ਇੱਕ ਸਧਾਰਨ ਜੜੇ ਬੰਦੇ ਨੇ ਇੱਕ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਆਪ ਰਲ ਮਿਲ ਕੇ ਇੱਕ ਰਾਜ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕਰਨੀ ਹੈ। ਜੇਕਰ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਸਾਥ ਦੇਵੇਗਾ। ਬੱਚੇ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸ਼ਰਧਾ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਉਸ ਬੰਦੇ ਦਾ ਸਾਥ ਦੇਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।ਸਮਾਂ ਆਪਣੀ ਚਾਲ ਨਾਲ ਚੱਲਦਾ ਗਿਆ। ਹੁਣ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਰਾਜ ਭਾਗ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ। ਸਮਾਂ ਚਲਦਾ ਰਿਹਾ।ਹੁਣ ਉਸਦੇ ੩੬ ਚੇਲੇ ਬਣ ਗਏ ਸਨ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਐਸਾ ਹੋਈਆਂ ਓਸ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਏਨਾ ਹੰਕਾਰ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਮੈ ਤਾਂ ਰਾਜਾ ਹਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਦੀ ਵੀ ਨਹ ਰਹੀ।ਹੁਣ ਉਸ ਚੇਲੇ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਰੁਣ ਤੇਰੀ ਮੈਨੂੰ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਚੇਲੇ ਬਹੁਤ ਹਨ। ਉਸ ਅਖੋਤੀ ਰਾਜੇ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਬਹਾਨੇ ਮਾਰ ਕੇ ਉਸ ਦਾ ਬਹੁਤ ਹੀ ਅਪਮਾਨ ਕਰ...

ਦਿੱਤਾ ਚੇਲਾ ਬਹੁਤ ਹੀ ਇਮਾਨਦਾਰ ਤੇ ਅਣਖੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਪ੍ਰਣ ਕੀਤਾ ਕਿ ਹੁਣ ਮੈ ਇਸ ਅਖੋਤੀ ਰਾਜੇ ਤੋ ਬਿਨਾਂ ਕੋਈ ਮੰਗ ਕਿਤੇ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਅੱਗੇ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਹੁਣ ਤੁਹੀ ਮੇਰਾ ਰਖਵਾਲਾ ਹੈ। ਹੁਣ ਮਨ ਵਿਚ ਇਹ ਗੱਲ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਕਾਸ਼ ਮੈ ਏਨਾ ਸਮਾ ਆਪਣੇ ਲਈ ਮੇਹਨਤ ਕਿਤੀ ਹੁੰਦੀ। ਇਸ ਅਖੋਤੀ ਰਾਜੇ ਦਾ ਸਾਥ ਨਾ ਦਿੰਦਾ।
ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਤੋਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੀ ਸਿੱਖਿਆ ਮਿਲਦੀ ਹੈ। ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਕੁਮੈਟ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰ ਦਿਓ। ਦਲਜੀਤ ਭੁੱਲਰ
ਧੰਨਵਾਦ
ਦਲਜੀਤ ਕੌਰ ਭੁੱਲਰ