ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਹਾਰ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਇਕੱਲਾਪਣ ਜੇਹਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ,ਇੰਝ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕੁੱਝ ਗਵਾਚ ਗਿਆ ਹੋਵੇ ਕਿਓਂਕਿ ਅੱਜ ਉਸ ਕੁੜੀ ਦੇ ਨਾਲ ਮੈਂ ਆਖਰੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕਰਕੇ ਆਇਆ ਸੀ ਜੋ ਮੇਰੇ ਲਈ ਖ਼ੁਦਾ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਖੂਬਸੂਰਤ ਤੋਹਫ਼ਾ ਸੀ|
ਮਨ ਵਿਚ ਓਹੀ ਗੱਲਾਂ ਘੁੰਮ ਰਹੀਆਂ ਸੀ ਜੋ ਅੱਜ ਤੱਕ ਹੋਇਆਂ ਕਿਵੇਂ ਉਹ ਮਿਲੀ ਮੈਂਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਓਹਨੇ ਮੇਰੀ ਹਰ ਇੱਕ ਉਦਾਸੀ ਨੂੰ ਹਾਸੇ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ ਸੀ | ਇੰਝ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇ ਸਾਡੇ ਵਿਚ ਕੁੱਝ ਵੱਖ ਹੈ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ , ਸਾਡਾ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਇੱਕ ਟਾਹਲੀ ਹੇਠ ਮਿਲਨਾ ਭਾਵੇ ਮੁਲਾਕਾਤ ਉਹ ਸਿਰਫ ਵੀਹ-ਪੱਚੀ ਮਿੰਟ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਵੀਹ ਪੱਚੀ ਮਿੰਟ ਮੇਰੇ ਲਈ ਦਿਨ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਖੂਬਸੂਰਤ ਵਕ਼ਤ ਹੁੰਦਾ ਸੀ | ਪਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੇ ਇੱਕ ਵੱਖਰਾ ਮੋੜ ਲੈ ਲਿਆ ਸੀ , ਅਜਿਹਾ ਮੋੜ ਜਿਸਨੇ ਸਭ ਕੁਝ ਤਬਾਹ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ |
ਅੱਜ ਹੋਈ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕੋਈ ਆਮ ਮੁਲਾਕਾਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਇਹ ਮੁਲਾਕਾਤ ਮੇਰੇ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਦੁਖਦਾਈ ਮੁਲਾਕਾਤ ਸੀ | ਅੱਜ ਜਦੋ ਹੀ ਮੈਂ ਸਕੂਲ ਦੀ ਛੁੱਟੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਟਾਹਲੀ ਹੇਠ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ ਬੈਠੀ ਸੀ ,ਨਾ ਉਸਨੇ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ ਨਾ ਹੀ ਮੇਰੇ ਪੁੱਛੇ ਹਾਲ ਚਾਲ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ,ਉਸਦੇ ਇਸ ਵਤੀਰੇ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਸੋਚੀਂ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, ਫਿਰ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਚਲ ਕੁੱਝ ਖਾ ਪੀ ਕੇ ਉਸਤੋਂ ਵਜ੍ਹਾ ਪੁੱਛਦਾ ਪਰ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਉਸਦਾ ਟਿਫਨ ਫਰੋਲਿਆ ਜਿਸ ਵਿਚ ਉਹ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਮੇਰੇ ਲਈ ਪਰੌਂਠੇ ਬਣਾ ਕੇ ਲਿਆਉਂਦੀ ਸੀ ਉਹ ਖਾਲੀ ਸੀ ਪਿਛਲੇ ਤਿੰਨ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਇਹ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਹੋਇਆ ਸੀ |
ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਫਿਕਰ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਆਖਿਰ ਉਸਦੀ ਇਸ ਉਦਾਸੀ ਦੀ ਵਜਾ ਕਿ ਸੀ ,ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਬੈਠਾ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਇਸ ਵਤੀਰੇ ਦੀ ਵਜ੍ਹਾ ਪੁੱਛੀ ਪਰ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਚੁੱਪ ਨਹੀਂ ਤੋੜੀ ਬਸ ਨੀਵੀਂ ਪਾ ਕੇ ਬੈਠੀ ਰਹੀ, ਫੇਰ ਕੁਝ ਵਕ਼ਤ ਲਈ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚ ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਰਹੀ ਇਹ ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਮੈਨੂੰ ਬੇਚੈਨ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਮੈਂ ਉਸਤੋਂ ਫਿਰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਹੋਇਆ ਇਸ ਵਾਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਭਰ ਆਇਆ ,ਮੇਰੇ ਦੋਬਾਰਾ ਪੁੱਛਣ ਤੇ ਉਹ ਮੇਰੇ ਗਲ ਲੱਗ ਰੋਣ ਲੱਗ ਗਈ ਇੰਨੇ ਟਾਈਮ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿੱਚ ਉਸਨੇ ਕਦੇ ਮੈਨੂੰ ਜੱਫੀ ਨਹੀਂ ਪਾਈ ਸੀ ,ਮੇਰੇ ਮਨ ਅੰਦਰ ਬੇਚੈਨੀ ਹੋਰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵੱਧ ਰਹੀ ਸੀ ,ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਉਸਦਾ ਰੋਂਣਾ ਹੋਰ ਵਧ ਰਿਹਾ ਸੀ ,ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਇੰਝ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇ ਅਗਲਾ ਸਾਹ ਆਉਣਾ ਹੀ ਨਾ ਚਾਉਂਦਾ ਹੋਵੇ ,ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਮੇਰੀਆਂ ਵੀ ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਆਇਆਂ ,ਪਰ ਖੁੱਦ ਨੂੰ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਸੰਭਾਲਦੇ ਹੋਏ ਮੈਂ ਉਸ ਤੋਂ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ “ਕਿ ਹੋਇਆ ਰੋ ਕਿਉਂ ਰਹੀ ਏ ?”
ਉਹ : ਆਪਾਂ ਹੁਣ ਕਦੇ ਨੀ ਮਿਲਣਾ
ਮੈ : ਕਿਉਂ ! ਕਿ ਹੋਗਿਆ ਮੈਥੋਂ ਕੋਈ ਗ਼ਲਤੀ ਹੋ ਗਈ ?
ਉਹ : ਨਹੀਂ |
ਮੈ : ਫੇਰ ਕਿਉਂ ਨੀ ਮਿਲਣਾ
ਉਹ : ਮੈਂ ਕਿੰਝ ਦਸਾਂ ਤੈਨੂੰ
ਮੈ :ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ’ ਅੱਖਾਂ ਪਾ ਕੇ ਦਸ ਕਿ ਗੱਲ ਹੋਈ
ਉਹ : ਮੇਰੇ ਵੀਰੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ
ਮੈ : ਤੂੰ ਫਿਕਰ ਨਾ ਕਰ ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਨੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਉਹ ,ਹਾਂ ਜੇ ਤੈਨੂੰ ਕੁੱਝ ਕਿਹਾ ਤਾਂ ਮੈ…..
ਉਹ : ਬਸ
ਮੈ : ਕਿ ਬਸ
ਮੈਂ : ਡਰ ਲਗਦਾ ਉਸਤੋਂ ਵੀ ਤੈਨੂੰ ਜਾਂ ਮੈਨੂੰ ਕੁੱਝ ਕਰ ਨਾ ਦੇਵੇ
ਉਹ: ਦੇਖ ਪ੍ਰੀਤ ਮੇਰੇ ਵੀਰ ਨੇ ਕੁੱਝ ਨੀਂ ਕਿਹਾ ਮੈਨੂੰ ,ਬਸ ਇੱਕ ਗੱਲ ਕਹੀ
“ ਕਿ ਅਮਨ ਭੈਣ ਬਣਕੇ ਇਸ ਰਸਤੇ ਤੋਂ ਹੁਣੀ ਵਾਪਸ ਮੁੜ ਜਾ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਦਿਖਾਉਣ ਜੋਗਾ ਨੀ ਰਹਿਣਾਂ ,ਡੈਡੀ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਹੀ ਹਾਂ ਜਿਸ ਤੇ ਸਾਰੀ ਜਿੰਮੇਦਾਰੀ ਏ ,ਤੂੰ ਕੁੱਝ ਅਜਿਹਾ ਨਾ ਕਰ ਜਿਸ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣਾ ਆਪ ਖਤਮ ਕਰਨਾ ਪਵੇ”
ਉਹ :ਇਹ ਗੱਲ ਕਹਿੰਦੇ ਮੇਰੇ ਵੀਰ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹੰਝੂ ਆ ਗਏ ਸੀ
ਮੈ ;(ਚੁੱਪ)
ਉਹ : ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਆਪਾਂ ਗ਼ਲਤ ਨਹੀਂ ਹਾਂ ,ਪਰ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ ਇੰਨਾ ਹੌਂਸਲਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਵੀਰ ਨੂੰ ਮਰਦਾ ਦੇਖ ਸਕਾਂ , ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਲਈ ਬਹੁਤ ਕੁੱਝ ਹੋ ਸਕਦਾ ਪਰ ਮੇਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਨਹੀਂ, ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਵੀ ਹੈ ਜੋ ਤੇਰੇ ਜਿੰਨਾ ਹੀ ਖਾਸ ਏ ਮੇਰੇ ਲਈ ,ਇਸ ਲਈ ਮੈਨੂੰ ਮਾਫ ਕਰ ਦੇਵੀਂ ,
ਉਹ : ਤੂੰ ਕੁੱਝ ਬੋਲ ਕਿਉਂ ਨੀ ਰਿਹਾ
ਮੈ : (ਥੋੜ੍ਹਾ ਮੁਸ੍ਕੁਰਾਓਂਦੇ ਹੋਏ ) ਕਿ ਬੋਲਾਂ ਯਰ ਮੈਂ ਹੁਣ ਤੈਨੂੰ ਕੁੱਝ ਕਹਿ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ,
ਉਹ :(ਰੋਂਦੀ ਹੋਈ ) : ਕੁੱਝ ਤਾਂ ਕਹਿ ,ਚਾਰ ਗਾਲ਼ਾਂ ਹੀ ਕੱਢ ਲੈ ਪਰ ਬੋਲ
ਮੈਂ : ਆਪਾਂ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲਵਾਂਗੇ ,
ਉਹ : ਕਿਸੇ ਨੇ ਨਹੀਂ ਮੰਨਣਾ ,ਆਪਣੀਆਂ ਜ਼ਾਤਾਂ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਣਗੀਆਂ ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਟੱਕਰ ਲੈਣ ਦਾ ਹੌਂਸਲਾ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਏ,
ਮੈ :ਮੈਂ ਕਿ ਕਰਾਂ ਯਰ ਹੁਣ ਤੂੰ ਤਾਂ ਹੈ ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਸਮਝਦੀ ਏ ,ਮੈਂ ਇਕੱਲਾ ਰਹਿ ਜਾਊਂਗਾ ਯਰ ,ਤੇਰੇ ਬਿਨਾ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਕੁੱਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬਚਣਾ ,ਪਲੀਜ਼ ਨਾ ਜਾ ਆਪਾਂ ਕੋਈ ਰਸਤਾ ਕੱਢ ਲਾਵਾਂਗੇ
ਉਹ : ਆਪਣੇ ਲਈ ਸਭ ਰਸਤੇ ਬੰਦ ਨੇ ,
ਮੈਂ : (ਖਾਮੋਸ਼ੀ)
ਉਹ :ਤੂੰ ਇਹ ਬਰੈਸਲੇਟ ਰੱਖ ਲੈ ਕਾਲੇ ਮਣਕਿਆ ਵਾਲਾ ,ਆਪਣੀ ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਏਹੀ ਇੱਕ ਗਵਾਹ ਏ |
ਹੋ ਸਕੇ ਤਾ ਮੈਨੂੰ ਮਾਫ ਕਰ ਦੇਵੀਂ ,
..
ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਡੇ ਵਿਚ ਸਿਰਫ ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਸੀ ਹੋਰ ਕੁੱਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ,ਫਿਰ ਉਹ ਚਲੀ ਗਈ ਮੈਥੋਂ ਦੂਰ ਬਹੁਤ ਦੂਰ |
ਭਾਵੇਂ ਅਸੀਂ ਇੱਕੋ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਹਾਂ ਪਰ ਬਹੁਤ ਲੰਬੀ ਦੂਰੀ ਹੈ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਇਹ ਦੂਰੀ ਮੈਥੋਂ ਸ਼ਇਦ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਨਹੀਂ ਤਹਿ ਹੋਂਣੀ|

ਦਿਲਾ ਫਿਰ ਇੱਕ ਵਾਰ
ਹੋ ਗਈ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਹਾਰ
ਹੁਣ ਮੈਂ ਕਿਸਨੂੰ ਉਲ੍ਹਾਮਾ ਦੇਵਾਂ
ਇਹ ਜ਼ਾਤਾਂ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ
ਜਾਂ ਇੱਜਤਾਂ ਖਾਤਰ ਜ਼ੁਬਾਨਾਂ ਤੇ
ਤਾਲੇ ਲਾਉਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ
ਦਸ ਹੁਣ ਕੇਹੜੀ ਕੋਰਟ ਕਚਹਿਰੀ
ਖੜਕਾਵਾਂ ਮੈ ਦ੍ਵਾਰ
ਦਿਲਾ ਫਿਰ ਇੱਕ ਵਾਰ
ਹੋ ਗਈ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਹਾਰ |

ਚਾਰ ਸਾਲ ਬਾਅਦ
ਕਾਲਜ ਤੋ ਘਰ ਆਉਣ ਤੋ ਬਾਅਦ ਅੱਜ ਦਿਲ ਕੀਤਾ ਕਿ ਮੈਂ ਪਾਰਕ ਵਿੱਚ ਚਲਾ ਜਾਵਾਂ . ਬੜੇ ਦਿਨਾ ਬਾਅਦ ਸ਼ਾਮ ਦੇ 6 ਕੁ ਵਜੇ ਮੈ ਪਾਰਕ ਵਿੱਚ ਜਾ ਬੈਠਿਆ. ਉਥੇ ਇੱਕ ਦਰੱਖਤ ਦੇ ਹੇਠਾ ਇੱਕ ਬੈਂਚ ਤੇ ਬੈਠਾ ਮੈ ਆਪਣੀ ਡੂੰਘੀ ਸੋਚ ਵਿੱਚ ਗਵਾਚਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ. ਅਚਾਨਕ ਮੇਰੇ ਕੰਨਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਆਵਾਜ਼ ਪਈ.ਇਸ ਆਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਪਛਾਣਨ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਦੇਰ ਨਾ ਲੱਗੀ. ਇਸ ਆਵਾਜ਼ ਨਾਲ ਮੈ ਚੰਗੀ ਤਰਾ ਵਾਕਿਫ ਸੀ. ਬੜੇ ਸਾਲਾ ਬਾਅਦ ਇਹ ਆਵਾਜ਼ ਮੇਰੇ ਕੰਨਾਂ ਨੂੰ ਨਸੀਬ ਹੋਈ ਸੀ. ਮੈ ਆਵਾਜ਼ ਦੀ ਮਾਲਕ ਸ਼ਖਸ਼ ਨੂੰ ਲੱਭਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ . ਇੱਕ ਤਰਾਂ ਨਾਲ ਮੈ ਪਾਗਲਾ ਵਾਂਗ ਉਹਨੂੰ ਲੱਭ ਰਿਹਾ ਸੀ . ਆਖਿਰ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਦਰੱਖ਼ਤ ਦੀ ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ਇੱਕ ਨਿੱਕੇ ਬੈਂਚ ਤੇ ਬੇਠੀ ਦਿਖੀ. ਉਹਨੂੰ ਦੇਖ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਜਿਵੇ ਵਕਤ ਖਲੋ ਗਿਆ ਹੋਵੇ .ਕੁੱਝ ਪਲ ਅਸੀ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖਦੇ ਰਹੇ .ਉਹੀ ਚਾਰ ਸਾਲ ਪੁਰਾਣੀ ਗਹਿਰੀ ਦੋਸਤੀ ਜਾਂ ਮੁਹੱਬਤ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲੀ. ਹਾਲ ਚਾਲ ਪੁੱਛਣ ਤੇ ਭਾਵੇ ਅਸੀ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਹੱਸ ਕੇ ਠੀਕ ਹਾਂ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ . ਪਰ ਦੋਵਾ ਦੇ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਨਮੀ ਸਭ ਦੱਸ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਕੁੱਝ ਠੀਕ ਨਹੀ ਹੈ. ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਦੀ ਤੜਪ ਮੈਨੂੰ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ. 5 ਮਿੰਟ ਦੀ ਸੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ,ਪਰ ਬੀਤੀ ਸਾਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਸਫੇ ਖੁੱਲ ਗਏ ਸੀ. ਉਹ ਉਹੀ ਸਭ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਅੱਖ ਤੇ ਦਿਲ ਦੇ ਬੂਹੇ ਖੜਕਾਉਣ ਲੱਗੀਆਂ ਸਨ. ਉਹ ਤਾ ਕੁੱਝ ਵਕਤ ਬਾਅਦ ਘਰ ਚਲੇ ਗਏ. ਪਰ ਮੈ ਫਿਰ ਕੱਲਾ ਰਹਿ ਗਿਆ.ਉਸ ਪਾਰਕ ਦੀ ਇੰਨੀ ਰੌਣਕ ਵਿੱਚ ਵੀ ਮੈ ਇਕੱਲਾ ਸੀ ਤੇ ਦਿਲ ਦਾ ਦਰਦ ਅੱਖ ਤੇ ਆਉਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸੀ.ਬਸ ਖਾਮੋਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਹੀ ਬੈਠਾ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸੀ ਮੈ. ਘਰ ਜਾਣ ਨੂੰ ਦਿਲ ਨੀ ਸੀ ਕਰ ਰਿਹਾ. ਇਸ ਲਈ ਮੈ ਉਥੇ ਹੀ ਬੈਠਾ ਰਿਹਾ . ਦਿਲ ਦੀ ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਵਿੱਚ ਤੇ ਚਿਹਰੇ ਦੀ ਉਦਾਸੀ ਵਿੱਚ . ਵਕਤ ਬੀਤਦਾ ਗਿਆ ਤੇ ਰਾਤ ਦੇ 10 ਵੱਜ ਗਏ . ਘਰੋ ਬਾਰ ਬਾਰ ਫੋਨ ਆ ਰਹੇ ਸੀ ਤੇ ਮੇਰਾ ਮਨ ਨਹੀ ਸੀ ਮੰਨਦਾ . ਆਖਿਰ ਮੈ ਘਰ ਆਇਆ ਤੇ ਮੰਜੇ ਤੇ ਪੈ ਗਿਆ ਰੋਟੀ ਦੀ ਮੈਨੂੰ ਭੁੱਖ ਨਾ ਰਹੀ. ਮੰਜੇ ਤੇ ਪਿਆ ਵੀ ਮੇਰੀ ਅੱਖਾ ਮੂਹਰੇ ਉਹੀਉ ਸਭ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਮੈ ਭੁੱਲਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਸਾਲਾਂ ਤੋ ਕਰਦਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ. ਨਿੰਦਰ ਆਉਣ ਦਾ ਨਾਮ ਨਹੀ ਸੀ ਲੈ ਰਹੀ . ਤੇ ਸੋਚਦੇ ਸੋਚਦੇ ਸਵੇਰ ਦੇ 4 ਵੱਜ ਗਏ . ਤੇ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਦੀ ਸੁਰੂਆਤ ਹੋ ਗਈ ਤੇ 7 ਵਜੇ ਮੈਂ ਕਾਲਜ ਵੱਲ ਚੱਲ ਪਿਆ.
ਪੰਜ ਸਾਲ ਬਾਅਦ
ਉਸ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚੋਂ ਗਿਆਂ ਪੰਜ ਸਾਲ ਹੋ ਗਏ, ਇਹਨਾਂ ਪੰਜ ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਵਕਫ਼ੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮੁਲਾਕਾਤ ਹੋਈ ਸੀ, ਓਹਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਅੱਗੇ ਤਾਂ ਵਧ ਰਹੀ ਏ ਪਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੁਣ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦੀ ਇਹ ਇੱਕ ਉਲਝਣ ਜਿਹੀ ਬਣਕੇ ਰਹਿ ਗਈ ਏ ,ਉਹ ਉਲਝਣ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਹੋਰ ਉਲਝਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ , ਪਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਏ ਲੰਘਾਉਣੀ ਤੇ ਪੈਣੀ ਏ ,ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇੱਕ ਸਫਰ ਜਿਹਾ ਲਗਦੀ ਏ ਜਿਸਦੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਮੌਤ ਹੈ|
ਇਹ ਜੋ ਇਸ਼ਕ ਹੁੰਦਾ ਏ ਇਸਦੇ ਦੋ ਹੀ ਅੰਤ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਜਾਂ ਤਾਂ ਆਸ਼ਿਕ ਮਰ ਜਾਂਦਾ ਏ ਜਾਂ ਫਿਰ ਉਸਦੇ ਅੰਦਰ ਦਾ ਇਸ਼ਕ
ਔਖਾ-ਸੌਖਾ ਇਥੇ ਸਭ ਦਾ
ਸਰ ਜਾਂਦਾ ਏ ,
ਕਦੇ ਇਸ਼ਕ ਤੇ ਕਦੇ ਆਸ਼ਿਕ
ਮਰ ਜਾਂਦਾ ਏ ,
ਕਈ ਵਾਰ ਖਤਮ ਕਰਦੀਆਂ ਨੇ
ਮਜਬੂਰੀਆਂ ਇਸਨੂੰ
ਤੇ ਕਦੇ ਸੱਜਣ ਬੇਵਫ਼ਾਈ
ਕਰ ਜਾਂਦਾ ਏ ,
ਕਦੇ ਇਸ਼ਕ ਤੇ ਕਦੇ ਆਸ਼ਿਕ
ਮਰ ਜਾਂਦਾ ਏ ,
ਕੋਈ ਮਿਰਜ਼ੇ ਵਰਗਾ ਕਰੇ ਕੋਸ਼ਿਸ਼
ਜਿੱਤਣ ਦੀ
ਫੇਰ ਸਾਹਿਬਾ ਵਰਗੀਆਂ ਦਾ ਦਿਲ
ਡਰ ਜਾਂਦਾ ਏ
ਕਦੇ ਇਸ਼ਕ ਤੇ ਕਦੇ ਆਸ਼ਿਕ
ਮਰ ਜਾਂਦਾ ਏ ,
...

ਕੋਈ ਪ੍ਰੀਤ ਵਰਗਾ ਕੱਟ ਲਵੇ ਜਿੰਦ
ਕਾਲੇ ਮਣਕਿਆਂ ਸਹਾਰੇ
ਕੋਈ ਹਾਰ ਮੰਨ ਕੇ ਸਿਵਿਆਂ ਵਿੱਚ
ਠਰ ਜਾਂਦਾ ਏ,
ਕਦੇ ਇਸ਼ਕ ਤੇ ਕਦੇ ਆਸ਼ਿਕ
ਮਰ ਜਾਂਦਾ ਏ ,
ਸ਼ਇਦ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਮੈਂ ਵੀ ਅੱਗੇ ਵਧ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਮੈਂ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਨੌਕਰੀ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਸੀ ਮੈਂ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਕੰਮ ਵਿਚ ਰੁਝਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ , ਸ਼ਇਦ ਇਸ਼ਕ ਖਤਮ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ | ਪਰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜੇਹਾ ਹਿੱਸਾ ਇਸਦਾ ਬਾਕੀ ਸੀ ਜੋ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸੌਂਣ ਲੱਗਿਆਂ ਦਿਲ ਨੂੰ ਉਦਾਸ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਸੀ |
ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਚਲ ਰਹੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਠਹਿਰਾਵ ਆਇਆ , ਇੱਕ ਦਿਨ ਆਪਣੇ ਛੁੱਟੀ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਮੈਂ ਮਾਰਕਿਟ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਇੱਕ ਲੜਕੀ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਕੰਨਾਂ ਵਿਚ ਪਈ ,ਮੈਂ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਕੇ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਪੁਰਾਣੀ ਜਮਾਤਣ ਸੀ ,
ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਕੇ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ ,ਹਾਲ-ਚਾਲ ਤੇ ਗ਼ੱਲਾਂਬਾਤਾਂ ਦਾ ਸਿਲਸਿਲਾ ਚਲ ਹੀ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਵਾਲ ਉੱਠਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਇਸਤੋਂ ਉਸ ਕੁੜੀ ਦਾ ਹਾਲ ਪੁੱਛਾਂ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਹੈ ਉਹ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਲੰਘ ਰਹੀ ਏ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਉਸਦੀ?
ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਉਪਰ ਕਾਬੂ ਕਰਨ ਦੀ ਨਾਕਾਮ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਆਖਿਰ ਉਸਤੋਂ ਪੁੱਛ ਹੀ ਲਿਆ ਉਸ ਕੁੜੀ ਦੇ ਬਾਰੇ |
ਪਰ ਓਹਨੇ ਜੋ ਦੱਸਿਆ ਉਹ ਸੁਣ ਕੇ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਦੁੱਖ ਦੀ ਇੱਕ ਲਹਿਰ ਉੱਠੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਰੁਕਿਆ ਨਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਮੈਂ ਉਸ ਕੁੜੀ ਦੇ ਪਿੰਡ ਵੱਲ ਵਧਣ ਲੱਗਿਆ ਪਰ ਅੱਧ ਵਿੱਚ ਹੀ ਮੇਰੇ ਪੈਰ ਰੁਕ ਗਏ ,ਮਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਹੁਣ ਓਥੇ ਬਚਿਆ ਹੀ ਕਿ ਏ ,ਸਭ ਕੁੱਝ ਤੇ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿਓਂਕਿ ਉਸਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਿਆ ਏ |
ਮੇਰੇ ਲਈ ਇਹ ਝੱਲਣਾ ਔਖਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਇੰਝ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਉਸ ਦਿਨ ਨਹੀਂ ਅੱਜ ਗਵਾਇਆ ਹੋਵੇ ,ਮੇਰੀ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਅਸਲ ਹਾਰ ਅੱਜ ਹੋਈ ਹੋਵੇ | ਦਿਲ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਾਸ਼! ਜੇ ਮੈਨੂੰ ਉਸਦੇ ਵਿਆਹ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਹੀ ਪਤਾ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਸਭ ਕੁਝ ਰੋਕ ਲੈਂਦਾ ,ਪਰ ਫਿਰ ਵਿਚਾਰ ਆਇਆ ਕਿ ਓਹਨੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਖੜ੍ਹਨਾ ਸੀ ਜੇ ਮੈਂ ਓਥੇ ਪਹੁੰਚ ਵੀ ਜਾਂਦਾ ਤਾ ਵੀ ਮੈਂ ਹਾਰ ਕੇ ਹੀ ਮੁੜਨਾ ਸੀ , ਮੈਂ ਬਸ ਖਾਮੋਸ਼ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਬਾਹਰਲੀ ਫਿਰਨੀ ਤੇ ਸੜਕ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਪਏ ਇੱਕ ਫੱਟੇ ਉਪਰ ਬੈਠਾ ਸੀ ,ਮਨ ਵਿਚ ਮਰਨ ਦੇ ਖਿਆਲ ਵੀ ਆ ਰਹੇ ਸੀ ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਮੇਰੀ ਨਿਗਾਹ ਹੱਥ ਵਿਚ ਪਾਏ ਕਾਲੇ ਮਣਕਿਆਂ ਤੇ ਪਈ ਮੈਨੂੰ ਇੰਝ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇ ਇਹ ਮਣਕੇ ਮੈਨੂੰ ਜਿਉਂਦੇ ਰਹਿਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋਣ,ਖਿਆਲਾਂ ਦੀ ਇਸੇ ਉਧੇੜ੍ਹ-ਬੁਣ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਸ਼ਾਮ ਤੱਕ ਓਥੇ ਹੀ ਬੈਠਿਆ ਰਿਹਾ |
ਮੈਂ ਨਿੱਤ ਤੁਰਦਾ ਹਾਂ ਤੇਰੇ ਪਿੰਡ ਵੱਲ ਨੂੰ
ਪਰ ਮੁੜ ਪੈਂਦਾ ਹਾਂ
ਵਜ੍ਹਾ ਤੂੰ ਜਾਣਦੀ ਏਂ
ਜਾਂ ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ,
ਸਾਰੇ ਪੁੱਛਦੇ ਨੇ ਮੈਂ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ
ਏਨਾ ਖਾਮੋਸ਼ ਕਿਉਂ ?
ਪਰ ਵਜ੍ਹਾ ਤੂੰ ਜਾਣਦੀ ਏਂ
ਜਾਂ ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ,

ਗ਼ਮ ਤਾਂ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਅੰਦਰ ਏ
ਹਾਲੇ ਰਾਹਤ ਕਿਥੋਂ ਆਈ ਏ,
ਪਰ ਦਸ ਨੀ ਹੁੰਦਾ ਮੈਥੋਂ ਚੇਹਰੇ ਤੇ
ਮੁਸਕੁਰਾਹਟ ਕਿਥੋਂ ਆਈ ਏ ,
ਸਭ ਪੁੱਛਦੇ ਨੇ ਮੇਰੀ ਪਹਿਲੀ ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਨਾਂ
ਪਰ ਮੈਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਦੱਸਦਾ,

ਕਿਉਂ ਵਜ੍ਹਾ ਤੂੰ ਜਾਣਦੀ ਏਂ
ਜਾਂ ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ,
ਉਸਦੇ ਵਿਆਹ ਨੂੰ ਦੋ ਮਹੀਨੇ ਬੀਤ ਗਏ ਸੀ ਮੈਂ ਵੀ ਹੁਣ ਸੰਭਲ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਫਿਰ ਤੋਂ ਵਾਪਿਸ ਪਟੜੀ ਤੇ ਆ ਰਹੀ ਸੀ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਤਰਾਂ ਹੀ ਮੈਂ ਫਿਰ ਤੋਂ ਆਪਣੇ-ਆਪ ਨੂੰ ਰੁਝੇਵਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪਾ ਲਿਆ ਸੀ ,ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਲੱਗਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ
ਤੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਮੈਨੂੰ ਘੇਰਾ ਪਾ ਲੈਂਦੀਆਂ ਸੀ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਹੁਣ ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਸੌਂਣ ਦੀ ਆਦਤ ਪੈ ਗਈ ਸੀ ,
ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਓਹਦੀ ਯਾਦ ਵੀ ਘੱਟ ਗਈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਅੱਗੇ ਵਧ ਗਿਆ ,ਸਭ ਕੁਝ ਸਹੀ ਚੱਲਣ ਲੱਗਾ| ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਹੀ ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਬੀਤ ਗਏ ਸਭ ਕੁੱਝ ਸਹੀ ਚਲ ਰਿਹਾ ਸੀ |

ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਬਾਅਦ
ਰੁਝੇਵਿਆ ਭਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਚਲ ਰਹੀ ਸੀ ਪਰ ਕਿਸਮਤ ਦੀਆਂ ਖੇਡਾਂ ਹਾਲੇ ਖਤਮ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆਂ ਸੀ, ਵਕਤ ਫਿਰ ਪਲਟਿਆ ਤੇ ਦਿਲ ਫਿਰ ਤੋਂ ਉਦਾਸੀ ਦੇ ਉਸ ਦੌਰ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ , ਕਿਓਂਕਿ ਉਸਦੇ ਬਾਰੇ ਇੱਕ ਖਬਰ ਮੇਰੇ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚੀ |
ਉਸ ਦਿਨ ਸਵੇਰ ਵੇਲੇ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਲਈ ਨਾਲਦੇ ਪਿੰਡ ਗਿਆ ਸੀ ਇਹ ਪਿੰਡ ਉਸੇ ਕੁੜੀ ਦਾ ਸੀ ਪਰ ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਕੋਈ ਜਿਆਦਾ ਨਾਮੋਸ਼ੀ ਜਿਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ| ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਖਤਮ ਕਰਕੇ ਜਦੋਂ ਵਾਪਿਸ ਆਉਂਣ ਲਗਾ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰਾ ਇੱਕ ਦੋਸਤ ਮਿਲਿਆ ,ਕਾਫੀ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਮਿਲੇ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਲੈ ਲਗਿਆ .ਸਾਡੇ ਵਿੱਚ ਗੱਲਾਂਬਾਤਾਂ ਚਲ ਰਹੀਆਂ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਸਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਕੱਲ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਕਿਸੇ ਦੇ ਭੋਗ ਤੇ ਗਏ ਸਨ ਨੌਜਵਾਨ ਕੁੜੀ ਜਿਸਦਾ ਥੋੜ੍ਹੇ ਟਾਈਮ ਪਹਿਲਾ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ ਸੀ ਉਸਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ,ਮੌਤ ਦੀ ਵਜ੍ਹਾ ਕਹਿੰਦੇ ਕਿ ਰਸੋਈ ਵਿਚ ਅੱਗ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ ਜਿਸ ਨਾਲ ਲੜਕੀ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ |
ਪਰ ਵਿਚਲੀ ਗੱਲ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਕਿ ਦਾਜ਼ ਦੇ ਭੁੱਖਿਆਂ ਨੇ ਜਾਣ ਬੁਝ ਕੇ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ |ਇਸਦੇ ਬਾਰੇ ਅਜੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਵਜ੍ਹਾ ਹਾਦਸਾ ਸੀ ਜਾਂ ਕਤਲ ਪਰ ਘਰਦਿਆਂ ਨੇ ਕੋਈ ਕਾਰਵਾਈ ਦੀ ਮੰਗ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ , ਗੱਲ ਦੱਬ ਗਈ ਸੀ | ਸਾਡੀ ਇਸ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਚੱਲ ਹੀ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕੁੜੀ ਦਾ ਨਾਮ ਦੱਸਿਆ ,ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਅੰਦਰੋਂ ਚੀਖ ਉਠਿਆ ਮੈਂ ਉਸ ਤੋਂ ਦੋਬਾਰਾ ਨਾਮ ਪੁੱਛਿਆ ਉਸਨੇ ਓਹੀਓ ਨਾਮ ਦੱਸਿਆ ਇਹ ਓਹੀ ਕੁੜੀ ਸੀ ,ਮੇਰੀ ਪਹਿਲੀ ਮੁਹੱਬਤ , ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਾਣੀ ਵਹਿ ਤੁਰਿਆ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣ ਦੀ ਬਹੁਤ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਅੱਜ ਸੰਭਲਿਆ ਨਹੀਂ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਮੇਰਾ ਦੋਸਤ ਮੈਥੋਂ ਪੁੱਛ ਰਿਹਾ ਸੀ ਮੈਂ ਰੋ ਕਿਉਂ ਰਿਹਾ ਪਰ ਮੇਰੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਵਿਚੋਂ ਕੋਈ ਬੋਲ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲ ਰਹੇ ਸੀ , ਮੈਂ ਓਥੋਂ ਉੱਠ ਕੇ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਵੱਲ ਵਾਪਿਸ ਆਉਂਣ ਲੱਗਾ ਮੋਟਰ-ਸਾਈਕਲ ਤੇ ਪਿੰਡ ਆਉਂਦੀਆਂ ਵੀ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਾਣੀ ਵਗ ਰਿਹਾ ਮੈਥੋਂ ਅੱਜ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਕਾਬੂ ਨਹੀਂ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ | ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਚਲਦੇ-ਚਲਦੇ ਪਿੰਡ ਵੱਲ ਜਾਂਦੇ ਕੱਚੇ ਰਾਹ ਤੇ ਖੇਤ ਵੱਲ ਮੇਰਾ ਮੋਟਰ-ਸਾਈਕਲ ਡਿੱਗ ਪਿਆ, ਮੈਂ ਦੋਬਾਰਾ ਉੱਠਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਾ ਕੀਤੀ ਮੈਂ ਮੋਟਰ-ਸਾਈਕਲ ਕੋਲ ਬੈਠਾ ਬਸ ਰੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ,ਸੁੰਨੇ ਰਾਹ ਵਿਚ ਮੇਰਾ ਰੋਣਾ ਸੁਣਨ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ,ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਟਾਈਮ ਮੈਂ ਓਥੇ ਬੈਠਾ ਰਿਹਾ ਹੰਝੂ ਵਹਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ ਪਰ ਇੱਕ ਸਮੇਂ ਤੇ ਮੇਰੇ ਹੰਝੂ ਬੰਦ ਹੋ ਗਏ ਮੈਨੂੰ ਦੁਨਿਆਂ ਦੀ ਹੋਸ਼ ਆਈ ਮੈਂ ਔਖੇ ਸੌਖੇ ਵਾਪਿਸ ਘਰ ਆਇਆ , ਘਰ ਵਿਚ ਵੀ ਕੋਈ ਨਹੀਂ’ ਮੈਂ ਬਸ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਂਤ ਬੈਠਾ ਸੀ, ਕਮਰੇ ਦਾ ਇਕੱਲਾਪਣ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਬਿਆਨ ਕਰਦਾ ਦਿਸ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਇਸ ਦੁੱਖ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਤੁਰ ਅੰਦਰ ਤੱਕ ਤੋੜ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਸੀ , ਇਹ ਦੁੱਖ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਸੀ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੱਸ ਸਕਦਾ ਸੀ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਪਛਤਾਵਾ ਸੀ ਕਿ ਕਾਸ਼ ! ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਘਰੋਂ ਕੱਢ ਲਿਓਂਦਾ ਜਾਂ ਉਸਦਾ ਵਿਆਹ ਰੋਕ ਲੈਂਦਾ ਪਰ ਹੁਣ ਕੁਝ ਨੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ |
ਸਭ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਵਿਚਾਰ ਆਇਆ ਕਿ ਉਸਦੇ ਸੌਹਰਿਆਂ ਤੋਂ ਬਦਲਾ ਲਵਾਂ ਪਰ ਫਿਰ ਮਨ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਕਿ ਉਸਦੀ ਬਦਨਾਮੀ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ ਅਤੇ ਦੂਸਰਾ ਮੈਨੂੰ ਪੂਰੀ ਗੱਲ ਦਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦਾ ਕਤਲ ਹੋਇਆ ਜਾਂ ਇਹ ਸਿਰਫ ਹਾਦਸਾ ਏ |

……………………………………………………………..
ਸਮਾਪਤ
ਲੇਖਕ ਵਲੋਂ :-
ਸਤਿ ਸ਼੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਜੀ
ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰਨਾ ਚਾਹਾਂਗਾ ਕਿ ਤੁਸੀ ਇਸ ਨੂੰ ਅੰਤ ਤੱਕ ਪੜ੍ਹਿਆ | ਕਹਾਣੀ ਵਿੱਚ ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਿ ਹੋਵੇਗਾ ਜਾਂ ਕਿ ਹੋਂਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਇਹ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਉਪਰ ਛੱਡਦਾ ਹਾਂ |
ਤੁਸੀ ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਬਾਰੇ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਵਟ੍ਸਅਪ ਨੰਬਰ ਤੇ ਦੇ ਸਕਦੇ ਓ |
ਧੰਨਵਾਦ ਸਹਿਤ
ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਸਿੱਧੂ
ਵਟ੍ਸਅਪ ਨੰਬਰ :-6280981326