ਨਿੱਕ ਹੁੰਦਿਆਂ ਮੈਨੂੰ ਸਕੂਲ ਦੀ ਕਾਹਲ ਹੁੰਦੀ ਅਤੇ ਭਾਪਾ ਜੀ ਨੂੰ ਕੰਮ ਤੇ ਜਾਣ ਦੀ..!
ਕਈ ਵੇਰ ਨਿੱਕਾ ਵੀਰ ਐਨ ਮੌਕੇ ਤੇ ਜ਼ਿਦ ਕਰ ਬੈਠਦਾ..ਉਹ ਜਾਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਮੈਨੂੰ ਆਖਦੇ ਸਕੂਲੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਸਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰਵਾ ਕੇ ਜਾਵੀਂ!
ਇਸੇ ਚੱਕਰ ਵਿਚ ਮੈਂ ਕਈ ਵੇਰ ਲੇਟ ਅੱਪੜਦਾ..ਮਾਸਟਰ ਕੰਨ ਫੜਾ ਦਿੰਦਾ..ਮੈਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਹੁੰਦੀ ਚੱਲ ਭਰਾ ਤੇ ਚੁੱਪ ਕਰ ਹੀ ਗਿਆ..ਫੇਰ ਅੱਧੀ ਛੁੱਟੀ ਘਰੇ ਵਾਪਿਸ ਭੱਜਦਾ..ਉਸਨੂੰ ਵੇਖਣ..ਉਹ ਖੇਡ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ..ਮੈਂ ਦੱਬੇ ਪੈਰੀ ਵਾਪਿਸ ਮੁੜ ਆਉਂਦਾ..ਮੈਨੂੰ ਵੇਖ ਲਿਆ ਤਾਂ ਖਹਿੜੇ ਪੈ ਜੂ!
ਕਨੇਡਾ ਆ ਕੇ ਵੀ ਉਹ ਸਾਡੇ ਘਰ ਕੋਲ ਕੋਲ ਹੀ ਸਨ..ਮੈਂ ਸੁਵੇਰੇ ਕੰਮ ਤੇ ਨਿੱਕਲਣ ਲੱਗਿਆਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਵਲ ਪਾ ਕੇ ਉਸਦੇ ਘਰ ਅੱਗਿਓਂ ਨਿੱਕਲਦਾ..ਉਹ ਕਦੀ ਬੂਟਿਆਂ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਕਦੀ ਘਾਹ ਕੱਟ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ..!
ਇੱਕ ਵੇਰ ਕਿੰਨੇ ਦਿਨ ਜਾ ਨਾ ਸਕਿਆ..ਥੋੜੀ ਘਰੇਲੂ ਮਸਲਿਆਂ ਕਰਕੇ ਨਰਾਜਗੀ ਜਿਹੀ ਵੀ ਸੀ..ਇਕ ਰਾਤ ਸੁਫ਼ਨੇ ਵਿਚ ਭਾਪਾ ਜੀ ਆਏ..ਅਖ਼ੇ ਅੱਜ ਕੰਮ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਓਧਰ ਹੋ ਕੇ...
ਜਾਵੀਂ..!
ਓਧਰੋਂ ਲੰਘਿਆ..ਉਹ ਨਹੀਂ ਸੀ..ਨਾ ਹੀ ਉਸਦੀ ਕਾਰ..ਮੈਂ ਗੁੱਸੇ ਨਰਾਜਗੀਆਂ ਪਾਸੇ ਰੱਖ ਜਾ ਬੂਹਾ ਖੜਕਾਇਆ..ਉਹ ਪੌੜੀਆਂ ਵਿਚ ਹੀ ਬੈਠਾ ਸੀ..ਇੰਝ ਲੱਗਿਆ ਉਡੀਕਦਾ ਹੀ ਹੋਵੇ..ਧੂ ਕੇ ਗੱਲ ਲੱਗ ਗਿਆ..ਅਖ਼ੇ ਭਾਪਾ ਜੀ ਆਏ ਸਨ ਅੱਜ ਸੁਫ਼ਨੇ ਵਿਚ..ਤੇਰੀ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਲਾਈ ਤਾਂ ਆਖਣ ਲੱਗੇ ਅੱਜ ਬਿੜਕ ਰਖੀਂ ਉਸਨੇ ਆਉਣਾ ਈ..!
ਮਗਰੋਂ ਮੇਰੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਸਿਰ ਰੱਖੀ ਪਤਾ ਨੀ ਉਹ ਸੋਂ ਗਿਆ ਸੀ ਕੇ ਰੋਈ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ..ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਖਿਆਲ ਨਾ ਕੀਤਾ..ਬਸ ਇਹੀ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ ਕੇ ਭਾਪਾ ਜੀ ਕਿਧਰੇ ਨਹੀਂ ਗਏ…ਅਜੇ ਵੀ ਇਥੇ ਹੀ ਨੇ..ਲਾਗੇ ਚਾਗੇ..ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਬੀਜੀ ਨੂੰ ਆਖ ਕੇ ਜੂ ਜਾਂਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ..ਭਗਵਾਨ ਕੁਰੇ ਮੈਂ ਕੋਲ ਹੀ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਅੱਜ..ਜੇ ਨਿੱਕਾ ਬਹੁਤਾ ਤੰਗ ਕਰੇ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਵਾਜ ਮਾਰ ਲਵੀਂ..!
ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਜਵੰਦਾ
