ਸੰਤ ਜਰਨੈਲ ਸਿੰਘ

1983 ‘ਚ ਕੈਨੇਡਾ ਤੋਂ ਪੰਜਾਬ ਘੁੰਮਣ ਗਏ ਇੱਕ ਬੰਦੇ ਨੇ ਕੁਝ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਸੰਤਾਂ ਬਾਰੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਿਆਂ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਸਾਰੇ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਵਾਂਗ ਉਹ ਵੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਸ੍ਰੀ ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਚਲਾ ਗਿਆ।

ਲੰਗਰ ਹਾਲ ‘ਚ ਲੰਗਰ ਛਕਣ ਲੱਗੇ ਤਾਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਉਸਦੇ ਐਨ ਸਾਹਮਣੇ ਪੰਗਤ ‘ਚ ਸੰਤ ਜਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਤੇ ਜਥਾ ਵੀ ਲੰਗਰ ਛਕੇ। ਕਹਿੰਦਾ ਮੈਂ ਕਦੇ ਚੋਰ ਅੱਖ ਨਾਲ, ਕਦੇ ਸੈਂਤਕੀ, ਸੰਤ ਜੀ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖੀ ਜਾਵਾਂ।

ਲੰਗਰ ਛਕਦਿਆਂ ਮੇਰੀ ਹੋਰ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦਾ ਛਕਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਹੋਈ। ਧੌਣ ਘੁਮਾਉਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦਾ ਵਰਤਾਉਣ ਵਾਲੇ ਵਰਤਾਵੇ ਨਾ ਦਿਸੇ। ਮਿੰਟ ਕੁ ਇੱਦਾਂ ਹੀ ਲੰਘ ਗਿਆ। ਜਦ ਨੂੰ ਸੰਤ ਜੀ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਕੰਨੀਂ ਪਈ; ਕਹਿੰਦੇ ਸਿੰਘਾ ਆਹ ਫੜ੍ਹ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦਾ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਪੱਤਲ (ਪੱਤੇ ਦੀ ਪਲੇਟ, ਉਦੋਂ ਥਾਲ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਹੁੰਦੇ ਸਨ) ਤੋਂ ਆਪਣਾ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦਾ ਮੈਨੂੰ ਫੜਾ ਰਹੇ ਸਨ।

ਕਹਿੰਦਾ ਮੈਂ ਘਬਰਾ ਜਿਹਾ ਗਿਆ, ਸਿਰੋਂ ਮੋਨਾ ਸੀ, ਚਿੱਟਾ ਰੁਮਾਲ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਮੂੰਹ ਸ਼ੇਵ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਸੰਗ ਜਿਹੀ ਆ ਗਈ ਤੇ ਕਿਹਾ; ਨਹੀਂ ਜੀ ਤੁਸੀਂ...

ਛਕੋ।

ਕਹਿੰਦੇ ਕੋਈ ਨਾ ਭਾਈ ਲੈ ਲਾ, ਜਦ ਤੱਕ ਵਰਤਾਵੇ ਸਿੰਘ ਨੇ ਆ ਜਾਣਾ।

ਕਹਿੰਦਾ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹੋਂ ਨਿਕਲ ਗਿਆ; ਜੀ ਮੈਂ ਮੋਨਾ ਆਂ, ਤੁਹਾਡੇ ਹੱਥ ਜੂਠੇ ਹੋ ਜਾਣੇ। ਤੁਸੀਂ ਮਹਾਂਪੁਰਖ ਹੋ, ਤੁਸੀਂ ਛਕੋ।

ਕਹਿੰਦਾ ਸੰਤ ਜੀ ਨੇ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦਾ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਫੜਾਉਂਦਿਆਂ ਹੱਸ ਕੇ ਕਿਹਾ ਸਿੰਘਾ ਆਪਾਂ ਸਾਰੇ ਕਲਗ਼ੀਧਰ ਦੇ ਪੱੁਤ ਆਂ, ਜੂਠ-ਸੁੱਚਮ ਦਾ ਕੀ ਕੰਮ! ਨਾਲੇ ਜੇ ਵਾਲ ਕਟਾਉਣ ਕਾਰਨ ਤੈਨੂੰ ਏਨਾ ਹੀ ਘਟਾਅ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਤਾਂ ਵਾਲ ਕਟਾਉਣੇ ਛੱਡ ਦੇ, ਆਪੇ ਰੱਖੇ ਜਾਣਗੇ, ਮੇਰਾ ਗੁਰਭਾਈ ਬਣਜਾ।

ਬੰਦਾ ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਸ੍ਰੀ ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ ਤੋਂ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਨਾਲ ਮਿਲਿਆ ਸਿਰੋਪਾ ਮੈਂ ਸਿਰ ‘ਤੇ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਹੀ ਪਿੰਡ ਆਇਆ ਤੇ ਮੁੜ ਕਦੇ ਵਾਲ ਨੀ ਕਟਾਏ।

ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਸੀ ਸੰਤ ਜੀ ਦਾ ਸਿੱਖੀ ਪ੍ਰਚਾਰ, ਜਿਸ ਸਦਕਾ ਪੰਜਾਬ ‘ਚ ਓਸ ਵੇਲੇ ਦਸਤਾਰਾਂ/ਦਾੜ੍ਹੀਆਂ ਦੀ ਭਰਮਾਰ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।
ਕਾਪੀ