ਸੁੱਤੀ ਉੱਠਦੀ ਨੂੰ ਹੀ ਇੱਕ ਅਨਜਾਣ ਨੰਬਰ ਤੋਂ ਫੋਨ ਆ ਗਿਆ,ਜਦੋਂ ਫੋਨ ਚੱਕ ਕੇ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਅੱਗਿਓਂ ਮਾਂ ਦੀ ਘਬਰਾਈ ਹੋਈ ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣਕੇ ਮੈਂ ਡਰ ਗਈ।
“ਪੁੱਤ ਤੇਰੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਹਾਰਟ ਦਾ ਅਟੈਕ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਓਹਨਾ ਨੇ ਹਸਪਤਾਲ ਪਹੁੰਚਦਿਆਂ ਹੀ ਸਾਹ ਤਿਆਗ ਦਿੱਤੇ ਆ,ਜਿੰਨਾ ਜਲਦੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਤੂੰ ਘਰ ਆ ਜਾ”
ਮਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਖਬਰ ਸੁਣਦਿਆਂ ਹੀ ਮੇਰੀਆਂ ਧਾਹਾਂ ਨਿਕਲ ਗਈਆਂ ਤੇ ਕੁਸ਼ ਪਲਾਂ ਚ ਹੀ ਮੈਂ ਆਪਾ ਖੋ ਗਈ।ਮੈਂ ਹਸਬੈਂਡ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜਲਦੀ ਮੈਨੂੰ ਮੰਮੀ ਹੁਣਾ ਦੇ ਘਰ ਲੈ ਜਾਓ।ਓਹਨਾ ਨੇ ਵੀ ਛੇਤੀ ਦੇਣੀ ਜਾਣ ਲਈ ਹਾਮੀ ਭਰ ਦਿੱਤੀ।
ਜਾਣ ਲਈ ਹਜੇ ਗੱਡੀ ਕੱਢੀ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਵੱਡੀ ਭੈਣ ਆ ਕੇ ਮੂਹਰੇ ਖੜੀ ਹੋ ਗਈ ਤੇ ਕਹਿੰਦੀ ਕਿ ਕਿਤੇ ਜਾਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਆ।
ਮੈਂ ਕੁਝ ਬੋਲਦੀ ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇਹ ਬੋਲ ਪਏ ਕਿ ਦੀਦੀ ਕੀ ਹੋਇਆ ਤੈਨੂੰ, ਤੇਰੀ ਭਾਬੀ ਦੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਡੈੱਥ ਹੋਈ ਆ ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਕਹਿ ਰਹੇ ਹੋ ਕਿ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ।ਨਨਾਣ ਨੇ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਟੋਕਦਿਆਂ ਕਿਹਾ “ਜਿਹੜੇ ਜਿਉਂਦਿਆਂ ਲਈ ਮਰ ਗਏ ਸੀ ਓਹਨਾ ਦੇ ਮਰਿਆਂ ਦਾ ਕਿ ਗੰਮ ਕਰਨਾ, ਕਿਤੇ ਜਾਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਆ ਤੇ ਜਲਦੀ ਗੱਡੀ ਅੰਦਰ ਖੜੀ ਕਰਦੇ ਤੇ ਕੰਮ ਤੇ ਜਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋਜਾ”
ਇਹ ਵੀ ਡਰਦੇ ਅੰਦਰ ਆ ਗਏ ਮੇਰਾ ਰੋਣਾ ਬੰਦ ਨਹੀਂ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਮੈਂ ਵਿਹੜੇ ਚ ਖੜੀ ਰੋਈ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ।ਮੇਰੀ ਸੱਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਬੁਲਾ ਕੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਤੇਰੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦਾ ਸਾਨੂੰ ਬਹੁਤ ਦੁੱਖ ਆ ਪਰ ਅਸੀਂ ਹੁਣ ਤੈਨੂੰ ਜਾਣ ਨੀ ਦੇਣਾ।
ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਜਿਆਦਾ ਗੁੱਸਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਦੇ ਬੰਦੇ ਆ ਜਿਹੜੇ ਮੇਰੇ ਦਾਦੇ ਦੀ ਮਰਗ ਤੇ ਜਾਣੋ ਰੋਕ ਰਹੇ ਆ।
ਇਹਨਾ ਨੇ ਅੱਗਿਓਂ ਤਰਸੀ ਜਹੀ ਅਵਾਜ਼ ਚ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜਿੱਦਾਂ ਭੈਣ ਹੁਣੀ ਕਹਿੰਦੇ ਆ ਪਲੀਜ਼ ਮੰਨ ਲਓ ਕਿਉਂ ਘਰ ਚ ਕਲੇਸ਼ ਕਰਨਾ ਆ।
ਮੈਂ ਵੀ ਅੱਗਿਓਂ ਗੁੱਸੇ ਚ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਮੈਂ ਤਾਂ ਜਾਣਾ ਹੀ ਆ ਜਿਹਨੇ ਰੋਂਕਣਾ ਰੋਕ ਲਵੋ,ਇਹਨਾ ਨੂੰ ਸ਼ਾਇਦ ਮੇਰੇ ਤੇ ਤਰਸ ਆ ਗਿਆ ਅੱਗਿਓਂ ਆਪਣੀ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਕਿ ਮੰਮੀ ਤੁਸੀਂ ਇਹਦੀ ਹਾਲਤ ਨੂੰ ਸਮਝੋ ਤੇ ਪਲੀਜ਼ ਜਾਣ ਦਿਓ ਜਾ ਕੇ ਆਖਰੀ ਵਾਰ ਆਪਣੇ ਦਾਦੇ ਦਾ ਮੂੰਹ ਵੇਖ ਲਵੇਗੀ।
ਇਹਨਾ ਦੀ ਭੈਣ ਬੋਲੀ ਕਿ ਠੀਕ ਆ ਚਲੀ ਜਾਵੇ ਚਾਹੇ ਨਾਲ ਤੂੰ ਵੀ ਚਲਾ ਜਾਹ ਪਰ ਦੁਬਾਰਾ ਇਸ ਘਰ ਦੀ ਸਰਦਣ ਤੇ ਪੈਰ ਨਾ ਰੱਖਿਓ।
ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਕਿ ਮੈਂ ਕੁਝ ਨੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰਦਿਆਂ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਮੰਨਣਾ ਹੀ ਪੈਣਾ ਆ।ਪਲੀਜ਼ ਤੂੰ ਵੀ ਜਾਣ ਨੂੰ ਰਹਿਣ ਦੇ ਤੇ ਸਕੂਲ ਜਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋਜਾ ਓਥੇ ਤੇਰਾ ਮੰਨ ਬੱਚਿਆਂ ਚ ਲੱਗਿਆ ਰਹੇਗਾ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਘਰ ਰਹਿ ਕੇ ਰੋਈ ਜਾਵੇਂਗੀ।
ਮੈਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪਛਤਾਵਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਜਿਸ ਇਨਸਾਨ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮਾਂ ਪਿਓ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਆਈ ਸੀ ਅੱਜ ਓਹ ਇਨਸਾਨ ਮੇਰਾ ਦੁੱਖ ਸਮਝਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਆਪਣੇ ਘਰਦਿਆਂ ਦੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਤਰਜੀਹ ਦੇ ਰਿਹਾ ਆ।
ਮੈਂ ਵੀ ਕਿਆ ਕਰ ਸਕਦੀ ਸੀ,ਮੈਂ ਤਾਂ ਆਪ ਆਪਣੇ ਸਹੁਰਿਆਂ ਦੀ ਮੁਹਤਾਜ ਸੀ।ਮੈਂ ਵੀ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਘਰ ਰਹਿ ਕੇ ਵੀ ਕੰਧਾ ਚ ਟੱਕਰਾਂ ਹੀ ਮਾਰਨੀਆਂ। ਇਹਦੇ ਨਾਲੋਂ ਚੰਗਾ ਮੈਂ ਸਕੂਲ ਚਲੇ ਜਾਂਦੀ ਆ।ਮੈਂ ਤਿਆਰ ਹੋਕੇ ਸਕੂਲ ਚਲੇ ਗਈ।
ਹਜੇ ਸਕੂਲ ਗਈ ਨੂੰ ਅੱਧਾ ਕੁ ਘੰਟਾ ਹੀ ਹੋਇਆ ਸੀ ਤੇ ਭਰਜਾਈ ਦਾ ਫੋਨ ਆ ਗਿਆ ਕਿ ਅਸੀਂ ਇੱਥੇ ਤੇਰੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਤੂੰ ਹਜੇ ਤੱਕ ਆਈ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ,ਮੈਂ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਸੋਹਰੀਆਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਆਉਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ ਤਾਂ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਆ ਸਕਦੀ।
ਭਾਬੀ ਨੇ ਫੋਨ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਫੜਾ ਦਿੱਤਾ ਮੰਮੀ ਨੇ ਅੱਗਿਓਂ ਬੋਲਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿ...

ਇੱਕ ਤਾਂ ਤੂੰ ਆਪਣੀ ਮਰਜੀ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਕੇ ਗਲਤੀ ਕੀਤੀ ਸੀ ਹੁਣ ਮਰਿਆ ਤੇ ਆਉਣੋਂ ਵੀ ਰਹਿ ਗਈ ਆ।ਓਹ ਬੇਗਾਨੇ ਤੈਨੂੰ ਇੰਨੇ ਪਿਆਰੇ ਹੋ ਗਏ ਆ ਕਿ ਤੂੰ ਸਾਡੇ ਮਰਿਆਂ ਤੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਆ ਸਕਦੀ,ਅੱਜ ਤਾਂ ਦਾਦੇ ਮਰੇ ਤੇ ਨਹੀਂ ਆਈ ਕੱਲ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਤੇਰੇ ਮਾਂ ਪਿਓ ਮਰ ਗਏ ਉਦੋਂ ਵੀ ਨਾ ਵੜੀ।
ਮੈਂ ਵੀ ਮਜਬੂਰ ਸੀ ਅੱਗੋਂ ਕੀ ਬੋਲਦੀ ਬੱਸ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਰੋ ਰੋ ਕੇ ਲੰਘਾ ਦਿੱਤਾ।ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਇਹ ਘਰ ਆਏ ਤਾਂ ਮੈਂ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਗੁੱਸੇ ਦੀ ਮਾਰੀ ਨੇ ਬੁਲਾਣਾ ਜਰੂਰੀ ਨਾ ਸਮਝਿਆ ਤੇ ਪਾਸਾ ਵੱਟ ਕੇ ਪਈ ਰਹੀ।
ਇਹਨਾ ਨੇ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹ ਉੱਤੋਂ ਕੰਬਲ ਉਤਾਰ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਰੋਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।ਉਦੋਂ ਹੀ ਮੇਰੀ ਨਨਾਣ,ਮੇਰੀ ਸੱਸ ਸਾਡੇ ਕਮਰੇ ਚ ਆ ਗਈਆਂ।ਓਹਨਾ ਆ ਕੇ ਮੇਰੀ ਹਾਲਤ ਵੇਖੀ ਮੈਨੂੰ 101 ਬੁਖਾਰ ਹੋਇਆ ਸੀ।
ਮੇਰੀ ਸੱਸ ਨੇ ਮੇਰੇ ਮੱਥੇ ਤੇ ਠੰਡੇ ਪਾਣੀ ਦੀਆਂ ਪੱਟੀਆਂ ਰੱਖ ਕੇ ਮੇਰਾ ਬੁਖਾਰ ਉਤਾਰਿਆ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਸਮਝਾਇਆ ਕਿ ਪੁੱਤ ਅਸੀਂ ਤੇਰੇ ਕੋਈ ਦੁਸ਼ਮਣ ਨਹੀਂ ਆ। ਤੇਰੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਮੌਤ ਦਾ ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਓੰਨਾ ਹੀ ਦੁੱਖ ਆ ਜਿੰਨਾ ਤੈਨੂੰ ਆ।
ਪਰ ਜਿਹੜੇ ਹਲਾਤਾਂ ਚ ਤੁਹਾਡਾ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ ਸੀ ਤੈਨੂੰ ਵੀ ਤਾਂ ਪਤਾ ਹੀ ਆ ਕਿਵੇਂ ਤੇਰੇ ਭਰਾ ਤੇ ਤੇਰਾ ਬਾਪੂ,ਚਾਚੇ ਤਾਏ ਤੇਰੀ ਜਾਨ ਦੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਬਣੇ ਹੋਏ ਸੀ।ਤੇਰੀ ਕੋਰਟ ਮੈਰਿਜ ਵੇਲੇ ਕਚਿਹਰੀਆਂ ਚ ਕਿੰਨਾ ਕਲੇਸ਼ ਹੋਇਆ ਸੀ।ਕਿਵੇਂ ਤੇਰੇ ਭਰਾ ਤੁਹਾਡੇ ਦੋਨਾਂ ਪਿੱਛੇ ਹਥਿਆਰ ਲੈਕੇ ਘੁੰਮਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ।ਤੈਨੂੰ ਯਾਦ ਹੀ ਹੋਣਾ ਆ ਜਦੋਂ ਥਾਣੇ ਚ ਗੱਲ ਹੋਈ ਸੀ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਭਰਾ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਅਸੀਂ ਤੈਨੂੰ ਛੱਡਣਾ ਤਾਂ ਹੈਨੀ ਅੱਜ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕੱਲ੍ਹ ਤੈਨੂੰ ਮਾਰ ਤਾਂ ਦੇਣਾ ਹੀ ਆ।
ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਓਹ ਸਾਰਾ ਸੀਨ ਆ ਗਿਆ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਘਰਦਿਆਂ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਹੋਕੇ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਇਆ ਸੀ ਤੇ ਕਿਵੇਂ ਦੋਨਾਂ ਨੇ ਲੁਕ ਲੁਕ ਕੇ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਨੂੰ ਬਚਾਇਆ ਸੀ।
ਮੇਰੀ ਨਨਾਣ ਬੋਲੀ ਭਾਬੀ ਭਰਾਵਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਚੋਂ ਇਹ ਗੱਲ੍ਹਾਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਅਗਰ ਅੱਜ ਤੁਸੀਂ ਓਥੇ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਤੁਹਾਡੇ ਪਿੰਡ ਦਾ ਕੋਈ ਬੰਦਾ ਕੁਝ ਚੰਗਾ ਮਾੜਾ ਬੋਲ ਦਿੰਦਾ ਤਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਭਰਾਵਾਂ ਦਾ ਖੂਨ ਖੋਲ ਜਾਣਾ ਸੀ ਤੇ ਓਹ ਗੁੱਸੇ ਚ ਆ ਕੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਵੀ ਨੁਕਸਾਨ ਪਹੁੰਚਾ ਸਕਦੇ ਸੀ।ਅਸੀਂ ਤੈਨੂੰ ਤੇ ਆਪਣੇ ਵੀਰੇ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਆ।ਅੱਜ ਤੁਹਾਨੂੰ ਓਥੋਂ ਜਾਣ ਤੋਂ ਰੋਕਣ ਦਾ ਸਾਡਾ ਕੋਈ ਹੋਰ ਮਕਸਦ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਬਸ ਤੁਹਾਡੇ ਵਿਆਹ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਦਿਨਾ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਹੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸੁਬਾਹ ਜਾਣ ਤੋਂ ਰੋਕ ਲਿਆ ਸੀ।
ਮੈਂ ਓਹਨਾ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣਕੇ ਸੁੰਨ ਹੋਕੇ ਬੈਠੀ ਸੀ ਓਹਨਾ ਅੱਗੇ ਬੋਲਦੀ ਵੀ ਕੀ ਓਹ ਵੀ ਤਾਂ ਸੱਚ ਹੀ ਬੋਲ ਰਹੇ ਸੀ ਓਹਨਾ ਨੂੰ ਹੀ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ ਦੀ ਜਾਨ ਪਿਆਰੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਬਸ ਆਪਣੇ ਕੀਤੇ ਤੇ ਪਛਤਾ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਜਿਸ ਦਾਦੇ ਨੂੰ ਮੈਂ ਵੱਡਾ ਡੈਡੀ ਕਹਿ ਕੇ ਬੁਲਾਉਂਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਅੱਜ ਓਹਦਾ ਮੈਨੂੰ ਮੂੰਹ ਵੀ ਵੇਖਣ ਨਸੀਬ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ।
ਬੇਸ਼ੱਕ ਮੇਰੇ ਸਹੁਰਿਆਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕਦੇ ਮਾਂ ਪਿਓ ਦੀ ਕਮੀਂ ਨਹੀਂ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਦਿੱਤੀ ਪਰ ਉਸ ਦਿਨ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਹੱਦੋਂ ਵੱਧ ਕੇ ਗੁੱਸਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਕਰ ਵੀ ਕੀ ਸਕਦੀ ਸੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜਿਊਣ ਲਈ ਤੇ ਜਾਨ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਸੋਹਰਿਆਂ ਦੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਮੰਨਣੀ ਹੀ ਪੈਣੀ ਸੀ।
ਓਸੇ ਦਿਨ ਤੋਂ ਦਿਲ ਨੂੰ ਪੱਥਰ ਕਰਲਿਆ ਤੇ ਅੰਦਰੋ ਅੰਦਰੀ ਖੁਦ ਨੂੰ ਝੂਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।ਮਗਰੋਂ ਮਾਇਗਰੇਨ, ਡਿਪਰੈੱਸ਼ਨ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਅਲਾਮਤਾਂ ਨੂੰ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਲਗਾ ਲਿਆ।
ਧੰਨਵਾਦ,
ਜਸਕਰਨ ਬੰਗਾ।।