ਕਈ ਵਾਰ ਇਨਸਾਨ ਦੇ ਨਾਲ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸੱਚੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਜੁੜ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਅਸਰ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਹੀ ਸਾਡੇ ਤੇ ਬਣਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਅਸੀਂ ਉਹਨਾਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਹੀ ਯਾਦ ਰੱਖਦੇ ਹਾਂ, ਜਾਂ ਫਿਰ ਕਦੀ ਵੀ ਭੁੱਲ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ ।
ਬਸ ਕੁਝ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾ ਦੀ ਹੀ ਹੈ ਇਹ ਕਹਾਣੀ:-
ਅੱਜ ਮੈਨੂੰ ਜਲੰਧਰ ਕੋਈ ਕੰਮ ਸੀ ਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਕਾਰ ਕੱਢੀ ਤੇ ਜਲੰਧਰ ਨੂੰ ਚਾਲੇ ਪਾ ਦਿੱਤੇ । ਕੰਮ ਬਹੁਤ ਜਰੂਰੀ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਮੈਨੂੰ ਉਸ ਕੰਮ ਦਾ ਹੀ ਖਿਆਲ ਵਾਰ ਵਾਰ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਬਸ ਮੈਨੂੰ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਜਲੰਧਰ ਪਹੁੰਚ ਜਾਵਾਂ ਤੇ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਨੇਪਰੇ ਚਾੜ ਕੇ ਜਲਦੀ ਘਰ ਵਾਪਿਸ ਆ ਜਾਵਾ। ਮੈਂ ਜਲੰਧਰ ਟਾਈਮ ਨਾਲੋਂ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਲੇਟ ਪਹੁੰਚਿਆ, ਪਰ ਕਈ ਵਾਰ ਕਿਸਮਤ ਚੰਗੀ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਅੱਗੇ ਇਨਸਾਨ ਵੀ ਚੰਗੇ ਮਿਲ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਤੇ ਕੰਮ ਹੋਰ ਸੋਖਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਸ ਅਫਸਰ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਲਈ ਮਿਲਣਾ ਸੀ । ਬਸ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਗੱਲਬਾਤ ਉਸ ਅਫਸਰ ਨੂੰ ਦੱਸੀ ਤੇ ਅਫਸਰ ਨੇ ਵੀ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਹਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ, ਅਸੀਂ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਇੰਨੇ ਕੁ ਮਸ਼ਰੂਫ ਹੋ ਗਏ ਕਿ ਕਦੋਂ ਦਿਨ ਢਲਿਆ ਤੇ ਕਦੋਂ ਰਾਤ ਹੋ ਗਈ ਸਾਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਿਆ ਤੇ ਕਦੋਂ ਰਾਤ ਦੇ 11 ਵੱਜ ਗਏ। ਉਸ ਅਫਸਰ ਦੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਅਸੀਂ ਖਾਣਾ ਵੀ ਹੋਟਲ ਤੋਂ ਹੀ ਖਾ ਲਿਆ । ਮੈਂ ਉਸ ਅਫਸਰ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕੀਤਾ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਆਉਣ ਦਾ ਸੱਦਾ ਦਿੰਦਿਆਂ ਵਾਪਿਸ ਚੰਡੀਗੜ ਵੱਲ ਚਾਲੇ ਪਾ ਦਿੱਤੇ। ਜਲੰਧਰ ਤੋਂ ਨਿਕਲਦੇ ਨਿਕਲਦੇ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਰਾਤ ਦਾ 1 ਵੱਜ ਗਿਆ ਅਤੇ ਰਾਤ ਦੇ 2:15 ਵਜੇ ਮੈੰ ਲੁਧਿਆਣੇ ਪਹੁੰਚਿਆ । ਪੇਸ਼ਾਬ ਦਾ ਬਹੁਤ ਜ਼ੋਰ ਪੈਣ ਕਾਰਨ ਮੈਂ ਲੁਧਿਆਣੇ ਦੇ ਮਾਇਆਪੁਰੀ ਆ ਕੇ ਜਲਦੀ-ਜਲਦੀ ‘ਚ ਗੱਡੀ ਰੋਕੀ ਤੇ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ਾਬਘਰ ਚਲਾ ਗਿਆ।
ਪਰ ਕਦੋਂ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਕੀ ਭਾਣਾ ਵਾਪਰ ਜਾਣਾ ਹੈ ਇਹ ਤਾਂ ਰੱਬ ਹੀ ਜਾਣਦਾ ਹੈ ਇਨਸਾਨ ਨਹੀਂ !
ਮੈਂ ਪੇਸ਼ਾਬ ਕਰ ਹੀ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਕਿ ਮੈਂ ਚਾਬੀ ਤਾਂ ਕਾਰ ਦੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਲੱਗੀ ਛੱਡ ਆਇਆ ਹਾਂ। ਫਿਰ ਕੀ ਸੀ ਮੈਂਨੂੰ ਭਾਜੜਾਂ ਪੈ ਗਈਆਂ ਤੇ ਛੇਤੀ-ਛੇਤੀ ਕਾਰ ਵੱਲ ਭੱਜਿਆ । ਕਾਰ ਤਾਂ ਉੱਥੇ ਹੀ ਸਹੀ ਸਲਾਮਤ ਖੜੀ ਸੀ ਪਰ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਮੈਂ ਕਾਰ ਦੀ ਬਾਰੀ ਖੋਲਦਾ ਕਾਰ ਸੈਂਟਰ ਲੋਕਿੰਗ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਲਾੱਕ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ । ਉੱਤੋਂ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਦੂਰ-ਦੂਰ ਤੱਕ ਕੋਈ ਵੀ ਦਿਖਾਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇ ਰਿਹਾ, ਸਿਰਫ ਕੁੱਤਿਆਂ ਦੇ ਭੌਂਕਣ ਦੀਆਂ ਆਵਾਜਾਂ ਹੀ ਆ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਬੇਗਾਨਾ ਸ਼ਹਿਰ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਕੋਈ ਜਾਣਦਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਜੇ ਜਾਣਦਾ ਵੀ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਵੀ ਕੀ ਕਰਦਾ ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਮੋਬਾਇਲ ਵੀ ਕਾਰ ਦੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਲਾਕ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਬਹੁਤ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਥੱਕ ਹਾਰ ਕੇ ਮੈਂ ਰਾਤ ਉੱਥੇ ਹੀ ਗੁਜਾਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਤੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹੇ ਮਿਸਤਰੀ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਕੇ ਲਾੱਕ ਖੁਲਵਾ ਲਵਾਂਗਾ।
ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਬਹੁਤ ਗੁੱਸਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਰੱਬ ਤੇ ਵੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਇਹ ਕਿਉਂ ਹੋਇਆ ?
“ਜੋ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਚੰਗੇ ਲਈ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ” ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਹੌਂਸਲਾ ਦਿੱਤਾ, ਹੋਰ ਕਰ ਵੀ ਕੀ ਸਕਦਾ ਸੀ।
ਹੁਣ ਠੰਡ ਵੀ ਲੱਗਣ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਸਰਦੀਆਂ ਦਾ ਮੌਸਮ ਕਰੀਬ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਮੌਸਮ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਕਰਵਟ ਬਦਲਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਉੱਥੇ ਪਏ ਇੱਕ ਸੀਮੇਂਟ ਦੇ ਬਣੇ ਬੈਂਚ ਉੱਤੇ ਬੈਠ ਕੇ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਕੱਟੀ।ਅਧੂਰੀ ਜਹੀ ਨੀਂਦ ਦੇ ਚਲਦਿਆਂ ਸਵੇਰ ਦੇ 5:30 ਵਜੇ ਮੇਰੇ ਕੰਨਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਰੂਹ ਨੂੰ ਸਕੂਨ ਦੇਣ ਵਾਲੀ ਆਵਾਜ ਪਈ, ਧਿਆਨ ਦੇਣ ਤੇ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਇਹ ਅਵਾਜ਼ ਮਸਜਿਦ ਵਿੱਚੋਂ ਨਮਾਜ਼ ਦੀ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਨਮਾਜ਼ ਦੀ ਆਵਾਜ ਸੁਣਦਿਆਂ ਹੀ ਮੈਂ ਹੱਥ ਜੋੜੇ ਤੇ ਮੂੰਹ ਆਪ-ਮੁਹਾਰੇ ਹੀ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਿਕਲਿਆ। ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਆਸੇ ਪਾਸੇ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਬਸ ਕੁਜ ਕਦਮਾ ਤੇ ਮਸਜਿਦ ਸੀ। ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਫਾਇਦਾ ਸੀ ਇਸ ਮਸਜਿਦ ਦਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰੀ ਕੌਮ ਦੇ ਲੋਕੀਂ ਥੋੜੀ ਨਾ ਇਸ ਮਸਜਿਦ ਦੇ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਣਗੇ ਤੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਕੀ ਵਾਸਤਾ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਈ ਖਿਆਲ ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਆ ਰਹੇ ਸਨ। ਮੈਂ ਖਿਆਲਾਂ ਵਿੱਚ ਇੰਨਾ ਗੁਆਚ ਗਿਆ ਕਿ ਮੈਂਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਕਦੋਂ ਕੋਈ ਇਨਸਾਨ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਇਆ ਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗਿਆ “ਕਿਵੇਂ ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਇੱਥੇ ਬੈਠੇ ਜੇ ਤੇ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਵੀ ਲੱਗ ਰਹੇ ਜੇ ਕੀ ਗੱਲ ਹੈ ? ਮੈਂ ਕੋਈ ਮਦਦ ਕਰਾਂ, ਜੇ ਮਦਦ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਤਾਂ” ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਮੂੰਹ ਉੱਪਰ ਵੱਲ ਨੂੰ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਉਹ ਇੱਕ ਨੌਜਵਾਨ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਸਿਰ ਤੇ ਟੋਪੀ ਪਾਈ ਹੋਈ ਸੀ ਤੇ ਆਪਣੀ ਬੋਲੀ ਤੇ ਕੱਪੜਿਆ ਤੋਂ ਮੁਸਲਮਾਨ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਉਸ ਮਸਜਿਦ ਦੇ ਵਿੱਚੋਂ ਹੀ ਨਮਾਜ ਪੜ ਕੇ ਨਿਕਲਿਆ ਸੀ । ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਰਹਿਣ ਦਿਆਂ ਦੱਸਣ ਨੂੰ ਕਿਓਂਕਿ ਇਹ ਮੁਸਲਮਾਨ ਹੈ, ਕੀ ਪਤਾ ਕੀ ਕਰ ਦਵੇ ਕਿਉਂਕਿ ਲੋਕਾਂ ਕੋਲੋਂ ਤੇ ਅਖਬਾਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਬਾਰੇ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਸੁਣ ਕੇ ਮਨ ਪੱਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਚੰਗੇ ਲੋਕ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਵਾਰ ਵਾਰ ਪੁੱਛਣ ਤੇ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸਾਰੀ ਹੱਡ ਬੀਤੀ ਦੱਸੀ । ਉਸ ਇਨਸਾਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ “ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਫਿਕਰ ਕਿਉਂ ਕਰਦੇ ਜੇ ਮੈਂ ਹਾਂ ਨਾ…
ਉਸ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਮਹਿਮੂਦ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਤੇ ਮੇਰਾ ਘਰ ਉਹ ਸਾਹਮਣੇ ਹੀ ਹੈ ” ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਉੱਥੇ ਹੋਰ ਵੀ ਮੁਸਲਮਾਨ ਮਸਜਿਦ ਦੇ ਵਿੱਚੋਂ ਨਮਾਜ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲੇ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਮਹਿਮੂਦ ਨੂੰ ਜਾਣਦੇ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਉਹਨਾ...

ਨੂੰ ਵੀ ਉਸ ਨੇ ਮੇਰੀ ਗੱਲਬਾਤ ਦੱਸੀ ਸਾਰੇ ਜਾਣੇ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾ ਮਿਲੇ ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਸਿਰਫ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਹੀ ਆਇਆ ਹੋਵਾਂ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਮੇਰੇ ਆਉਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਬੜੇ ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਹੋਵੇ । ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਅਜੇ ਤਾਂ ਬਜ਼ਾਰ ਖੁੱਲਣ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਟਾਈਮ ਪਿਆ ਹੈ ਤੁਸੀਂ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਆਓ ਜਦੋੰ ਦੁਕਾਨਾਂ ਖੁੱਲਣਗੀਆਂ ਅਸੀਂ ਆਪੇ ਹੀ ਕਾਰ ਦਾ ਲੋਕ ਖੁਲਵਾ ਦੇਵਾਂਗੇ। ਉਹਨਾਂ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲਿਆ ਤੇ ਅਸੀਂ ਥੋੜੀ ਦੂਰ ਲੱਕੜ ਦੇ ਬੈਂਚ ਤੇ ਬੈਠ ਗਏ ਤੇ ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਚਾਹ ਵੀ ਆ ਗਈ। ਚਾਹ ਕੋਣ ਲੈ ਆਇਆ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਿਆ । ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਡਰ ਵੀ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਚਾਹ ਦੇ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਪਾਇਆ ਹੀ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਪਰ ਰਾਤ ਭਰ ਟੈਨਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਚਾਹ ਪੀਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਤੇ ਚਾਹ ਪੀੰਦੇ ਪੀੰਦੇ ਮੇਰਾ ਜੋ ਡਰ ਸੀ ਉਹ ਖਤਮ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮਹਿਮੂਦ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਡੇਰੇ ਲਾ ਲਏ ਤੇ ਅਸੀਂ ਖੁਸ਼ੀ ਖੁਸ਼ੀ ਗੱਲਾਂ ਬਾਤਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗੇ। ਮੈਂਨੂੰ ਵੀ ਹੁਣ ਉਹ ਆਪਣੇ ਜਹੇ ਲੱਗ ਰਹੇ ਸੀ। ਓਹਨਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲਕੇ ਮੈਨੂੰ ਹੁਣ ਕਾਰ ਦੇ ਲਾੱਕ ਹੋਣ ਦਾ ਦੁੱਖ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਖੁਸ਼ੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਮਹਿਮੂਦ ਦੇ ਘਰੋਂ ਆਵਾਜ਼ ਆਈ ਕਿ “ਮਹਿਮੂਦ ਖਾਣਾ ਤਿਆਰ ਹੈ ਤੇ ਖਾਣਾ ਖਾ ਲਵੋ ਆ ਕੇ ” ਮਹਿਮੂਦ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਘਰ ਲੈ ਗਿਆ।

ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਮੈਂ ਗਿਆ ਤੇ ਦੇਖ ਕਿ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਮੇਰੇ ਆਉਣ ਦਾ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪਤਾ ਹੋਵੇ ਸਾਰਿਆ ਨੇ ਮੇਰੀ ਇੰਨੀ ਜਿਆਦਾ ਆਉ ਭਗਤ ਕੀਤੀ।
ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਮੈਂਨੂੰ ਬੈਠਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਤੇ ਮੈਂ ਵੀ ਉਹਨਾ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਖਾਣਾ ਖਾਣ ਲਈ ਬੈਠ ਗਿਆ, ਕਿਉਂਕਿ ਰਾਤ ਦਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾ ਖਾਧਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਮੈਂਨੂੰ ਵੀ ਭੁੱਖ ਬਹੁਤ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਮੇਰੇ ਲਈ ਕਈ ਤਰਾਂ ਦੇ ਪਕਵਾਨ ਬਣਾਏ ਸਨ । ਮੈਂ ਬਸ ਉਹਨਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਇਹ ਬਿਆਨ ਨਹੀਂ ਕਰ ਪਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਅੰਦਰੋ ਕਿੰਨਾ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ।
ਹੁਣ ਸਵੇਰ ਦੇ 9 ਵੱਜ ਚੁੱਕੇ ਸੀ। ਮਹਿਮੂਦ ਦੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਹੋਜਰੀ ਦਾ ਕੰਮ ਹੈ ਤੇ ਫੈਕਟਰੀ ਵੀ ਇੱਥੇ ਨੇੜੇ ਹੀ ਹੈ ਤੇ ਸਾਡਾ ਸਾਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਸਿੱਖਾਂ ਦੀ ਬਹੁਤ ਇੱਜ਼ਤ ਕਰਦੇ ਹਨ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸਿੱਖ ਇਤਿਹਾਸ ਦੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਅਜਿਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵੀ ਕੀਤੀਆਂ ਜਿੰਨਾ ਦਾ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ “ ਪਰ ਉਹ ਮੁਸਲਮਾਨ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਸੀ। ਤੇ ਮੈ ਸਿੱਖ ਹੁੰਦਾ ਹੋਇਆ ਵੀ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਸੀ ਆਪਣੀ ਸਿੱਖੀ ਤੋਂ । ” ਉਹ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਘੁਲ ਮਿਲ ਗਏ ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਆਪਣਾ ਮਹਿਮੂਦ ਹੀ ਹੋਵਾਂ ਜਾਂ ਕੋਈ ਮਹਿਮੂਦ ਦਾ ਛੋਟਾ ਭਰਾ ਜੋ ਕਿਤੇ ਬਾਹਰ ਰਹਿੰਦਾ ਹੋਵੇ ਤੇ ਬਹੁਤ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਘਰ ਵਾਪਿਸ ਆਇਆ ਹੋਵੇ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਭਰ ਆਇਆ। ਮਹਿਮੂਦ ਨਾਲ ਬੈਠ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਇੰਝ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਅੱਜ ਆਪਣੇ ਕਿਸੇ ਵੱਡੇ ਵੀਰ ਨਾਲ ਖਾਣਾ ਖਾ ਰਿਹਾ ਹੋਵਾਂ ਤੇ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਧਰਮਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਵੀ ਕੰਧ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਅਸੀਂ ਖਾਣਾ ਖਾਦਾ ਤੇ ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਮਿਸਤਰੀ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਕੇ ਕਾਰ ਦਾ ਲੋਕ ਵੀ ਖੁੱਲਵਾ ਦਿੱਤਾ। ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਬਾਹਰੋਂ ਮਹਿਮੂਦ ਦਾ ਦੋਸਤ ਆਇਆ ਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ “ਭਾਈਜਾਨ ਕਾਰ ਦਾ ਲਾੱਕ ਖੁੱਲ ਗਿਆ ਹੈ ਆਕੇ ਤੁਸੀ ਦੇਖ ਸਕਦੇ ਹੋ”। ਅਸੀ ਖਾਣਾ ਖਾ ਕੇ ਉੱਠੇ ਤੇ ਕਾਰ ਕੋਲ ਚਲੇ ਗਏ। ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੇੈਂ ਅਪਣਾ ਮੋਬਾਈਲ ਚੈੱਕ ਕੀਤਾ ਮੇਰੇ ਮੋਬਾਇਲ ਤੇ ਕਾਲ ਵੀ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਆਈਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸੀ। ਸਾਰੇ ਜਣੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੀ ਖੜ੍ਹੇ ਸੀ । ਇਹ ਸਮਾਂ ਸੀ ਹੁਣ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲੋਂ ਰੁਖ਼ਸਤ ਹੋਣ ਦਾ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਦਾ ਦਿਲ ਤੋਂ ਧੰਨਵਾਦ ਕੀਤਾ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਵੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਮਿਲਣ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਜਾਹਿਰ ਕੀਤੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਦੁਆਵਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ । ਮੈਂ ਮਹਿਮੂਦ ਨੂੰ ਗਲ ਲੱਗ ਕੇ ਮਿਲਿਆ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਚੰਡੀਗੜ ਆਉਣ ਦਾ ਕਹਿ ਕੇ ਚੰਡੀਗੜ ਨੂੰ ਚੱਲ ਪਿਆ।
ਰਸਤੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੇ ਹੋਏ ਅੱਜ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕੇ ਜਿਵੇਂ ਅੱਜ ਰੱਬ ਆਪ ਆ ਗਿਆ ਹੋਵੇ ਤੇ ਦੱਸ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ਕਿ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਜਾਤ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਨਾ ਕਿ ਧਰਮਾਂ ਦੀ ਤੇ ਧਰਮ ਕਦੀ ਵੀ ਮਾੜੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਤੇ ਮਾੜੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਇਨਸਾਨ ਦੀ ਸੋਚ। ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਵੀ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਬੇਗਾਨੇ ਲੋਕਾਂ ਕੋਲ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਧਰਮ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਕੋਲ ਬੈਠਾ ਹੋਵਾ। ਬਸ ਮੇਰੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਤੇ ਹੁਣ ਰੱਬ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੋਈ ਵੀ ਸ਼ਬਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇ ਮੁਆਫੀ ਵੀ ਮੰਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਰਾਤ ਵਾਲੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਜੋ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਕਹੇ ਸਨ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਮੁਸੀਬਤ ਵਿੱਚ ਫਸਿਆ ਸੀ।
ਅੱਜ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਹਨਾਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਏਹਨਾ ਨੂੰ ਨੇੜੇ ਤੋਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਜੋ ਧੰਨ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਫਰਮਾਏ ਹਨ :-
“ਅਵਲਿ ਅਲਹ ਨੂਰੁ ਉਪਾਇਆ ਕੁਦਰਤਿ ਕੇ ਸਭ ਬੰਦੇ,
ਏਕ ਨੂਰ ਤੇ ਸਭੁ ਜਗੁ ਉਪਜਿਆ ਕਉਨ ਭਲੇ ਕੋ ਮੰਦੇ”
ਲੇਖਕ – ਰਾਣਾ ਬਮਰਾਹ Rana Bamrah
ਲਿਖਣ ਦੀ ਪ੍ਰੇਰਣਾ- ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਕੌਰ ਸੱਗੂ
ਤਸਵੀਰ- ਸਰਵਪ੍ਰੀਆ ਕੌਰ Sarvpriya Kaur
ਖਾਸ ਧੰਨਵਾਦ- One Hand Artist ਬਲਜਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਮਨੇਸ Baljinder Singh Manes ,
ਸਰਬਜੀਤ ਸਿਘ Sarbjeet Singh