ਰੱਬ ਜੀ

ਕਰਫਿਊ ਲੱਗ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਕਰੋਨਾ ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਕਰਕੇ ਹਾਹਾਕਾਰ ਮੱਚੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਲੋਕ ਸਭ ਕੁਝ ਜਾਣਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਸਰਕਾਰੀ ਨਿਯਮਾਂ ਦੀਆਂ ਧੱਜੀਆਂ ਉਡਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਪੁਲਿਸ ਦੇ ਕਹਿਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਬਾਹਰੋਂ ਆਉਣੇ ਹੱਟਦੇ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਪਿੰਡਾਂ ਦੀਆਂ ਸੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਭਾਵੇਂ ਥੋੜੀ ਚਹਿਲਕਦਮੀ ਘਟੀ ਸੀ ਪਰ ਪੁਲਿਸ ਦੇ ਗੇੜਾ ਮਾਰਨ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ ਲੋਕ ਅਕਸਰ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਭਾਂਤ-ਭਾਂਤ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਲੋਕ ਇਸ ਬਿਮਾਰੀ ਦਾ ਠੀਕਰਾ ਅਖੀਰ ਨੂੰ ਰੱਬ ਸਿਰ ਮੜ੍ਹ ਦਿੰਦੇ ਸਨ। ਕਈ ਕਹਿੰਦੇ ਕਿ ਕੋਈ ਰੱਬ ਨਹੀਂ, ਐਂਵੇਂ ਸਾਡਾ ਵਹਿਮ ਹੈ। ਫਿਰ ਰੱਬ ਦੀ ਕਰੋਪੀ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਦੂਜਾ ਕਹਿ ਦਿੰਦਾ, ਆਹੀ ਤਾਂ ਗੱਲ ਸਾਨੂੰ ਮਾਰੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਹੜਾ ਅੱਧਾ ਮੁਲਕ ਨਾਸਤਿਕ ਬਣਿਆ ਫਿਰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਹੀ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਦਿਨੇ ਤਾਰੇ ਵਿਖਾਏ ਹਨ। ਜੇ ਮੰਨੀ ਜਾਂਦੇ ਚੰਗੇ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਨਾਲ ਦੇ ਦੂਜੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਹਾਮੀ ਭਰੀ। ਤੀਜਾ ਬੋਲਿਆ ਕਿ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮੈਂ ਮਾਰਦੀ ਹੈ, ਰੱਬ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਮਾਰਦਾ। ਹਰ ਵਕਤ ਮੈਂ-ਮੈਂ ਕਰੀ ਜਾਣੀ ਭਲਾਂ ਕਿੰਨੀ ਕੁ ਸਿਆਣਪ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਆ ਵੇਖ ਲੋ ਤੁਸੀਂ, ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਨੇ ਤੇਰਾ-ਤੇਰਾ ਕਰਕੇ ਸਭ ਕੁੱਝ ਲੁਟਾ ਦਿੱਤਾ ਪਰ ਇੱਥੇ ਹਰ ਕੋਈ ਹਾਉਮੈਂ ਦੀ ਪੰਡ ਚੁੱਕੀ ਫਿਰਦਾ ਹੈ। ਸਾਰਾ ਸੰਸਾਰ ਆਪਣੇ ਹੰਕਾਰ ਵਿੱਚ ਮਸਤ ਸੀ। ਖੁਦ ਨੂੰ ਰੱਬ ਸਮਝਣ ਲੱਗ ਪਏ ਸਨ ਤਾਂ ਹੀ ਇਹ ਭਾਣਾ ਵਰਤਿਆ ਹੈ। ਆਪਣੇ ਸੁਆਰਥ ਦੀ ਖਾਤਰ ਪ੍ਰਕਿਰਤੀ ਨਾਲ ਖਿਲਵਾੜ ਕਰੀ ਜਾ ਰਹੇ ਸੀ ਲੋਕ। ਚੌਥਾ ਬੋਲਿਆ, ਕਿਉਂ ਜਬਲੀਆਂ ਮਾਰੀ ਜਾਨਾਂ, ਵੱਡਾ ਰੱਬ ਦਾ ਪੁਜਾਰੀ ਬਣਿਆ ਹੈ। ਨਾ ਜੇ ਐਡਾ ਹੀ ਵੱਡਾ ਹੈ ਤੇਰਾ ਰੱਬ, ਤੇ ਤੂੰ ਜਾ ਕੇ ਕਹਿ ਦੇ ਉਹਨੂੰ, ਕਿਉਂ ਸੂਲੀ ਤੇ ਚਾੜੀ ਜਾਨਾ ਲੋਕ, ਨਾ ਫੇਰ ਕਿਹੜਾ ਤੇਰੇ ਆਖੇ ਲੱਗ ਜੂ, ਵੱਡੇ ਆਸਤਿਕ ਦੇ। ਕੋਈ ਰੱਬ- ਰੁਬ ਨਹੀਂ, ਐਂਵੇਂ ਭਰਮ ਭੁਲੇਖੇ ਨੇ। ਖਾਓ-ਪੀਓ ਤੇ ਐਸ਼ ਕਰੋ। ਸਭ ਕੁਝ ਇੱਥੇ ਹੀ ਨਰਕ-ਸੁਰਗ ਹੈ। ਅੱਗੇ ਕਿਹਨੇ ਲੇਖਾ ਦੇਣਾ ਹੈ, ਦੋ ਪਿਗ ਮਾਰੋ ਰਾਤ ਨੂੰ। ਚੌਥਾ ਬੋਲਿਆ ਕਿ ਵੱਡਾ ਸਿਆਣਾ ਬਣਿਆ ਪਿਗ ਮਾਰਨ ਵਾਲਾ, ਆਹ ਚੀਨ ਵਾਲੇ ਤੇਰੇ ਵਰਗੇ ਨਾਸਤਿਕ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਛੱਡਦੇ ਸੀ, ਜਿਉਂਦੇ ਛੋਟੇ-ਵੱਡੇ ਜਾਨਵਰ ਖਾਈ ਜਾਂਦੇ ਸੀ ਤੇ ਸਾਰੇ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਕਰੋਨਾ-ਕਰੋਨਾ ਕਰਵਾਤੀ ਅਗਲਿਆਂ ਨੇ। ਪੰਜਵਾਂ ਬੋਲਿਆ ਕਿ ਗੱਲ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਸੌ ਆਨੇ ਸੱਚੀ ਹੈ। ਮਨੁੱਖ...

ਲਾਲਚ ਵੱਸ ਕੁੱਝ ਵੀ ਚੰਗਾ-ਮਾੜਾ ਨਹੀਂ ਸੋਚਦਾ। ਗੁਰਬਾਣੀ ਵੀ ਸੱਚੀ ਆਖਦੀ ਹੈ ਰੂੜ ਸਿਓਂ – ਲੋਭੀ ਜੰਤ ਨ ਜਾਣਈ ਭਖੁ ਅਭਖੁ ਸਭ ਖਾਇ।। ਨਾਲੇ ਇਹ ਧਾਰਮਿਕ ਗਰੰਥ ਭਲੇ ਪੁਰਸ਼ੋ, ਤੁਹਾਡੇ ਫਾਇਦੇ ਲਈ ਬਣਾਏ ਹਨ ਰੱਬ ਨੇ। ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ ਪੜਦੇ ਤਾਂ ਰੱਬ ਦਾ ਤਾਂ ਕੋਈ ਕਸੂਰ ਨਹੀਂ। ਤਾਂ ਹੀ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਦਾ ਧੀ-ਪੁੱਤ ਆਖੇ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ। ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਆਪ-ਮੁਹਾਰੀ ਚਾਲ ਦਾ ਕਾਰਨ ਰੱਬ ਨਾਲੋਂ ਟੁੱਟਣਾ ਹੈ। ਹਰ ਕੋਈ ਕਿਸੇ ਦੇ ਕਹਿਣੇ ਤੋਂ ਆਕੀ ਹੈ। ਭਾਲਦੇ ਵੱਡੇ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਨੂੰ, ਐਂਵੇਂ ਲਿਫ਼ਾਫ਼ੇਬਾਜੀ ਹੈ ਸਭ ਕੁੱਝ। ਅੰਦਰੋਂ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਦੁੱਖੀ ਹਨ। ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਦੇ ਕਹਿਣ ਵਾਗੂੰ- ਨਾਨਕਾ ਦੁਖੀਆ ਸਭਿ ਸੰਸਾਰਿ।। ਜਿੰਨਾਂ ਚਿਰ ਅੰਦਰ ਈਰਖਾ, ਨਿੰਦਿਆ, ਸਾੜਾ, ਲੋਭ-ਲਾਲਚ ਹੈ ਭਲਾਂ ਸੁੱਖੀ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਜਾਓ ਇਨਸਾਨ। ਇਹ ਵੀ ਇੱਕ ਤਰਾਂ ਨਾਲ ਕਰੋਨਾ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੈ। ਨਾਲ ਦੇ ਦੂਜਿਆਂ ਨੇ ਵੀ ਹਾਮੀ ਭਰੀ ਪਰ ਨਾਸਤਿਕ ਬਿਰਤੀ ਵਾਲੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਤੇ ਡਟੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਕੋਈ ਵੀ ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਨਾਲ ਸਹਿਮਤ ਨਹੀਂ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਧਰੋਂ ਸਾਹੋ-ਸਾਹ ਹੋਇਆ ਆਉਂਦਾ ਮਿੰਦੇ ਕਾ ਸੰਤਾ ਸੱਥ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਰੱਬ ਜੀ ਬਾਰੇ ਬੁਝਾਰਤ ਛੱਡੋ ਤੇ ਪੁਲਿਸ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਐਂਟਰ ਕਰ ਗਈ ਹੈ ਕਹਿਣ ਦੀ ਦੇਰ ਸੀ ਸਾਰੇ ਅੱਗੜ-ਪਿੱਛੜ ਡਿੱਗਦੇ-ਢਹਿੰਦੇ ਸਾਰੇ ਆਪਣੇ ਘਰੇ ਨੂੰ ਵੱਜੇ। ਉੱਪਰ ਸਾਫ਼ ਤੇ ਨਿਰਮਲ ਅਸਮਾਨ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਸੱਥ ਵਿੱਚ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚੁੱਪ ਪਸਰ ਗਈ ਸੀ। ਹੁਣ ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਦਾ ਕੋਈ ਵਿਵਾਦ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸੀ।
ਸੋ ਸਾਥੀਓ , ਵਿਵਾਦ ਉਦੋਂ ਉਪਜਦਾ ਹੈ , ਜਦੋਂ ਮਨੁੱਖ ਆਪਣੀ ਹਉਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਹੰਕਾਰ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਸਾਰੇ ਪਾਸੇ ਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਅੰਦਰ ਵੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਹੀ ਰਹੇਗੀ। ਸਾਰੀਆਂ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਦੀ ਜੜ੍ਹ ਹੰਕਾਰ ਹੈ। ਜਦੋਂ- ਜਦੋਂ ਮਨੁੱਖ ਨੇ ਰੱਬ ਬਣਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, ਓਦੋਂ-ਓਦੋਂ ਇਹ ਹਾਲਾਤ ਉਪਜੇ ਹੀ ਹਨ। ਹੰਕਾਰ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਤੁਸੀਂ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਰਹਿਤ ਪ੍ਰਕਿਰਤੀ ਵਰਗੇ ਹੋ ਤੇ ਹੰਕਾਰ ਕਰਕੇ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਿਤ ਵਾਤਾਵਰਨ ਹੀ ਹੋ। ਸੋ ਫ਼ੈਸਲਾ, ਤੁਸੀਂ ਕਰਨਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਬਣਨਾ ਹੈ।
ਸਰਬਜੀਤ ਸਿੰਘ ਜਿਉਣ ਵਾਲਾ,ਫਰੀਦਕੋਟ
ਮੋਬਾਈਲ -9464412761