ਗਲਤ ਗੱਲ ਹੈ ਜੇ ਕੋਈ ਸੋਚੇ ਕੇ ਮੈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬਦਲ ਨੀ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਇਹ ਬਹੁਤ ਗਲਤ ਗੱਲ ਹੈ

ਮੇਰੇ ਖਿਆਲ ਨਾਂਲ ਤੁਸੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਉਦੋ ਹੀ ਬਦਲ ਸਕਦੇ ਹੌ ਜਦੋ ਬਦਲਣਾ ਚਾਹੋ ਗੇ ਮੱਤਲਬ ਤੁਹਾਡੇ ਅੰਦਰੋ ਆ ਰਹੀ ਆਵਜ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਹੀ ਹੋਵੇ ਮੈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬਦਲਣਾ ਹੈ ਏਥੇ ਮੈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੱਸ ਦੇਵਾ ਕੇ ਇਹ ਆਵਜ ਤੁਹਾਡੇ ਅੰਦਰੋ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਆਉਦੀ ਹੈ ਤੇ ਸੁਣਦੇ ਵੀ ਤੁਸੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੋ ਪਰ ਤੁਹਾਡੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਰੋਲੇ ਰੱਪੇ ਕਾਰਨ ਇਹ ਆਵਜ ਮੱਦਮ ਪੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਏਨੀ ਮੱਦਮ ਕੇ ਬਿਲਕੁਲ ਨਾਂ ਮਾਤਰ ਹੀ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਵੇਸੇ ਵੀ ਸਾਡੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਚੀਜ ਨਾਂ ਮਾਤਰ ਰਹਿ ਜਾਵੇ ਅਸੀ ਉਸਵੱਲ ਜਿਆਦਾ ਧਿਆਨ ਦੇਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਉਸਤੌ ਨਿਗਾ ਹਟਾ ਲੈਣੇ ਆ

ਖਾਣ ਪੀਣ ਦੀ ਚੀਜ ਹੀ ਲਾ ਲੋ ਜਦੋ ਕਿਤੇ ਘੱਟ ਰਹਿ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਕਹਿ ਦਿਨੇ ਆ ਅੇਸਤੋ ਤਾਂ ਨਾਂ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਸੀ ਮੱਤਲਬ ਉਥੇ ਵੀ ਸਾਡਾ ਹੀ ਸਵਾਰਥ ਖੜਾ ਹੈ

ਹੁਣ ਜੇ ਆਪਾ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰੋ ਆਉਦੀ ਆਵਾਜ ਦੇਖਿਏ ਜਿਆਦਾਤਰ ਸਾਡੇ ਲੋਕਾ ਚ ਇਸਨੂੰ ਜਮੀਰ ਦੀ ਆਵਾਜ ਹੀ ਕੇਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਪਰ ਇਹ ਕੁਝ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਤੁਹਾਡਾ ਕੋਈ ਚੰਗਾ ਖਿਆਲ ਜਾਂ ਤੁਹਾਡੀ ਚੰਗੀ ਸੰਗਤ ਦਾ ਸੰਸਕਾਰ ਜੋ ਭਾਵੇ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਦਿਉ ਕੀਉ ਨਾ ਹੋਵੇ ਇਹ ਇੱਕ ਸਿਗਨੰਲ ਦੀ ਤਰਾਂ ਸਾਡੇ ਚ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਹੈ ਨਾਂ ਕੇ ਸਨੂੰ ਮੁਕੰਮਲ ਬਦਲਣ ਜਾਂ ਕੁਝ ਬਣੋਣ ਚ ਸਹਾਈ ਹੋਵੇ ਬਣਨਾ ਬਦਲਨਾਂ ਇਹ ਸਾਡਾ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਹੈ

ਹੁਣ ਮੈ ਮੁੜ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਤੇ ਆਉਦਾ ਹਾਂ ਕੇ ਤੁਹਾਡੇ ਅੰਦਰੋ ਆ ਰਹੀ ਆਵਾਜ ਇਕ ਹੀ ਹੋਵੇ ਕੇ ਮੈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬਦਲਣਾ ਹੈ ਵੇਸੇ ਜੋ ਗੁਰਬਾਣੀ ਪੜਦਾ ਸੁਣਦਾ ਜਾ ਲਿਖਦਾ ਹੈ ਉਹ ਇਸ ਇੱਕ ਦੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਥੋੜਾ ਵਦਿਆ ਤਰੀਕੇ ਨਾਂ ਸਮਜ ਸਕਦਾ ਇੱਕ ਆਵਾਜ ਤੋ ਭਾਵ ਸਿਰਫ ਰੱਬ ਜਾ ਗੁਰੂ ਜਾ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੀ ਆਵਾਜ ਹੀ ਨਹੀ ਇੱਕ ਸਾਡੇ ਮੰਨ ਦੀ ਟਿਕਾ ਅਵਸਥਾ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੀ ਜਾ ਕਹਿ ਲੋ ਮੰਨ ਦੀ ਹੀ ਆਵਾਜ ਜਾ ਜਿਵੇ ਆਪਾ ਪਹਿਲਾ ਕੇਹਾ ਕੇ ਖਿਆਲ ਜਾਂ ਕੋਈ ਸੰਸਕਾਰ ਪਰ ਸਾਨੂੰ ਲੋੜ ਹੈ ਟਿਕਾਵ ਦੀ ਕੁਉਕੇ ਟਿਕਨਾ ਬਹੁਤ ਜਰੂਰੀ ਕੁਝ ਵੀ ਸਿਖਣਾ ਹੋਵੇ ਪਹਿਲਾਂ ਟਿਕ ਕੇ ਬੈਠਣਾ ਬਹੁਤ ਜਰੂਰੀ ਸਮਜਿਆ ਜਾਂਦਾ ਕਿਸੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਟਿਕੋਣਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਕੁਝ ਨਾਂ ਕੁਝ ਲਾਲਚ ਦੇ ਕੇ ਟਿਕਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਠੀਕ ਏਸੇ ਤਰਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਦਿਆ ਜੇ ਵਿਚਾਰ ਨਾਂ ਟਿਕੋਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਜਾਰੀ ਰੱਖੋ ਵੇਸੇ ਟਿਕਾਵ ਲੀ ਸੱਬ ਤੋ ਵਦਿਆ ਸਬਰ ਰੱਖਣ ਨੂੰ ਮੰਨਿਆ ਗਿਆ ਪਰ ਸਬਰ ਕਰਣਾ ਜਾ ਰੱਖਣਾ ਗੱਲ ਥੋੜੀ ਦੂਰ ਦੀ ਹੈ ਅਜੇ ਅਸੀ ਏਥੇ ਪਹਿਲੀ ਮੁੰਡਲੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ ਕੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਨਾਂ ਬਦਲ ਸਕਣ ਦਾ ਵਿਚਾਰ ਕਿਵੇ ਦੀਰ ਕਿਤਾ ਜਾਵੇ ਵੇਸਾ ਹੈ ਇਹ ਵੀ ਇੱਕ ਤਰਾਂ ਦਾ ਵਹਿਮ ਮਤਲਬ ਸਾਡਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਨਾਂ ਬਦਲ ਸਕਣ ਦਾ ਵਿਚਾਰ ਇੱਕ ਵਹਿਮ ਤੋ ਸਿਵਾ ਕੁਝ ਨੀ ਹੈ ਥੋੜਾ ਪਿਆਰ ਕਰੋ ਆਪਣੀ ਜਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਥੋੜਾ ਹੋਸਲਾ ਦੇਉ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਫੈਸਲਾ ਕਰੋ ਜਿੰਦਗੀ ਤੇ ਮੋਤ ਚੋ ਇੱਕ ਚੀਜ ਦਾ ਚੁਨਾਵ ਹਾਂਜੀ ਦੋਹਾ ਵਿਚੋ ਇੱਕ ਚੀਜ ਹੀ ਜਰੂਰੀ ਹੈ ਤੁਹਾਡੇ ਲੀ ਵੈਸੇ ਤਾਂ ਮਰਨਾਂ ਵੀ ਸੱਬ ਨੇ ਹੈ ਤੇ ਆਉਖੇ ਸਾਉਖੇ ਜਿੰਦਗੀ ਜਿਉਣੀ ਵੀ ਸੱਬ ਨੇ ਹੈ ਪਰ ਤੁਸੀ ਇੱਕ ਗੱਲ ਸੋਚਲੋ ਕੇ ਜਿੰਦਗੀ ਹੈ ਤਾਂ ਜਿਉਣਾ ਵੀ ਹੈ ਸਿਰਫ ਜਿਉਣਾ ਸਾਹ ਲੈਣਾ ਹੀ ਨਹੀ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਕਰ ਸਕਣਾ ਜਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣਾ ਵੀ ਜਿੰਦਗੀ ਹੈ ਰੱਬ ਨਾਂ ਕਰੇ ਕਿਸੇ ਦਿੰਨ ਤੁਸੀ ਬਿਨਾਂ ਵਜਾ ਕਿਸੇ ਝੋਠੇ ਕੇਸ ਚ ਫੱਸ ਜੋ ਤੇ ਫਾਸੀ ਦੀ ਸਜਾ ਸਣਾ ਦਿਤੀ ਜਾਵੇ ਹਫਤੇ ਬਾਦ ਤੁਹਾਨੂੰ ਫਾਂਸੀ ਲਗਣੀ ਤਹਿ ਜੋ ਜਾਵੇ ਪਰ ਦੋ ਤਿੰਨ ਦਿੰਨ ਬਾਦਾ ਤੁਹਾਡੇ ਹੱਕ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਗਵਾਹੀ ਦੇ ਜਾਵੇ ਤੇ ਤੁਸੀ ਬਾਹਾਰ ਆ ਕੇ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇਖੋ ਗੇ ਜਾਂ ਮੋਤ ਮਤਲਬ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੋਤ ਤੋ ਬਾਦ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਤੇਖ ਕੇ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ੀ ਹੋਵੇਗੀ ਪਰ ਇਹ ਖੁਸ਼ੀ ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਬਾਦ ਹੀ ਖਦਮ ਹੌ ਜਾਵੇਗੀ ਕੇ ਹਾਂ ਸੀ ਤਾਂ ਮੈ ਮਿਰਦੋਸ਼ ਛੱਡਣਾ ਤਾਂ ਪੈਣਾ ਹੀ ਸੀ ਪਰ ਨਹੀ ਦੋਸਤ ਜਿੰਦਗੀ ਕਦੋ ਵੀ ਹੱਥੋ ਨਿਕਲ ਸਕਦੀ ਹੈ ਇਹ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਸਚਾਈ ਹੈ ਜੇ ਤੂੰ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਆਸ਼ਕ ਹੈ ਜੇ ਆਸ਼ਕ ਨਹੀ ਬਣਿਆ ਤਾਂ ਬਣ ਕੇ ਦੇਖ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬਲਣਾ ਵਿ ਇਸ਼ਕ ਹੀ ਆ ਇੱਕ ਬਦਲ ਜਾਂ ਕੀ ਜਾਂਦਾ ਤੇਰਾ ਜੇ ਆਪਣੀ ਹੀ ਜਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਢੰਗ ਨਾਂ ਜੀਲੇਗਾਂ ! ਅਲਵਿਦਾ ✌

ਸੁੱਖ 😊whatsap👉+60 18-318 6824

ਸਿਰਫ ਆਪਣੇ ਨਸ਼ੇ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਲਈ ਦਿਹਾੜੀ ਕਰਦੇ (ਇੱਕ ਜਿਮੀਂਦਾਰ ਜੋ ਆਪਣੇ ਹਿੱਸੇ ਆਉਂਦੀ ਸਾਰੀ ਪੈਲੀ ਵੇਚ ਚੁੱਕਿਆ )ਇੱਕ ਨਸ਼ੇੜੀ ਬਾਪ ਦੀ ਇਕਲੌਤੀ ਧੀ ਮਨਜੀਤ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਲੱਖਾਂ ਹੀ ਗਮ ਤੇ ਸੁਪਨੇ ਪਾਲੀ ਪਿਛਲੇ ਬਾਰਾਂ ਕੁ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਰਕਾਰੀ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਪੜ ਰਹੀ ਸੀ ਕਈ ਸਹੇਲੀਆਂ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਇਕੱਲਾਪਣ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨਾ ਉਹਦੀ ਮਜਬੂਰੀ ਬਣ ਗਈ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਸਕੂਲ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਉਸਦਾ ਸੁਪਨਾ ਮੈਡੀਕਲ ਲੈਬ ਟੈਕਨੀਸਨ ਦੀ ਪੜਾਈ ਕਰਨਾ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਜੋ ਖਰਚਾ ਚਾਹੀਦਾ ਉਸਦੀ ਬੁਢਾਪੇ ਵੱਲ ਜਾ ਰਹੀ ਮਾਂ ਦੀ ਦਿਹਾੜੀਆਂ ਕਰਕੇ ਕੀਤੀ ਕਮਾਈ ਨਾਲ ਪੂਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਕਿਉਂਕਿ ਸਿਰਫ ਘਰ ਚਲਾਉਣ ਲਈ ਵੀ ਇਹ ਸਭ ਥੁੜ ਜਾਇਆ ਕਰਦਾ ਸੀ ।ਭਾਵੇਂ ਸਰਕਾਰ ਦੁਆਰਾ ਕਈ ਤਰਾਂ ਦੇ ਵਜੀਫੇ ਅਤੇ ਫੀਸ ਵਿੱਚ ਰਿਆਇਤਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਪਰ ਪਿੰਡੋਂ ਸਹਿਰ ਪੜਣ ਜਾਣ ਲਈ ਇਹ ਸਭ ਕਾਫੀ ਨਹੀਂ ਸਨ । ਮਨਜੀਤ ਦੀ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਪੜਦੇ ਕੁਝ ਕੁ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੇ ਉਸਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀ ਜੋ ਖੁਦ ਵੀ ਗਰੀਬ ਘਰਾਂ ਤੋਂ ਸਨ,ਏਸ ਕਰਕੇ ਇਹ ਸਾਰਾ ਖਰਚਾ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਵੱਸ ਸੀ ।ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੋਈ ਵੀ ਮੁੰਡਾ ਅੱਗੇ ਪੜਾਈ ਨਹੀੰ ਸੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਕਿਉਂਕਿ 5-7 ਮੁੰਡੇ ਫੌਜ ਦੀ ਭਰਤੀ ਦਾ ਟਰਾਇਲ ਪਾਸ ਕਰ ਚੁੱਕੇ ਸਨ ਜੋ ਆਪਣਾ ਸਾਰਾ ਧਿਆਨ ਲਿਖਤੀ ਪੇਪਰ ਤੇ ਦੇ ਕੇ ਬੈਠੇ ਸਨ ਇਸ ਤਰਾਂ ਬਾਕੀ ਅਗਲੀ ਭਰਤੀ ਲਈ ਤਿਆਰੀ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ ਪੜਾਈ ਅੱਗੇ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਹਨਾਂ ਪੈਸੇ ਇਕੱਠੇ ਕਰਨ ਲਈ ਹਾੜੀ ਵਿੱਚ ਦੀਹਾੜੀਆਂ ਕਰਨ ਦਾ ਮਨ ਬਣਾਇਆ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮਿਹਨਤ ਰੰਗ ਲਿਆਈ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਦਾਖਲੇ ਲਈ ਪੈਸੇ ਇਕੱਠੇ ਕਰ ਲਏ ਪਰ ਮਨਜੀਤ ਕੁਝ ਪਿੱਛੇ ਹਟ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੀ ਕਮਾਈ ਆਪਣੇ ਲਈ ਨਹੀਂ ਵਰਤਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਇੱਥੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਤਰਸ ਦਾ ਪਾਤਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿਉੰਕਿ ਗਰੀਬ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਗਰੀਬੀ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਉਦੋਂ ਹੁੰਦਾ ਜਦੋਂ ਉਸਦੀ ਕੋਈ ਮਦਦ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ਪਰ ਮੁੰਡਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਦਬਾਅ ਪਾਉਣ ਤੇ ਉਸਨੇ ਡਿਪਲੋਮਾ ਆਫ ਮੈਡੀਕਲ ਲੈਬ ਟਕਨੀਸਨ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲਾ ਲੈ ਲਿਆ ਜਨਰਲ ਕੈਟਾਗਿਰੀ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਕਰਕੇ ਫੀਸ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਬਹੁਤੀ ਛੋਟ ਨਾਂ ਮਿਲੀ ਹੁਣ ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਆਪਣੀ ਪੜਾਈ ਦਾ ਅਗਲਾ ਖਰਚਾ ਚੁੱਕਣ ਲਈ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਘਰ ਵਿੱਚ ਨਿੱਕੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਟਿਊਸਨ ਪੜਾਉਣਾ ਸੁਰੂ ਕੀਤਾ ਪਰ ਏਹ ਜਿਆਦਾ ਸਮਾਂ ਨਾਂ ਚੱਲਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਦਾ ਇੱਕੋ ਕਮਰੇ ਵਾਲਾ ਘਰ ਸੀ ਤੇ ਤੰਗ ਜਹੇ ਵੇਹੜੇ ਵਿੱਚ ਨਿੰਮ ਨਾਲ ਬੰਨੀ ਬੱਕਰੀ ਜਿਸਤੋਂ ਤਿੰਨ ਡੰਗ ਦੀ ਚਾਹ ਬਣਦੀ ਸੀ,ਅਜਿਹੇ ਤੰਗ ਘਰ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਵੀ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪੜਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਭੇਜਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ
ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਅਜਿਹੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਅਗਲੇ ਸਾਲ ਦੀ ਪੜਾਈ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਸਤਾਉਂਦੀ ਰਹਿਦੀ ਸੀ ਪਰ ਆਪਣੇ ਹਾਲਾਤਾਂ ਦਾ ਡਰ ਪਾਲ ਕੇ ਬੈਠੀ ਮਨਜੀਤ ਕੁਝ ਕਰ ਦਿਖਾਉਣ ਦਾ ਜਜਬਾ ਵੀ ਰੱਖਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਅਟੁੱਟ ਮਿਹਨਤ ਜਾਰੀ ਰੱਖੀ ਮਨਜੀਤ ਅੱਗੇ ਵਧਦੀ ਦਾ ਰਹੀ ਸੀ ।ਰੱਖੜੀ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਉਸਦੇ ਜਮਾਤੀ 3 ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੇ ਫੌਜ ਵਿੱਚ ਭਰਤੀ ਹੋਣ ਦੀ ਖਬਰ ਦਾ ਚਾਅ ਮਨਜੀਤ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਚੁੱਕਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਵੀ ਆਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਚਮਕਣ ਤੇ ਮਨਜੀਤ ਦੀ ਕੀਤੀ ਮਦਦ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸੇਵਾ ਸਫਲ ਮੰਨ ਰਹੇ ਸਨ ਅਤੇ ਅਗਲੀ ਪੜਾਈ ਦਾ ਖਰਚਾ ਚੁੱਕਣ ਦੀ ਹਾਮੀ ਭਰੀ ਹੁਣ ਤਣਾਅਮੁਕਤ ਹੋ ਕੇ ਪੜ ਰਹੀ ਮਨਜੀਤ ਨੇਂ ਆਪਣਾ ਡਿਪਲੋਮਾ ਅਵੱਲ ਦਰਜੇ ਵਿੱਚ ਪਾਸ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਸਿਵਲ ਹਸਪਾਤਾਲ ਦੀ ਲੈਬ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਟਰੇਨਿੰਗ ਵੀ ਪੂਰੀ ਕਰ ਲਈ ਅਤੇ ਕੁਝ ਕੁ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਲੈਬ ਵਾਲਿਆਂ ਨਾਲ ਵੀ ਜਾਣ ਪਹਿਚਾਣ ਹੋ ਗਈ ਡਿਗਰੀ ਕਰਦਿਆਂ ਕਰਦਿਆਂ ਇੱਕ ਨਿੱਜੀ ਲੈਬ ਵਿੱਚ ਨੌਕਰੀ ਵੀ ਮਿਲ ਗਈ ਜਿੱਥੇ ਘੰਟਿਆਂ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਪੈਸੇ ਮਿਲ ਜਾਂਦੇ ਡਿਗਰੀ ਪੂਰੀ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਸਾਲ ਤੱਕ ਏਸੇ ਲੈਬ ਵਿੱਚ ਨੌਕਰੀ ਕਰਦੀ ਰਹੀ ਅਤੇ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀ ਲਈ ਟੈਸਟ ਦਿੰਦੀ ਰਹੀ ਪਰ ਰਾਖਵੇਂ ਕੋਟੇ ਵਾਲੀਆਂ ਸੀਟਾਂ ਜਿਆਦਾ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਹੱਥ ਪੈਂਦਾ-ਪੈਂਦਾ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ ਪਰ ਮਿਹਨਤੀ ਅਤੇ ਦਿਲ ਦੀ ਸਾਫ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਡੇਢ ਕੁ ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਸਰਕਾਰੀ ਟੈਸਟ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਸੁਣਦਿਆਂ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਜਿੰਦਗੀ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦਾ ਬੂਹਾ ਖੜਕਾਉਂਦੀ ਮਿਲੀ ਅਤੇ ਨੌਕਰੀ ਜਦੋਂ ਮਿਲੀ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਜਾਪਿਆ ਕਿ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਸਦੀਆਂ ਦੀ ਇੱਕ ਉਮੀਦ ਦਾ ਮੁੱਲ ਪਿਆ ਏਹ ਖੁਸੀ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀ ਕੀਤੀ ਜਿਸਦੀਆਂ ਬੁੱਢੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਖੁਸੀ ਦੇ ਹੰਝੂ ਨਹੀਂ ਰੁਕ ਰਹੇ ਸੀ ।ਸਿਲਸਲਾ ਚੱਲਦਾ ਰਿਹਾ ਸਭ ਇਸ ਕਾਮਯਾਬੀ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਖੁਸ ਸੀ,ਆਪਣੀ ਵਰਦੀ ਪ੍ਰੈਸ ਕਰਨ ਲਈ ਜਦੋਂ ਮਨਜੀਤ ਨੇਂ ਪ੍ਰੈਸ ਖ੍ਰੀਦੀ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਕਾੱਲੇਜ ਦੇ ਉਹ ਦਿਨ ਯਾਦ ਆ ਰਹੇ ਸਨ ਜਦੋਂ ਉਹ ਇੱਕ ਗੜਬੀ ਵਿੱਚ ਕੋਲੇ ਪਾ ਕੇ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਪ੍ਰੈਸ ਕਰਿਆ ਕਰਦੀ ਸੀ ।ਇੱਕ ਗਰੀਬ ਕੁੜੀ ਪ੍ਰਤੀ ਸੇਵਾ ਭਾਵਨਾ ਰੱਖਣ ਵਾਲੇ ਫਰਿਸਤੇ ਜਹੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਸਮਾਂ ਧੰਨਵਾਦ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਸੀ
Jaspreet Singh Dhaliwal
whatsapp 9814401141
insta👉jas_preet_dhaliwal

Happy women’s day

ਕਿਸੇ ਸਰਕਾਰੀ ਦਫਤਰ ਦੇ ਗੇੜੇ ਗਰੀਬ ਬੰਦਾ ਲਗਾਉਂਦਾ ਥੱਕ ਜਾਂਦਾ।
ਕੰਮ ਭਾਵੇਂ 1 ਮਿੰਟ ਦਾ ਹੋਵੇ ਗੇੜੇ ਜਰੂਰ
ਮਾਰਨੇ ਪੈਂਦੇ 10 ,12 । ਮੈਂ ਵੀ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿਸੇ ਸਰਕਾਰੀ ਦਫਤਰ ਅੰਦਰ ਕੰਮ । ਇੱਕ ਘੁੱਗੀ ਮਰਵਾਉਣੀ ਸੀ ਮਤਲਬ ਸਰਕਾਰੀ ਅਫਸਰ ਦੇ ਸਾਈਨ ਕਰਵਾਉਂਣੇ ਸੀ । ਮੇਰੇ ਅੱਗੇ 5 ਕੁ ਬਜ਼ੁਰਗ ਖੜ੍ਹੇ ਸਨ । ਉਹ ਇੱਕ ਫਾਇਲ ਦਿੰਦੇ ਅਫਸਰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪੇਜ ਪਲਟਦਾ ਘੁੱਗੀ ਮਾਰ ਕੇ ਤੋਰ ਦਿੰਦਾ। ਮੇਰੀ ਵਾਰੀ ਆਈ । ਮੈਂ ਫਾਇਲ ਦਿੱਤੀ ਅਫਸਰ ਨੇ ਪੇਜ ਪਲਟਿਆ ਪਰ ਘੁਗੀ ਨਹੀਂ ਮਾਰੀ । ਅਫਸਰ ਕਹਿੰਦਾ! ਕਾਕਾ ਫਲਾਣਾ ਕਾਗਜ ਨਹੀਂ ਨਾਲ ਲੱਗਾ । ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਜਨਾਬ BC ਵਰਗ ਦਾ ਹਾਂ। ਇਸ ਲਈ ਜਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਪਈ। ਉਸ ਅਫਸਰ ਨੇ ਮੇਰੇ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਕਹਿਣ ਤੇ ਵੀ ਸਾਈਨ ਨਹੀਂ ਕੀਤੇ। ਮੈਂ ਫਿਰ ਬੋਲ ਹੀ ਦਿੱਤਾ !! ਜਨਾਬ ਚਾਹ ਪਾਣੀ ਕਰ ਦਵਾਂਗੇ ਕਰੋ ਕ੍ਰਿਪਾ ਜੀ। ਕਾਕਾ ਅਸੀਂ ਰਿਸ਼ਵਤ ਨਹੀਂ ਲੈਂਦੇ ਅਫਸਰ ਥੋੜਾ ਖੁਸ ਹੋ ਗਿਆ । ਸਾਈਨ ਕਰਕੇ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਚ ਫਾਇਲ ਫੜਾਉਣੁ ਲੱਗਾ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਜਨਾਬ ਕਿੰਨੀ ਸੇਵਾ। ਕਾਕਾ ਅਸੀਂ ਸੇਵਾ ਨਹੀਂ ਲੈਂਦੇ ਓ ਸਾਹਮਣੇ ਚਾਹ ਵਾਲਾ ਉਸਦਾ ਬਿੱਲ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਪਿਆ ਉਹ ਦੇ ਆ। ਮੈਂ ਖੁਸ਼ੀ ਖੁਸ਼ੀ ਗਿਆ ਕਿ ਕਿਹੜੀ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਆ ਸਵੇਰਾ ਸਵੇਰਾ ਹੈ 20 ਨਹੀਂ ਤਾਂ 50 ਰੁਪਏ ਬਣੇ ਹੋਣਗੇ ਚਾਹ ਦੇ। ਜਦ ਚਾਹ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਬਿੱਲ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਮਹੀਨੇ ਦਾ ਖਾਤਾ ਕੱਢ ਅੱਗੇ ਰੱਖਿਆ ਜਿਸਦਾ ਬਿੱਲ 1100 ਰੁਪਏ ਬਣਦਾ ਸੀ। ਮੈ ਕਦੇ ਚਾਹ ਦਾ ਬਿੱਲ ਵੇਖਦਾ ਤੇ ਕਦੇ ਉਸ ਅਫਸਰ ਵੱਲ ਜਿਸਨੇ ਰਿਸ਼ਵਤ ਨਹੀਂ ਲਈ ਪਰ *ਚਾਹ ਦਾ ਬਿੱਲ* ਮੇਰੇ ਕੋਲੋ ਲੈ ਲਿਆ ਸੀ।😊😊😊
*ਨਵਨੀਤ ਸਿੰਘ*
9646865500
*ਜਿਲ੍ਹਾ ਗੁਰਦਾਸਪੁਰ*

ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਇਕ ਪਰਦੇ ਉਹਲੇ ਛੁਪੇ ਹੋਏ ਮੁਖੜੇ ਨੂੰ ਜੀ ਭਰ ਤੱਕਣ ਦੀ ਉਡੀਕਣਾ ਪਿੱਛੇ ਹੈ। ਜੋ ਸਬਦਾਂ ਰਾਹੀਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਪਹਿਚਾਣ ਤੇ ਸੂਰਤ ਨੂੰ ਪਹਿਚਾਣਨ ਦੀ ਕਲਾ ਨੂੰ ਬਿਆਨਦੀ ਹੈ। ਜੋ ਅੱਖਰਾਂ ਚ ਵਾਹੇ ਹੋਏ ਨਕਸ਼ੇ ਨੂੰ ਮੰਜਿਲ ਮੰਨਦੀ ਹੈ।
ਕੰਮ ਤੋਂ ਘਰ ਤੇ ਘਰ ਤੋਂ ਕੰਮ , ਬਸ ਹੁਣ ਇਹੀ ਕੁਝ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸੀ, ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਵਿੱਚ, ਏਵੇਂ ਜਿਹੇ ਜਾਪਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਜਿਹੜੇ ਲੋਕ ਨੌਕਰੀ ਕਰਦੇ ਨੇ ਵਧਿਆ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਜਾਰਿਆ ਨਾਲ ਲੰਘਦੀ ਹੋਊ, ਪਰ ਹੁਣ ਪਤਾ ਲੱਗਾ, ਕਿ ਨੌਕਰੀ ਲੱਗ ਜਾਣ ਪਿੱਛੋਂ ਏਵੇਂ ਜਿਹੇ ਲੱਗਦਾ ,ਜਿਵੇਂ ਇਨਸਾਨ ਕੋਈ ਗੂੜੀ ਜਿਹੀ ਤਸਵੀਰ ਚ ਫਿੱਕੇ ਜਿਹੇ ਰੰਗ ਭਰ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਸਹੀ ਦੱਸਾਂ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਇਸ ਬੇਗਾਨੇ ਸਹਿਰ ਵਿਚ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਚਿੱਤ ਨਹੀ ਸੀ ਲੱਗਿਆ, ਬੇਸ਼ੱਕ ਮੈਨੂੰ ਏਥੇ ਆਏ ਇਕ ਸਾਲ ਤੋਂ ਉਪਰ ਹੋ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ। ਦੋ ਵਾਰ ਉਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਪਿੰਡ ਵੀ ਗੇੜਾ ਲਾ ਆਇਆ ਸੀ, ਨਾਲੇ ਨਾਲ ਦੇ ਦੋਸਤ ਵੀ ਵਧਿਆ ਸਨ ਸਾਰੇ ਹੀ , ਹਾਂ ਸੱਚ ਪਰ ਉਹ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿਚ ਹੀ ਉਲਝੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ, ਹਾਏ ਹੈਲੂ ਜਰੂਰ ਕਰ ਕੁਰ ਲੈਦੇਂ ਸੀ ਬਸ। ਜਾਂ ਕਦੇ ਬਾਹਿਰ ਤੋਂ ਕੁਝ ਖਾਣ ਨੂੰ ਮੰਗਾਉਣਾ ਹੋਵੇ, ਤਾਂ ਇਹ ਪੁੱਛ ਲੈਦੇਂ ਕਿ ਤੂੰ ਵੀ ਖਾਏਗਾ ਤਾਂ ਪੈਸੇ ਦੇ ਦੇ। ਹੋਰ ਕੋਈ ਕਦੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਕੋਈ ਗੱਲ ਸਾਝੀ ਨਹੀਂ ਕਰੀਂ, ਤੇ ਨਾਹੀ ਕਦੇ ਮੈਂ ਬਿਨਾਂ ਅੱਗਿਓਂ ਬੁਲਾਏ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ ਸੀ।
ਐਤਵਾਰ ਦਾ ਦਿਨ ਸੀ। ਬਾਹਿਰ ਮੌਸਮ ਕਾਫੀ ਸੁਹਾਵਣਾ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਇਕ ਘਰ ਵਿਚ ਛੇ ਜਾਣੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਾਂ, ਉਸ ਘਰ ਵਿੱਚ ਤਿੰਨ ਕਮਰੇ ਸੀ,ਤੇ ਇੱਕ ਰਸੋਈ ਤੇ ਇਕ ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਲਈ ਕਮਰਾ, ਅਸੀਂ ਇਕ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਦੋ ਜਾਣੇ ਹੁੰਦੇ ਸਾਂ, ਮੇਰੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਜੋ ਮੁੰਡਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਹਰਿਆਣੇ ਤੋ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਹਿੰਦੀ ਬੋਲਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਖਿੜਕੀ ਨੂੰ ਖੋਲ ਕੇ ਬਾਹਰੋ ਆ ਰਹੀ ਮੀਂਹ ਪਿੱਛੋਂ ਠੰਢੀ ਠੰਢੀ ਹਵਾ ਦਾ ਅਨੰਦ ਮਾਣ ਰਿਹਾ। ਹਰਿਆਣੇ ਵਾਲਾ ਬੋਲਿਆ : ਸਰਦਾਰ ਤਨੇ ਏਕ ਬਾਤ ਬੋਲੋ ।
ਮੈਂ : ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਮੂੰਹ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ…ਹਾਂ ਦੱਸ
ਹਰਿਆਣੇ ਵਾਲਾ : ਬਾਹਿਰ ਸੈਰ ਕਰਨੇ ਕੋ ਨਾ ਚਲੇ।
ਮੈ : ਬੈਠਾ ਰਹਿ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ
ਹਰਿਆਣੇ ਵਾਲਾ : ਸਰਦਾਰ ਚਲਤੇ ਹੈਂ
ਮੈ : ਉਹਦੇ ਭੋਲੇ ਜਿਹੇ ਬਣਾਏ ਹੋਏ, ਮੂੰਹ ਵੱਲ ਵੇਖਦਿਆਂ ਕਿਹਾ
ਚੱਲ ਚੰਗਾ ਚਲਦਿਆਂ, ਜਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਹਾਕ ਮਾਰ ਲੈ…
ਉਸਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਹਾਕ ਮਾਰ ਲਈ ਤੇ ਮੈਂ ਅਲਮਾਰੀ ਵਿਚੋਂ ਛੱਤਰੀ ਚੁੱਕ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮਗਰੀਂ ਤੁਰ ਪਿਆ, ਅਸੀ ਕਾਫੀ ਸਮਾਂ ਤੁਰਦੇ ਗਏ, ਲੱਗਭਗ ਅਸੀਂ ਘਰ ਤੋਂ ਦੋ ਢਾਈ ਮੀਲ ਦੂਰ ਆ ਗਏ ਸਾਂ, ਹਲਕੀ ਹਲਕੀ ਭੂਰ ਪੈਣੀ ਸੁਰੂ ਹੋ ਗਈ। ਛੱਤੇ ਖੋਲ ਅਸੀਂ ਕਾਹਲੀ ਕਾਹਲੀ ਘਰ ਨੂੰ ਵਾਪਿਸ ਪਰਤ ਰਹੇਂ ਸਾਂ। ਘਰ ਪਹੁੰਚਣ ਹੀ ਵਾਲੇ ਸਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਅਣਜਾਣ ਜਿਹੇ ਕਿਸੇ ਅਕਾਉਂਟ ਜੋ ਕਿ ( clay tinted) ਦੇ ਨਾਮ ਉਪਰ ਸੀ। ਤੋ ਇਕ ਮੈਸਜ ਆਇਆ, ਜੋ ਪਿਛਲੇ ਦਿਨੀਂ ਪਾਈ, ਪੋਸਟ ਦੇ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਿਤ ਸੀ।
ਮੈਸਜ ਵਿਚ ਲਿਖਿਆ ਸੀ :–
ਕੋਈ ਵੱਲ ਅਸਾਂ ਦੇ ਆ ਰਿਹਾ,
ਅਸੀਂ ਹਾਂ ਜਿਸ ਤੋਂ ਅਨਜਾਣ,
ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਹੈ ਕਿਦਾਂ ਜਾਣਦਾ,
ਜਿਸਦੀ ਸਾਡੇ ਨਾਮ ਨਾਲ ਪਹਿਚਾਣ…

ਤੁਹਾਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ
ਅਕਸਰ ਉਹੀ ਆਪਣੇ,
ਜਿਆਦਾ ਕੋਲ ਹੁੰਦੇ ਨੇ,
ਜਿਹਨਾਂ ਤੋਂ ਆਪਾਂ ਅਣਜਾਣ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ,
ਜਿਹਨਾਂ ਦੀ ਸੂਰਤ ਵੀ ਨਹੀਂ ਵੇਖੀ ਹੁੰਦੀ,
ਬਸ ਕਦੇ ਇਤਫ਼ਾਕ ਜਿਹੇ ਮੇਲ ਹੁੰਦਾ,
ਜਿਦਾਂ ਕਦੇ ਕਦੇ ਹਵਾ ਨਾਲ ,
ਅਣਪਟੱਕੇ ਕਿਸੇ ਖੂਸਬੂ ਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤ
ਹੁੰਦੀ ਏ, ਬਿਲਕੁਲ ਅਣਜਾਣੇ ਚ ‘

{ ਸੁਖਦੀਪ }

ਮੈਂ ਅਕਸਰ ਹੀ ਇਕਾਂਤ ਵਿਚ ਬੈਠਾ, ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਲਿਖ ਲੁਖ ਲਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਕਈ ਵਾਰ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਆਪਣੇ ਵੱਲੋਂ ਲਿਖ ਕੇ ਪੋਸਟ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਪਹਿਲਾ ਕਿਸੇ ਨੇ ਵੀ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੈਸਜ ਨਹੀਂ ਕਰਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਮੈਸਜ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ , ਤੇ ਰਸਤੇ ਵਿਚ ਮੈਂ ਉਸ ਇਨਸਾਨ ਬਾਰੇ ਹੀ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ।
ਮੈਂ ਘਰ ਪਹੁੰਚਦੇ ਸਾਰ ਹੀ ਫੋਨ ਨੂੰ ਚਾਰਜਰ ਉੱਪਰ ਲਗਾ ਦਿੱਤਾ, ਖੁਦ ਮੇਜ਼ ਉਪਰ ਪਈ , ਡਾਇਰੀ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਲਿਆ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਫਰੋਲਣ ਲੱਗ ਪਿਆ, ਮੈਂ ਉਸ ਆਏ ਹੋਏ ਮੈਸਜ ਦਾ ਰਿਪਲਾਈ,ਜਵਾਬ (Reply) ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਦੋ ਵਾਰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਡਾਇਰੀ ਦਾ ਇੱਕ ਇੱਕ ਪੰਨਾ ਫਰੋਲਿਆ , ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਜਵਾਬੀ ਉੱਤਰ ਲਈ ਲਿਖਤ ਨਾ ਮਿਲੀ। ਮੈਂ ਕੋਲ ਹੀ ਪਏ, ਪੈੱਨ ਨੂੰ ਚੁੱਕਿਆ ਤੇ ਲਿਖਣਾ ਸੁਰੂ ਕੀਤਾ : —
ਮੈਂ ਦਰਦ ਜਿਹਨਾਂ ਨਾਲ ਵੰਡਿਆ,
ਉਹ ਸੀ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਅਨਜਾਣ ,
ਮੈਂ ਸਬਦਾਂ ਨਾਲ ਪਾਇਆ ਰਾਬਤਾ
ਜੋ ਬਣੇ ਮੇਰੀ ਪਹਿਚਾਣ,
ਕੋਈ ਤੁਰ ਕੇ ਰਾਹੇ ਏਸ ਨੂੰ,
ਗਿਆ ਹੈ ਸਾਨੂੰ ਜਾਣ…

ਅਸੀਂ ਜਿਹਨਾਂ ਦੇ ਨਜਦੀਕ ਹੋਏ,
ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਅਣ ਪਹਿਚਾਣਿਆ,
ਆਖ ਕੇ ਦੂਰ ਕਿਤੇ ਚੱਲੇ ਗਏ
ਅਸੀਂ ਇਹਨਾਂ ਅੱਖਰਾਂ ਦਾ ਸਹਾਰਾ,
ਲੈਕੇ ਹੀ ਵੱਡੇ ਹੋਏ ਆਂ,
ਹੁਣ ਕੋਈ ਵੀ ਸਾਨੂੰ ਜਾਣਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ,
ਸਾਡੇ ਅੱਖਰਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਪਹਿਚਾਣ ਕਰਦਾ ਹੈ,
ਤੇ ਸਾਨੂੰ ਏ ਜਾਪਦਾ ਹੁਣ,
ਕੇ ਕੋਈ ਸਾਡੇ ਅੱਖਰਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣ ਗਿਆ ਹੈ

{ ਸੁਖਦੀਪ }

ਮੈਂ ਲਿਖਦੇ ਸਾਰ ਹੀ, ਫੋਨ ਚੁੱਕਿਆ ਤੇ ਪੋਸਟ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਮੁੜ ਉਸ ਦੇ ਜਵਾਬ’ ਰਿਪਲਾਈ ‘ਦੀ ਉਡੀਕ ਵਿੱਚ ਫੋਨ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਚਾਰਜਰ ਦੇ ਉੱਪਰ ਲਾ ਕੇ ਮੇਜ਼ ਉੱਪਰ ਧਰ ਦਿੱਤਾ। ਸ਼ਾਮ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਅਸਮਾਨ ਵਿੱਚ ਅਜੇ ਵੀ ਵੱਡੇ ਵੱਡੇ ਬੱਦਲ ਛਾਏ ਹੋਏ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਬਜਾਰ ਵਿਚ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਕੰਮ ਸੀ। ਮੈਂ ਬਜਾਰ ਚਲਾ ਗਿਆ ਤੇ ਰੋਟੀ ਵੀ ਬਾਹਰੋਂ ਹੀ ਖਾ ਆਇਆ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਵਾਪਿਸ ਆਇਆ ਤਾਂ ਕਾਫ਼ੀ ਹਨੇਰਾ ਹੋ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚਦੇ ਸਾਰ ਹੀ ਫੋਨ ਨੂੰ ਚੁੱਕਿਆ। ਅਜੇ ਵੀ ਕੋਈ ਰਿਪਲਾਈ ਨਹੀ ਸੀ ਆਇਆ। ਮੈਂ ਸਵੇਰੇ ਜਲਦੀ ਕੰਮ ਉੱਪਰ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਜਲਦੀ ਹੀ ਸੋ ਗਿਆ।
ਸਵੇਰੇ ਉੱਠਦੇ ਸਾਰ ਹੀ, ਮੈਂ ਕੰਮ ਉੱਪਰ ਚਲਾ ਗਿਆ , ਆਉਦੇਂ ਸਾਰ ਹੀ ਮੈਂ ਕੰਮ ਦੀ ਥਕਾਵਟ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਬਿਸਤਰ ਉੱਪਰ ਲੇਟ ਗਿਆ, ਅਜੇ ਮੈਨੂੰ ਨੀਂਦ ਆਉਣ ਹੀ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਕੱਲ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਚੇਤੇ ਆਈ, ਕਿ ਉਸ ਪੋਸਟ ਦੇ ਉੱਪਰ ਕੋਈ ਆਇਆ ਰਿਪਲਾਈ ਕਿ ਨਹੀ…
ਮੈਂ ਕੰਮ ਉੱਪਰ ਫੋਨ ਨਹੀ ਸੀ ਲੈ ਕਿ ਜਾਦਾਂ,ਸਗੋਂ ਇਸ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਕੇ ਅਲਮਾਰੀ ਵਿਚ ਰੱਖ ਦਿੰਦਾ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਫੋਨ ਖੋਲ੍ਹਦੇ ਸਾਰ ਹੀ, ਮੈਨੂੰ ਪਾਈ ਹੋਈ ਪੋਸਟ ਉੱਪਰ ਕੋਈ ਰਿਪਲਾਈ ਆਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਜਿਸ ਵਿਚ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ :-

ਸਬਦਾਂ ਪਿਛਲੀ ਤਸਵੀਰ ਨੂੰ,
ਜਦ ਕੋਈ ਉਗਲਾਂ ਰਾਹੀਂ ਵਾਹ ਲੈਦਾਂ,
ਆਪਣਿਆਂ ਵਰਗਾ ਹੀ ਜਾਪਦਾ,
ਜਦ ਖ਼ਤ ਕੋਈ ਏ ਸਾਹ ਲੈਂਦਾ
ਵਕਤਾਂ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਹਾਰ ਕੇ,
ਮਹਿਲ ਖਬਾਬੀਂ ਢਾਹ ਲੈਦਾਂ
ਉਹਦੇ ਵਰਗਾ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਜਾਪਦਾ,
ਜੋ ਮੁੜ ਮੁੜ ਮੇਰਾ ਨਾਂ ਲੈਦਾਂ…

ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਪੜਦੇ ਸਾਰ ਹੀ ਏਵੇਂ ਲੱਗਿਆ, ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਮੇਰੇ ਨਜ਼ਦੀਕ ਦਾ ਮੇਰੇ ਹੀ ਬਾਰੇ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਉਹ ਵੀ ਉਸ ਬਾਰੇ ਜਿਸ ਬਾਰੇ ਮੈਂ ਅੱਜ ਤੀਕ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀ। ਮੈਂ ਕੋਈ ਜਵਾਬੀ ਲਿਖਤ ਨਾ ਲਿਖੀ। ਸਗੋਂ ਤੁਹਾਡਾ ਨਾਮ, ਤੁਸੀਂ ਕੌਣ ਹੋ, ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਜਾਣਦੇ ਹੋ ਆਦਿ ਕਈ ਹੋਰ ਮੈਸਜ ਲਿਖ ਕੇ ਭੇਜ ਦਿੱਤੇ। ਉਸ ਸ਼ਾਮ ਜੋ ਖਿਆਲ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗੀ ਦੌੜੇ ਮੈਨੂੰ ਹੁਣ ਵੀ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਕੋਈ ਖਤਰਨਾਕ ਘਟਨਾ ਵਰਗੇ ਲੱਗਦੇ ਨੇ,ਉਹ ਮੇਰਾ ਪਹਿਲਾ ਦਿਨ ਸੀ। ਜਿਸ ਦਿਨ ਮੈਂ ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਲਿਖੇ,ਪੜ੍ਹੇ ਹੀ ਸੋਂ ਗਿਆ, ਸਵੇਰੇ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਦੇ ਵਾਂਗੂੰ ਜਲਦੀ ਉੱਠਿਆ ਤੇ ਕੰਮ ਤੇ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਮੇਰੇ ਆੱਫਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅੜਬ ਜਿਹੇ ਸੁਭਾਅ ਵਾਲਾ ਸੀਨੀਅਰ ਸੀ। ਜਿਸ ਦੀ ਅੱਜ ਬਦਲੀ ਹੋ ਗਈ। ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਸਾਰੇ ਹੀ ਜਾਣੇ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸਾਂ। ਮੈਂ ਆ ਕਿ ਕੱਪੜੇ ਬਦਲਦੇ ਸਾਰ ਇੱਕ ਕੱਪ ਚਾਹ ਦਾ ਬਣਨ ਲਈ ਧਰ ਦਿੱਤਾ,ਮੇਰੇ ਪਰਨਾ ਬੰਨਦੇ ਬੰਨਦੇ ਚਾਹ ਬਣ ਗਈ, ਮੈ ਕੱਪ ਵਿਚ ਪਾ ਬੈੱਡ ਉਪਰ ਆ ਬੈਠਾ,ਨਾਲ ਹੀ ਅਲਮਾਰੀ ਵਿਚੋਂ ਫੋਨ ਵੀ ਚੁੱਕ ਲਿਆ, ਮੈਂ ਫੋਨ ਖੋਲਦੇ ਸਾਰ ਹੀ ਫੇਸਬੁੱਕ ਉਪਰ ਮੈਸਜ ਬੌਕਸ ਚੈੱਕ ਕਰਿਆ ਤਾਂ ਕੋਈ ਵੀ ਮੈਸਜ ਨਹੀ ਸੀ ਆਇਆ ਮੈਂ ਅਜੇ ਪੁਰਾਣੇ ਮੈਸਜਾਂ ਨੂੰ ਪੜ ਹੀ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਤੁਰੰਤ ਹੀ ਇਕ ਮੈਸਜ ਆਇਆ ਜਿਸ ਵਿਚ ਲਿਖਿਆ ਸੀ…

ਉਹ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਦੋਂ ਤਾ ਭੁੱਲਾ ਦਿੱਤਾ,
ਚੁੱਬਣ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ,
ਮੇਰੇ ਸੀਨੇ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ,
ਹੁਣ ਤਾਂ ਜਦ ਵੀ ਕੋਈ ਕਿਸੇ ਨੂੰ,
ਹਾਕ ਮਾਰਦਾ ਕੋਈ ਨਾਮ ਲੈ ਕੇ,
ਮੈਂ ਮੰਨ ਲੈਂਦੀ ਹਾਂ,
ਕਿ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਮਾਰ ਰਿਹਾ ਏ
ਹਾਕ…..
ਮੈਨੂੰ ਆਪਣਾ ਹੀ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਹਰਕੋਈ
ਤੇ ਇਹ ਸਵਾਲ ਕਦੇ ਕਦੇ,
ਮੈਂ ਖੁਦ ਨੂੰ ਵੀ ਪੁੱਛ ਬਹਿੰਦੀ ਹਾਂ,
ਕਿ ਕੌਣ ਹਾਂ ਮੈਂ..???
ਫੇਰ ਜਦੋਂ ਉਡਦਾ ਹੋਇਆ ਰੇਤਾ,
ਘੱਟਾ ਬਣ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਚੁੱਬਦਾ,
ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਮਹਿਬੂਬ ਵਰਗਾ ਲੱਗਦਾ,
ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਮੈਂ ਇਸ ਰੇਤੇ ਦਾ ਹੀ ਅੰਸ਼ ਹਾਂ,
ਜੋ ਵੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਦੀ ਲੰਘਦਾ ਏ,
ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਮੰਨ ਲੈਂਦੀ ਹਾਂ ਉਸਨੂੰ,
ਫੇਰ ਕਿਤੇ ਮਿਲੇ ਤਾਂ ਪਹਿਚਾਣ ਆ ਜਾਂਦੀ ਏ
ਏਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਜਾਣਨ ਜਾਣ ਲੱਗਦੀ ਹਾਂ
ਅਨਜਾਣਾਂ ਨੂੰ ਵੀ…..
ਹਾਂ ਸੱਚ ਮੈਨੂੰ ਅੱਜ ਤੀਕ ਕੋਈ,
ਅਜਿਹਾ ਕੋਈ ਨਹੀ ਮਿਲਿਆ
ਜਿਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਜਾਣ ਲਿਆ ਹੋਵੇ
ਜੇ ਕੋਈ ਜਾਣ ਵੀ ਲਵੇ
ਤਾਂ ਦੂਰ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ,
ਐਨੀ ਦੂਰ ਜਿੰਨਾ,
ਦੂਰ ਚੰਦ ਧਰਤੀ ਤੋਂ….

ਸੁਣ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਜਾਣਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਾ ਕਰੀਂ
ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀ
ਕੋਈ ਸਾਲਾਂ ਪਿੱਛੋਂ,
ਮੁੜ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਦੋਸਤ
ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਫੇਰ ਦੂਰ ਹੋਵੇ

~
ਮੇਰੇ ਪੁਛੇ ਹੋਏ ਸਵਾਲਾਂ ਦਾ ਉੱਤਰ ਉਸਨੇ ਬੜੀ ਸਿੱਦਤ ਨਾਲ ਬਿਆਨ ਕਰਕੇ ਲਿਖਿਆ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਕੋਈ ਚੰਗੀ ਲੇਖਕਾ ਜਾਪੀ। ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਮੁੜ ਸਵਾਲ ਕਰਾਂ ਤੇ ਪੁੱਛਾਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਲੇਖਕਾ ਹੋ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਹੁਣ ਤੀਕ ਐਨਾ ਕੂ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ। ਕਿ ਉਸਨੇ ਮੇਰੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਗੱਲ ਦਾ ਜੇਕਰ ਜਵਾਬ ਦੇਣਾ ਹੋਊ, ਤਾਂ ਉਹ ਕਵਿਤਾ ਵਿਚ ਹੀ ਦੇਵੇਗੀ। ਉਹ ਅਕਾਉਂਟ ਅਜੇ ਵੀ ਆੱਨਲਾਈਨ ਦਿੱਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਲਿਖਿਆ
ਮੈਂ ਬੂਹਾ ਖੜਕਿਆ ਆਪਣਾ,
ਅੰਦਰ ਦੇਖਿਆ ਕੌਣ!!!
ਸੁਪਨੇ,ਖਬਾਬ ਤੇ ਚਾਅ ਕਈ,
ਪਏ ਗੂੜੀ ਨੀਦੇਂ ਸੌਣ
ਨਾ ਹਵਾ ਵਗੇ,ਨਾਹੀ ਏਥੇ ਪਾਣੀ
ਫੇਰ ਕਿਸਦੇ ਆਸਰੇ ਜਿਉਣ,
ਲਾਗੇ ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਬੈਠੀ ਹੋਈ ਬੇਜਾਨ ਜਿਹੀ
ਉਪਰੋਂ ਡਾਢੀ ਉਹਨੇ ਧਾਰੀ ਮੌਨ,
ਅਸਾਂ ਬੂਹਾ ਬੈਠੇ ਹਾਂ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ,
ਕੋਈ ਰਾਹੀ ਲੰਘਦੇ ਟੱਪਦੇ ਆ ਜਗਾਉਣ…

ਮੈਂ ਲਿਖਦੇ ਸਾਰ ਹੀ ਮੈਸਜ ਨੂੰ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ, ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਸਬਦੰ ਦੀ ਗਲਤੀ ਵੇਖੇ, ਆਗੋਂ ਵੀ ਨਾਲ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਜਵਾਬ ਵੇਖ ਲਿਆ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਕਈ ਸਮਾਂ ਜਵਾਬ ਉਡੀਕਿਆ ਕੋਈ ਉੱਤਰ ਨਾ ਆਇਆ। ਇੱਕ ਉੱਤਰ ਆਇਆ ‘ ਘਰ ਕੈਦ ਹੈ ‘ ਬੂਹਾ ਬੇਸ਼ੱਕ ਖੁੱਲਾ ਹੈ।
ਮੈਂਨੂੰ ਉੱਤਰ ਸਮਝ ਨਾ ਲੱਗਿਆ
ਮੈਂ : ਸਮਝਿਆ ਨਹੀਂ
Clay tinted : ਜਰੂਰੀ ਨਹੀ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਸਮਝੀ ਜਾਵੈ।
ਤੁਹਾਡਾ ਨਾਮ …??
ਮੈਂ : ਗਾਲਿਬ, ਤੁਹਾਡਾ
Clay tinted : ……( ਹਰਫ਼ ) , ਤੁਸੀਂ ਜਦ ਵੀ ਕੁਝ ਲਿਖਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਇਉਂ ਜਾਪਦਾ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਕੁਝ ਕਿ ਮੇਰੇ ਬਾਰੇ ਹੀ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਲਿਖਤਾਂ ਪੜ ਬੜਾ ਸਕੂਨ ਜਿਹਾ ਮਿਲਦਾ।
ਮੈਂ : ਮੈਂ ਇੱਕਲਤਾ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ ਲਿਖਦਾ ਹਾਂ , ਮੈਂ ਕੋਈ ਲੇਖਕ ਨਹੀ ਹਾਂ,ਵੈਸੇ ਤੁਹਾਡੀ ਲਿਖਤ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਕੁਝ ਏਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਨਿੱਘ ਦੇਦੀਂ ਹੈ। ਹਰਫ਼ ਮਤਲਬ..??
Clay tinted : ਮੈਂ ਸਿਰਫ਼ ਲਿਖਦੀ ਹਾਂ, ਕਵਿਤਾ ਬਾਰੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਜਾਣਦੀ ਵੀ ਨਹੀਂ, ਕਿਤਾਬਾਂ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਹਾਂ ਮੈਂ, ਮੈਂ ਸਿਰਫ਼ ਸਬਦਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕਠੇ ਕਰਦੀ ਹਾਂ। ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਣਾ ਕੋਈ ਹਰਇੱਕ ਦੀ ਵੱਸ ਦੀ ਗੱਲ ਥੋੜਾਂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਨਾਲੇ।
ਹਰਫ਼ ਮਤਲਬ ਹਰਫ਼ ਮੇਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੁਬਾਰਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਨਾਮ।ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਵਧਿਆ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਪਰ ਹੁਣ ਨਹੀਂ
ਮੈਂ : ਕਿਉਂ
Clay tinted : ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਬਹੁਤਾ ਉਹ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਜੋ ਆਪਣੀ ਮਰਜ਼ੀ ਦੇ ਖਿਲਾਫ਼ ਹੋਵੇ।
ਮੈਂ : ਮਤਲਬ, ਮੈਂ ਜਾਣ ਸਕਦਾ
Clay tinted : ਮੈਂ ਤੁਹਾਥੋਂ ਅਣਜਾਣ ਹਾਂ

ਇਹ ਮੈਸਜ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੋਰ ਕੋਈ ਮੈਸਜ ਨਾ ਆਇਆ। ਅਕਸਰ ਹਾਂ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਬੁਝਾਰਤ ਪਾਵੈ ਤਾਂ ਆਪਾਂ ਉਸਦਾ ਉੱਤਰ ਲੱਭਣ ਲਈ ਉਤਸਕ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ, ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੈਂ ਉਸ ਲੇਖਕਾ ( Clay tinted) ਬਾਰੇ ਜਾਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੈਂ ਉਸਦਾ ਸਾਰਾ ਅਕਾਉਂਟ ਵੇਖਿਆ। ਉਸਦੀਆਂ ਲਿਖੀਆਂ ਲਿਖਤਾਂ ਨੂੰ ਪੜ ਏਵੇ ਲੱਗਦਾ ਸੀ। ਜਿਦਾਂ ਉਸਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਉਸ ਕੋਲੋਂ ਕਾਫ਼ੀ ਵੱਡੀ ਗਲਤੀ ਹੋਈ ਹੋਵੇ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਦੀ ਹਰ ਲਿਖਤ ਪਿਛੇ ਇਕ ਪਿਛਤਾਵਾ ਝਲਕਦਾ ਸੀ।
ਮੈਂ ਫੋਨ ਨੂੰ ਚਾਰਜਰ ਉਪਰ ਲਗਾਉਣ ਹੀ ਲੱਗਿਆ ਸੀ। ਕਿ ਛੋਟੇ ਵੀਰ ਦਾ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਫੋਨ ਆ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਮਾਂ ਥੋੜੀ ਜਿਹੀ ਬਿਮਾਰ ਹੈ । ਤੈਨੂੰ ਪਿੰਡ ਆ ਕੇ ਮਿਲ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਡਾਇਰੀ ਨੂੰ ਉਥੇ ਹੀ ਵਾਪਿਸ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ। ਤੇ ਫੋਨ ਨੂੰ ਚਾਰਚਰ ਲਗਾ ਕੇ ,ਰੋਟੀ ਬਣਾਉਂਣ ਲੱਗ ਪਿਆ।ਮੈਂ ਨਾਲ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਆਖ ਕੇ ਅਗਲੇ ਹੀ ਦਿਨ ਸਾਮ ਦੀ ਫਲਾਇਟ ਬੁੱਕ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਆਖ ਦਿੱਤਾ, ਉਸ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕੇ ਸਾਮ ਸਾਢੇ ਛੇ ਦੀ ਫਲਾਇਟ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਕੰਮ ਤੋਂ ਪੰਜ ਵਜੇ ਛੁੱਟੀ ਮਿਲਦੀ ਸੀ। ਏਅਰਪੋਰਟ ਜਾਣ ਲਈ ਘਰ ਤੋਂ ਵੀਹ ਕੂ ਮਿੰਟਾਂ ਦਾ ਰਸਤਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਸਾਰਾ ਸਮਾਨ ਪੈਕਿੰਗ ਕਰ ਕੇ ਸਾਮ ਨੂੰ ਹੀ ਰੱਖ ਲਿਆ,ਤੇ ਆੱਫਸ ਵਿਚੋਂ ਆਕੇ ਖਾਣਾ ਕੇ ਫਲਾਇਟ ਲੈ ਕਿ ਦੂਸਰੀ ਸਵੇਰ ਤੀਕ ਪਿੰਡ ਆ ਪਹੁੰਚਿਆ।
ਅਸਲ ਵਿਚ ਗੱਲ ਕੋਈ ਹੋਰ ਹੀ ਵਧੀ ਪਈ ਸੀ। ਪਿੰਡ ਆ ਕਿ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਸਰੀਕਾਂ ਨਾਲ, ਜੋ ਵੱਟ ਪਿਛੇ ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਰੌਲਾ ਚਲਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਕਰਕੇ ਦੁਬਾਰਾ ਡਾਂਗ ਖੜਕ ਗਈ ਤੇ ਬਾਪੂ ਦੀ ਲੱਤ ਟੁੱਟ ਗਈ। ਜਾ ਕਿ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਹਲੇ ਬੱਚਤ ਸੀ, ਲੱਤ ਨੂੰ ਜਿਆਦਾ ਨੁਕਸਾਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਹੁੰਚਿਆ। ਮੈਂ ਬਾਪੂ ਨਾਲ ਰੈ-ਸਲਾਹ ਕਰ ਕੇ,ਤੇ ਪੰਚਾਇਤ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰ ਕੇ, ਜਮੀਨ ਉਪਰ ਦੁਬਾਰਾ ਫੀਤੀ ਮਾਰਨ ਲਈ ਮਨਾਂ ਲਿਆ, ਮੰਨ ਤਾਂ ਬਾਪੂ ਵੀ ਨਹੀ ਸੀ ਰਿਹਾ, ਫੇਰ ਤਾਇਆ ਤਾਂ ਕਿੱਥੋਂ ਮੰਨਣਾ ਸੀ। ਪਰ ਪੰਚਾਇਤ ਦੇ ਆਖਣ ਤੇ ਫੀਤੀ ਮਾਰੀ ਗਈ। ਤਾਂ ਉਨੀ ਇੱਕੀ ਦਾ ਹੀ ਫਰਕ ਨਿਕਲਿਆ। ਉਸਤੋਂ ਬਾਅਦ ਨਾਲੇ ਤਾਏ ਦਾ ਗੁੱਸਾ ਟਿਕ ਗਿਆ। ਨਾਲੇ ਬਾਪੂ ਠੰਢਾ ਹੋ ਗਿਆ, ਨਾਲੇ ਜੇ ਮੈਂ ਹੁਣ ਪਿੰਡ ਵਿਚੋਂ ਦੀ ਲੰਘਦਾ ਟੱਪਦਾ,ਤਾਏ ਨੂੰ ਟੱਕਰ ਜਾਦਾ ਤਾਂ ਬੁਲਾ ਲੈਦਾ ਸੀ। ਨਾਲੇ ਕੰਮ ਕਾਰ ਬਾਰੇ ਪੁਛ ਲੈਦਾਂ ਸੀ, ਪਰ ਹਾਸੇ ਜਿਹੇ ਪਾ ਕਿ ਗੱਲ ਕਰਦਾ, ਮੈਂ ਇਸ ਦਾ ਰਾਜ ਨਾ ਜਾਣ ਸਕਿਆ, ਵੈਸੇ ਤਾਏ ਦਾ ਵੱਡਾ ਮੁੰਡਾ ਫੌਜੀ ਸੀ। ਨਾਲੇ ਛੋਟੇ ਨੂੰ ਵੀ ਬਾਹਿਰ ਗਏ ਹੋਏ ਕਈ ਮਹੀਨੇ ਹੋ ਗਏ ਸੀ। ਮੈਂ ਸਾਰੇ ਮਸਲੇ ਨੂੰ ਉਲਝਾ ਕੇ, ਇੱਕ ਹਫਤੇ ਵਾਧ ਵਾਪਿਸ ਪਰਤ ਆਇਆ ਕੰਮ ਉਪਰ।
ਮੈਂ ਫੋਨ ਉਪਰ ਪਿੰਡ ਜਿਆਦਾ ਧਿਆਨ ਨਾ ਦਿੱਤਾ, ਉਹਦੇ ਵੱਲੋਂ ਕਈ ਮੈਸਜ ਆਏ, ਪਰ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਰਿਪਲਾਈ ਨਾ ਕਰ ਸਕਿਆ। ਮੈਂ ਇੱਕੋ ਮੈਸਜ ਪੜਿਆ, ਜੋ ਅਖੀਰ ਤੇ ਸੀ।ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆ ਸੀ,

ਤੁਹਮਤ ਵੀ ਤੇ ਕੋਈ ਨਹੀਂ,
ਇੱਕ ਉਡੀਕ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ,
ਉਡੀਕ ਅਜੇ ਬਾਕੀ ਏ

ਭਾਗ = ਦੁਸਰਾ
ਮਿੱਟੀ ਰੰਗੇ

ਅਚਾਨਕ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਏ
ਮਿੱਟੀ ਚ ਦੱਬੀਆਂ ਹੋਈਆਂ
ਕੁੱਜੀ ਚ ਪਾਕੇ ‘ਦਸੀਆਂ’ ਦੀ
ਜੋ ਦਾਦੀ ਦੀ ਤਾਂਘਣਾ ਸੀ
ਭੂਆ ਨੂੰ ਵਿਆਹ ਦੇ ਦਾਜ਼ ਚ ਦੇਣ ਦੀ
ਪਰ ਅਜੇ ਤੀਕ ਦੱਬੀਆਂ ਹੀ ਪਈਆਂ ਨੇ
ਪਤਾ ਨਹੀ ਹੈ ਵੀ ਹਨ,ਕਿ ਨਹੀ
ਕਿ ਮਿੱਟੀ ਹੀ ਹੋ ਗਈਆਂ
ਬਿਲਕੁਲ ਉਵੇਂ ਹੀ….
ਜਿਦਾਂ ਉਹਦੇ ਜਵਾਬਾਂ ਦੇ ਜਵਾਬ
ਚੱਲੋ ਛੱਡੋ….
ਮੈਂ ਹੀ ਝੱਲੀ ਹਾਂ
ਜੋ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਮੰਨ ਬੈਠੀ
ਉਹ ਵੀ ਬਿਨਾ ਸੋਚੇ ਸਮਝੇ
ਇੱਕ ਬੱਚੇ ਦੀ ਝਾਤੀ ਵਾਗੂੰ
ਪਲ ਵਿੱਚ ਹੀ
ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਨਾਮ ਕਰ ਬੈਠੀ
ਜਿਦਾਂ ਧਰਤੀ
ਅੰਬਰ ਨੂੰ ਕਰ ਬੈਠਦੀ ਏ
ਹੁਣ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਕਰ ਰਹੀਂ ਆਂ
ਸੂਲਾਂ ਵਰਗੀਆਂ ਕਣੀਆਂ ਨੂੰ
ਜੋ ਪਿਛਲੇ ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ
ਬੇਰੋਕ ਹੀ ਵਰੀ ਜਾਦੀਆਂ ਨੇ

ਕਦੇ ਕਦੇ ਸੋਚ ਦੀ ਆਂ
ਹਰ ਕੋਈ ਇੱਕੋ ਵਰਗਾ ਵੀ ਤੇ ਨਹੀ ਹੁੰਦਾ
ਕੀ ਪਤਾ ਜੋ ਮੈਂ ਸੋਚਦੀ ਆਂ
ਉਸਨੂੰ ਕਦੇ ਉਹ ਖਿਆਲ ਵੀ ਨਾ ਆਇਆ ਹੋਵੇ
ਕੀ ਪਤਾ ਉਹ ਅਨਜਾਣ ਹੋਵੇ
ਉਹਨਾਂ ਭੱਖੜੇ ਦੇਆਂ ਬੂਟਿਆਂ ਤੋਂ
ਜੋ ਟਿੱਬਿਆਂ ਤੇ ਤੁਰਨਾ ਸਿਖਾਉਂਦੇ ਨੇ
ਕੀ ਪਤਾ ਉਸਨੂੰ ਨਾ ਪਤਾ ਹੋਵੇ
ਕਿ ਸੂਰਜ ਹੀ ਧਰਤੀ ਦਾ ਪਿਤਾ ਏ
ਜਾਂ ਉਲਝਿਆ ਪਿਆ ਹੋਵੇ
ਉਹਨਾਂ ਅਖਬਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਖਬਰਾਂ ਚ
ਜੋ ਪਿਛਲੇ ਦਿਨੀਂ ਕਸ਼ਮੀਰ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ
ਹਰਇੱਕ ਟੀ.ਵੀ ਚੈਨਲ ਤੇ ਚੱਲ ਰਹੀਆਂ ਨੇ
ਜਾਂ ਫੇਰ ਦੌੜ ਲਾ ਰਿਹਾ ਹੋਣਾ
ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰੀ ਦੇ ਚੱਕਰ ਨੂੰ ਸਰ ਕਰਨ ਲਈ
ਫੜ ਰੱਖਿਆ ਹੋਣਾ
ਘਰ ਦੀਆਂ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਨੇ
ਘੁੱਟ ਕੇ ਉਸ ਦਾ ਵੀ ਖੱਬਾ ਹੱਥ
ਜਿਸ ਤੇ ਉੱਨਤੀਆਂ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਭੈਣ
ਘਰ ਬੈਠੀ ਆਏ ਸਾਲ ਬੰਨਦੀ ਏ ਰੱਖੜੀ

ਚੱਲ ਛੱਡ ਏਹ ਵੀ ਤਾਂ ਸੱਚ ਏ
ਕੋਈ ਕੋਈ ਹੀ ਵੇਖਦਾ
ਉਹ ਚਮਕਦੇ ਹੋਏ
ਇਕਲੋਤੇ ਗੂੜੇ ਤਾਰੇ ਨੂੰ
ਜੋ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਬਿਨਾਂ ਵਜਾਹ
ਚਮਕਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ
ਸੁਣ ਏਹੀ ਸੱਚ ਆ
ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਜਿੰਨੇ ਵੀ ਸ਼ਬਦ ਸੀ
ਮੈਂ ਸਾਰੇ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤੇ
ਉਤਾਹ ਨੂੰ ਵੇਖ
ਅੰਬਰ ਵੀ ਤਾਂ ਨੀਲੇ ਤੋਂ ਲਾਲ ਹੋ ਗਿਆ
ਜੇ ਤੈਨੂੰ ਵੀ ਕੋਈ ਚੁੱਬਿਆਂ
ਤਾਂ ਮਾਰ ਦੇਵੇਂ ਚਾਰ ਝਿੜਕਾਂ
ਵੈਸੇ ਵੀ ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ
ਇਹੀ ਸੁਣਦੀ ਆ ਰਹੀ ਹਾਂ
ਪਰ ਹਾਂ ਐਨੇ ਨਾਲ ਤੇਰੇ
ਨਾਲ ਕੋਈ ਗੱਲ ਤਾਂ ਹੋਊ
ਜਿਸ ਲਈ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ
ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਉਡੀਕ
ਜਿਸ ਲਈ ਕੀਤੀ ਆ
ਕਈ ਜਨਮਾਂ ਦੀ ਤਪੱਸਿਆ ਭੰਗ
ਏਥੇ ਆ ਕੇ ਵੇਖ
ਕਿਸੇ ਜਿੱਦੀ ਜਵਾਕ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ
ਬਣ ਬੈਠੀ ਆ ਹੁਣ ਮੈਂ
ਜੇ ਤੂੰ ਸਾਲਾਂ ਵੱਧੀ ਵੀ
ਉਡੀਕ ਕਰਨ ਲਈ ਕਹੇਗਾਂ
ਤਾਂ ਬੈਠ ਜਾਵਾਂਗੀ
ਕਿਸੇ ਖਾਮੋਸ਼ ਸਾਧ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ
ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ
ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਇੱਕ
ਦਿਲ ਨੂੰ ਪਾਲਿਆ ਹੋਇਆ
ਜੋ ਸਮਝ ਲੈਦਾਂ
ਸੁਣ ਲੈਦਾਂ
ਹਰ ਇੱਕ ਦੀ
ਅਣਕਿਹੀ ਗੱਲ…
ਜਿਦਾਂ ਇਹ ਸ਼ਬਦ

ਇਹ ਉਸ ਦੁਬਾਰਾ ਲਿਖਿਆ ਅੱਜ ਸਵੇਰੇ ਦਾ ਆਖਰੀ ਮੈਸਜ ਸੀ। ਲਿਖਤ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੁੰਦਰ ਜਾਪੀ,ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੁਣ ਸ਼ਾਮ ਤੀਕ ਉਸਨੇ ਕੋਈ ਮੈਸਜ ਨਹੀ ਸੀ ਕਰਿਆ
ਮੈਨੂੰ ਮੈਸਜ ਪੜਦੇ ਸਾਰ ਏਨਾ ਕੂ ਤਾਂ ਪਤਾ ਚੱਲ ਗਿਆ, ਕੋਈ ਇੱਕਲਤਾ ਦੇ ਰੇਗਿਸਤਾਨ ਵਿਚ ਭਟਕਦਾ ਹੋਇਆ, ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਲੱਭ ਰਿਹਾ ਏ, ਪਰ ਇਸ ਪਿਛੇ ਇਹ ਨਹੀ ਪਤਾ ਚੱਲਿਆ ਕਿ, ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਕਿਉਂ ਚੁਣਿਆ…..
ਮੈਂ ਡਾਇਰੀ ਨੂੰ ਚੁੱਕਿਆ ਤੇ ਲਿਖਣਾ ਸੁਰੂ ਕਰਿਆ ਹੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸਦਾ ਇੱਕ ਹੋਰ ਮੈਸਜ ਪੜਨਾ ਸੁਰੂ ਹੀ ਕਰਿਆ ਸੀ,ਕਿ ਇੱਕ ਮੈਸਜ ਹੋਰ ਆਇਆ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਲਿਖਿਆ ਸੀ।

ਅਸੀਂ ਬੇਦਿਲ ਹਾਂ ਜਨਾਬ ਜੀ
ਡਰ ਡਰ ਕੇ ਰਾਤਾਂ ਲੰਘਾਉਣੇ ਹਾਂ…
ਸੂਰਤ,ਸੀਰਤ ਨਾਲ ਮੋਹ ਨਹੀਂ
ਅਸੀਂ ਸ਼ਬਦੀਂ ਦੀਦਾਰ ਹੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ

ਮੈਂਨੂੰ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੋਹਣਾ ਲੱਗਿਆ ,ਮੈਂ ਨਾਲ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਲਿਖਿਆ ਬਹੁਤ ਸੋਹਣਾ ਜਨਾਬ ਜੀ। ਅੱਗੋਂ ਨਾਲ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹੈ ਆਉਣਾ ਸੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ..
Clay tinted : ਈਦ ਦਾ ਚੰਦ ਸੁਨੱਖਣਾ ਹੀ ਲੱਗਦਾ
ਮੈਂ : ਇਹ ਤਾਂ ਹੈ ਜੀ
Clay tinted : ਐਨੀ ਜਿਆਦਾ ਉਡੀਕ ਕਰਾਉਣ ਦਾ ਰਾਜ…???
ਮੈਂ : ( ਪਹਿਲਾਂ ਹਲਕਾ ਜਿਹਾ ਮੁਸਕਰਾਇਆ) ਅਸੀਂ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਸਮੱਰਥ ਸੀ।
Clay tinted : ਸਾਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ।
ਮੈਂ : ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ……???
Clay tinted : ਐਨੇ ਦਿਨ ਮੈਸਜ ਨਹੀ ਕਰਿਆ, ਤਾਂ ਕਰਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਸੋਚ ਲਿਆ ਸੀ। ਤੁਸੀਂ ਕਿਤੇ ਵਿਅਸਤ ਹੋਵੋਂਗੇ।
ਮੈਂ : ਜੀ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਐਨੀ ਉਡੀਕ ਕਿਦਾਂ ( ਵੈਸੇ ਗੱਲ ਤਾਂ ਥੋੜੀ ਜਿਹੀ ਸਮਝ ਆ ਗਈ ਸੀ)
Clay tinted : ਤੁਸੀਂ ਬੜੇ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਕੁਝ ਲਿਖ ਕੇ ਪੋਸਟ ਨਹੀ ਕਰਿਆ। ਉਸੇ ਦੀ ਉਡੀਕ ਸੀ।
ਮੈਂ : ਥੋੜਾ ਵਿਅਸਤ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਨਹੀ ਸਮਾਂ ਲੱਗਿਆ ਜੀ, ਆਪਾਂ ਜਲਦੀ ਹੀ ਕੁਝ ਪੋਸਟ ਕਰਾਂਗੇ, ਓਕੇ ਬਾਏ ਜੀ
Clay tinted : ਓਕੇ ਬਾਏ ਜੀ ।

ਮੋਬਾਈਲ ਚਾਰਜਰ ਉੱਪਰ ਲਗਾ ਦਿੱਤਾ, ਤੇ ਖੁਦ ਸਾਮ ਦੀ ਰੋਟੀ ਬਨਾਉਣ ਲਈ ਰਸੋਈ ਵਿਚ ਚਲਾ ਗਿਆ, ਚਾਹੇ ਸਮਾਂ ਅਜੇ ਕੁਝ ਖਾਸ ਨਹੀ ਸੀ ਹੋਇਆ, ਸੱਤ ਹੀ ਵੱਜੇ ਸਨ, ਪਰ ਮੈਂਨੂੰ ਏਵੇਂ ਸੀ ਪਿੰਡੋਂ ਆਉਦਾ ਹੋਇਆ, ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਕਿਤਾਬ ਲੈ ਕਿ ਆਇਆ ਸੀ, ਕਿ ਉਹ ਪੜਨੀ ਸੁਰੂ ਕਰ ਦੇਵਾਂ, ਮੈਂ ਰੋਟੀ ਬਣਾ ਕੇ ਖਾ ਕੇ ਅੱਠ ਵਜੇ ਦੇ ਲੱਗਭੱਗ ਬਿਲਕੁਲ ਵੇਹਲਾ ਹੋ ਗਿਆ, ਮੈਂ ਪਿੰਡੋ ਲਿਆਂਦੇ ਬੈਗ ਵਿਚੋਂ ਕਿਤਾਬ ਨੂੰ ਬਾਹਿਰ ਕੱਢ ਕੇ ਖੋਲਣ ਹੀ ਲੱਗਾ ਸਾਂ , ਕਿ ਮੇਰੇ ਯਾਦ ਆ ਗਿਆ ਕਿ ਹਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਵੀ ਕਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਵੈਸੇ ਵੀ ਬੜੇ ਦਿਨ ਹੋ ਗਏ, ਮੈਂ ਕੁਝ ਲਿਖ ਕੇ ਪੋਸਟ ਨਹੀ ਕਰਿਆ, ਮੈਂ ਡਾਇਰੀ ਚੁੱਕੀ ਤੇ ਲਿਖਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਿਆ, ਪਰ ਮੇਰਾ ਖਿਆਲ ਮੁੜ ਧੁਰ ਉਸ ਅਣਜਾਣ ਵੱਲੋਂ ਕਰੇ, ਅਜੀਬ ਜਿਹੀਆਂ ਲਿਖ ਕੇ ਲਿਖਤਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਰਿਹਾ,ਪਰ ਮੇਰਾ ਖਿਆਲ ਕਈ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਸਵਰਗਵਾਸ ਹੋਈ ਦਾਦੀ ਕੰਨੀ ਚਲਾ ਗਿਆ, ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਸੋਚਿਆ ਸੀ ਅਖੀਰ ਲਿਖਣਾ ਸੁਰੂ ਕਰਿਆ….

ਕੋਈ ਓਸ ਪਾਰ ਬਾਰੇ ਵੀ ਤਾਂ ਜਾਣਦਾ ਹੋਊ
ਜਿੱਥੇ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਮਰ ਕੇ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਕੇਹੋ ਜਿਹੀ ਹੋਣੀ ਉਹ ਥੋਂ
ਕੀ ਉੱਥੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਵਰਗਾ ਹੀ ਦੇਸ਼ ਹੋਊ
ਕੀ ਉਹ ਵੀ ਕਰਦੇ ਹੋਣਗੇ ਯਾਦ
ਜਿਦਾਂ ਅਸੀਂ ਕਰਦੇ ਹਾਂ
ਸੱਚਮੁੱਚ ਬੜਾ ਦਿਲ ਕਰਦਾ
ਉਥੇ ਚਲੇ ਜਾਣ ਦਾ
ਰਸਤਾ ਨਹੀ ਆ ਨਾ ਕੋਈ
ਹਾਂ ਸੱਚ, ਹੈ ਇੱਕ ਮੌਤ
ਪਰ ਵਾਪਿਸ ਨਹੀ ਨਾ
ਆ ਹੋਣਾ ਮੁੜ
ਕੌਣ ਦੱਸੇਗਾ ਕੀ ਹਾਲ ਚ ਹਾਂ
ਕਿ ਮੈਂ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਯਾਦ
ਜਾਂ ਘੱਲ ਹੋਵੇ ਕੋਈ ਖ਼ਤ
ਜਿਸ ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿਚ ਲਿਖ ਸਕਾਂ
ਉੱਥੋਂ ਦਾ ਸੁਹੱਪਣ
ਉਥੋਂ ਦੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਤੇ ਹੋਰ
ਤੇ ਬਾਕੀ ਸਭ ਸੁੱਖ ਸਾਂਦ
ਮੰਗ ਕਰ ਸਕਾਂ
ਕਿਤਾਬਾਂ ਲਿਆਉਣ ਲਈ
ਥੋੜੇ ਹੋਰ ਪੈਸੇ
ਫੇਰ ਸੋਚੀਦਾ ਕੀ ਪਤਾ
ਪਾਉਦੇ ਹੋਣ ਕੋਈ ਚਿੱਠੀ ਉਹ ਤਾਂ
ਪਰ ਸਾਡੇ ਤੀਕ ਉੱਪੜਨ ਤੋਂ
ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਰੋਕ ਲੈਦੀਂ ਹੋਏ
ਉੱਥੋਂ ਦੀ ਸਰਕਾਰ
ਜਿੱਦਾਂ ਰੋਕ ਲੈਦੀ ਏ ਸਾਡੀ ਸਰਕਾਰ
ਸਾਡਿਆਂ ਹੀ ਹੱਕਾਂ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਕੋਲੋਂ

ਕੀ ਐਦਾਂ ਹੀ ਚੱਲਦਾ ਰਹੂ
ਇਹ ਸਾਰਾ ਚੱਕਰ – ਖੇਲ
ਨਹੀ ਹੋਵੇਗਾ ਇਨਸਾਫ਼
ਐਦਾਂ ਹੀ ਖੇਡੀਆਂ ਜਾਣਗੀਆਂ
ਸਿਆਸਤੀ ਲੋਕਾਂ ਵੱਲੋਂ ਖੇਡਾਂ
ਕੀ ਐਦਾਂ ਹੀ ਹੁੰਦੇ ਰਹਿਣਗੇ
ਲੋਕਾਂ ਘਰਾਂ ਤੋ ਬੇਘਰ
ਕੀ ਨਹੀਂ ਰੋਕਿਆ ਜਾਵੇਗਾ
ਟੁੱਟਿਆ ਹੋਇਆ ,
ਨਸ਼ੇ ਦੇ ਦਰਿਆ ਦਾ ਪਾਣੀ
ਕੀ ਜਵਾਨੀ
ਕੋਈ ਕੰਮ ਕਿੱਤੇ ਕਰਨ ਦੀ ਥਾਂ
ਲੰਘਾਵੇਗੀ ਸੱਥਾਂ ਚ ਖੜ ਸਮਾਂ
ਕੀ ਏਹੋ ਪੜਾਈਆਂ ਪੜੀ ਜਾਣਗੇ ਲੋਕ
ਨਹੀਂ ਜੇਕਰ ਏਦਾਂ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਰਿਹਾ
ਬਹੁਤਾ ਸਮਾਂ ਨਹੀ ਲੰਘੇਗਾ
ਏਸ ਧਰਤੀ ਦੇ ਹਰਾਮਖੋਰ
ਪੁੱਤਰ ਮਨੁੱਖ ਦਾ
ਸਾਰੇ ਚੱਲੇ ਜਾਣਗੇ ਫੇਰ
ਮੌਤ ਦੇ ਦੇਸ਼
ਫੇਰ ਤਾਂ ਚਿੱਠੀਆਂ ਲਿਖਣ ਦੀ
ਵੀ ਨਹੀ ਪੈਣੀ ਲੋੜ
ਨਾਹੀ ਸਿਆਸਤਦਾਨ
ਕਰ ਸਕਣ ਸਿਆਸਤਦਾਨੀ
ਮੰਨਿਆ ਜੇ ਸਾਰੇ
ਮੌਤ ਦੇ ਦੇਸ਼ ਚੱਲੇ ਜਾਣਗੇ
ਪਰ ਜੇ ਉੱਥੇ ਵੀ ਨਾ ਵਕਤ
ਵਿਚਾਰਿਆ ਏਸ ਹਰਾਮਖੋਰ ਨੇ
ਫੇਰ ਕਿਥੇ ਜਾਵੇਗਾ
ਸ਼ਾਇਦ ਇੱਕ ਦਿਨ
ਐਸਾ ਵੀ ਆ ਸਕਦਾ
ਕਿ ਮਨੁੱਖ ਕੋਲ ਰਹਿਣ ਲਈ
ਏਸ ਘੜਤ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਵੀ
ਥਾਂ ਨਹੀਂ ਬਚੇਗੀ
ਅੰਤ ਮਨੁੱਖ ਹੀ ਮਨੁੱਖ ਦੇ
ਅੰਤ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਕਾਰਨ
ਹੋਵੇਗਾ…..
ਤੇ ਬੈਠਾ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਹੋਣਾ
ਇਹ ਸਭ
ਉਹੀ ਸਭ ਤੋਂ ਗੂੜਾ ਤਾਰਾ

ਮੈਂ ਲਿਖ ਤਾਂ ਦਿੱਤਾ,ਸ਼ਾਇਦ ਏ ਮੇਰੇ ਵੱਲੋਂ ਲਿਖਿਆ ਇਹ ਉਹ ਪਹਿਲਾ ਸਬਦਾਂ ਦਾ ਕਾਫ਼ਲਾ ਸੀ। ਜਿਸ ਦਾ ਕੁਝ ਭਾਗ ਮੈਂ ਡਾਇਰੀ ਵਿੱਚ ਸਾਂਭ ਕੇ ਰੱਖ ਲਿਆ,ਮੇਰੇ ਖੁਦ ਦੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਜਿਆਦਾ ਖਤਰਨਾਕ ਸਵਾਲ ਬਣਨੇ ਸੁਰੂ ਹੋ ਗਏ, ਪਰ ਮੈਂ ਫਿਰ ਵੀ ਇਸ ਨੂੰ ਪੋਸਟ ਕਰ ਹੀ ਦਿੱਤਾ,ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੇਰਾ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਲਿਖ ਕੇ ਪੋਸਟ ਕਰਨਾ ਇੱਕ ਆਦਤ ਬਣ ਗਿਆ,ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਪਗ ਉਸ ਅਕਾਉਂਟ ਤੋਂ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਮੈਸਜ ਆਉਂਦਾ,ਹੁਣ ਉਹ ਅਨਜਾਣ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਿਹਾ ,ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣ ਚੁੱਕਿਆ ਸਾਂ, ਇੱਕ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸ਼ਕਲ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਮੈਂ ਸਭ ਕੁਝ ਜਾਣ ਗਿਆ ਸੀ, ਉਹ ਵੀ ਮੇਰੇ ਬਾਰੇ ਸਭ ਕੁਝ ਜਾਣ ਚੁੱਕੇ ਸੀ,ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਸਹਿਰ ਮੇਰੇ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਥੋੜਾ ਹੀ ਦੂਰ ਸੀ। ਮੈਂ ਬਹੁਤੀ ਵਾਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਕਿਹਾ ਸੀ। ਕਿ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਵੇਖਣਾ ਚਾਹੁਣਾ,ਪਰ ਉਹ ਅੱਗੋਂ ਇੱਕ ਹੀ ਜਵਾਬ ਲਿਖਦੇ, ਜਿਸ ਦਿਨ ਮਿਲੇ,ਉਹ ਦਿਨ ਖਾਸ ਹੋਵੇ, ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਹ ਕਿਹੜੇ ਖਾਸ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਸਨ।
ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਹਫਤੇ ਦੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਦੁਬਾਰਾ ਜਲਦੀ ਹੀ ਮਿਲ ਗਈਆਂ,ਮੈਂ ਪਿੰਡ ਚਲਾ ਗਿਆ,ਮੈਂ ਘਰ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਛੋਟਾ ਮੇਰਾ ਭਰਾ ਜੋ ਅਜੇ ਪੜ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮਾਂ ਦੇ ਹੁਣ ਗੋਡਿਆਂ ਵਿਚ ਦਰਦ ਹੋਣਾ ਸੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਘਰ ਦੇ ਸਾਰੇ ਤੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਵੀ ਵਿਆਹ ਲਈ ਜੋਰ ਪਾ ਰਹੇ ਸਨ, ਅਖੀਰ ਮੈਂ ਮਾਂ ਨੂੰ ਤੇ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸਮਝਾਇਆ,ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਮੇਰੀ ਇੱਕ ਨਾ ਮੰਨੀ ਤੇ ਮੇਰਾ ਨਾਲ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕੋਲ ਇੱਕ ਨਿੱਕੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਪੜੀ ਲਿਖੀ ਤੇ ਇੱਕ ਨੌਕਰੀ ਲੱਗੀ ਹੋਈ, ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਮੰਗਣਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ,ਵੈਸੇ ਉਹ ਵੇਖਣ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸੋਹਣੀ ਲੱਗਦੀ ਸੀ,ਬਿਲਕੁਲ ਉਵੇਂ ਹੀ ਜਿਦਾਂ ਹਰਫ਼ਨੂਰ ਵੀ ਉਹੀ ਹੋਵੇ,ਮੋਟੀ ਅੱਖ, ਲੰਮੀ ਗਰਦਨ, ਕਾਲੇ ਲੰਮੇ ਲੰਮੇ ਵਾਲ, ਤਿੱਖਾ ਨੱਕ,ਪਤਲੇ ਜਿਹੇ ਬੁੱਲ ਤੇ ਥੋਡੀ ਉਪਰ ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਕਾਲੇ ਰੰਗ ਦਾ ਤਿੱਲ,ਮਿੱਠੀ ਜਿਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਇਉਂ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਸਵਰਗ ਵਿੱਚੋਂ ਕੋਈ ਪਰੀ ਧਰਤੀ ਤੇ ਆ ਗਈ ਹੋਵੇ,ਹਾਂ ਸੱਚ ਇਸਦਾ ਨਾਮ ਵੀ ਹਰਫ਼ਨੂਰ ਹੀ ਸੀ।
ਮਾਂ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਤੇ ਬਾਪੂ ਵੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਖੁਸ਼ੀ ਬੇਬੇ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਹੀ ਬਹੁਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਆ, ਤੇ ਫਿਰ ਖੁਸ਼ ਵੇਖ ਕੇ ਤਾਂ ਹੋਰ ਵੀ ਵੱਧ ਗਈ। ਜਿਸਨੇ ਮੇਰਾ ਰਿਸਤਾ ਕਰਵਾਇਆ ਸੀ।ਉਹ ਮੇਰੇ ਭਾਬੀ ਹੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਆਖ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਨੰਬਰ ਲੈ ਲਿਆ, ਵੈਸੇ ਉਸਨੂੰ ਮੈਂ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਸੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਮੇਰੇ ਭੂਆ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਦੇ ਵਿਆਹ ਉਪਰ ਆਈ ਸੀ। ਉਹ ਭਾਬੀ ਦੇ ਭਾਈ ਦੇ ਦੋਸਤ ਦੀ ਕੁੜੀ ਦੀ। ਜਾਣ ਪਛਾਣ ਤਾਂ ਸਾਡੀ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਸੀ।ਪਰ ਕਦੇ ਏਵੇਂ ਨਹੀ ਸੀ ਸੋਚਿਆ।
ਮੈਂ ਪਿੰਡ ਉਸਨੂੰ ਫੋਨ ਨਾ ਕਰਿਆ
ਮੈਂ ਜਦ ਸਹਿਰ ਚਲਾ ਆਇਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਇਹ ਵੇਖ ਕਿ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਿਆ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਹਫਤੇ ਤੋਂ ਉਸ ਅਕਾਉਂਟ ਤੋਂ ਕੋਈ ਵੀ ਮੈਸਜ ਨਹੀ ਸੀ ਆਇਆ…
ਪਹਿਲਾਂ ਮੇਰਾ ਚਿੱਤ ਕਰਿਆ, ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮੰਗੇਤਰ ਹਰਫ਼ਨੂਰ ਨੂੰ ਫੋਨ ਲਗਾਵਾਂ,ਫਿਰ ਇੱਕ ਦਿਲ ਮੌਸਮ ਨੂੰ ਵੇਖ ਤੇ ਉਸ ਵੱਲੋਂ ਨਾ ਮੈਸਜ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਲਿਖਣ ਦਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਮੈਂਨੂੰ ਐਨੇ ਵਿਚ ਇੱਕ ਅਣਜਾਣ ਜਿਹੇ ਨੰਬਰ ਤੋਂ ਫੋਨ ਆਇਆ,ਮੈਂ ਚੁੱਕਿਆ ਤਾਂ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਇਹ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਮੰਗੇਤਰ ਹੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਾਫੀ ਵਕਤ ਉਸਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਦੇ ਬਿਤਾ ਦਿੱਤਾ,ਅਖੀਰ ਮੈਂ ਉਸ ਦਿਨ ਕੁਝ ਨਾ ਲਿਖ ਸਕਿਆ,ਦੂਸਰੇ ਦਿਨ ਜਦ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਸ ਵੱਲੋਂ ਇੱਕ ਮੈਸਜ ਆਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।

ਹਰ ਰੋਜ਼ ਦੂਰ ਬੈਠ ਕੇ
ਵੇਖ ਲਈਦਾ ਉਸ ਚੰਨ ਨੂੰ
ਕਦੇ ਕਦਾਈਂ ਤਾਂ ਲੁੱਕ ਹੀ ਜਾਂਦਾ ਏ
ਬੜਾ ਨਰਦੇਈ ਏ
ਪਤਾ ਕਿਉਂ
ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਹਰ ਗੱਲ ਦੱਸ ਦੇਣੀ ਆਂ
ਤੇ ਆਪ ਉਹ ਝੱਲਾ ਜਿਹਾ
ਹੁੰਗਾਰਾ ਤੀਕ ਨਹੀ ਭਰਦਾ
ਮੇਰੀ ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਦਾ
ਜਵੀਂ ਹੀ ਪੱਥਰ ਵਰਗਾ
ਉਸੇ ਪੱਥਰ ਵਰਗਾ
ਜਿਸ ਤੇ ਬੈਠ ਕੇ
ਮੈਂ ਤੇ ਉਹ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਸੀ
ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਚੱਲੇ ਜਾਣ ਪਿੱਛੋਂ
ਮੇਰਾ ਕਦੇ ਹਾਲ ਤੀਕ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛਿਆ
ਉਹਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ਚ ਇਉਂ ਲੱਗਦਾ ਸੀ

ਨੋਟ : ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਬਾਰੇ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰ ਅਤੇ ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਅਗਲਾ ਭਾਗ ਪੜਨ ਲਈ ਤੇ ਹੋਰਨਾਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਨੂੰ ਪੜਨ ਲਈ ਤੁਸੀਂ ਸਾਡੇ ਇਹਨਾਂ ਨੰਬਰਾਂ ਤੇ ਸੰਪਰਕ ਜਾਂ ਵਾੱਸਟਆੱਪ ਮੈਸਜ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ।

ਸੁਖਦੀਪ ਸਿੰਘ ਰਾਏਪੁਰ ( 8699633924 )

ਰੁੱਖ ਤੇ ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਬਹੁਤ ਗੂੜ੍ਹਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਹੈ । ਰੁੱਖ ਨਾਲ ਈ ਅਸੀਂ ਹਾਂ । ਜੇ ਰੁੱਖ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮਨੁੱਖ ਨਹੀਂ । ਰੁੱਖ ਸਾਨੂੰ ਸ਼ਾਹ , ਖਾਣ-ਪੀਣ ਲਈ ਪਦਾਰਥ ਤੇ ਸਾਡਾ ਆਲ ਦੁਆਲਾ ਸਾਫ਼ ਤੇ ਰੋਗ ਰਹਿਤ ਰੱਖਣ ਲਈ ਮੱਦਦ ਕਰਦੇ ਹਨ । ਇਹਨਾ ਤੋਂ ਬਣੀਆ ਦਵਾਈਆਂ ਬੂਟੀਆ ਵੀ ਬਹੁਤ ਫਾਇਦੇ ਮੰਦ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਬੋਹੜ( ਪਿੱਪਲ਼ ) ਦੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਉਸਨੂੰ ਰਗੜ ਕੇ ਪਾਣੀ ਚੌ ਭਿਓ ਕੇ ਪੇਸਟ ਬਣਾ ਕੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਲਾਹੁਣ ਨਾਲ ਝਰੜੀਆਂ ਨੀ ਪੈਦੀਆਂ । ਨਿੰਮ ਦੇ ਬਹੁਤ ਲਾਭ ਨੇ ਸਭ ਨੂੰ ਪਤਾ ਏ , ਨੀਮ ਦੀ ਦਾਤਣ ਕਰਨ ਨਾਲ ਦੰਦ ਪੀਲੇ ਨੀ ਹੁੰਦੇ ਕੀੜਾ ਨੀ ਲੱਗਦਾ , ਮੂੰਹ ਚੌ ਬਦਬੂ ਨੀ ਆਦਿ । ਨਿੰਮ ਦੇ ਪੱਤਿਆ ਨੂੰ ਉਬਾਲ ਕੇ ਨਹਾਉਣ ਨਾਲ ਚਮੜੀ ਦੇ ਰੋਗ ਵੀ ਦੂਰ ਹੁੰਦੇ ਆ ਖਰਸ਼ ਵਗੈਰਾ ।
ਕਰਮ ਸਿਓ ਦੇ ਬੋਹੜ (ਪਿੱਪਲ਼ )
ਕਰਮ ਸਿੰਘ ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨਾਲ ਸਾਈਕਲ ਤੇ ਆਪਣੇ ਨਾਨਕੇ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਵਾਪਿਸ ਆ ਰਹਿਆ ਸੀ । ਗਰਮੀ ਦੀ ਰੁੱਤ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਉਹ ਰਾਸਤੇ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਹ ਲੈਣ ਲਈ ਇੱਕ ਪਿੱਪਲ਼ ਦੀ ਛਾਂ ਹੇਠਾਂ ਰੁਕ ਗਏ । ਕਰਮ ਸਿੰਘ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸਾਇਕਲ ਤੋਂ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤਾ , ਤੇ ਪਿੱਪਲ਼ ਦੀ ਛਾਂ ਚੌ ਬੈਠ ਗਏ । ਪਿੱਪਲ਼ ਦੇ ਰੁੱਖ ਹੇਠ ਹੋਰ ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਬੂਟੇ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਸੀ ਪਿੱਪਲ਼ ਦੇ , ਜੋ ਉਸਦੀਆਂ ਗੋਲ਼ਾਂ ਡਿੱਗਣ ਕਾਰਨ ਪੈਦਾ ਹੋਏ ਸੀ । ਕਰਮ ਸਿੰਘ ਨੇ ਉਹ ਬੂਟਾ ਲੈਣ ਦੀ ਜ਼ਿਦ ਕੀਤੀ । ਤਾਂ ੳੇਸਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਨਾ ਨਾ ਕਰਦੇ ਨੇ ਉਸਦੀ ਜਿਆਦਾ ਜਿਦ ਕਰਨ ਤੇ ਉਹ ਬੂਟਾ ਪੱਟ ਲਿਆ । ਬੂਟਾ ਲੈ ਕੇ ਤੇ ਸ਼ਾਹ ਲੈ ਕੇ ਉਹ ਓਥੌ ਤੁਰ ਪਏ । ਪਿੰਡ ਪਾਹੁੰਚੇ ਤੇ ੳੇਸਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਉਹ ਬੂਟਾ ਘਰ ਦੇ ਕੋਲ ਈ ਪੰਚਾਈਤ ਵਾਲੀ ਸਾਂਝੀ ਜਗ੍ਹਾ ਤੇ ਲਾ ਦਿੱਤਾ ।
ਹੁਣ ਕਰਮ ਸਿੰਘ ਰੋਜ਼ ਉਸਨੂੰ ਪਾਣੀ ਪਾਉਦਾ ਸਕੂਲ਼ੋ ਆਉਦਾ ਜਾਂਦਾ ਉਸਨੂੰ ਦੇਖਦਾ ਤੇ ਖੇਡਦਾ ਵੀ ੳੇਸ ਬੂਟੇ ਦੇ ਕੋਲ ਈ । ਬੂਟੇ ਨਾਲ ਏਨਾਂ ਲਗਾਓ ਦੇਖ ਕੇ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਬੂਟੇ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਨਿੱਕੀ ਨਿੱਕੀ ਬਾੜ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਤਾਂ ਜੋ ਕੋਈ ਪਸੂ ਉਸਨੂੰ ਖਾ ਨਾਂ ਜਾਵੇ ।
ਸਮਾਂ ਲੰਘਦਾ ਗਿਆ ਕਰਮ ਸਿੰਘ ਦੇ ਨਾਲ ਬੂਟਾ ਵੀ ਵੱਡਾ ਹੁੰਦਾ ਗਿਆ । ਕਰਮ ਸਿੰਘ ਤੇ ਜਵਾਨੀ ਆਈ ਬੂਟੇ ਤੇ ਵੀ ਆਈ ।
ਹੁਣ ਉਹ ਬੂਟਾ ਪੂਰਾ ਵੱਡਾ ਰੁੱਖ ਬਣ ਚੁੱਕਾ ਸੀ । ਕਰਮ ਸਿੰਘ ਜਦੋਂ ਵੇਹਲਾ ਹੁੰਦਾ ੳੇਸ ਬੋਹੜ ਦੀ ਛਾ ਚੌ ਜਾ ਕੇ ਬੈਠਦਾ , ਪਿੰਡ ਦੇ ਹੋਰ ਲੋਕ ਵੀ ਉੱਥੇ ਆਉਦੇ । ੳੇਸਦੇ ਥੱਲੇ ਇੱਕ ਥੜ੍ਹਾ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ । ਪਿੱਪਲ ਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਪੰਛੀਆਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਬਣਾਏ । ਪਿੰਡ ਦੇ ਅਵਾਰਾ ਪਸ਼ੂ ਵੀ ਉਸਦੀ ਛਾਵੇ ਆ ਕੇ ਬੈਠਦੇ ।
ਪਿੱਪਲ ਥੱਲੇ ਇੱਕ ਤਰਾਂ ਨਾਲ ਮੇਲਾ ਲੱਗਣ ਲੱਗਾ । ਗਰਮੀ ਦੇ ਦਿਨਾਂ ਚੌ ਪੂਰੀ ਰੌਣਕ ਹੁੰਦੀ । ਸਾਉਣ ਮਹੀਨੇ ਵਿੱਚ ਉਸ ਨਾਲ ਪੀਂਘਾਂ ਪਾ ਕੇ ਕੁੜੀਆਂ ਪੀਘਾ ਝੂਟਦੀਆਂ ਤੀਆਂ ਲੱਗਦੀਆਂ । ਪਿੰਡ ਦੇ ਬੱਚੇ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਬੁੱਢੇ ਤੱਕ ੳੇਸ ਪਿੱਪਲ਼ ਦੇ ਥੱਲੇ ਇੱਕਠੇ ਹੁੰਦੇ ।
ਇੱਕ ਤਰਾਂ ਨਾਲ ਉਹ ਜਗ੍ਹਾ ਪਿੰਡ ਦੀ ਸੱਥ ਬਣ ਗਈ ਸੀ । ਪਰ ੳੇਸ ਜਗ੍ਹਾ ਨੂੰ ਕਰਮ ਸਿਓ ਵਾਲੇ ਬੋਹੜ ਕਹਿੰਦੇ ਲੋਕ । ਜੇ ਕਿਸੇ ਨੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪੱਛਣਾ ਵੀ ਕਿੱਥੋਂ ਆਿੲਆ ਤੇ ਕਹਿੰਦਾ ਕਰਮ ਸਿਓ ਵਾਲੇ ਬੋਹੜਾਂ ਤੋਂ ।
ਪਿੰਡ ਦਾ ਕੋਈ ਕੰਮ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਕਹਿਣਾ ਕਰਮ ਸਿਓ ਵਾਲੇ ਬੋਹੜਾਂ ਥੱਲੇ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਜਿਓ ।
ਸਮਾਂ ਲੰਘਦਾ ਗਿਆ ਕਰਮ ਸਿਓ ਆਪਣੀ ਉਮਰ ਭੋਗ ਕੇ ਚੱਲ ਵੱਸਿਆ । ਪਰ ੳੇਸ ਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ੳੇਸ ਜਗ੍ਹਾ ਦਾ ਨਾਮ ਕਰਮ ਸਿਓ ਵਾਲੇ ਬੋਹੜ ਈ ਵੱਜਦਾ । ਜੋ ਕੋਈ ਪਿੰਡ ਚੌ ਅਉਦਾ ਕਿਸੇ ਦਾ ਘਰ ਪੁੱਛਦਾ ਤਾਂ ਵੀ ਲੋਕ ਕਹਿੰਦੇ ਕਰਮ ਸਿੰਘ ਦੇ ਬੋਹੜ ਕੋਲੋਂ ਸੱਜੇ ਜਾ ਖੱਬੇ ਮੁੜ੍ਹਜੀ ।
ਕਰਮ ਸਿੰਘ ਨਹੀਂ ਰਹਿਆ ਪਰ ੳੇਸਦਾ ਨਾਂ ਹਮੇਸਾ ਲਈ ਰਹਿ ਗਿਆ ਕਰਮ ਸਿੰਘ ਦੇ ਬੋਹੜ ।

ਦੋਸਤੋ ਮਨੁੱਖ ਲਈ ਰੁੱਖ ਬਹੁਤ ਜ਼ਰੂਰੀ ਆ । ਹੋ ਸਕੇ ਤੇ ਜ਼ਰੂਰ ਲਗਾਇਓ ਤੇ ਲਾਉਣ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਗੱਲ ਧਿਆਨ ਰੱਖਿਓ ਉਸਦੀ ਸਾਂਭ ਸੰਭਾਲ਼ । ਉਸਨੂੰ ਸਾਂਭਣ ਲਈ ਬੱਚੇ ਜਿੰਨਾ ਪਿਆਰ ਤੇ ਮਾਂ ਜਿੰਨ੍ਹਾ ਸਤਿਕਾਰ ਰੱਖਣਾ ਪੈਦਾ ਏ । ਸਾਂਭ ਸੰਭਾਲ਼ ਬਹੁਤ ਜ਼ਰੂਰੀ ਏ ਉਸਦੀ ।
ਹੁਣ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਜੱਥੇਬੰਦੀਆਂ ਹੇਠ ਬੂਟੇ ਲਾਏ ਤਾਂ ਜਾਂਦੇ ਆਜੋ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਕੰਮ ਏ ।ਪਰ ੳੇਸਦੇ ਨਾਲ ਰੁੱਖ ਕੱਟਣ ਤੇ ਵੀ ਪਾਬੰਦੀ ਲਾਉਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਏ । ਪਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਦਰੱਖਤ ਸਰਕਾਰ ਆਪ ਪੱਟ ਕੇ ਸੁੱਟ ਰਹੀ ਏ । ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਸਾਡੇ ਲੁਧਿਆਣੇ ਵਾਲਾ ਹਾਈਵੇ ਬਣਿਆ ਤਾ ਬਹੁਤ ਰੁੱਖ ਕੱਟੇ ਗਏ । ਧੰਨਵਾਦ
✍🏻✍🏻ਂ ਲੱਕੀ ਗਿੱਲ

ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਹੈ ਓਸ ਔਰਤ ਦੀ ਜਿਹਨੂੰ ਵੇਹਦੇ ਵੇਹਦੇ ਮੈਂ ਵੱਡੀ ਹੋਈ,ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੋਹਣੀ ਸੂਰਤ ਤੇ ਸੀਰਤ ਦੀ ਮਾਲਕਣ ,ਪੇਕਿਆਂ ਦੇ ਘਰੇ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਚ ਪਲੀ ਇਹ। ਮੁਟਿਆਰ ਹੋਈ ਤਾਂ ਬਾਬਲ ਨੇ ਸੋਹਣਾ ਜਾ ਮੁੰਡਾ ਲੱਭ ਵਿਆਹ ਦਿੱਤੀ।ਪਰ ਪਤਾ ਨੀ ਏਸ ਨੂੰ ਤੇ ਏਸ ਦੀਆ ਖੁਸੀਆ ਨੂੰ ਕੀਹਦੀ ਨਜਰ ਲੱਗੀ, ਕੇ ਵਿਆਹ ਤੋ ਮਗਰੋਂ ਏਸ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਚ ਹਨੇਰਾ ਛਾ ਗਿਆ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਗਮਾ ਨੇ ਲੈਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ ,ਤੇ ਇਸਦਾ ਘਰਵਾਲਾ ਨੇਤਰਹੀਣ ਹੋ ਗਿਆ। ਦੋਵੇਂ ਪਤੀ ਪਤਨੀ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਚ ਹਨੇਰਾ ਆਇਆ ,ਪ੍ਰ ਇਹ ਡੋਲੀ ਨਾ ਇਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਦਾ ਸਾਥ ਨਾ ਛੱਡਿਆ, ਪੜੀ ਲਿਖੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਸਹੁਰਿਆਂ ਦੀ ਕਬੀਲਦਾਰੀ ਸੰਭਾਲੀ ,ਹਰ ਕੰਮ ਚ ਨਿਪੁੰਨ ,ਤੇ ਮਰਦਾ ਵਾਲੇ ਕੰਮ ਵੀ ਕੀਤੇ।
ਇਹ ਅੌਰਤ ਕੱਚ ਤੋਂ ਲੋਹੇ ਚ ਬਦਲੀ,ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਤਾਹਨੇ ਮੇਹਣੇ ਵਜ਼ਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਏ।ਸ਼ਰੀਕਾ ਨੇ ਹਰ ਸਮੇਂ ਇਹਨੂੰ ਦਬਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਨਹੀਂ ਇਸਨੇ ਹਾਰ ਨਹੀਂ ਮੰਨੀ,ਸਹੁਰਿਆਂ ਦੀ ਗ਼ਰੀਬੀ ਨੂੰ ਅਮੀਰੀ ਚ ਬਦਲਿਆ। ਘਰਦੇ ਕੰਮਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਹੋਰ ਸਬ ਕੰਮ ਕੀਤੇ ਤੇ ਸੱਸ ਨਾਲ ਮਾਵਾਂ ਵਰਗਾ ਪਿਆਰ ਪਾਇਆ ਅਤੇ ਵੱਡੀਆ ਨਣਾਨਾਂ ਨੂੰ ਛੋਟੀਆਂ ਭੈਣਾਂ ਵਾਂਗ ਰੱਖਿਆ।ਕੋਈ ਵੀ ਦਿਨ ਐਸਾ ਨਾ ਆਇਆ ਜਦੋਂ ਇਸਦਾ ਹੌਂਸਲਾ ਡੋਲੇ , ਵੱਡੀਆ ਵੱਡੀਆ ਮੁਸੀਬਤਾਂ ਨੂੰ ਹਸ ਹਸ ਸਵੀਕਾਰਿਆ ।ਹਰ ਕੰਮ ਚ ਸੁਚੱਜੀ ਅਕਲਮੰਦ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਅੰਨੇ ਪਤੀ ਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਹਨੇਰਾ ਨਾ ਲੱਗਣ ਦਿੱਤਾ ,ਆਪ ਜਲ ਜਲ ਕੇ ਚਾਨਣ ਕੀਤਾ ਤੇ ਸੋਨੇ ਦੀ ਮੋਰਨੀ ਨੇ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਮੋੜ ਲਿਆਂਦੀਆਂ।

Harmandeep Kaurchahal

ਉਹ ਪਿਤਾ ਜੀ ਦੇ ਪੁਰਾਣੇ ਦੋਸਤ ਸਨ..
ਪ੍ਰਿੰਸਿਪਲ ਰਿਟਾਇਰਡ..ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਬੜੀ ਕਿਰਪਾ..ਧੀਆਂ ਪੁੱਤ ਬਾਹਰ ਸੈਟਲ ਪਰ ਕਦੀ ਗ੍ਰੀਨ ਕਾਰਡ ਦਾ ਜਿਕਰ ਤੱਕ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ…ਬੜੇ ਹੀ ਸਧਾਰਨ ਜੀਵਨ ਦੇ ਧਾਰਨੀ..!
ਕੁਝ ਅਰਸਾ ਪਹਿਲਾਂ ਦੱਸਣ ਲੱਗੇ ਕੇ ਦੂਰ ਦੀ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ ਦੇ ਵਿਆਹ ਚਲਾ ਗਿਆ!

ਕੋਲ ਪੁਰਾਣੇ ਮਾਡਲ ਦਾ ਵੇਸ੍ਪਾ ਸ੍ਕੂਟਰ..
ਸਕਿਓਰਿਟੀ ਵਾਲੇ ਗੱਲ ਪੈ ਗਏ..ਆਖਣ ਲੱਗੇ ਬਜ਼ੁਰਗੋ “ਵੀ ਆਈ ਪੀ” ਪਾਰਕਿੰਗ ਵਿਚ ਆਪਣਾ ਸ੍ਕੂਟਰ ਨਾ ਫਸਾਓ”

ਪੁੱਛਿਆ ਕੇ ਦੱਸੋ ਫੇਰ ਕਿਥੇ ਪਾਰਕ ਕਰਾਂ?

ਮਸ਼ਕਰੀ ਜਿਹੀ ਨਾਲ ਆਖਣ ਲੱਗੇ..”ਹਾਈ-ਫਾਈ ਵਿਆਹਾਂ ਵਿਚ ਸ੍ਕੂਟਰ ਤੇ ਕੌਣ ਆਉਂਦਾ ਅੱਜ ਕੱਲ..ਉਹ ਪਰਾਂ ਸੀਮੰਟ ਵਾਲੀ ਦੁਕਾਨ ਸਾਮਣੇ ਲਾ ਦਿਓ..”

ਓਥੇ ਲਾਉਣ ਗਿਆ ਤਾਂ ਅੱਗੋਂ ਲਾਲਾ ਜੀ ਗੱਲ ਪੈ ਗਿਆ ਅਖ਼ੇ “ਸੀਮੰਟ ਵਾਲਾ ਟਰੱਕ ਆਉਣਾ ਏ ਇਥੇ ਨਾ ਲਾਓ “!

ਇਹ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਦੇਖ ਕੋਲ ਹੀ ਫਲਾਂ ਦੀ ਰੇਹੜੀ ਲਾਈ ਬੈਠੇ 11 -12 ਸਾਲ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਕੋਲ ਵਾਜ ਮਾਰ ਲਈ !
ਕੋਲ ਗਿਆ ਤਾਂ ਅਪਣੱਤ ਜਿਹੀ ਨਾਲ ਆਖਣ ਲੱਗਾ..”ਇਥੇ ਲਾ ਦਿਓ ਜੀ..ਸ਼ਾਮ ਤੱਕ ਇਥੇ ਹੀ ਹਾਂ..ਖਿਆਲ ਰਖੂਂ..ਮੇਰੀ ਰੇਹੜੀ ਵੀ ਨੀ ਲੱਗਣ ਦਿਤੀ ਅੱਜ ਪੁਲਸ ਨੇ ਓਥੇ..ਅਖ਼ੇ ਕਿਸੇ ਮੰਤਰੀ ਨੇ ਆਉਣਾ..ਥਾਂ ਖਾਲੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ”!

ਪੁਛਿਆ..ਕਿੰਨੇ ਭੈਣ ਭਾਈ ਹੋ?
ਆਖਣ ਲੱਗਾ ਤਿੰਨ ਵੱਡੀਆਂ ਭੈਣਾ ਤੇ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਭਰਾ ਜੋ ਕੋਲ ਹੀ ਬੈਠਾ ਹੋਕਾ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ..
ਬਾਪ ਨਸ਼ਿਆਂ ਦੀ ਭੇਂਟ ਚੜ ਗਿਆ..ਗੁਜਾਰਾ ਔਖਾ ਹੋ ਗਿਆ ਤਾਂ ਮਾਂ ਨੇ ਪੜਨੋਂ ਹਟਾ ਲਿਆ ਤੇ ਹੁਣ ਬਾਗਾਂ ਦੀ ਰਾਖੀ ਦਾ ਠੇਕਾ ਲਿਆ..ਮਾਂ ਤੇ ਭੈਣਾ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਗੋਹਾ ਕੂੜਾ ਕਰਦੀਆਂ ਨੇ”!
ਜੀ ਕੀਤਾ ਕੇ ਕੋਲ ਬੈਠ ਬਸ ਉਸਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਹੀ ਸੁਣਦਾ ਰਹਾਂ ਪਰ..

ਖੈਰ ਅੰਦਰ ਗਿਆ..ਕੁਝ ਚਿਰ ਮਗਰੋਂ ਘੱਟਾ ਉਡਾਉਂਦੇ ਹੈਲੀਕਾਪਟਰ ਤੇ ਬਰਾਤ ਆਈ..
ਦੱਸਣ ਲੱਗੇ ਕੇ 50000 ਰੁਪਈਆ ਘੰਟੇ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਸੀ..
ਬੇਹਿਸਾਬ ਗੋਲੀਆਂ ਤੇ ਅਸਲਾ ਤੇ ਉੱਤੋਂ ਕੰਨ ਪਾੜਵਾਂ ਮਿਊਜ਼ਿਕ..ਡੀ.ਜੇ ਅਤੇ ਅਜੀਬ ਤਰਾਂ ਦੇ ਕਿੰਨੇ ਸਾਰੇ ਹੋਰ ਫੋਟੋ ਸ਼ੇਸ਼ਨ..!
ਖਾਕੀ ਵਰਦੀ ਤੇ ਚਿੱਟੇ ਨੀਲੇ ਰੰਗ ਦੀ ਸਿਆਸਤ ਸ਼ਰਾਬ ਤੇ ਸ਼ਬਾਬ ਵਿਚ ਗਲਤਾਨ ਹੋਈ ਸਾਫ ਦਿਸ ਰਹੀ ਸੀ..
ਵੰਨ ਸੁਵੰਨੇ ਖਾਣਿਆ ਦੇ ਤਕਰੀਬਨ ਸੌ ਕੂ ਸਟਾਲ..

ਇਕ ਹੋਰ ਨਵਾਂ ਰਿਵਾਜ..ਨੌਜੁਆਨ ਕੁੜੀਆਂ ਸਰਫ਼ੇ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾਈ..ਕਰੇਨ ਤੇ ਚੜ ਉੱਤੋਂ ਸ਼ਰਾਬ ਵਰਤਾ ਰਹੀਆਂ ਸਨ..
ਮੁਹੰਮਦ ਰਫੀ ਦਾ ਪੂਰਾਣਾ ਗੀਤ ਚੇਤੇ ਆ ਗਿਆ..”ਦੇਖ ਤੇਰੇ ਇਨਸਾਨ ਕੀ ਹਾਲਤ ਕਿਆ ਹੋ ਗਈ ਭਗਵਾਨ..ਨੰਗਾ ਨਾਚ ਰਿਹਾ ਇਨਸਾਨ”

ਸਭਿਆਚਾਰ ਦੇ ਨਾ ਹੇਠ ਅਸ਼੍ਲੀਲਤਾ ਬਿਨਾ ਰੋਕ ਟੋਕ ਪਰੋਸੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ..
ਮਾਪੇ ਸਣੇ ਔਲਾਦਾਂ ਘੇਸ ਮਾਰ ਬੈਠੇ ਇਸ ਸਭ ਦਾ ਬੇਫਿਕਰੀ ਨਾਲ ਲੁਤ੍ਫ਼ ਉਠਾ ਰਹੇ ਸਨ!

ਲੋਕ ਮੈਨੂੰ ਇੰਜ ਘੂਰ ਰਹੇ ਸੀ ਜਿਦਾਂ ਜਰਨਲ ਕਲਾਸ ਦੀ ਟਿਕਟ ਵਾਲਾ ਹਮਾਤੜ ਜਿਹਾ ਬੰਦਾ ਗਲਤੀ ਨਾਲ ਏਅਰ-ਕੰਡੀਸ਼ਨ ਡਬੇ ਵਿਚ ਆ ਵੜਿਆ ਹੋਵੇ..
ਘੰਟੇ ਬਾਅਦ ਹੀ ਦੰਮ ਜਿਹਾ ਘੁਟਣ ਲੱਗ ਪਿਆ..

ਸੋਚਿਆ ਸ਼ਗਨ ਪਾਵਾਂ ਤੇ ਚਲਦਾ ਬਣਾ..ਚਕਾਚੌਂਦ ਵਾਲੀ ਨਾ-ਮੁੱਕਣ ਵਾਲੀ ਇਸ ਨੁਮਾਇਸ਼ ਵਿਚੋਂ..!

ਏਨੀ ਗੱਲ ਸੋਚ ਅਜੇ ਪੰਜ ਹਜਾਰ ਵਾਲੇ ਸ਼ਗਨ ਦੇ ਲਫਾਫੇ ਨੂੰ ਹਥ ਪਾਇਆ ਹੀ ਸੀ ਕੇ ਜਮੀਰ ਨੇ ਅੰਦਰੋਂ ਹਲੂਣਾ ਜਿਹਾ ਦਿੱਤਾ..ਫੇਰ ਓਸੇ ਵੇਲੇ ਸਿਧਾ ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਨਿੱਕਲ ਆਇਆ..
ਸਿੱਧਾ ਰੇਹੜੀ ਤੇ ਅੱਪੜ ਉਸ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਸ਼ਗਨ ਵਾਲਾ ਲਫਾਫਾ ਫੜਾਇਆ ਤੇ ਆਖਿਆ ਕੇ ਆ ਲੈ ਪੁੱਤ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਸ੍ਕੂਟਰ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕੀਤੀ..

ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕੇ ਓਹ ਲਿਫ਼ਾਫ਼ਾ ਖੋਲ ਕੋਈ ਹੋਰ ਸੁਆਲ ਕਰਦਾ..ਮੈਂ ਕਿਕ ਮਾਰ ਹਵਾ ਹੋ ਗਿਆ..

ਘਰੇ ਆਉਂਦਿਆਂ ਨੂੰ ਇੰਜ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਦਾਂ ਜਮੀਰ ਤੇ ਬੜੇ ਚਿਰ ਤੋਂ ਪਿਆ ਹੋਇਆ ਕੋਈ ਮਣਾ-ਮੂੰਹੀ ਬੋਝ ਉੱਤਰ ਗਿਆ ਹੋਵੇ!

ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਸਾਬ ਏਨੀ ਗੱਲ ਆਖ ਫੋਨ ਬੰਦ ਕਰ ਗਏ ਕੇ “ਪੁੱਤ ਗਰੀਬ ਦਾ ਮੂੰਹ ਹੀ ਗੁਰੂ ਦੀ ਗੋਲਕ ਹੁੰਦੀ ਏ”
ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਕਟ ਚੁਕੀ ਇਸ ਕਾਲ ਦਾ ਇਹਸਾਸ ਕਾਫੀ ਚਿਰ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਹੋਇਆ..ਸ਼ਾਇਦ ਕੁਝ ਦੁਨਿਆਵੀ ਵਰਤਾਰੇ ਰੂਹਾਂ ਦੀ ਤਹਿ ਤੱਕ ਅਸਰਦਾਰ ਹੁੰਦੇ ਨੇ..!

ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਜਵੰਦਾ

ਜਦੋਂ ਬੇਬੇ-ਬਾਪੂ ਇਸ ਜਹਾਨ ਤੋਂ ਰੁਖ਼ਸਤ ਕਰ ਗਏ ਤਾਂ ਮੈਂਨੂੰ ਇਹ ਸਮਝ ਨਾ ਆਵੇ ਕਿ ਕਬੀਲਦਾਰੀ ਚਲਾਉਣੀ ਕਿਵੇਂ ਆਂ। ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਹੀ ਆਪਣੇ ਸ਼ੌਂਕ ਪਗਾਉਣ ਦੀ ਜਿੱਦ ਫੜੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਹਰ ਗੱਲ ਵਿੱਚ ਰੇੜਕਾ ਪਾ ਲੈਣਾ ਕਿ ਮੈਂ ਆਹ ਨਹੀਂ ਲੈਣਾ, ਓਹ ਲੈਣਾ ਹੈ। ਉਹਨਾਂ ਭਲੇ ਪੁਰਸ਼ਾਂ ਨੇ ਬਥੇਰਾ ਸਮਝਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਕਿ ਪੁੱਤ, ਜਿੱਦ ਕੀਤਿਆਂ ਮਸਲੇ ਉਲਝ ਜਾਂਦੇ ਨੇ। ਹਰ ਥਾਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਆਪਣੀ ਨਹੀਂ ਪੁੱਗਦੀ। ਜਦੋਂ ਬਿਗਾਨਿਆਂ ਨਾਲ ਵਾਹ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਅਗਲੇ ਸਾਰੇ ਵੱਟ ਕੱਢ ਦਿੰਦੇ ਨੇ,ਪਰ ਇਹ ਓਦੋਂ ਕਿੱਥੇ ਸਮਝ ਆਉਂਦਾ ਸੀ? ਸਕੂਲ ਪੜੵਨ ਲੱਗਿਆ ਤਾਂ ਉੱਥੇ ਵੀ ਕੋਈ ਚੰਗੇ ਰੰਗ ਨਹੀਂ ਲਾਏ। ਹਰ ਵਕਤ ਸਕੂਲੋਂ ਉਲਾਂਭੇ ਖੱਟਣੇ ਤੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦੀ ਥੋੜੇ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਕਲਾਸ ਲਵਾਉਣੀ । ਫੋਕੀ ਵਾਹ-ਵਾਹ ਪਿੱਛੇ ਪੜਾਈ ਕਰਨੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤੀ। ਵੱਟ ਕੱਢਣ ਦੇ ਚੱਕਰ ਵਿੱਚ ਨਾ ਆਪ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੜੇ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਨਾਲ ਦਿਆਂ ਨੂੰ ਪੜੵਨ ਦਿੱਤਾ। ਕਦੇ-ਕਦੇ ਮੇਰਾ ਬਾਪੂ ਤੰਗ ਆ ਕੇ ਆਖ ਛੱਡਦਾ ਕਿ ਇਹ ਜਿਹੀ ਨਿਕੰਮੀ ਔਲਾਦ ਨਾਲੋਂ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਧੀ ਜੰਮ ਪੈਂਦੀ। ਉਹਦੀਆਂ ਤਲਖੀ ਵਾਲੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਕੇ ਬੇਬੇ ਮੇਰਾ ਪੱਖ ਪੂਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਕਿ ਅਜੇ ਛੋਟਾ ਹੈ, ਵੱਡਾ ਹੋ ਕੇ ਸਭ ਸਮਝ ਜਾਊ ਸਭ ਕੁੱਝ। ਪਰ ਇਹ ਗੱਲ ਮੇਰੇ ਕਿੱਥੇ ਖਾਨੇ ਪੈਣ ਵਾਲੀ ਸੀ। ਜਵਾਨੀ ਵਿੱਚ ਇਸਕ-ਮੁਸ਼ਕ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤੇ ਯਾਰਾਂ-ਦੋਸਤਾਂ ਦੀ ਮਹਿਫਲ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਤਨ ਬੰਨੇ ਨਹੀਂ ਲੱਗਣ ਦਿੱਤਾ। ਹਰ ਵੇਲੇ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਰਹਿਣਾ ਜਿਵੇਂ ਪੁਲਿਸ ਮਗਰ ਲੱਗੀ ਹੋਵੇ। ਜਦੋਂ ਬੇਬੇ-ਬਾਪੂ ਡਾਢੇ ਤੰਗ ਆ ਗਏ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਵਿਆਹ ਕਰਨਾ ਹੀ ਮੁਨਾਸਿਬ ਸਮਝਿਆ। ਜਮੀਨ ਜਾਇਦਾਦ ਵੀ ਸਾਡੇ ਕੋਲੇ ਬਹੁਤੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਬਾਪੂ ਦੀ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਮਿਹਨਤ ਸਦਕਾ ਤੇ ਘਰ ਦਾ ਗੁਜਾਰਾ ਥੋੜਾ ਚੱਲੀ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਮੈਂ ਮੱਛਰਿਆ ਆਪਣੀ ਘਰਵਾਲੀ ਤੇ ਰੋਹਬ ਝਾੜਨ ਲੱਗਿਆ ਤਾਂ ਅਗਲੀ ਨੇ ਸਾਰਾ ਘਰ ਸਿਰ ਤੇ ਚੁੱਕ ਲਿਆ। ਜਦੋਂ ਸਾਰਾ ਆਂਢ-ਗੁਆਂਢ ਇਕੱਠਾ ਹੋ ਗਿਆ ਤਾਂ ਬੜੀ ਨਮੋਸ਼ੀ ਜਿਹੀ ਹੋਈ। ਫਿਰ ਮਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈਨੂੰ ਇਕੱਲੇ ਨੂੰ ਸਮਝਾਇਆ ਕਿ ਪੁੱਤ, ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਤੇਰਾ ਰੋਹਬ ਸਹਿ ਲਵਾਂਗੇ ਪਰ ਬਿਗਾਨੀ ਧੀ ਕਿੱਥੇ ਅਖਵਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਵੱਧ-ਘੱਟ। ਓਦੋਂ ਕਿਤੇ ਜਾ ਕੇ ਗੱਲ ਸਮਝ ਆਈ ਕਿ ਇਹਨਾਂ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦੀ ਜੇ ਪਹਿਲਾਂ ਮੰਨ ਲੈਂਦੇ ਤਾਂ ਸੁਖੀ ਨਾ ਵੱਸਦੇ। ਫਿਰ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਲੜਿਆ ਕਦੇ ਆਪਣੀ ਘਰਵਾਲੀ ਤੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨਾਲ। ਹੁਣ ਉਹਨੇ ਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬੋਲੇ ਅਪਸ਼ਬਦਾਂ ਤੇ ਰੋਣਾ ਜਿਹਾ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਬੰਦਾ ਆਪਣੇ ਹਿੱਤ ਚਾਹੁੰਣ ਵਾਲੇ ਮਾਪਿਆਂ ਤੇ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀ ਮੰਨਦਾ, ਉਹਦਾ ਭਲਾ ਇਸ ਜਹਾਨ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋਣਾ ਸਗੋਂ ਅਗਲੇ ਜਹਾਨ ਵਿੱਚ ਵੀ ਉਹ ਦੋਜਖ ਦਾ ਭਾਗੀਦਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਹੁਣ ਆਪਣੀ ਹਾਲਤ ਨਾ ਆਰ ਦੀ ਤੇ ਨਾ ਪਾਰ ਦੀ ਸੀ। ਸਗੋਂ ਬੇੜੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਰੂਪੀ ਸਮੁੰਦਰ ਦੇ ਵਿਚਾਲੇ ਘੁੰਮਣਘੇਰੀ ਵਿੱਚ ਉਲਝੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਹੀ ਬਾਪੂ ਨਾਲ ਕੰਮ ਨਾ ਕਰਨ ਕਰਕੇ ਹੁਣ ਨਾਂ ਤਾਂ ਖੇਤੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ ਤੇ ਨਾਂ ਹੀ ਪੜਾਈ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਕੋਈ ਹੋਰ ਕੰਮ ਮਿਲਦਾ ਸੀ। ਅਖੀਰ ਨੂੰ ਸੌ ਮਿੰਨਤਾਂ ਕਰਕੇ ਪੰਜ ਹਜਾਰ ਦੀ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਨੌਕਰੀ ਮਿਲੀ। ਕਿੱਥੇ ਮਾਪਿਆਂ ਤੇ ਹੁਕਮ ਚਲਾਉਣ ਵਾਲਾ ਅੱਜ ਆਪਣੇ ਮਾਲਕ ਤੋਂ ਨਿੱਤ ਸੌ-ਸੌ ਕੁਬੋਲ ਸੁਣਦਾ। ਨਾਲੇ ਭਲਾਂ ਪੰਜ ਹਜਾਰ ਵਿੱਚ ਘਰ ਕਿੱਥੇ ਚੱਲਦੇ ਨੇ ਐਨੇ ਮਹਿੰਗਾਈ ਦੇ ਜਮਾਨੇ ਵਿੱਚ। ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੀ ਵੀ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਓਦੋਂ ਜਾਚ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੀ ਲਗਨ ਹੋਵੇ। ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਬੁਢਾਪੇ ਵਿੱਚ ਵਿਆਹ ਕਰਾਉਣ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਕੰਮ ਦੇ ਨਿੱਤ ਦੇ ਕੰਜਰ ਕਲੇਸ਼ ਨੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸਾਰਾ ਰਸ ਹੀ ਖਰਾਬ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਜਿਹਨੂੰ ਘਰੇ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛਦਾ, ਉਸਤੋਂ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕੁੱਝ ਸੁਣਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਹੁਣ ਕੁੱਝ ਵੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਬੇਬੇ-ਬਾਪੂ ਦੇ ਉਹ ਵੱਟ ਵਾਲੇ ਬੋਲ ਮੈਨੂੰ ਮੁੜ-ਮੁੜ ਯਾਦ ਆਉਂਦੇ ਤੇ ਲਾਹਨਤਾਂ ਪਾਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ।
ਸਰਬਜੀਤ ਸਿੰਘ ਜਿਉਣ ਵਾਲਾ, ਫਰੀਦਕੋਟ
ਮੋਬਾਇਲ — 9464412761

ਬੇਟਾ ਰੇਲਵੇ ਪੁਲਸ ਵਿਚ ਨਵਾਂ-ਨਵਾਂ ਠਾਣੇ ਦਾਰ ਭਰਤੀ ਹੋਇਆ ਸੀ..!
ਅਕਸਰ ਆਖਿਆ ਕਰਦਾ ਪਾਪਾ ਜਦੋਂ ਕਦੇ ਏਧਰ-ਓਧਰ ਜਾਣਾ ਹੁੰਦਾ ਏ ਤਾਂ ਏਅਰ-ਕੰਡੀਸ਼ੰਡ ਡੱਬੇ ਵਿਚ ਸਫ਼ਰ ਕਰਿਆ ਕਰੋ..ਸਾਰੇ ਜਾਣਦੇ ਨੇ..ਬੱਸ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਲੈ ਦਿਆ ਕਰੋ..
ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਵੀ.ਆਈ.ਪੀ ਡੱਬੇ ਦੇ ਮਾਹੌਲ ਤੋਂ ਬਾਹਲੀ ਜਿਆਦਾ ਐਲਰਜੀ ਹੋਇਆ ਕਰਦੀ ਸੀ!

ਉਸ ਦਿਨ ਅੰਬਾਲਿਓਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਆਉਣਾ ਸੀ..ਸ਼ਾਨੇ-ਪੰਜਾਬ ਮਸਾਂ ਭੱਜ ਕੇ ਫੜ ਹੋਈ..
ਏ.ਸੀ ਕੋਚ ਵਿਚ ਵੇਖਿਆ..
ਪੂਰਾ ਭਰਿਆ ਪਿਆ ਸੀ..ਕੋਈ ਵੀ ਸੀਟ ਖਾਲੀ ਨਹੀਂ ਸੀ..
ਪਰ ਤਾਂ ਵੀ ਚੁੱਪ ਜਿਹੀ ਪੱਸਰੀ ਹੋਈ ਸੀ..ਓਹੀ ਚੁੱਪ ਜਿਹੜੀ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਜੰਮੇ ਪਲੇ ਇਸ ਹਮਾਤੜ ਨੂੰ ਅਕਸਰ ਹੀ ਵੱਢ-ਵੱਢ ਖਾਂਦੀ ਸੀ..
ਨਿਆਣੇ ਸਿਆਣੇ ਸਬ ਆਪਣੇ ਮੋਬਾਈਲ ਫੋਨਾਂ ਨਾਲ ਰੁੱਝੇ ਹੋਏ ਸਨ..
ਲੋਕ ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਆਪਣੀ ਸੀਟ ਤੋਂ ਉਠਦੇ..ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਦੀ ਲੰਘਦੇ ਹੋਏ ਵਾਸ਼ ਰੂਮ ਜਾਂਦੇ ਫੇਰ ਮੇਰੇ ਸਧਾਰਨ ਜਿਹੇ ਕੁੜਤੇ ਪਜਾਮੇਂ ਵੱਲ ਵੇਖਦੇ ਹੋਏ ਇੰਝ ਦਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਦਿੰਦੇ ਜਿੱਦਾਂ ਕੋਈ ਜੰਗਲੀ ਜਾਨਵਰ ਕਿਸੇ ਸ਼ਹਿਰੀ ਇਲਾਕੇ ਵਿੱਚ ਆਣ ਵੜਿਆ ਹੋਵੇ..

ਟੀ.ਟੀ ਦੀ ਉਡੀਕ ਵਿਚ ਖਲੋਤੇ ਹੋਏ ਨੂੰ ਥੋੜੇ ਚਿਰ ਵਿੱਚ ਹੀ ਘੁਟਣ ਜਿਹੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲੱਗੀ..ਅਖੀਰ ਨੂੰ ਉਹ ਆਇਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਪਛਾਣ ਲੁਕੋ ਲਈ..ਆਖਿਆ ਗਲਤੀ ਨਾਲ ਇਥੇ ਆਣ ਵੜਿਆ ਹਾਂ..!

ਸੁਬਾਹ ਦਾ ਚੰਗਾ ਸੀ..ਆਖਣ ਲੱਗਾ ਹੁਣੇ ਸੈਕੰਡ ਕਲਾਸ ਵਿਚ ਚਲੇ ਜਾਓ ਨਹੀਂ ਤੇ ਜੁਰਮਾਨਾ ਪੈ ਸਕਦਾ..!
ਰਾਜਪੁਰਾ ਲੰਘਦਿਆਂ ਹੀ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਨਾਲਦੇ ਜਨਰਲ ਡੱਬੇ ਵਿੱਚ ਘੱਲ ਦਿੱਤਾ..
ਓਥੇ ਅੱਪੜ ਕੀ ਵੇਖਿਆ..ਰੌਣਕਾਂ ਵਾਲੀ ਅੱਤ ਹੋਈ ਪਈ ਸੀ..ਤਾਸ਼ ਦੀਆਂ ਬਾਜੀਆਂ ਜੋਬਨ ਤੇ ਸਨ..ਕਈਆਂ ਨੇ ਨਜਰਾਂ ਮਿਲਾਈਆਂ..ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਬੁਲਾਈ..ਹਾਸਿਆਂ ਦਾ ਆਦਾਨ-ਪ੍ਰਦਾਨ ਹੋਇਆ..
ਕਈ ਚਿੰਤਾ ਜਿਤਾਉਂਦੇ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੇ ਲੱਗਦਾ ਗਲਤੀ ਨਾਲ ਏ.ਸੀ.ਡੱਬੇ ਵਿੱਚ ਜਾ ਵੜੇ ਸੋ..ਜੁਰਮਾਨਾ ਤੇ ਨੀ ਲੱਗਾ?

ਕਈਆਂ ਨੇ ਸੁੰਗੜਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਸੀਟ ਤੇ ਬੈਠਣ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕੀਤੀ..ਹੋਰ ਵੀ ਕਿੰਨੇ ਸਾਰੇ ਸਵਾਲ..ਕਿਥੇ ਜਾਣਾ..ਕਦੋਂ ਮੁੜਨਾ..ਕਿੰਨੇ ਬੱਚੇ..ਘਰ ਪਰਿਵਾਰ..ਪਿੰਡ ਦਾ ਨਾਮ..ਹੋਰ ਵੀ ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ..!

ਅਪਣੱਤ ਅਤੇ ਹਾਸੇ ਮਜਾਕ ਵਾਲੇ ਇਸ ਖੁੱਲੇ ਡੁੱਲੇ ਮਾਹੌਲ ਵਿੱਚ ਵਾਪਿਸ ਪਰਤ ਇਹ ਇਹਸਾਸ ਹੋ ਗਿਆ ਕੇ ਖੁੱਲੇ ਡੁੱਲੇ ਕੁਦਰਤੀ ਮਾਹੌਲ ਦੇ ਆਦੀ ਹੋ ਚੁਕੇ ਜੰਗਲ ਦੇ ਇੱਕ ਭੋਲੇ-ਭਾਲੇ ਜਾਨਵਰ ਲਈ ਸੀਮੇਂਟ ਅਤੇ ਕੰਕਰੀਟ ਦੀ ਵਲਗਣ ਵਿੱਚ ਕੈਦ ਹੋ ਕੇ ਸਮਾਂ ਲੰਘਾਉਣਾ ਕਿੰਨਾ ਔਖਾ ਹੁੰਦਾ ਏ..!

ਤਾਂ ਹੀ ਸ਼ਾਇਦ ਪਹਿਲੀਆਂ ਵਿਚ ਇਹ ਗੱਲ ਸਹੀ ਆਖੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਕੇ “ਜੋ ਸੁਖ ਛੱਜੂ ਦੇ ਚੁਬਾਰੇ ਨਾ ਬਲਖ ਨਾ ਬੁਖਾਰੇ”..ਅਤੇ “ਸਾਡੇ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚ ਰੱਬ ਵੱਸਦਾ..ਸਾਨੂੰ ਸੁਰਗਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਕੋਈ ਨਾ”

ਸੋ ਦੋਸਤੋ ਬਰਫ਼ਾਂ ਵਾਲੇ ਇਸ ਠੰਡੇ ਸ਼ੀਤ ਮੁਲਖ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਿਆਂ ਮਜਬੂਰੀ ਵੱਸ ਮੂਲ ਨਾਲੋਂ ਤੋੜ ਸਿੱਟੀਆਂ ਕਈ ਐਸੀਆਂ ਰੂਹਾਂ ਅਕਸਰ ਹੀ ਮਿਲ ਜਾਇਆ ਕਰਦੀਆਂ ਨੇ ਜਿਹਨਾਂ ਨਾਲ ਜਦੋਂ ਕਦੀ ਵੀ ਪਿੰਡਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਛੇੜ ਲਈਏ ਤਾਂ ਘੜੀਆਂ ਪਲਾਂ ਵਿਚ ਆਪ ਵੀ ਜਜਬਾਤੀ ਹੋ ਜਾਣਗੀਆਂ ਤੇ ਅਗਲੇ ਨੂੰ ਵੀ ਕਰ ਦੇਣਗੀਆਂ..!

ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਜਵੰਦਾ

ਤਿੰਨ ਹਫਤੇ ਪੇਕੇ ਰਹਿ ਕੇ ਵਾਪਿਸ ਪਰਤੀ ਨੂੰਹ ਦਾ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਬਦਲਿਆ ਬਦਲਿਆ ਜਿਹਾ ਰਵਈਆ ਵੇਖ ਉਹ ਅਕਸਰ ਹੀ ਚਿੰਤਾਵਾਂ ਦੀ ਘੁੰਮਣ ਘੇਰੀ ਵਿਚ ਵਹਿ ਤੁਰਦੀ..
ਸੋਚਦੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਹੁਣ ਕਿਹੜਾ ਚੱਕਰ ਚਲਾਉਣ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਵਿਚ ਏ ਜਿਹੜੀ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਗੁੜ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਮਿੱਠੀ ਹੋ ਗਈ..

ਓਧਰ ਕੰਮਾਂ ਕਾਰਾਂ ਵਿਚ ਰੁੱਝੀ ਹੋਈ ਨੂੰਹ ਦਾ ਧਿਆਨ ਅਕਸਰ ਹੀ ਆਪਣੇ ਪੇਕੇ ਘਰ ਤਿੰਨ ਭਾਬੀਆਂ ਹੱਥੋਂ ਹਰ ਵੇਲੇ ਜਲੀਲ ਹੁੰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਆਪਣੀ ਬੁੱਢੀ ਮਾਂ ਵੱਲ ਚਲਾ ਜਾਇਆ ਕਰਦਾ!

ਫੇਰ ਉਸ ਨੂੰ ਬਜ਼ੁਰਗ ਬਾਬਾ ਜੀ ਦੇ ਆਖੇ ਬੋਲ ਚੇਤੇ ਆ ਜਾਂਦੇ ਕੇ “ਧੀਏ ਇੱਕ ਥਾਂ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਕੀਤੀ ਪੁੰਨ ਭਲਾਈ ਦੂਜੀ ਥਾਂ ਕਿਸੇ ਧੱਕੇ-ਸ਼ਾਹੀ ਦੇ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋਏ ਦੇ ਵਜੂਦ ਤੇ ਮਰਹਮ ਪੱਟੀ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਿਆ ਕਰਦੀ ਏ..”

ਦੋਪਾਸੜ੍ਹ ਗਲਤਫਹਿਮੀ ਹੁਣ ਇੱਕ ਸੁਖਦ ਖੁਸ਼ ਫਹਿਮੀ ਦਾ ਰੂਪ ਧਾਰਨ ਕਰ ਚੁਕੀ ਸੀ ਅਤੇ ਪਹਿਲੋਂ ਹਰ ਵੇਲੇ ਹੀ ਕਲਾ-ਕਲੇਸ਼ ਦੀ ਗ੍ਰਿਫਤ ਵਿਚ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਸਾਂਝਾ ਵੇਹੜਾ ਹੁਣ ਅਮਨ-ਅਮਾਨ ਵਾਲੀਆਂ ਰੱਬੀ ਰਹਿਮਤਾਂ ਵਾਲਾ ਮੀਂਹ ਵਰਾਈ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ!

ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਜਵੰਦਾ