ਸੀਮਾ ਇੱਕ ਪੜ੍ਹੀ ਲਿਖੀ ਘਰੇਲੂ ਔਰਤ ਸੀ। ਉਹ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਵਿੱਚ ਮਸਤ ਰਹਿੰਦੀ । ਕਦੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ,ਕਦੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਖਾਣ ਪੀਣ ਲਈ ਦਿੰਦੀ । ਉਹ ਘਰ ਦੇ ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਕੰਮ ਕਰਦਿਆਂ ਬੜਾ ਖੁਸ਼ੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੀ। ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਰਲ ਮਿਲ ਕੇ ਹੱਸਣਾ ਉਸ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਚੰਗਾ ਲਗਦਾ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਹ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਗੱਲਾਂ ਬਾਤਾਂ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ,”ਬੇਟੇ ਤੁਸੀਂ ਵੱਡੇ ਹੋ ਕੇ ਕੀ ਬਣੋਗੇ ?”ਉਸ ਦੀ ਅੱਠਵੀਂ ਚ ਪੜ੍ਹਦੀ ਬੇਟੀ ਰੀਤ ਬੋਲੀ ,”ਮੰਮੀ !ਮੈਂ ਤਾਂ ਡਾਕਟਰ ਬਣਨਾ।” ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ,”ਹਾਂ ਬੇਟੇ ਸਾਰਿਆਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਉਦੇਸ਼ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ।ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਤੂੰ ਡਾਕਟਰ ਬਣਨਾ । ਫਿਰ ਉਸ ਦੇ ਬੇਟੇ ਨੇ ਕਿਹਾ,”ਪਰ ਮੰਮੀ ਤੁਸੀਂ ਸਾਡੀ ਛੱਡੋ !ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਦੱਸੋ ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਜਦੋਂ ਸਾਡੇ ਜਿੱਡੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ ਤਾਂ ਤੁਹਾਡਾ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਕੀ ਬਣਾਂ?” ਸੀਮਾ ਹੱਸ ਕੇ ਬੋਲੀ ,”ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਬਣਨ ਨੂੰ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਸੀ ਬੇਟਾ!” ਤਾਂ
ਮੰਮੀ ਬਣੇ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ?”ਉਸ ਦੇ ਬੇਟੇ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।” ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਪੜ੍ਹ ਲਿਖ ਕੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਹੀ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹੋ ।” “ਦੱਸਦੀ ਹਾਂ ਬੇਟਾ, ਛੋਟੀ ਹੁੰਦੀ ਜਦੋਂ ਆਪਣੀ ਮੰਮੀ ਨਾਲ ਹਸਪਤਾਲ ਜਾਇਆ ਕਰਨਾ, ਉੱਥੇ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਮੇਰਾ ਬੜਾ ਦਿਲ ਕਰਨਾ ਕਿ ਮੈਂ ਇਸ ਵਰਗੀ ਡਾਕਟਰ ਬਣਾਂ । ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦੇ ਦੇਖਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਮਨ ਅਧਿਆਪਕ ਬਣਨ ਨੂੰ ਕਰਦਾ ਸੀ ਤੇ ਜਦੋਂ ਕਦੇ ਕਦੇ ਸਕੂਲ ਦੇ ਬਗੀਚੇ ਵਿੱਚ ਮਾਲੀ ਨੂੰ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਦੇਖਣਾ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਕਰਿਆ ਕਰਨਾ ਕਿ ਚੱਲ ਮੈਂ ਤਾਂ ਮਾਲੀ ਹੀ ਬਣ ਜਾਵਾਂ। ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਫੁੱਲਾਂ ਬੂਟਿਆਂ ‘ਚ ਰਿਹਾ ਕਰਾਂਗੀ । ਕਈ ਵਾਰੀ ਜਦੋਂ ਵਿਆਹ ਸ਼ਾਦੀ ਵਿੱਚ ਸਵਾਦ ਚੀਜ਼ਾਂ ਖਾਂਦੀ ਫੇਰ ਮੇਰਾ ਜੀਅ ਕਰਦਾ, ਲੈ ਮੈਂ ਤਾਂ ਸ਼ੈੱਫ ਬਣਜਾਂ ਤੇ ਬਹੁਤ ਸਵਾਦ ਸਵਾਦ ਚੀਜ਼ਾਂ ਬਣਾਇਆ ਕਰਾਂ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੇਰੇ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਬਣਨ ਨੂੰ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਸੀ ।”ਅੱਛਾ ਮੰਮੀ ,ਤੁਸੀਂ ਐਨਾ ਕੁਝ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ ?”ਅਵੀ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ ਬੋਲਿਆ। ਫੇਰ ਸੀਮਾ ਨੇ ਗੱਲ ਜਾਰੀ ਰੱਖੀ ਏਨਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਬੇਟੇ ! ਜਦੋਂ ਕਦੇ ਮੈਂ ਸੋਹਣੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਜੀਅ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਤਾਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਲਿਖਿਆ ਕਰਾਂ। ਮੇਰਾ ਕਹਾਣੀਕਾਰ ਬਣਨ ਨੂੰ ਵੀ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਸੀ। ” ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਦੋਵੇਂ ਬੱਚੇ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਗਏ ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਬੇਟੀ ਰੀਤ ਉਦਾਸ ਜੀ ਹੋ ਕੇ ਬੋਲੀ ,”ਹੈਂ ਮੰਮੀ!...

ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਪੜ੍ਹ ਲਿਖ ਕੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰਹਿ ਗਏ ।ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬਣ ਸਕੇ।” ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਸੀਮਾ ਹੱਸ ਪਈ ,”ਨਹੀਂ ਬੇਟੇ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਸੁਣੋ ! ਭਾਵੇਂ ਮੈਂ ਘਰ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਹਾਂ ਪਰ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਬੀਮਾਰ ਹੁੰਦੇ ਓ ਨਵੇਂ ਨਵੇਂ ਨੁਸਖੇ ਵਰਤ ਕੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਿੰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਠੀਕ ਕਰਦੀਆਂ ਕਿ ਨਹੀਂ?” “ਹਾਂ ਮੰਮੀ ਪਿਛਲੀ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਜ਼ੁਕਾਮ ਹੋਇਆ ਸੀ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਚ ਮੈਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਤੁਸੀਂ ਸੱਚੀ ਮੁੱਚੀ ਡਾਕਟਰ ਹੋ ।” “ਬੇਟੇ !ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਸਵਾਦ ਸਵਾਦ ਚੀਜ਼ਾਂ ਬਣਾ ਕੇ ਖੁਆਉਂਦੀ ਹਾਂ ਤਾਂ?” ਸੀਮਾ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ । ” ਮੰਮੀ! ਵੱਡੇ ਵੱਡੇ ਸ਼ੈਫ ਵੀ ਤੁਹਾਡੇ ਵਰਗਾ ਖਾਣਾ ਨਹੀਂ ਬਣਾ ਸਕਦੇ ।ਸਾਨੂੰ ਤਾਂ ਘਰ ਦੇ ਖਾਣੇ ਚ ਇੰਨਾ ਸੁਆਦ ਆਉਂਦਾ ਕਿ ਕਿਸੇ ਹੋਟਲ ਚ ਵੀ ਨਹੀਂ ਆ ਸਕਦਾ।” ਤੇ ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦੀਆਂ ,ਉਦੋਂ ਮੈਂ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣਾ ਆਪ ਕਿਸੇ ਅਧਿਆਪਕ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ।” ” ਮੰਮੀ ਸੱਚੀਂ ਅਧਿਆਪਕ ਵੀ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਨਹੀਂ ਪੜ੍ਹਾ ਸਕਦੇ।” ਦੋਵੇਂ ਬੱਚੇ ਇਕੱਠੇ ਬੋਲੇ। ” ਤੇ ਉਹ ਜਿਹੜੀ ਤੁਸੀਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਲਿਖਣ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਸੀ, ਉਹਦਾ ਕੀ ਬਣਿਆ ? ਸੀਮਾ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ,”ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸੌਣ ਵੇਲੇ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਨ ਦੀ ਜ਼ਿੱਦ ਕਰਦੇ ਓ ,ਉਹ ਜਿਹੜੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਮੈਂ ਸੁਣਾਉਂਦੀ ਹਾਂ, ਉਹ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬਣਾ ਕੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸੁਣਾਉਂਦੀਆਂ ਤੇ ਫਿਰ ਮੈਂ ਕਹਾਣੀਕਾਰ ਵੀ ਹੋ ਗਈ। ਹਾਂ ,ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਘਰ ਲੱਗੇ ਬੂਟਿਆਂ ਨੂੰ ਪਾਲ ਪੋਸ ਕੇ ਵੱਡਾ ਕਰਦੀਆਂ ਤਾਂ ਉਦੋਂ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਮਾਲੀ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ।” ਦੋਨੋਂ ਬੱਚੇ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੋਏ ।”ਤਾਂ ਮੰਮੀ ਹੁਣ ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕੀ ਬਣਨ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਹੈ? ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਬਣ ਗਏ ਕਿ ਕੁਝ ਰਹਿ ਵੀ ਗਿਆ ?” ਰੀਤ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।” ਹਾਂ ਬੇਟੇ ,ਇੱਕ ਚੀਜ਼ ਰਹਿਗੀ ।” “ਉਹ ਕੀ ਮੰਮੀ ? ਅਵੀ ਬੋਲਿਆ।” ਹੁਣ ਤਾਂ ਮੈਂ ਬੱਸ ‘ ਪਾਇਲਟ ‘ਬਣਨਾ ਹੈ ।”ਪਾਇਲਟ ?”ਦੋਨੋਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।” ਹਾਂ ਜੀ ਬਿਲਕੁਲ ‘ਪਾਇਲਟ ‘ ਬਣਨਾ।” ” ਪਰ ਕਿਵੇਂ ਮੰਮੀ ?” ਬੱਚੇ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਗਏ। ” ਦੇਖੋ ਬੇਟੇ ਹੁਣ ਤੁਹਾਡੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਨੂੰ ਉਡਾਣ ਦੇ ਕੇ ਮੈਂ ਪਾਇਲਟ ਬਣਾਂਗੀ । ਸਮਝੇ ਕਿ ਨਹੀਂ ?” ਤੇ ਤਿੰਨੋਂ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਹੱਸ ਪਏ ।
ਰਮਨਦੀਪ ਕੌਰ ਵਿਰਕ