ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਨੇੜੇ
ਜੇ ਕਰ ਅਸੀਂ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹੋ ਕਰ ਦੇਖੀਏ ਤਾਂ ਕੁਦਰਤ ਸਾਨੂੰ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਸਿਖਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਕਹਾਣੀ ਤੋਂ ਵੀ ਸਿੱਖਿਆ ਮਿਲਦੀ ਹੈ…
ਕਲੀਆਂ ਦੇ ਬੂਟੇ ਵਿਚ ਇੱਕ ਘੁੱਗੀਆਂ ਦਾ ਜੋੜਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਹਰ ਰੋਜ ਰਸੋਈ ਦੀ ਬਾਰੀ ਵਿਚੋਂ ਦਿਸਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਸ਼ੁਰੂ ਵਿਚ ਤੀਲ੍ਹਾ ਤ੍ਹੀਲਾ ਇਕੱਠਾ ਕਰਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਆਲ੍ਹਣਾ ਬਣਾਇਆ। ਉਸ ਵਿਚ ਦੋ ਆਂਡੇ ਦਿੱਤੇ,ਇੱਕ ਜਾਣਾ ਆਂਡਿਆਂ ਤੇ ਬੈਠਦਾ ਤੇ ਦੁਸਰਾ ਚੋਗਾ ਚੁਗਣ ਜਾਂਦਾ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਵਾਪਸ ਆਉਦਾ ਤਾਂ ਘੁੱਗੂ ਘੂੰ ਦੀ ਅਵਾਜ ਦਿੰਦਾ ਤੇ ਦੁਸਰਾ ਉਠ ਜਾਂਦਾ ਉਹ ਵਾਰੀ ਵਾਰੀ ਆਂਡਿਆ ਤੇ ਬੇਠਦੇ ।ਕਾਫੀ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਆਂਡੇ ਵਿਚੋਂ ਬੱਚਾ ਨਿਕਲਿਆ ਤੇ ਦੁਸਰਾ ਆਂਡਾ ਖਾਲੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਸੁਟਿਆ। ਹੁਣ ਇੱਕ ਜਾਣਾ ਬੱਚੇ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰਦਾ, ਦੁਸਰਾ ਚੋਗਾ ਚੁਗਣ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਬੱਚੇ ਲਈ ਵੀ ਚੁੰਝ ਭਰ ਕੇ ਲੇ ਆਉਦਾ,ਹੁਣ ਉਹ ਅਵਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦਿੰਦਾ, ਸਾਹਮਣੇ ਆਕੇ ਬੈਠ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਦੂਸਰਾ ਉਡ ਜਾਂਦਾ। ਬੱਚਾ ਵੱਡਾ ਹੋ ਗਿਆ, ਹੁਣ ਉਹ ਆਲ੍ਹਣੇ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਬੈਠਦੇ, ਲਾਗੇ ਟਾਹਣੀ ਉਤੇ ਬੈਠ ਜਾਂਦੇ। ਹੋਲੀ ਹੋਲੀ...

ਉਨ੍ਹਾਂ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਟਾਹਣੀ ਤੇ ਬੈਠਣਾ ਸਿਖਾਇਆ, ਫਿਰ ਉਡਣਾਂ ਸਿਖਾਉਣ ਲਈ ਬੱਚੇ ਦੇ ਇਰਦ ਗਿਰਦ ਰਹਿੰਦੇ,ਜਦੋਂ ਬੱਚਾ ਉਡਾਰੀ ਮਾਰਦਾ ਤਾਂ ਡਿਗਣ ਪੈਦਾ, ਮਾਂ ਬਾਪ ਫਟਾਫਟ ਉਸ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਖੰਭ ਖਲਾਰ ਲੈਦੇ ਤੇ ਜਮੀਨ ਤੇ ਡਿਗਣ ਤੋਂ ਬਚਾ ਲੈਦੇ। ਬੱਚਾ ਜਲਦੀ ਹੀ ਉਡਣਾ ਤੇ ਚੋਗਾ ਚੁਗਣਾਂ ਸਿਖ ਗਿਆ।
ਮੈਂ ਇਹ ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਨਜ਼ਾਰਾ ਦੇਖ ਕੇ ਬੜਾ ਹੈਰਾਨ ਹੋਈ ਕਿ ਕੁਦਰਤ ਸਾਨੂੰ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਪੰਛੀਆਂ ਵਲ ਦੇਖੋ, ਉਹ ਵੀ ਘਰ ਬਣਾਉਦੇ ਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪਾਲਦੇ ਹਨ, ਜਦ ਤਕ ਉਹ ਲੰਬੀ ਉਡਾਰੀ ਮਾਰਨੀ ਨਹੀਂ ਸਿਖ ਲੈਦੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਇਸ ਤੋਂ ਇਹੋ ਸਿਖਿਆ ਮਿਲਦੀ ਹੈ ਕਿ ਜਿਤਨੀ ਦੇਰ ਬੱਚੇ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ ਤੇ ਖੜੇ ਨਹੀਂ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਸਾਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪੂਰਾ ਸਾਥ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
…….Balwinder kaur…….