ਐੱਸ.ਸੀ ਕੋਟਾ (ਭਾਗ ਦੂਸਰਾ )
ਕੁੱਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ
ਮੈਂ ਨਵੀ ਦੇ ਘਰ ਗਿਆ ,ਉਸਦਾ ਘਰ ਪਿੰਡ ਦੇ ਬਾਹਰਲੇ ਪਾਸੇ ਸੀ ਅਤੇ ਘਰ ਦੇ ਗੇਟ ਦਾ ਇੱਕ ਕੌਲਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਢਹਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਜੋ ਕਿ ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਤੂੜੀ ਦੀ ਟਰਾਲੀ ਵੱਜਣ ਨਾਲ ਹਿੱਲ ਗਿਆ ਸੀ ਉਸਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸ਼ਇਦ ਠੀਕ ਕਰਵਾਓਣ ਦੇ ਪੈਸੇ ਹੀ ਨੀ ਜੁੜੇ , ਨਵੀ ਦਾ ਘਰ ਵੀ ਪੁਰਾਣਾ ਸੀ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸਦੇ ਦਾਦੇ ਨੇ ਬਣਾਇਆ ਸੀ ,ਵੇਹੜਾ ਲੰਘ ਕੇ ਸਾਹਮਣੇ ਸਵਾਤ ਸੀ ਜਿਸਦੇ ਨਾਲ ਲਗਦਾ ਇੱਕ ਕਮਰਾ ਅਤੇ ਕਮਰੇ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਰਸੋਈ ਜੋ ਕਿ ਕਾਫੀ ਖਸਤਾ ਹਾਲ ਸੀ ਉਸਦੀ ਛੱਤ ਦੀਆ ਕਾਫੀ ਬਾਲੀਆਂ ਟੁਟੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ, ਸਵਾਤ ਵੀ ਮੀਹਾਂ ਵਿੱਚ ਚਿਓਂਦੀ ਸੀ ਜਿਸਦੇ ਉੱਪਰ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਜੇਹਾ ਚੌਬਾਰਾ ਸੀ , ਨਵੀ ਅਕਸਰ ਚੋਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਇਸ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਸਿੱਧਾ ਹੀ ਲੱਕੜ ਦੀ ਪੌੜੀ ਚੜ੍ਹ ਛੱਤ ਤੇ ਪਹੁੰਚਿਆ , ਚੋਬਾਰੇ ਦਾ ਬੂਹਾ ਅੰਦਰੋਂ ਬੰਦ ਸੀ ਮੈਂ ਖੜਕਾਇਆ ਕੋਈ ਆਵਾਜ਼ ਨਾ ਆਈ ,ਫਿਰ ਮੈਂ ਜੰਗਲੇ ਤੇ ਲੱਗੀ ਬਾਰੀ ਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਧੱਕਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਬਾਰੀ ਖੁਲ ਗਈ |
ਪਰ ਅੰਦਰ ਮੈਂ ਜੋ ਦੇਖਿਆ ਉਸਨੇ ਮੇਰੇ ਹੋਸ਼ ਉੱਡਾ ਦਿੱਤੇ ਮੈਨੂੰ ਜੰਗਲੇ ਵਿਚੋਂ ਨਵੀ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਛੱਤ ਦੇ ਪੱਖੇ ਵਾਲੇ ਕੁੰਡੀ ਵਿੱਚ ਲਟਕਦੀ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ, ਮੈਂ ਚੀਕਾਂ ਮਾਰਨ ਲੱਗਾ ਪਰ ਮੇਰੀ ਚੀਖ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੁਣ ਰਹੀ ਸੀ ਮੈਂ ਘਬਰਾਇਆ ਹੋਇਆ ਰੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਰ ਮੇਰੀ ਅਵਾਜ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੁਣ ਰਹੀ ਸੀ
ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਹੀ ਮੇਰੀ ਅੱਖ ਖੁਲ ਗਈ ਨੀਂਦ ਵਿਚੋਂ ਉਠੇ ਦੇ ਮੇਰੇ ਚੇਹਰੇ ਉਪਰ ਦਹਿਸ਼ਤ ਸੀ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਜ਼ੋਰ-ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਧੜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ | ਆਪਣੇ ਹੋਸ਼ ਸੰਭਾਲਣ ਤੇ ਮੈਂ ਤੁਰੰਤ ਨਵੀ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕੀਤਾ ਨਵੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦੇ ਬਾਅਦ ਮੇਰੇ ਸਾਹ ਵਿੱਚ ਸਾਹ ਪਏ|
ਫੀਸ ਨਾ ਭਰ ਸਕਣ ਕਾਰਨ ਨਵੀ ਨੇ ਪੜ੍ਹਾਈ ਛੱਡ ਦਿੱਤੀ ਸੀ, ਇਸੇ ਘਟਨਾ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦੇ-ਸੋਚਦੇ ਮੈਨੂੰ ਨੀਂਦ ਆ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਭਿਆਨਕ ਸੁਫਨਾ ਵੀ ਇਸੇ ਕਾਰਨ ਆਇਆ ਸੀ , ਪਰ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਗੱਲ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਸਿਰਫ ਸੁਫਨਾ ਸੀ,ਅਜਿਹਾ ਸੁਫਨਾ ਜਿਸਨੂੰ ਕਦੇ ਸੱਚ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ |
ਨਵੀ ਦੇ ਕਾਲਜ ਛੱਡਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਵੀ ਔਖੇ ਸੌਖੇ ਮਸਾਂ ਹੀ ਆਪਣੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ,ਅਖੀਰ ਮੈਨੂੰ ਡਿਗਰੀ ਮਿਲ ਗਈ ਪਰ ਇਹ ਡਿਗਰੀ ਮੈਨੂੰ ਇੰਝ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ ਜਿਵੇ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਗਹਿਣੇ ਕਰਕੇ ਲਈ ਹੋਵੇ, ਕਿਓਂਕਿ ਜਿਸ ਹਾਲ ਨਾਲ ਮੈਂ ਫੀਸਾਂ ਭਰੀਆਂ ਸਨ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਕਾਫੀ ਪੈਸੇ ਚੜ੍ਹ ਗਏ ਸਨ ਜੋ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਤੇ ਬੋਝ ਲਗਦੇ ਸਨ ਅਜਿਹਾ ਬੋਝ ਜਿਸਦਾ ਕਾਰਨ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਸਿਸਟਮ ਲਗਦਾ ਜਿਹੜਾ ਕਿਸੇ ਪੱਖੋਂ ਵੀ ਬਰਾਬਰ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਡਿਗਰੀ ਮੁਫ਼ਤ ਵਿਚ ਮਿਲੀ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਡਿਗਰੀ ਲਈ ਵੱਡੀ ਕੀਮਤ ਚੁਕਾਉਣੀ ਪੈ ਰਹੀ ਸੀ |
ਡਿਗਰੀ ਪੂਰੀ ਹੋਈ ਹੁਣ ਮਸਲਾ ਨੌਕਰੀ ਦਾ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਅੱਗੇ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਨ ਦਾ ਹੌਂਸਲਾ ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਵਿਚ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ |ਮੈਂ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀ ਦੇ ਪੇਪਰਾਂ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰਨੀ ਸ਼੍ਰੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਆਪਣਾ ਪੂਰਾ ਜ਼ੋਰ ਲਾਇਆ ਤਾਂ ਕਿ ਨੌਕਰੀ ਲੱਗ ਕੇ ਆਪਣੇ ਸਿੱਰੋਂ ਥੋੜ੍ਹਾ ਬੋਝ ਹਲਕਾ ਕਰ ਸਕਾ|
ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਇਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਨੌਕਰੀ ਦੇ ਫਾਰਮ ਭਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਨੈਟ-ਕੈਫ਼ੇ ਤੇ ਗਿਆ ਅੰਦਰ ਜਾ ਕੇ ਮੈਂ ਫਾਰਮ ਦੀ ਫੀਸ ਪੁੱਛੀ ਜਰਨਲ ਦੀ ਫੀਸ ਗਿਆਰਾਂ ਸੋ ਰੁਪਏ ਸੀ ਪਰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਸਿਰਫ ਅੱਠ ਸੋ ਰੁਪਏ ਸਨ ਸੋ ਮੈਂ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਵਾਪਿਸ ਮੁੜਨ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰਾ ਪੁਰਾਣਾਂ ਦੋਸਤ ਮਿਲਿਆ ਜੋ ਫਾਰਮ ਭਰਨ ਆਇਆ ਸੀ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਵੀ ਪਹਿਲਾਂ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀ ਕਰਦੇ ਸਨ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਚਲੋ ਪਿਤਾ ਦੇ ਨਕਸ਼ੇ ਕਦਮ ਤੇ ਚਲ ਰਿਹਾ,ਇਸ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਮੇਰੀ ਆਪਣਾ ਫਾਰਮ ਨਾ ਭਰ ਸਕਣ ਦੀ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਵੀ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਪਰ ਇਹ ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਸੀ ਕਿਓਂਕਿ ਉਹ ਦੋਸਤ ਐੱਸ.ਸੀ ਸੀ ਜਿਸਦੀ ਫਾਰਮ ਫੀਸ ਸਿਰਫ ਢਾਈ ਸੋ ਰੁਪਏ ਸੀ ਮੇਰੇ ਮਨ ਅੰਦਰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਕ੍ਰੋਧ ਭਰ ਗਿਆ ਪਰ ਮੈਂ ਆਪਂਣੇ ਆਪ ਤੇ ਕਾਬੂ ਕਰ ਲਿਆ ਅਤੇ ਸੋਚਿਆ ਚਲੋ ਮੈਂ ਨਾ ਸਹੀ ਇਹ ਕਿਸੇ ਕਿੱਤੇ ਲੱਗ ਜਾਊਗਾ ਪਰ ਮੇਰੀ ਇਹ ਸੋਚ ਵੀ ਜਲਦੀ ਹੀ ਖਤਮ ਹੋਗੀ ਜਦੋ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪਾਰਟੀ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਲਈ ਪੁੱਛਿਆ ਉਸਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਫਾਰਮ ਭਰਨ ਲਈ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਤੋਂ ਦੋ ਹਜ਼ਾਰ ਰੁਪਏ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ ਹੈ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਫਾਰਮ ਤੋਂ ਬਚੇ ਪੈਸਿਆਂ ਦਾ ਕੁਝ ਖਾ ਪੀ ਲੈਣ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ , ਮੇਰੇ ਚੇਹਰੇ ਉਪਰ ਹੈਰਾਨੀ ਦੇ ਭਾਵ ਸਨ ਕਿ ਇਸਨੂੰ ਸਤਾਰਾਂ ਸੋ ਰੁਪਏ ਸਿਰਫ ਖਾਣ ਪੀਣ ਨੂੰ ਦਿੱਤੇ ਸਨ |
ਮੈਂ ਓਥੇ ਖੜ੍ਹਾ ਖੁਦ ਨੂੰ ਲਾਚਾਰ ਅਨੁਭਵ ਕਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ,ਪਰ ਇਸ ਲਚਾਰੀ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਸਿਸਟਮ ਦਿਸ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ ਲੋਕ ਹਿਤਾਂ ਲਈ ਗਰੀਬਾਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਸੁਧਾਰਨ ਲਈ ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਗਰੀਬ ਕੀਤੇ ਦਿਸ ਨਹੀਂ ਰਹੇ...

ਸੀ ਜਿੰਨਾਂ ਲਈ ਇਹ ਕੋਟਾ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਗਰੀਬ ਜ਼ਰੂਰ ਦਿਸ ਰਹੇ ਸੀ ਜਿੰਨਾ ਲਈ ਇਹ ਕੋਟਾ ਨਹੀਂ ਬਣਿਆ ਸੀ , ਖੈਰ ਇੱਕ ਗੱਲ ਸਮਝ ਆ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਨੌਕਰੀਆਂ ਜਰਨਲ ਵਾਲਿਆਂ ਲਈ ਨਹੀਂ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਨੌਕਰੀ ਦੇ ਪੇਪਰ ਬਾਰੇ ਥੋੜ੍ਹੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਪੇਪਰ ਵਿਚੋਂ ਪਾਸ ਹੋਣ ਲਈ ਵੀ ਕੋਟਾ ਸਿਸਟਮ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ,ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਜਰਨਲ ਨੂੰ ਪਾਸ ਹੋਣ ਲਈ ਸੋ ਵਿਚੋਂ ਪਚੱਤਰ ਨੰਬਰ ਅਤੇ ਐੱਸ.ਸੀ ਨੂੰ ਪਾਸ ਹੋਣ ਲਈ ਪੰਜਾਹ-ਸੱਠ ਨੰਬਰ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ| ਇਸ ਲਈ ਨੌਕਰੀ ਦਾ ਵਿਚਾਰ ਵੀ ਹੁਣ ਦਿਲ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ,
ਨੌਕਰੀ ਦੀ ਆਸ ਛੱਡ ਕੇ ਮੈਂ ਵੀ ਇੱਕ ਪਰਾਈਵੇਟ ਕੰਪਨੀ ਵਿਚ ਅੱਠ ਹਜ਼ਾਰ ਮਹੀਨਾ ਤਨਖਾਹ ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਇਸੇ ਨਾਲ ਹੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚਲ ਰਹੀ ਸੀ,ਪਰ ਦਿਲ ਵਿਚ ਇਕ ਅਫਸੋਸ ਹਮੇਸ਼ਾ ਰਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਕੁਝ ਕਰ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ,ਫਿਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਆਇਆ ਇਹ ਫੋਨ ਨਵੀ ਦੇ ਘਰੋਂ ਸੀ ਫੋਨ ਤੇ ਮਿਲੀ ਖ਼ਬਰ ਸੁਣਕੇ ਮੇਰੇ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠੋਂ ਜ਼ਮੀਨ ਨਿਕਲ ਗਈ ਮੈਂ ਤੁਰੰਤ ਨਵੀ ਦੇ ਪਿੰਡ ਪਹੁੰਚਿਆ ਜਦੋ ਮੈਂ ਨਵੀ ਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਨਵੀ ਅਜੀਬ ਵਰਤਾਵ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਉੰਝ ਉਹ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਠੀਕ ਠਾਕ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਬੈਠਾ ਬੁੜ੍ਹ-ਬੁੜ੍ਹ ਕਰੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ |
ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਉਸਦੀ ਇਸ ਹਾਲਤ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਹੰਝੂ ਵਹਾ ਰਹੀ ਸੀ ਨਵੀ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਘਰ ਦੀ ਤੰਗੀ ਅਤੇ ਕੋਈ ਕੰਮ ਕਾਰ ਨਾ ਮਿਲਣ ਕਰਕੇ ਨਵੀ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਤੇ ਲੋਹੜ੍ਹ ਪੈ ਗਿਆ ਹੈ ,ਉਸਦੇ ਬਾਪੂ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਨਵੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਬੋਲਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ “ਮੈਂ ਪੜੂੰਗਾ ,ਮੈਂ ਅਫਸਰ ਬਣੂਗਾ ,ਮੇਰੀ ਕੋਠੀ ਪਾਊਗੀ ” ਇਹ ਸਭ ਸੁਣਕੇ ਮੇਰੀਆਂ ਵੀ ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਆਇਆ, ਮੇਰੇ ਲਈ ਖੁਦ੍ਹ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਮੈਂ ਓਥੇ ਟੁਟਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਦੇ ਹੋਏ ਨਵੀ ਦੇ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਹੌਂਸਲਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਨਵੀ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਚੰਗੇ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਦਿਖਾਉਣ’ ਦੀ ਗੱਲ ਕੀਤੀ |
ਦੂਸਰੇ ਦਿਨ ਹੀ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਦਿਖਾਇਆ ਤਾਂ ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਨਵੀ ਦਾ ਦਿਮਾਗੀ ਸੰਤੁਲਨ ਡਿਪ੍ਰੈਸ਼ਨ ਕਰਕੇ ਵਿਗੜਿਆ ਹੈ ,ਮਾਨਸਿਕ ਤਣਾਅ ,ਟੇਂਸ਼ਨ ਨੇ ਨਵੀ ਦੀ ਦਿਮਾਗੀ ਹਾਲਤ ਵਿਗਾੜ ਦਿੱਤੀ ਹੈ | ਮੈਨੂੰ ਹੁਣ ਇੰਝ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਜੇਕਰ ਨਵੀ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਨਾ ਛੁੱਟਦੀ ਤਾਂ ਸ਼ਇਦ ਅੱਜ ਉਸਦਾ ਇਹ ਹਾਲ ਨਾ ਹੁੰਦਾ , ਗੱਲ ਘੁੰਮ ਕੇ ਫਿਰ ਉਸੇ ਸਿਸਟਮ ਤੇ ਆ ਗਈ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਕਿ ਆਪਣੀਆਂ ਨੀਤੀਆਂ ਨਾਲ ਪਤਾ ਨੀ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਦਾ ਭਵਿੱਖ ਖਰਾਬ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ|
ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਜੋ ਹਾਲ ਸਾਡੇ ਨਵੀ ਦਾ ਹੋਇਆ ਹੈ ਉਹ ਪਤਾ ਨੀ ਕਿੰਨੇ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਦਾ ਹੋਇਆ ਹੋਵੇਗਾ ,ਕਿ ਬੀਤਦੀ ਹੋਵੇਗੀ ਉਸ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਤੇ ਜਿੰਨਾ ਦਾ ਪੁੱਤ ਇਨੀ ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਹਾਲਤ ਵਿਚੋਂ ਲੰਘ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇਗਾ |
ਨਵੀ ਨੂੰ ਠੀਕ ਹੋਣ ਵਿਚ ਛੇ ਮਹੀਨਿਆਂ ਦਾ ਵਕਤ ਲੱਗਿਆ ਪਰ ਸਾਨੂੰ ਹੁਣ ਵੀ ਡਰ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਨਵੀ ਕਿਤੇ ਫਿਰ ਤੋਂ ਨਾ ਉਸੇ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚ ਜਾਵੇ |
.

ਪਰ ਇੱਕ ਸਵਾਲ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸਰਕਾਰਾਂ ਲਈ ਰਹੂਗਾ ਕਿ ਓਹਨਾ ਦਾ ਬਣਾਇਆ ਇਹ ਕੋਟਾ-ਸਿਸਟਮ ਕਿ ਅਸਲ ਵਿਚ ਓਹਨਾ ਦੇ ਕੰਮ ਆ ਰਿਹਾ ਜਿੰਨਾ ਨੂੰ ਇਸਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ?

ਲੇਖਕ ਵੱਲੋਂ:-
ਕਹਾਣੀ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਧੰਨਵਾਦ ਜੀ , ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਬਾਰ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰ,ਸੁਝਾਅ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਵਟਸਐਪ ਨੰਬਰ ਤੇ ਦਸ ਸਕਦੇ ਓ ਜੀ
ਵਟਸਅੱਪ ਨੰਬਰ:-62809-81326

ਨੋਟ :-ਜਲਦੀ ਹੀ ਸਾਡੀ ਇੱਕ ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ,ਇੱਕ ਨਵੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ (ਕਾਵਿ-ਸੰਗ੍ਰਹਿ )ਕਿਤਾਬ ਰਾਹੀਂ ਤੁਹਾਡੇ ਰੂਬਰੂ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ ,ਆਸ ਹੈ ਤੁਸੀ ਸਾਡੀਆਂ ਇਹਨਾਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਵਾਂਗ ਇਸ ਕਿਤਾਬ ਨੂੰ ਵੀ ਪਿਆਰ ਦੇਵੋਗੇ ,ਇਸ ਕਿਤਾਬ ਬਾਰੇ ਵਧੇਰੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਲੈਣ ਲਈ ਅਤੇ ਕਿਤਾਬ ਨੂੰ ਘਰ ਮੰਗਵਾਉਣ ਲਈ ,ਤੁਸੀ ਹੇਠ ਲਿਖੇ ਨੰਬਰ ਤੇ ਸੰਪਰਕ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ |
ਸੁਖਦੀਪ ਰਾਏਪੁਰ (ਸੰਪਾਦਕ) :-86996-33924
ਲੇਖਕ:-62809-81326

ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਸਿੱਧੂ