤਾਂ ਬਾਹਰ ਪਾਰਕ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਬੈਠ ਜਾਇਆ ਕੜਦਾ..
ਨਾਲ ਹੀ ਸੋਚਾਂ ਦੀ ਘੁੰਮਣ-ਘੇਰੀ ਵਿਚ ਪਏ ਨੂੰ ਟੈਨਸ਼ਨ ਵਾਲਾ ਵਾਵਰੋਲਾ ਆ ਘੇਰਦਾ..ਨਾ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨ ਨੂੰ ਜੀ ਕਰਦਾ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਨਜਰਾਂ ਹੀ ਮਿਲਾਉਂਦਾ!

ਇੱਕ ਦਿਨ ਇੰਝ ਹੀ ਸਿਰ ਸੁੱਟ ਬੈਠੇ ਹੋਏ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੋਲੋਂ ਦੌੜ ਲਾਉਂਦੇ ਮੁੜਕੋ-ਮੁੜਕੀ ਹੋਏ ਇੱਕ ਬਜ਼ੁਰਗ ਅੰਕਲ ਖਲੋ ਗਏ..

ਆਖਣ ਲੱਗੇ “ਜਵਾਨਾਂ ਥੋੜਾ ਦੌੜਿਆ ਭਜਿਆ ਕਰ..ਮੁੜਕਾ ਕੱਢਿਆ ਕਰ..ਇਥੇ ਆ ਕੇ ਵੀ ਇੰਝ ਬੈਠਣ ਦਾ ਕੀ ਫਾਇਆ..ਏਹੀ ਤੇ ਉਮਰ ਏ ਮੇਹਨਤ ਕਰਨ ਦੀ..”

ਅੱਖਾਂ ਗਿੱਲੀਆਂ ਹੋ ਗਈਆਂ ਤੇ ਸਾਫ ਸਾਫ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਕੇ ਅੰਕਲ ਜੀ “ਰੋਗ” ਲੱਗ ਗਿਆ..

ਮੇਰੇ ਹੰਝੂ ਦੇਖ ਜੱਫੀ ਪਾ ਲਈ ਤੇ ਆਖਣ ਲੱਗੇ “ਕਾਹਦਾ ਰੋਗ ਲੱਗ ਗਿਆ ਪੁੱਤਰ”?
“ਜੀ ਸ਼ੂਗਰ ਹੋ ਗਈ..”
“ਕਦੋਂ ਤੋਂ”?
“ਪਿਛਲੇ ਹਫਤੇ ਹੀ ਰਿਪੋਰਟ ਆਈ ਏ..ਸਭ ਡਰਾਉਂਦੇ ਨੇ ਕਿ ਜੇ ਇਹ ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਹੋ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਬੰਦਾ ਛੇਤੀ ਹੀ ਮੁੱਕ ਜਾਂਦਾ”
ਏਦੂੰ ਅੱਗੇ ਮੈਥੋਂ ਗੱਲ ਨਾ ਹੋਈ!

ਆਖਣ ਲੱਗੇ “ਬੱਸ ਏਨੀ ਗੱਲ..ਕਮਲਿਆ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖ..ਪਿਛਲੇ ਤੀਹਾਂ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਇਸੇ ਰੋਗ...

ਤੋਂ ਪੀੜਤ ਹਾਂ..ਪਰ ਮੈਂ ਇਸ ਪਤੰਦਰ ਨੂੰ ਕਦੀ ਰੋਗ ਮੰਨਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ..ਮੇਰੇ ਲਈ ਤਾਂ ਇਹ ਇੱਕ ਚੈਲੰਜ ਏ..ਚੁਣੌਤੀ ਏ..ਲਲਕਾਰ ਏ..ਵੰਗਾਰ ਏ..ਇਹ ਹਰ ਰੋਜ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਅੱਖਾਂ ਮਿਲਾ ਮੈਨੂੰ ਡਰਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਏ ਪਰ ਮੈਂ ਇਸਦਾ ਜੁਆਬ ਅਗਿਓਂ ਉਚੀ ਸਾਰੀ ਬੜਕ ਮਾਰ ਕੇ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ..
ਬਾਹਟ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਏ ਤੇ ਅਜੇ ਵੀ ਦਾਅਵੇ ਨਾਲ ਆਖ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਕੇ ਹੋਰ ਪੱਚੀ-ਤੀਹ ਸਾਲ ਕਿਤੇ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ..
ਪੁੱਤ ਇੱਕ ਗੱਲ ਚੇਤੇ ਰਖੀਂ “ਰੋਗ ਤੇ ਵੈਰੀ ਜਿੰਨਾ ਡਰੀਏ ਓਨਾ ਹੀ ਵੱਧ ਡਰਾਉਂਦੇ ਨੇ”..ਜਿੱਦਣ ਆਉਣੀ ਏ..ਕੋਈ ਟਾਲ ਨੀ ਸਕਦਾ ਪਰ ਉਸਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਰੋਜ ਰੋਜ ਤਿਲ-ਤਿਲ ਕਰਕੇ ਮਰਨਾ ਬੁਜ਼ਦਿਲੀ ਏ..
ਚੱਲ ਉੱਠ ਹੁਣ ਸ਼ੇਰ ਬਣ..ਮਾਰ ਉਚੀ ਸਾਰੀ ਲਲਕਾਰਾ..ਤੇ ਲਾ ਦੇ ਇਸ ਖੱਬੀ ਖ਼ਾਨ ਨੂੰ ਇੱਕ ਖੂੰਜੇ..ਆ ਫੜ ਮੇਰਾ ਸੈੱਲ ਨੰਬਰ..ਕੋਈ ਵੀ ਗੱਲ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਓਸੇ ਵੇਲੇ ਕਾਲ ਕਰ..”

ਏਨੀ ਗੱਲ ਆਖ ਓਹਨਾ ਮੈਨੂੰ “ਥਾਪੀ” ਦਿੱਤੀ..ਗਲਵੱਕੜੀ ਵਿਚ ਲਿਆ ਤੇ ਮੁੜ ਟਰੈਕ ਤੇ ਦੌੜਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ..

ਓਥੇ ਬੈਠੇ ਹੋਏ ਨੂੰ ਇੰਝ ਲੱਗਾ ਜਿਦਾਂ ਮੇਰੀ ਰਗ ਰਗ ਵਿਚ ਲਹੂ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਜਿੰਦਗੀ ਦੌੜਨ ਲੱਗ ਪਈ ਹੋਵੇ..ਅਗਲੇ ਹੀ ਪਲ ਮੈਂ ਪੈਰੀ ਪਾਏ ਦੌੜਨ ਵਾਲੇ ਬੂਟਾਂ ਦੇ ਢਿੱਲੇ ਹੋ ਗਏ ਤਸਮੇਂ ਕੱਸਦਾ ਹੋਇਆ ਦੂਰ ਦੌੜੇ ਜਾਂਦੇ ਇੱਕ ਉਸ “ਰੱਬ” ਨੂੰ ਵੇਖੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸਾਂ ਜਿਹੜਾ ਹੁਣੇ ਹੁਣੇ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਮੁੱਕ ਗਏ ਨੂੰ ਜਿਉਂਦਾ ਕਰ ਕੇ ਆਪਣੇ ਰਾਹ ਪੈ ਗਿਆ ਸੀ!

(ਇਸ ਅਜੋਕੇ ਮਾਹੌਲ ਵਿਚ ਵਿੱਚਰਦੀ ਹੋਈ ਹਰ ਹਾਂ ਪੱਖੀ ਸੋਚ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ)

ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਜਵੰਦਾ