ਨਵੇਂ ਸ਼ਹਿਰ ਸ਼ਿਫਟ ਹੋਣ ਮਗਰੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਫਿਕਰ ਨਿੱਕੀ ਧੀ ਦਾ ਹੀ ਸੀ..ਬੜੀ ਅਜੀਬ ਆਦਤ ਹੋਇਆ ਕਰਦੀ ਸੀ ਉਸ ਦੀ..ਕਿਸੇ ਓਪਰੇ ਨੂੰ ਵੇਖਦਿਆਂ ਸਾਰ ਹੀ ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੀ..ਹਰ ਵੇਲੇ ਇਹੋ ਚਿੰਤਾ..ਜਦੋਂ ਦੋਵੇਂ ਚਲੇ ਜਾਇਆ ਕਰਾਂਗੇ ਤਾਂ ਇਸਨੂੰ ਕਿਸ ਕੋਲ ਛੱਡਾਂਗੇ..!
ਅਖੀਰ ਨੈਣੀ ਵਾਸਤੇ ਇਸ਼ਤਿਹਾਰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ..ਕਿੰਨੀਆਂ ਦੱਸਾਂ ਪਈਆਂ..ਬੜੇ ਥਾਵਾਂ ਤੋਂ ਕਾਲਾਂ ਵੀ ਆਈਆਂ..ਪਰ ਤਸੱਲੀ ਕਿਧਰੇ ਵੀ ਨਾ ਹੋਈ..ਹਰੇਕ ਥਾਂ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਸ਼ਰਤ ਹੁੰਦੀ..ਏਨੇ ਵਜੇ ਛੱਡਣਾ ਪੈਣਾ..ਏਨੇ ਵਜੇ ਲੈਣ ਆਉਣਾ..ਕਿਸੇ ਦੇ ਘਰ ਦਾ ਮਾਹੌਲ ਬੜਾ ਅਜੀਬ ਜਿਹਾ..ਕਿਧਰੇ ਕੁਝ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਬੱਚੇ..ਤੇ ਕਿਧਰੇ ਗੰਦੇ ਜਿਹੇ ਪਾਲਤੂ ਜਾਨਵਰ!
ਅਖੀਰ ਇੱਕ ਬਜ਼ੁਰਗ ਜੋੜੇ ਦੀ ਦੱਸ ਪਈ..ਨੇੜੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ..ਸਾਡੇ ਵਾਂਙ ਇਥੇ ਆਏ ਵੀ ਨਵੇਂ-ਨਵੇਂ ਹੀ ਸਨ..ਅੰਕਲ ਹੁਣੇ ਹੁਣੇ ਹੀ ਕਿਸੇ ਵੱਡੀ ਪੋਸਟ ਤੋਂ ਰਿਟਾਇਰ ਹੋਏ ਸਨ..!
ਓਥੇ ਅੱਪੜੇ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਕਹਾਣੀ ਛੇੜ ਲਈ..ਤਿੰਨ ਪੁੱਤਰ ਸਨ..ਦੋ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਸਣੇ ਬਾਹਰ ਚਲੇ ਗਏ ਤੇ ਨਿੱਕਾ ਐਕਸੀਡੈਂਟ ਵਿਚ ਪੂਰਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ..ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਧੀ ਦੀ ਬੱਸ ਖਵਾਹਿਸ਼ ਹੀ ਰਹੀ..!
ਹੈਰਾਨਗੀ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਸੀ ਕੇ ਇਸ ਵੇਰ ਨਿੱਕੀ ਦੋਹਾਂ ਕੋਲ ਬੜੇ ਹੀ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਚਲੀ ਗਈ..ਨਾ ਰੋਈ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕੋਈ ਜ਼ਿਦ ਹੀ ਕੀਤੀ..!
ਮੈਨੂੰ ਇੰਝ ਲੱਗਿਆ ਕੋਈ ਮੂੰਹ ਮੰਗੀ ਮੁਰਾਦ ਪੂਰੀ ਹੋ ਗਈ ਹੋਵੇ..ਬੱਸ ਇੱਕੋ...
ਗੱਲ ਦਾ ਹੀ ਧੁੜਕੂ ਸੀ..ਹੁਣ ਪੈਸੇ ਪਤਾ ਨੀ ਕਿੰਨੇ ਮੰਗ ਲੈਣਗੇ..!
ਅਖੀਰ ਪੁੱਛ ਹੀ ਲਿਆ..ਅੰਕਲ ਮਹੀਨੇ ਦੇ ਕਿੰਨੇ ਪੈਸੇ ਹੋਣਗੇ?
ਇਸ ਵੇਰ ਅੰਕਲ ਤਾਂ ਚੁੱਪ ਰਹੇ ਪਰ ਆਂਟੀ ਬੋਲ ਪਈ..ਧੀਏ ਪੈਸਾ ਤੇ ਅਸੀ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਲਿਆ ਕਰਨਾ ਬਸ ਸਾਡੀ ਇੱਕੋ ਸ਼ਰਤ ਏ..!
ਡਰਦੀ ਨੇ ਛੇਤੀ ਨਾਲ ਫੇਰ ਪੁੱਛ ਲਿਆ ਕਿਹੜੀ ਸ਼ਰਤ ਜੀ?
ਆਖਣ ਲੱਗੇ ਇਸ ਕਲੋਨੀ ਵਿਚ ਜੇ ਕੋਈ ਪੁੱਛੇ ਕੇ ਇਸਨੂੰ ਕਿਥੇ ਛੱਡਦੇ ਓ ਤਾਂ ਇਹ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਆਖਣਾ ਕੇ ਨੈਣੀ ਕੋਲ ਛੱਡਦੇ ਹਾਂ..ਬੱਸ ਏਹੀ ਆਖਣਾ ਕੇ ਆਪਣੇ “ਨਾਨੀ ਨਾਨੇ” ਕੋਲ ਰਹਿੰਦੀ ਏ!
ਗਿੱਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਘਰੇ ਤੁਰੀ ਆਉਂਦੀ ਨੂੰ ਪਿੱਛੇ ਜਿਹੇ ਮੁੱਕ ਗਈ ਮਾਂ ਚੇਤੇ ਆ ਗਈ..ਜਦੋਂ ਵੀ ਕਿਸੇ ਦੁਖਿਆਰੇ ਨੂੰ ਵੇਖਦੀ ਤਾਂ ਬੋਲਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਅਖ਼ੇ ਧੀਏ ਦੁਨਿਆਵੀ ਟੋਏ ਟਿੱਬੇ ਤੇ ਮਨੁੱਖ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਪੂਰਦਾ ਹੀ ਆਇਆ ਪਰ ਹਮਾਤੜਾਂ ਦੇ ਮਨਾਂ ਅੰਦਰ ਪੈਦਾ ਹੋ ਗਏ ਬਿਨਾ ਥੱਲੇ ਦੇ ਕੁਝ ਖੂਹ ਐਸੇ ਵੀ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਕੇ ਭਾਵੇਂ ਜਿੰਨੇ ਮਰਜੀ ਭਰੀ ਜਾਓ ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਭਰਦੇ..!
ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ
