ਮਾਂ ਕਹਿੰਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਦੀ ਕਦਾਈ , ” ਧੀਆਂ ਦੋ ਘਰਾਂ ਦਾ ਮਾਣ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸਿਰ ਤੇ ਚੁੰਨੀ ਲੈਕੇ ਰੱਖਿਆ ਕਰ , ਪਿਓ ਤੇਰੇ
ਵੇਖ ਲਿਆ ਤਾਂ ਡਾਢਾ ਗੁੱਸਾ ਕਰਨਾਂ ਉਹਨੇਂ ।
ਕਦੀ ਕਦੀ ਉੱਚੀ ਹੱਸਦੀ ਤਾਂ ਆਖਿਆ ਕਰਦੀ ਸੀ , ” ਫਿਰਨੀਂ ਤੇ ਘਰ ਏ ਹੌਲੀ ਬੋਲਿਆ ਤੇ ਹੱਸਿਆ ਕਰ , ਲੋਕੀ ਆਖਣਗੇ ਫਲਾਣਿਆਂ ਦੀ ਧੀ ਨੂੰ ਭੋਰਾ ਜਿੰਨੀਂ ਅਕਲ ਨੀਂ।
ਤੇ ਫਿਰ ਉਹ ਵਲੈਤੋਂ ਆਇਆ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠਾ , ਮੇਰੇ
ਬਾਪੂ ਦੀਆਂ ਨਜਰਾਂ ਚ ਨਜਰਾਂ ਪਾ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਚ ਸਿਗਰਟ ਸੁਲਗਾ ਰਿਹਾ ਸੀ , ਮੇਰੇ ਨਕਸ਼ ਤੇ ਮੇਰੇ ਬਾਪੂ ਦਾ ਘਰ ਸਭ ਪਸੰਦ ਸੀ ਉਹਨੂੰ ਤੇ ਉਹਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ, ਬਸ ਕਹਿੰਦੇ ”
ਰਤਾ ਕੁ ਸ਼ਹਿਰੀ ਤੌਰ ਤਰੀਕੇ ਜਿਹਿਆਂ ਵਾਲਾ ਪਹਿਰਾਵਾ ਤੇ ਫੈਸ਼ਨ ਜਿਹਾ ਕਰਿਆ ਕਰੇ , ਤੁਹਾਨੂੰ ਤਾਂ ਪਤਾ ਹੀ ਏ ਵਲੈਤੀ ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੀ ਪਸੰਦ ਦਾ।
ਉਨਾਂ ਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮਾਂ ਨੂੰ ਬਾਪੂ ਆਖ ਰਿਹਾ ਸੀ , ਸੰਨ 87 ਚ , ” ਜੀਤ ਕੁਰੇ ਵਲੈਤੀ...

ਮੁੰਡੇ ਕਿਤੇ ਧਰੇ ਪਏ ਨੇਂ?
ਵੀਰ ਕੁਰ ਦੀ ਤੇ ਆਪਣੀਂ ਤਾਂ ਸੁਣ ਲਈ ਏ ਰੱਬ ਨੇਂ, ਥੋੜੇ ਬਹੁਤੇ ਐਬ ਕਿਹਦੇ ਧੀ ਪੁੱਤਰ ਚ ਨੀਂ ਹੁੰਦੇ?
ਤੇ ਹੁਣ 30 ਵਰਿਆਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਉਹ ਸਿਗਰਟ ਇਓਂ ਹੀ ਧੁਲਖਾਓਂਦਾ ਏ ਬਾਪੂ ਦੇ ਕੋਲ ਬਹਿਕੇ ਤੇ ਚਾਹ ਰੰਗੀ ਜਿਹੀ ਬੋਤਲ ਵੀ ਕਦੀ ਕਦੀ ਆਪਣੇਂ ਅੰਦਰ ਅੱਧੀ ਤੋਂ ਜਿਆਦਾ ਸੁੱਟ ਜਦ ਮੈਨੂੰ ਆਖਦਾ ਏ ” ਸੜੇ ਜਿਹੇ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਵਲੈਤ ਦੇ ਕਾਰਡ ਵਾਲੀ ਬਣੀਂ ਏ ਮੇਰੇ ਕਰਕੇ , ਹੰਕਾਰ ਚ ਡੁੱਬਿਆ ਜਦੋਂ ਗਾਲਾਂ ਕੱਢਦਾ ਏ ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਮਾਂ ਅੱਜ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਆਖ ਚੁੱਪ ਕਰਾ ਦਿੰਦੀ ਏ ,
” ਧੀਆਂ ਤਾਂ ਦੋ ਘਰਾਂ ਦਾ ਮਾਣ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇਂ , ਲੋਕੀ ਕੀ ਆਖਣਗੇ ਫਲਾਣਿਆਂ ਦੀ ਧੀ ਨੂੰ ਭੋਰਾ ਅਕਲ ਨੀਂ।

Rupinder Sandhu.